Wpływ Korei na kulturę japońską odnosi się do wpływu wpływów kontynentalnych przenoszonych przez Półwysep Koreański lub pochodzących z niego na instytucje, kulturę, język i społeczeństwo japońskie . Ponieważ Półwysep Koreański był kulturowym pomostem między Japonią a kontynentem azjatyckim przez większość historii Dalekiego Wschodu, te wpływy, przypuszczalne lub ugruntowane, są obecne w kulturze japońskiej na różnych polach. Korea odegrała ważną rolę w sprowadzeniu buddyzmu do Japonii z Indii przez Królestwo Baekje . Odcienie charakterystyczne dla koreańskich stylów sztuki (często, ale nie wyłącznie, z Chin) są również zauważalne we wczesnym japońskim malarstwie i architekturze , począwszy od projektów buddyjskich świątyń w Japonii po różne przedmioty artystyczne, takie jak posągi, tkaniny i porcelana z XVII th century.
W okresie Asuka rzemieślnicy z Baekje dostarczali technicznych i estetycznych wskazówek japońskiej architekturze i sztuce. Dlatego plany świątyń, formy architektoniczne i ikonografia są pod silnym i bezpośrednim wpływem przykładów ze starożytnej Korei. W rzeczywistości większość japońskich świątyń w tym czasie została zaprojektowana w stylu Baekje. Japońska szlachta, która chce cieszyć się kulturą za morzem, sprowadziła artystów i rzemieślników z Półwyspu Koreańskiego (większość, ale nie wszyscy, z Baekje), aby zbudować i udekorować swoje pierwsze pałace i świątynie.
Jednym z najwcześniej istniejących rękodzieła w Japonii jest Tamamushi no zushi , wspaniały przykład koreańskiej sztuki z tego okresu. Kapliczka jest miniaturową parterową drewnianą świątynią, która ma służyć jako rodzaj relikwiarza. Ta świątynia została tak nazwana, ponieważ jest ozdobiona skrzydłami opalizującego chrząszcza ( tamamushi ) przymocowanymi do metalowej ramki, kolejnej techniki pochodzenia koreańskiego. Ażurowa dekoracja sanktuarium z pozłacanego brązu, inkrustowana opalizującymi skrzydłami tamamushi , jest typu koreańskiego.
Asuka-dera , najstarsza świątynia buddyjska japoński zbudowany pod kierunkiem rzemieślników od starożytnego koreańskiego królestwa Baekje od 588 do 596, jest wzorowany na układzie i architekturze Baekje. A jedna z pierwszych dużych świątyń w Japonii, Shitennō-ji , została zaprojektowana na wzór starożytnej Korei.
W 601 roku książę Shōtoku rozpoczął budowę swojego pałacu, pierwszego budynku w Japonii, który miał dachówkowy dach. Obok tego ostatniego zbudował swoją świątynię znaną jako Hōryū-ji . Do tego projektu zatrudnia wielu wykwalifikowanych rzemieślników, mnichów i projektantów z Baekje . Świątynia staje się jego centrum osobistego oddania, gdzie studiuje z buddyjskimi kapłanami Hyeja i Damjing z koreańskiego królestwa Goguryeo ; jest również domem dla ludzi praktykujących medycynę, a wiedza medyczna jest kolejnym produktem ubocznym buddyzmu. Obok świątyni znajdują się dormitoria, w których mieszkają studenci-mnisi i mnisi-nauczyciele.
Pierwszy Hōryū-ji został całkowicie zniszczony przez pożar w 670 roku. Został odbudowany i chociaż jest prawdopodobnie mniejszy od oryginalnej świątyni, dzisiejszy Hōryū-ji ma taki sam projekt jak ten zbudowany przez Shōtoku. Ponownie świątynia jest odbudowywana przez artystów i rzemieślników z Baekje. Fundamenty pagody z pozłacanego brązu w Baekje odpowiadają dokładnie fundamentom Hōryū-ji. Horyu-ji drewniany pagoda i złoty pokój, przejdź do arcydzieł architektury Baekje VII th century. Dwie inne świątynie, Hokki-ji i Horin-ji , są prawdopodobnie zbudowane przez rzemieślników z Królestwa Baekje w Korei.
