Amblyrhynchus cristatus
Amblyrhynchus cristatusKrólować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Klasa | Gady |
Podklasa | Lepidosauria |
Zamówienie | Squamata |
Zamówienie podrzędne | Sauria |
Infra-order | Iguania |
Rodzina | Iguanidae |
JP B2ac (IV): wrażliwe
Status CITES
Amblyrhynchus cristatus The iguana morskich , jedyny przedstawiciel rodzaju amblyrhynchus , jest to gatunek o jaszczurki z rodziny z Iguanidae .
Ten gatunek występuje endemicznie na Wyspach Galapagos .
Podczas swojej wizyty na wyspach Karol Darwin uznał wygląd tych zwierząt za bardzo nieprzyjemny, pisząc: „Czarne skały lawy na plaży są bardzo uczęszczane przez duże (2-3 stopy ) i obrzydliwe, niezdarne jaszczurki. Są czarne jak porowate skały, po których pełzają […]. Nazywam je „mrocznymi elfami”.
Kolorowy dorosły samiec na wyspie Fernandina .
Pływanie iguana morska
Galapagos Marine Iguana, Puerto Ayora
Legwan morski spacerujący po plaży w zatoce Tortuga na wyspie Santa Cruz .
Amblyrhynchus cristatus venustissimus na wyspie Española .
Napalony mężczyzna kręci głową, aby zastraszyć rywali.
Młody legwan morski na skałach wyspy Lobos.
W rzeczywistości Amblyrhynchus cristatus jest polichromowany i nie zawsze jest czarny: może mieć kolory brązowy, ochrowy, niebiesko-zielony, różowy lub czerwony. Młode osobniki mają jaśniejszy kolor na grzbiecie, a niektóre osobniki dorosłe są koloru szarego. W dorosłych mężczyzn, zabarwienie zmienia się z sezonu: lęgowym, że mężczyźni z południowych wysp ( Española , Floreana , ..) są najbardziej kolorowe i wyposażone w czerwone i niebiesko-zielone, na na wyspie Santa Cruz , oni są ceglastoczerwone i kruczoczarne, a na wyspie Fernandina ceglastoczerwone lub zielonkawe.
Przyczyną dominacji ciemnych tonów jest to, że gatunek ten musi szybko wchłaniać ciepło, aby zminimalizować okres zimnego letargu po wyjściu z wody. Ciemne kolory pochłaniają więcej energii słonecznej, a tym samym sprzyjają ociepleniu się zwierzęcia, które dzieli swoje życie między Ocean Spokojny , zimno wokół wysp z powodu Prądu Humboldta i skały lawy na brzegu, gdzie będąc ektotermicznym , musi się rozgrzać w słońcu. Legwany morskie często mają głowy wybielone z osadów soli wydalanych z ich gruczołów nosowych.
Inną różnicą między subpopulacjami legwanów morskich jest ich wielkość, ponieważ różni się ona w zależności od wyspy. Największe są legwany zamieszkujące wyspy Fernandina i Isabela . Maluchy można znaleźć na wyspie Genovesa . Dorosłe samce osiągają do 1,70 m, a samice do 1 m. Samce mogą ważyć do 15 kg .
Na lądzie legwan morski jest raczej niezdarnym zwierzęciem, ale w wodzie jest wdzięcznym pływakiem. Wynika to z przystosowania się do życia morskiego, którego nie dzieli z innymi gatunkami legwanów. Jego bocznie spłaszczony ogon i grzbietowe kolce pozwalają mu pływać szybciej, a długie, ostre pazury pozwalają mu przylegać do skał i innych materiałów wokół niego, walcząc z silnymi prądami i siłą fal.
Dwóch autorów zgłosiło przypadki hybrydyzacji na wyspie South Plaza między Amblyrhynchus cristatus i Conolophus subcristatus , legwanem czysto lądowym spokrewnionym z legwanem morskim.
Tylko pływając w płytkich wodach wokół wysp, legwany morskie mogą przetrwać nurkowania trwające do pół godziny na głębokościach ponad 15 metrów . Darwin pisze, że członek załogi zanurzył iguanę na godzinę, a potem, ciągnąc za liną, stwierdził, że wciąż żyje.
Typowe nurkowania trwają jednak tylko około dziesięciu minut na głębokości od jednego do pięciu metrów.
Po tych nurkowaniach zwierzęta wracają na swoje nadmorskie tereny, aby odpocząć i ogrzać się na słońcu. Kiedy chłód go otępia, legwan nie może się efektywnie poruszać, co czyni go podatnym na drapieżnictwo . Jeśli następnie spróbujemy go złapać, może stać się agresywny, kompensując brak ruchliwości ukąszeniami. Gatunek jest również narażony na niebezpieczeństwo w czasie wykluwania się młodych osobników, obserwowanych przez ptasie drapieżniki, takie jak jastrząb z Galapagos , lub ophidians, jak wąż z Galapagos .
W okresie lęgowym samce stają się terytorialne, podczas gdy samice gromadzą się w dużych grupach, które samce polują, zapobiegając zbliżaniu się innych samców legwanów. Aby pokazać swoją siłę, samce energicznie potrząsają głowami w górę iw dół. Jeśli to zastraszanie nie wystarczy, wybuchają walki. Zwycięzcą zostaje ten, kto zachowuje kontrolę nad ziemią i może wtedy łączyć się w pary.
Wielkość legwanów morskich zależy od zasobów pożywienia. Podczas epizodów El Niño zasoby glonów mogą się znacznie zmniejszyć, tempo wzrostu również legwanów, a wielkość tych pokoleń będzie o 20% mniejsza niż w przypadku poprzednich pokoleń. Kiedy warunki żywieniowe wracają do normy, kolejne pokolenia wracają do poprzedniego rozmiaru. Legwany o standardowym rozmiarze i apetycie, które zmagają się ze zjawiskiem El Niño , znoszą niedożywienie, tracąc masę i masę: uważa się, że ich kości skracają się w wyniku kurczenia się tkanki łącznej przez określony hormon stresu. Uważa się, że zmniejszenie rozmiaru jest również spowodowane zaletą, że mniejsze legwany mają w porównaniu z większymi, że nagrzewają się szybciej na słońcu, umożliwiając im szybszy powrót do wody w celu pożywienia. Jeśli jednak głód się przedłuża, śmiertelność największych i najstarszych legwanów zasypuje wybrzeże spieczonymi ciałami, które poddają recyklingowi czerwone kraby z Galapagos , bardziej wszystkożerne niż te z Atlantyku, które są wegetarianami . Ich zniknięcie umożliwia szybszą regenerację dywanu z alg.
Legwan morski ma przez całe życie ściśle roślinożerną dietę : żywi się algami, zwłaszcza z rodziny Ulvales , zbieranymi ze skalistych wybrzeży wysp, zarówno na brzegu, jak i na otwartych wodach. Na przybrzeżnych wodach z zadowoleniem przyjmuje glony narażone na odpływ, ale może też pływać wokół wysp i nurkować, aby pożywić się na zanurzonych polach wodorostów.
Jak to często bywa na archipelagach, podgatunki specyficzne dla wyspy lub grupy wysp rodzą się z krzyżowania subpopulacji izolowanych na tych wyspach, ze względu na ich niewielką liczbę lub brak.
A. c. albemarlensis został uznany w 2017 roku za synonimiczny z A. c. cristatus .