Jules Laforgue

Jules Laforgue Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Fotograficzny portret Julesa Laforgue'a (1885). Kluczowe dane
Narodziny 16 sierpnia 1860
Montevideo , Urugwaj
Śmierć 20 sierpnia 1887
Paryż , Francja
Podstawowa działalność Pisarz
Autor
Język pisania Francuski
Gatunki Poezja

Podstawowe prace

Jules Laforgue urodzony dnia16 sierpnia 1860w Montevideo i zmarł dalej20 sierpnia 1887w Paryżu jest francusko - urugwajskim poetą symbolistą .

Znany z tego, że był jednym z wynalazców wolnej zwrotki , miesza w pesymistycznym spojrzeniu na świat melancholię , humor i znajomość stylu mówionego.

Biografia

Dzieciństwo

Urodzony w rodzinie, która wyemigrowała do Urugwaju, jak wielu Pirenejów, mając nadzieję na dorobienie tam fortuny, Jules Laforgue jest drugim z jedenastu dzieci. Jego ojciec, Charles Laforgue, otworzył tam skromną bezpłatną placówkę edukacyjną, oferującą kursy języka francuskiego, łaciny i greki; po ślubie z córką francuskiego kupca Pauline Lacolley został zatrudniony jako kasjer w banku Duplessis, gdzie został partnerem.

W wieku sześciu lat Jules przyjechał do Francji z matką, dziadkami i pięcioma braćmi i siostrami, aby osiedlić się w mieście Tarbes, skąd pochodził jego ojciec. Jules i jego starszy brat Émile zostali tam powierzeni kuzynom. W latach 1868-1875 był pensjonariuszem Lycée Théophile Gautier w Tarbes i okazał się dość dobrym uczniem, ale bez doskonałości. Jego korepetytorem był Théophile Delcassé , z którym pozostawał w kontakcie.

W październiku 1876 r. Dołączył do rodziny w Paryżu , wracając z Urugwaju w rMaj 1875i przeniósł się na 66, rue des Moines . Jej matka zmarła przy porodzie wKwiecień 1877. Cierpiący ojciec wrócił do Tarbes, a Laforgue pozostał w Paryżu, aby kontynuować naukę w Lycée Fontanes (obecnie Lycée Condorcet ). Ojciec i jego jedenaścioro dzieci przenoszą się na lewy brzeg na 5, rue Berthollet , Émile zostaje zapisany do School of Fine Arts . Laforgue znajduje w swojej trzeciej siostrze Marie, trzeciej z rodzeństwa, prawdziwego powiernika.

Nie zdał matury z filozofii - próbowałby trzy razy - częściowo z powodu nieśmiałości, niezdolności do mówienia. Następnie zwrócił się ku literaturze i czytaniu poetów i filozofów spędzających pięć godzin dziennie w bibliotekach i bardzo mało jadł.

Trudne początki

Po tych nieudanych studiach prowadzi stosunkowo trudne życie w Paryżu.

W 1879 r. Współpracował przy siedmiu numerach La Guêpe , recenzji opublikowanej w Tuluzie przez byłych licealistów z Tarbes, i stworzył tam recenzje i podpisy rysunków w tonie mniej komicznym niż ironicznym, a także w pierwszym numerze efemerycznego recenzja L 'Hell .

Pod koniec 1880 roku opublikował swoje pierwsze trzy teksty w opinii La Vie Moderne reżyserii Émile Bergerat, który dał mu dwadzieścia franków.

Z polecenia swojego przyjaciela Gustave'a Kahna i za pośrednictwem Paula Bourgeta , wówczas mało znanego autora, został sekretarzem krytyka i kolekcjonera sztuki Charlesa Ephrussiego , który kieruje Gazette des beaux-arts i posiada kolekcję impresjonistycznych obrazów . Jules Laforgue nabrał wtedy pewności gustu w malarstwie. Zarabia 150 franków miesięcznie i pracuje nad studium Albrechta Dürera , które Ephrussi zamierza podpisać.