Jedną z najsłynniejszych rzeźb buddyjskich z okresu Asuka znalezionych obecnie w Japonii jest Kudara Kannon z Hōryū-ji, co oznacza „ Guanyin of Baekje ” (Kudara to japońska nazwa koreańskiego królestwa Baekje). Ten drewniany posąg został przywieziony z Baekje lub wykonany przez koreańskiego rzeźbiarza imigranta z Baekje. Kiedyś stała jako centralna postać w Złotej Sali w Hōryū-ji, zanim została przeniesiona na polowanie na szkło w Muzeum Skarbu po tym, jak pożar zniszczył część Złotej Sali w 1949 roku.
„ Ta smukła, wysoka i pełna wdzięku figura wykonana z drewna kamforowego jest odzwierciedleniem najwybitniejszego stanu okresu Trzech Królestw. Z perforowanej projektowania korona w kształcie lotosu cokole, pomnik artystów ujawnia wyższe techniczne z Baekje do VII th wieku. "
Pierwszą i definiującą wskazówką, która wyraźnie wskazuje na dzieło Baekje, jest wzór korony, który przedstawia charakterystyczny wzór lotosu wiciokrzewu znaleziony w artefaktach pochowanych w grobowcu króla Munyonga z Baekje (panowanie 501-523). Liczba wypukłości na płatkach jest taka sama, a zwinięcie winorośli wydaje się takie samo. W Korei wciąż można znaleźć wieńce niemal identycznego typu, wykonane zarówno z pozłacanego brązu, jak i granitu. Wisiorki korona oznaczać odłożenie powodów szamańskich , które pojawiają się na korony koreańskich V th century. Bransoletki z brązu Guanyina i „ Czterech Niebiańskich Królów ” w Złotej Sali również noszą ślady podobnych technik ażurowego metalu.
Drugi posąg Hōryū-ji, Guze Kannon , jest wykonany z pozłacanego drewna w stylu koreańskim. Kannon zachowuje większość swojego złota. Jest w doskonałym stanie, ponieważ był przechowywany w Pokoju Marzeń ( yumedono ), zawinięty w pięćset metrów tkaniny i nigdy nie wystawiony na działanie promieni słonecznych. Pomnik, który pierwotnie pochodzi z Baekje , jest uważany za święty i pozostawał niewidoczny do czasu rozpakowania na prośbę Ernesta Fenollosy , któremu rząd zlecił katalogowanie dzieł sztuki w państwie, a później został kustoszem w Muzeum Sztuk Pięknych, Boston . Fenellosa również uważa Kannona za Koreańczyka i opisuje Kudarę Kannon jako „najwyższe arcydzieło koreańskiej kreacji”. Według Shogeishō (聖冏抄) kompilacja starych archiwów historycznych i tradycji japońskiego księcia regenta Shotoku Taishi , napisanym przez japoński mnich Shogei (ja) (1341-1420), 7 th patriarcha sekty Jodo The Guze Kannon jest posąg przedstawiający króla Seonga z Baekje (en) , wykonany na polecenie następnego króla, Wideoka z Baekje.
Inne przykłady koreańskich wpływów zostały odnotowane w New York Times , w tym dziennikarza, który rozważa narodowe skarby Japonii w 1974 roku, aw tych skarbach rzeźbę Hokan Miroku wyrzeźbioną w Japonii z koreańskiego prototypu. I prawdopodobnie z Silli przechowywanej w Kōryū- ji ;
„To także symbol samej Japonii i uosobienie cech często określających japońskość w sztuce: formalnej prostoty i emocjonalnego spokoju. Podziwianie go to natychmiastowe japońskie przeżycie. Ja mam swój. Okazuje się jednak, że rzeźba Kōryū-ji wcale nie jest japońska. Oparty na koreańskich prototypach, prawie na pewno został wyrzeźbiony w Korei, a oczywistym rezultatem detektywistycznej pracy eksponatu jest ustalenie, że niektóre klasyczne „japońskie” dzieła są w rzeczywistości koreańskie. "
Dlatego jednym z najbardziej oczywistych przykładów koreańskiego wpływu na rzeźbę japońską jest ten drewniany posąg Maitreyi w medytacji w świątyni Kōryū-ji (Miroku Bosatsu). Wydaje się, że posąg ten został zinterpretowany około VII wieku na podstawie współczesnego koreańskiego prototypu lub krótko wcześniej. Ale pozycja Maitrei w medytacji jest tylko jednym z motywów buddyjskiej rzeźby z kodami odtwarzanymi we wszystkich miejscach i przez cały czas, bardzo często z małymi zmianami, tak jak tutaj. Porównanie z innymi podobnymi rzeźbami pozwala zmierzyć niuanse wniesione do koreańskiego modelu przez japońskiego rzeźbiarza.
W VIII XX wieku, grupy artystów z Baekje i Silla udział w budowie Todai-ji . Brązowy posąg Wielkiego Buddy w Tōdai-ji jest wykonany głównie przez Koreańczyków . Nad Wielkim Buddą czuwał koreański rzemieślnik z Baekje, Gongmaryeo (lub po japońsku Kimimaro), a od początku projektu pracowało nad nim wielu rzemieślników z Silla. Mimo wielkich trudności Wielki Budda został ostatecznie odlany dzięki umiejętnościom rzemieślników sprowadzonych z Silla w 752 r. Co więcej, rzeźba Silla wydaje się mieć znaczący wpływ na style wczesnego okresu Heian do Japonii.
W 588 koreański malarz Baekga (白 加) został zaproszony z Baekje w Japonii, aw 610 r. Koreański ksiądz Damjing przybył z Goguryeo w Japonii i nauczył Japończyków techniki przygotowywania pigmentów i materiałów malarskich.
W XV th century, naprzeciwko niewolnictwo i prześladowania natomiast neokonfucjanizm rozwija większą kontrolę nad dynastii Joseon Korei, wielu zwolenników buddyzmu artystów zaczynają migrować do Japonii. Będąc na archipelagu, nadal używają swoich buddyjskich imion zamiast imion rodowych (nadanych), co ostatecznie powoduje, że ich pochodzenie jest w dużej mierze zapomniane. Artyści ci później poślubili tubylcze kobiety i wychowali dzieci, które nie zdawały sobie sprawy z ich historycznego pochodzenia. Do tej kategorii należy wielu znanych artystów w Japonii. Yi Su-mun, który wyjechał do Japonii w 1424 roku, aby uniknąć prześladowań buddyjskich, namalował znany obraz „Złap suma z tykwą”. Słynny Tenshō Shubun z Shokoku-ji również przybył na tym samym statku, co Yi Su-mun. Koreański malarz Yi Su-mun, który jako artysta rezydent z rodziną daimyo Asakura z Echizen w środkowej Japonii, miał odegrać ważną rolę w rozwoju japońskiego malarstwa wash . Podobno był założycielem linii malarskiej Daitoku-ji , która osiągnęła swój pełny rozwój w czasach wielkiego mistrza Zen Ikkyū Sōjuna i jego zwolenników.
Soga (曽我派), grupa aktywnych japońskich malarzy XV th wieku XVIII th century, również roszczenie zejście z linii koreańskiego malarza imigranta Yi Su-mun i pewnych stylistycznych elementów odnotowanych w obrazach szkolnych sugerują w koreańskim wpływem w rzeczy samej. Muncheong (po japońsku Bunsei) to malarz znany tylko z pieczęci umieszczanej na jego pracach zachowanych w Japonii i Korei, której nie można ustalić, czy był Koreańczykiem, czy Japończykiem.
Różne techniki obróbki metali, takie jak ślusarstwo, napierśnik , piec , dzwony z brązu używane w okresie Yayoi w Japonii pochodzą głównie z Korei. Podczas okresu Kofun The V th wieku, duże grupy rzemieślników, którzy stają się wykwalifikowanych pracowników w złocie, rymarzy , że tkacze i inni przybywają w Japonii w okresie Kofun z Korei. Ta obecność pojawia się początkowo podczas pojawienia się pierwszych portów w Japonii, w początkowym Kofun (275-400) .
Techniki obróbki żelaza i wytwarzania mieczy w starożytnej Japonii sięgają Korei. Oficjalna historia starożytnej Japonii, podobnie jak obecna, ukrywa wiele z tych dowodów. Na przykład żelazny miecz znajduje się w świątyni Shinto bóstwa skały Puyo w Asuka w Japonii, która jest trzecią najważniejszą historyczną świątynią Shinto. Ten niedostępny publicznie miecz ma koreańską szamańską formę i jest zapisany złotymi chińskimi znakami, które obejmują datę odpowiadającą 369 n.e. W tym czasie tylko najlepiej wykształcona elita królestwa Paekche znała ten styl chińskiego pisanie.
Do miecz Inariyama i inne odkrycia miecze w Japonii, system koreański wykorzystuje IDU pisanie. Miecze pochodzące z Paekche, które królowie nazwali w swoich inskrypcjach, reprezentują raczej królów Paekche niż królów japońskich. Techniki wykonywania tych mieczy były tego samego stylu, co w Korei.
Stwierdzono, że ceramika z okresu Yayoi wywodzi się z późniejszej ceramiki Jomon pod wpływem wspólnej tradycji garncarskiej Półwyspu Koreańskiego. Okres Yayoi widzi swoją definicję na podstawie wyglądu zalanych pól ryżowych, które pod względem archeologicznym odpowiadają założeniu nowych wiosek mieszanej kultury Yayoi-koreańskiej obok wiosek Yayoi. W wioskach tych znaleziono odłamki tej pospolitej koreańskiej ceramiki .
W okresie Kofun know-how dotyczące koreańskiej ceramiki, w szczególności piaskowców Gaya i Silla, w kolorze szarym, było importowane na północ Kiusiu, a następnie na cały zachód archipelagu, lub prawdopodobnie przywiezione przez imigrantów z półwysep, który się tam osiedla, a to z okresu ostatniego Kofun (500-600) . Japończycy nazywają tę ceramikę pozwać ; są przeprowadzane na miejscu.
W XVII -tego wieku, Koreańczycy wprowadzają sztukę porcelany w Japonii. Koreańscy garncarze założyli również piece w Karatsu , Arita , Satsuma , Hagi , Takatori , Agano i Yatsushiro w Japonii.
Porcelana SatsumaUdokumentowano, że podczas inwazji na Koreę przez Hideyoshiego (1592-1598) siły japońskie porwały wielu koreańskich rzemieślników, w tym kilku garncarzy. Niezależnie od liczby, wiadomo, że przynajmniej część garncarzy koreańskich została siłą wywieziona z Korei do Japonii podczas najazdów i to potomkowie tych garncarzy rozpoczęli produkcję porcelany Satsuma .
Japońscy archeolodzy nazywają twierdze Ono, Ki i innych twierdzami w stylu koreańskim ze względu na ich podobieństwo do konstrukcji zbudowanych na półwyspie w tym samym okresie. Podobieństwo nie jest dziełem przypadku. Osoby, którym Kroniki Japonii przypisały budowę fortec, były dawnymi poddanymi starożytnego koreańskiego królestwa Baekje. Wydaje się, że zwłaszcza w całej erze Tenji , Japończycy faworyzowali ekspertów ds. Fortyfikacji Baekje i wykorzystali swoje umiejętności techniczne, aby wzmocnić Japonię przed możliwą inwazją z zagranicy.
W 1590 roku, gdy jezuici wprowadzony do Nagasaki do prasy drukarskiej z ruchomą typu prowadzonego przez dwóch japońskich mnichów, którzy nauczali obsadę znaków w Portugalii. Ruchoma drukowania typu wynaleziony w Chinach XI p wieku rozwija się z gliny ceramicznej, a następnie nacisnąć ruchomą w oparciu o typ stopu brązu miedziowo-cynowego. Technika jest dalej ulepszana w Korei. Toyotomi Hideyoshi przywiózł koreańskie drukarki i ich kroje pisma z powrotem do Japonii w 1593 roku jako łup podczas swojej inwazji na półwysep (1592-1595). W tym samym roku koreańska maszyna do druku ruchomego została wysłana jako prezent dla cesarza Japonii Go-Yōzei . Cesarz nakazuje wydrukować na nim wydanie Klasyka pobożności synowskiej : 孝 経Konfucjanizm. Cztery lata później, w 1597 r., Najwyraźniej z powodu trudności napotkanych w odlewaniu metalu, zbudowano japońską wersję prasy koreańskiej z drewna zamiast metalu iw 1599 r. Na tej prasie wydrukowano pierwszą część z Nihon Shoki („Kronika Japonii ”).
Po wysłaniu przez cesarza Kimmei ambasadorów do Baekje w 553 r. Do Japonii wysłano kilku koreańskich wróżbitów, lekarzy i badaczy kalendarza. Gwalleuk , kapłan i lekarz buddyjski z Baekje, udał się do Japonii w 1602 r., Osiadł w Genkō-ji (現 光寺), skąd odegrał znaczącą rolę w utworzeniu szkoły Sanron ( Madhyamaka d 'East Asia ) i poinstruował kilka sądów studenci chińskiej matematyki, astronomii i kalendarza . Wprowadził chiński system kalendarza Yuán Jiā Lì (元嘉 暦) (wynaleziony przez Hé Chéng Tiān (何承天) w 443 roku ne) i przekazał swoje umiejętności w dziedzinie medycyny i farmacji japońskim uczniom, takim jak np. Hinamitachi (日 並立).
Jeśli chodzi o historię muzyki japońskiej i koreańskiej, dobrze wiadomo, że starożytna Korea wpłynęła na starożytną muzykę Japonii. Od V -tego wieku, muzycy z Korei wizyty Japonii z ich muzyki i ich instrumentów. Komagaku , dosłownie „Korean Music” odnosi się do różnych rodzajów japońskiej muzyki dworskiej od Trzech Królestw Korei . Składa się z muzyki czysto instrumentalnej z instrumentami smyczkowymi i dętymi (które stały się przestarzałe) oraz muzyki, której towarzyszy taniec masek. W dzisiejszych czasach komagaku przetrwało tylko jako dodatek do bugaku i generalnie nie jest odtwarzane oddzielnie przez Imperial Agency .
W VIII th century, kudaragoto (百済琴 , Dosłownie „Baekje cytra” ) , który przypomina zachodnią harfę i pochodzi od Asyrii , został wprowadzony do Japonii z Baekje z koreańskiej muzyki. Posiada dwadzieścia trzy struny i jest przeznaczony do gry w pozycji pionowej. I długo cytra z dwunastu strings shiragigoto został wprowadzony w V th wieku lub VI th wieku Silla Japonii. Oba wypadły z powszechnego użytku we wczesnym okresie Heian .
Niektóre tradycyjne japońskie instrumenty muzyczne pochodzą z Korei: komabue to sześciootworowy flet poprzeczny pochodzenia koreańskiego. Służy do grania komagaku i azuma asobi (pieśni i tańców z towarzyszeniem zestawu utworów). San-no-tsuzumi jest hourglass- kształcie bębna pochodzenia koreańskiego. Bęben ma dwie głowice, które są uderzane jednym kijem. Jest rozgrywany tylko w komagaku .
Kilka Zainichi były aktywne na japońskiej scenie literackiej z drugiej połowy XX -tego wieku.
W okresie Asuka w Japonii mnisi i uczeni z koreańskiego królestwa Baekje służyli zarówno jako mistrzowie, jak i doradcy władców Japonii. W 552 roku król Seong z Baekje (w) przedstawił w Japonii świecący pomnik zawierający nauki buddyzmu, obraz złota i miedzi Shaka Butsu oraz kilka tomów sutr . Po wejściu kilku rzemieślników, uczonych i rzemieślników z Baekje, cesarz Kimmei prosi utalentowanych Koreańczyków o naukę wróżbiarstwa, tworzenia kalendarzy, medycyny i literatury. Podczas VI XX wieku Umako Soga ciężko pracuje, aby promować buddyzm w Japonii z pomocą królestwach Goguryeo , Baekje i Silla Korei.
Koreański wpływ na japońskie prawo można również przypisać temu, że koreańscy imigranci byli członkami komitetów, które stworzyły kodeksy prawa. Chińscy imigranci byli również integralną częścią procesu tworzenia pierwszych japońskich praw. Ośmiu z 19 członków komitetu opracowującego kodeks Taiho pochodziło z koreańskich rodzin imigrantów, a żaden z nich nie pochodził z samych Chin. Ponadto struktura lokalnych okręgów administracyjnych i podatek od daniny zostały oparte na modelach koreańskich.