Poznał Gustave'a Kahna na samym początku 1880 roku na regularnym spotkaniu literackim na lewym brzegu, w klubie Hydropathes, gdzie Alphonse Allais , Charles Cros , Émile Goudeau i wielu poetów, których później nazywano symbolistami . Kahn informuje, że Jules poznał Stéphane'a Mallarmé i że się polubili.

Mieszkał w tym czasie w umeblowanym pokoju przy rue Monsieur-le-Prince .

Gustave Kahn, znowu: „[Miał] aspekt nieco duchowny i poprawiał trochę za dużo dla społeczności. […] Zauważyłem go trochę z powodu jego ubioru, a także ze względu na tę osobliwość, że zdawał się tam nie przychodzić tylko po to, by posłuchać wersetów; jego spokojne szare oczy rozjaśniły się, a policzki zarumieniły, gdy wiersze wzbudziły najmniejsze zainteresowanie… Powiedział mi, że chce poświęcić się historii sztuki, a także rozmyślał nad dramatem o Savonaroli . "

Ostatnie lata

Za pośrednictwem Paula Bourgeta , przyjaciela Amédée Pigeon , Jules znalazł post jako czytelnik niemieckiej cesarzowej Augusty z Saksonii-Weimaru-Eisenach , liberalnej i frankofilskiej księżniczki, lat 71 i babci przyszłego cesarza Guillaume'a II .

Wychodzi dalej 18 listopada 1881do Berlina , akurat w chwili śmierci ojca, na którego pogrzebie nie mógł uczestniczyć.

Przed wyjazdem rezygnuje z udziału w spadku na rzecz rodzeństwa. Najpierw zatrzymuje się w Koblencji przy zamku Stolzenfels, a stamtąd zabierzemy go do Berlina, do Pałacu Księżniczek , znajdującego się na Unter den Linden . Otrzymuje mieszkanie na parterze, składające się z trzech pokoi.

Jego praca polegała na czytaniu cesarzowej przez dwie godziny dziennie najlepszych stron francuskich powieści i artykułów prasowych, takich jak Revue des deux Mondes . Użycie języka francuskiego na dworze terminach Prussia powrotem do XVIII th  wieku.

Jest to płatna praca, płatna co trzy miesiące, w sumie 9 000 franków rocznie, co daje mu czas wolny i pozwala podróżować po Europie. Cesarzowa wyjechała na wakacje od maja do listopada: Laforgue miał jej towarzyszyć. Ale przede wszystkim po wykonaniu tej „cesarskiej roboty” poświęcił się czytaniu i kupił wiele książek. Wieczorem chodzi do cyrku lub kawiarni. Laforgue nie mógł podróżować do Paryża w tym okresie, chociaż miał okres 15 dni wolnego w roku.

Jego pierwsze kontakty z mieszkającymi w Berlinie Francuzami są rzadkie: spotyka przyszłego korespondenta muzycznego Le Temps , Th. Lindenlauba, dzięki czemu zaprzyjaźni się z krytykiem Théodore de Wyzewa i młodym belgijskim pianistą Théo Ysae . Mimo to odczuwał ciężar wygnania, nudy i melancholii, co wyraził w korespondencji ze swoim przyjacielem matematykiem Karolem Henrykiem (1859-1926).

W ciągu tych pięciu lat napisał serię tekstów o Berlinie i dworze cesarskim, z których część przesłano do Gazette des beaux-arts . WMarzec 1885, opublikował w recenzji Lutèce niektóre ze swoich „skarg”, które zostały następnie opublikowane przez Léona Vaniera na koszt Laforgue i poświęcone Paulowi Bourgetowi. Vanier, wydawca Paul Verlaine , będziemy również publikować L'sztuczna de Notre Dame la lune , nadal samo- zatrudniony .

W 1886 r. Opuścił stanowisko czytelnika. W styczniu tego roku w Berlinie poznał młodą Angielkę Leah Lee, która udzielała mu lekcji angielskiego. Zostaje jego partnerką, a potem on ją poślubia31 grudniaw Londynie . Następnie wrócił do Paryża. Jego stan zdrowia gwałtownie się pogorszył: cierpiąc na gruźlicę , zmarł dalej20 sierpnia 1887w jego domu przy rue de Commaille 8 .