Te chińskie znaki są zwykle używane do reprezentowania znaczenie (jako ideogram ), ale są również używane do reprezentowania słów fonetycznie w językach nie-chińskich, takich jak koreańskim i japońskim . Praktyka używania chińskich znaków do reprezentowania dźwięków słów innych niż chińskie została prawdopodobnie po raz pierwszy rozwinięta w Chinach za panowania dynastii Han , często w celu transkrypcji sanskryckich terminów używanych przez buddystów. Ta praktyka rozprzestrzeniła się na Półwysep Koreański w Okresie Trzech Królestw , najpierw przez Goguryeo, a później do Silla i Baekje. Te fonogramy są powszechnie używane do zapisywania nazw lokalnych miejsc w starożytnej Korei.
Historia tego, jak wczesni Japończycy zmienili chiński system pisma, aby opracować rodzimą pisownię fonogramów, jest niejasna, ale techniki pisma opracowane na Półwyspie Koreańskim odegrały ważną rolę w procesie rozwoju człowieka. Yōgana . Powszechnie uważa się, że imigranci z Korei i ich potomkowie odegrali rolę we wczesnym rozwoju słowa pisanego w Japonii. System Man'yogana, jeden z najbardziej niewygodnych, jakie kiedykolwiek wymyślono, wydaje się szczególnie zawdzięczać Paekje, najbardziej wyrafinowanemu kulturowo z Trzech Królestw.
Teoria, że system Man'yōgana jest podatny na wpływy w szczególności królestwa Paekche, chociaż brakuje twardych danych, najwyraźniej odzwierciedla konsensus naukowy. Prośby o pomoc od uczonych z Paekje są przechowywane w Nihon Shoki i Kojiki, które zawierają imiona dwóch z tych ważnych piśmiennych postaci, Atikisi (阿 直 岐) i Wani (和 邇 / 王仁). Wymowa chińskich znaków w tym czasie może zatem bardzo dobrze odzwierciedlać wymowę używaną w królestwie Paekje.
Według Shoku Nihongi (続日本紀 ) , Takano nr Niigasa przodek członkowie naturalizowany klan Yamato-no-Fumito (和史 ) , Jest potomkiem w 10 th generacji króla Muryeong Baekje, wybrany jako konkubina cesarza Koninie a później matka cesarza Kanmu . Wysunięto teorię, że japońska linia cesarska ma koreańskie pochodzenie. Jak donosi National Geographic , Walter Edwards, profesor japonistyki na Uniwersytecie Tenri w Nara , pisze, że „więzy krwi między Koreą a japońską rodziną cesarską są dokumentowane od VIII wieku. Nawet obecny cesarz [Akihito] oświadczył, że ma koreańskie pochodzenie ”. Od 1976 roku archeolodzy zażądali dostępu do grobowca Gosashiego, który miał być miejscem spoczynku cesarza Jingu, ale prośby te zostały odrzucone. W 2008 roku Japonia przyznała archeologom ograniczony dostęp do tego miejsca, ale bez zezwolenia na wykopaliska . Jak napisał National Geographic , „Japonia ogranicza dostęp do grobów, podsycając pogłoski, że urzędnicy obawiają się, że wykopaliska ujawnią powiązania między„ czystą ”linią rodziny cesarskiej a Koreą”.
„ W Japonii koreańscy garncarze otrzymali ziemię i wkrótce założyli nowe i bardziej zaawansowane piece w Kyūshū - w Karatsu, Satsuma, Hagi, Takatori, Agano i Yatsushiro . "
„W 1596 roku Toyotomi Hideyoshi po raz drugi najechał Koreę. Oprócz powszechnych zabójstw i niszczenia, wielu koreańskich rzemieślników jest porywanych i przewożonych do Japonii. Wykwalifikowani koreańscy garncarze odgrywają kluczową rolę w tworzeniu w Japonii nowych rodzajów ceramiki, takich jak Satsuma, Arita i Hagi-yaki . Inwazja kończy się nagłą śmiercią Hideyoshi ”
„Ze swojej strony odczuwam pewne pokrewieństwo z Koreą, biorąc pod uwagę fakt, że w„ Kronikach Japonii ”jest zapisane, że matka cesarza Kammu była z linii króla Muryong z Paekche, powiedział cesarz [Akihito] dziennikarzom "