Został pochowany na paryskim cmentarzu Bagneux ( 8 th  podziału), tylko otwarty.

Jego żona, dotknięta tą samą chorobą, zmarła 6 czerwca 1888 w Londynie.

Pracuje

Jules Laforgue współpracował przy magazynach, takich jak Independent Review , The Decadent , The Vogue , the Symbolist , the Modern Life , the Illustration . Był blisko z pisarzami i krytykami, takimi jak Édouard Dujardin i Félix Fénéon .

Często bawił się słowami i tworzył je. Narysował. Był pasjonatem muzyki. Odrzucił jakąkolwiek regułę dotyczącą pisania swoich wersetów. Przesiąknięty śledzioną , poczuciem nieszczęścia i próżnym poszukiwaniem ucieczki, jego pisma świadczą o dużej klarowności.

Według Charlesa Dantziga , jego obfite użycie wykrzykników i elips - które można znaleźć w wierszach ze Skarg lub Legendarnych moralności  - wpłynęło na pisanie Louisa-Ferdinanda Céline , który szczycił się tym, że jest wynalazcą tego stylu interpunkcji.

Poezja

Bez tytułu Wyciąg z dziesiątego tomu pośmiertnego tekstu najpóźniej do (1890).

Spędzę swoje życie wzdłuż nabrzeży
By prawie wyruszyć w
bardzo fatalne historie
Wszystko z miłości
Moje serce szalone dla chwały miłości

Publikacje pośmiertne

Tłumaczenie

Opowieści prozą

Varia

Wydania ilustrowane

Uwagi i odniesienia

  1. Zwróć uwagę, że Lautréamont , poeta urodzony w Urugwaju, miał ojca, który pracował tam jako dyplomata w latach czterdziestych XIX wieku i pochodził z Tarbes .
  2. Jacques Lemaire , „  Biography of Jules Laforgue  ” , na www.poetes.com (dostęp 11 marca 2017 ) .
  3. Kto zarządzał interesami niektórych Francuzów mieszkających w Urugwaju.
  4. Od dwunastego dziecka, które nie przeżyło.
  5. Jean-Louis Debauve, The pages of the Wasp , Paryż, AG Nizet, 1969.
  6. Boże Narodzenie narzeczonych (25 grudnia 1880); Niedzielna audiencja w Salonie (4 czerwca 1881); Smutek z lampy ulicznej (3 września 1881).
  7. Gustave Kahn, „The Origins of Symbolism”, Revue blanche ,1 st listopad 1901.
  8. Według G. Jean-Aubry, op. cit. , 1922, s.  XXV .
  9. Liczba15 listopada 1881.
  10. Cyrk Renz, kawiarnia Bauer.
  11. Jean-Aubry (i Lefrère) sugerują, że jego berliński styl życia nie opuszczał go zbytnio pod koniec każdego kwartału: wydatki zostały podzielone między koszt jego garderoby i poszanowanie etykiety, jego kosztem, jego nocnymi wydatkami, zakupami książek, sumy, które wysyłał swojemu rodzeństwu, a przede wszystkim publikacja jego pierwszych prac, które sam sfinansował w firmie Vanier, uchodziła za trudną w interesach.
  12. Archiwum stanu cywilnego miasta Paryż, akt zgonu n °  1475 ( zdaniem internetowym 26/31 ).
  13. (w) „Leah Lee and Jules Laforgue”, w: Teignmouth in Verse ( online ).
  14. Charles Dantzig, Selfish Dictionary of French Literature , Grasset, 2005, wyd. de pocket, 2009 ( wyciąg online na lepetitcelinien.com .
  15. Wysłane przez jego przyjaciela Félixa Fénéona .
  16. Opublikowane w Nouvelle Revue française w 1918 roku.
  17. Online w Gallica .
  18. Wznowienie w Berlinie, sądzie i mieście .
  19. Pseudonim wybrany przez Laforgue do publikacji, aby nie urazić sądu i Augusty.
  20. Napisane w 1881 i przedstawione przez François Ruchon.
  21. Przeczytaj online .

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne