Hyacinthe Loyson

Hyacinthe Loyson Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 10 marca 1827
Orlean
Śmierć 9 lutego 1912(w wieku 84 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Trening Seminarium Saint-Sulpice
Czynność Kapłan
Rodzeństwo Jules Loyson
Małżonka Emilie Jane Butterfield Loyson ( d )
Dziecko Paul-Hyacinthe Loyson
Inne informacje
Religie Gallikanizm , katolicyzm
Zakony religijne Zakon Karmelu , Towarzystwo Kapłanów Saint-Sulpice , Zakon Kaznodziejski
Père-Lachaise - Hyacinthe Loyson 01.jpg Grobowiec na cmentarzu Père-Lachaise .

Charles Loyson , lepiej znany pod nazwą religijnej ks Hyacinthe , urodzony w Orléans na10 marca 1827, zmarł w Paryżu dnia9 lutego 1912Jest księdzem i kaznodzieją francuskim , szczególnie znanym z kazań w Notre Dame de Paris i został ekskomunikowany przez1869.

Młodość

Jego ojciec był inspektorem akademii , a następnie rektorem akademii w Metz i Pau . Był blisko spokrewniony ze swoim idealnym imiennikiem, poetą Charlesem Loysonem .

Hyacinthe Loyson, w tym samym czasie co jego brat Jules , studiował w College of Pau jako stypendysta. W 1845 roku wstąpił do seminarium w Saint-Sulpice i został wyświęcony na kapłana w 1851 roku kolejno profesorem w seminarium z Awinionu i Nantes i wikariusz w Saint-Sulpice aż do 1857 roku, skończył biorąc dominikanów szatę trzecim -order, nauczyciel w Flavigny .

Wyjechał do Rzymu , zamknął się na około dwa lata w La Trappe i wrócił do Francji, a po nowicjacie w Lyonie wstąpił do zakonu karmelitów w 1860 roku i złożył śluby. To wtedy przyjął imię ojca Hyacinthe, będąc wśród dominikanów, był w stanie zachować swoje imię.

Od początku swojej posługi miał trudności z zapraszaniem masonów do pracy z katolikami.

Kazania

Ojciec Hyacinthe został szybko zauważony przez ogniste kazania wygłoszone najpierw w Lycée de Lyon (w 1862 r.), Następnie na Adwent w 1863 r. W Bordeaux, a wreszcie w Périgueux na Wielki Post w 1864 r. Następnie został zaproszony, aby głosić w Paryżu, najpierw w Katolicki krąg przy rue Cassette , potem w Madeleine , gdzie jego kazania odniosły wspaniały sukces przed elegancką i światową publicznością. Nieco teatralna oryginalność jego elokwencji, żywiołowy liryzm, często parszywe tematy, którymi lubił się leczyć, wszystko, nawet jego monastyczny zwyczaj, oczarowały widzów, którzy widzieli w nim następcę Henri Lacordaire'a .

Mając skłonność do galijczyków i dość liberalne poglądy, został wybrany przez prałata Darboya do głoszenia adwentu w katedrze paryskiej w 1864 r. Jego sukces był taki, że odnowiono go na następne pięć lat. Jego specyfiką było zajmowanie się tematami często zaniedbywanymi przez ówczesnych kapłanów: genezą władzy , charakterem społeczeństwa obywatelskiego, suwerennością ludu i boskim prawem , pokojem, wojną, sprawami osobistymi lub codziennymi, takimi jak miłość małżeńska, małżeństwo, rodzina. , dziewictwo, rola kurtyzan we współczesnym społeczeństwie. Dlatego jest krytykowany przez bardziej konserwatywnych i ultramontańskich katolików , takich jak Louis Veuillot , w katolickim dzienniku Universe .

Kontrowersje narastały z roku na rok. Jego liberalne i racjonalistyczne stanowisko przyniosło mu wezwanie do porządku z Watykanu , ale decydujący krok został podjęty, gdy24 czerwca 1869, zaproszony na Kongres Ligi Pokoju , przemawiał z umiarem na temat protestantów i Żydów . Tam też wygłosił głośne przemówienie przeciwko wojnie:

„Nie zabijaj” - mówi wieczne przykazanie! - płakał, ale czy potępia tylko tchórzliwego i okrutnego człowieka, który podąża za swoją ofiarą w cienie i wbija nóż w serce lub wypala mózg pistoletem? Czy morderstwo nie jest już zbrodnią, gdy jest popełnione na dużą skalę i jest aktem księcia, czy narady? i ośmielił się dodać: wystarczy zastosować moralność jednostek do narodów i obalić tę barierę kłamstwa: moralność dla życia prywatnego i moralność dla życia publicznego. "

To przemówienie wywołało skandal i spowodowało jego zerwanie z Rzymem.

Zerwij z Rzymem

Plik 20 września 1869, skierował do generała swego zakonu, do papieża Piusa IX i do gazet list, który wywarł wielki wpływ iw którym, wspominając „jawne ataki i ukryte oskarżenia”, których był przedmiotem, oskarżył „Prowadzony przez wszechpotężną partię w Rzymie” i oświadczył, że nie wróci już na ambonę Matki Bożej, ponieważ chcą mu narzucić „język, który nie będzie już całym i lojalnym wyrazem jego sumienia, słowo zniekształcone hasłem lub okaleczone niechęcią ”. Jednocześnie zapowiedział odejście od klasztoru i wskazując na przygotowywany dogmat o papieskiej nieomylności, którego nie akceptuje, zaprotestował przed Papieżem i przed Soborem Powszechnym , który miał zamiar spotykają się w Rzymie „przeciwko tym doktrynom i praktykom, które nazywane są chrześcijańskimi, ale które nimi nie są, i które w swoich coraz śmielszych i bardziej zgubnych ingerencjach zmierzają do zmiany konstytucji Kościoła”.

Był wówczas przełożonym karmelitów bosych w Paryżu. Kilka dni później Félix Dupanloup , biskup Orleanu, napisał do swojego „drogiego kolegi”, powstańczego mnicha, pompatyczny list wzywający go do pójścia i rzucenia się do stóp Piusa IX, ale otrzymał tylko krótką odpowiedź. , które można podsumować zdaniem: „To, co nazywacie popełnionym wielkim błędem, ja nazywam to wielkim wypełnionym obowiązkiem”. "

Został powalony pod groźbą ekskomuniki10 października 1869. Po raz kolejny prosty ksiądz wyjechał z wykładami do Stanów Zjednoczonych , gdzie spotkał się z pewnym sukcesem wśród protestantów. Po powrocie do Francji przeszedł na emeryturę do Bouillac i opublikował30 lipca 1870, list protestacyjny przeciwko postanowieniom Soboru Watykańskiego I , który ustanowił papieską nieomylność jako dogmat .

Wejście do kościoła starokatolickiego

Ujrzawszy, jak to ujął, „przeszedł przez dwa absolutyzmy, które tak bardzo ciążyły na Kościele i na świecie, imperium Napoleona i doczesną władzę papieży”, udał się do Włoch wMarzec 1871i spędził kilka miesięcy w Rzymie . Tam, chociaż ekskomunikowany, przyjął komunię w Bazylice św.Piotra i nadal zwracał na siebie uwagę publiczną, publikując różne listy w gazetach, w tym list do swojego przyjaciela kanonika Ignaza von Döllingera , głowy niemieckiego kościoła starokatolickiego (26 kwietnia 1871), inny na Komunie Paryskiej (29 maja), trzecia dotycząca petycji biskupów do Zgromadzenia Narodowego (22 czerwca). Plik7 lipcanastępnie uczynił akt całkowitego przylgnięcia do deklaracji podpisanej w Monachium przez starokatolików, „przekonany”, powiedział, „że ten wielki akt wiary, nauki i sumienia będzie punktem wyjścia ruchu reformatorskiego, który jako jedyny może ratujcie Kościół katolicki. "

Niedługo potem odwiedził Döllinger, a we wrześniu wziął udział w kongresie w Monachium , gdzie wygłosił przemówienie. Pod koniec tego samego roku (23 grudnia), gorzko zarzucał ojcu Josephowi Gratry, że trzymał się dogmatu o nieomylności, któremu tak mocno się sprzeciwiał.

Ślub

W 1872 roku ogłosił w liście opublikowanym w gazetach, że zrzeka się celibatu i że małżeństwo zostało mu narzucone „jako jedno z tych praw porządku moralnego, któremu nie można się oprzeć bez głębokiego zakłócania jego życia. Wola Boża "(25 sierpnia). Następnie udał się do Londynu , gdzie się ożenił3 września, w Opactwie Westminsterskim , Amerykanka, którą przeszedł na katolicyzm , Émilie Jane Butterfield, wdowa Meriman, lat trzydzieści dziewięć. Po tym małżeństwie nadal odprawiał Mszę św. I protestował przeciwko doskonałej katolickości, uznając swoją decyzję za pierwszy krok w kierunku reformy Kościoła.

Powołany do Genewy na początku 1873 roku przez liberalnych katolików, udał się tam w marcu. Pierwszą Mszę św. Odprawił w kościele starokatolickim w Wielkanoc 1873 r13 kwietnia, w czytelni biblioteki Calvin College . Plik17 sierpnia, odprawił swoją pierwszą mszę w języku francuskim. Prowadził również wykłady, stwierdzając, na przykład w kazaniu, że wygłosił4 maja 1873, że przymusowa spowiedź była zasadniczo niemoralna. Jednak wSierpień 1874, wyrzekł się oferowanego mu lekarstwa z Genewy, Kościół katolicko-narodowy „nie powinien być ani liberalny w polityce, ani katolicki w religii”. Mimo to nadal walczył w obronie ruchu starokatolickiego, przyciągając masy kazaniami w Genewie, a następnie w Paryżu.

Fundacja Kościoła Gallikańskiego

W 1878 roku założył niezależny kościół neogalikański w Paryżu, obiecując wsparcie anglikańskie, zwłaszcza w osobie prymasa Kościoła Szkocji. Plik9 lutego 1879Kaplica została otwarta w N O  7 o ul Rochechouart . Szybko za mały, został zastąpiony nową kaplicą otwartą6 marca 1881, rue d'Arras , nadal w Paryżu. Dekret z dnia3 grudnia 1883, podpisany przez Julesa Grévy'ego i jego ministra spraw wewnętrznych Pierre Waldeck-Rousseau , zezwolił na eksploatację tej kaplicy, nie uznając jednak oficjalnego charakteru nowej religii. W swojej akcji wspierał go Léon Séché .

Hyacinthe Loyson, który zawsze odrzucał konsekrację biskupią proponowaną przez Kościół anglikański, nie mógł wyświęcać nowych kapłanów, skazując tym samym swój ruch na marginalizację. Z drugiej strony jej małżeństwo było przeszkodą w integracji z Kościołem starokatolickim w Utrechcie , który od swoich księży wymagał celibatu. Kościół rue d'Arras nabył następnie nowego wikariusza, ojca Georgesa Voleta , z chrześcijańskiego kościoła katolickiego w Szwajcarii. Plik3 marca 1893, Loyson zrezygnował ze wszystkich jego funkcji w swoim kościele, pozostawiając M gr  Gul, arcybiskup Kościoła Starokatolickiego Holandii, zawładnąć paryskiej parafii.

Miał syna, dramatopisarza Paula Hyacinthe Loysona , w którego mieszkaniu zmarł w Paryżu, przy rue du Bac 110 , w wieku 85 lat. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise (oddział 24).

Współczesny

w Souvenirs d'Enfance et de Jeunesse .

cytaty

Pracuje

Bibliografia

  1. „rzekomy dogmat o nieomylności Papieża , nieznany całej kościelnej starożytności i który wprowadził radykalną zmianę w konstytucji Kościoła i niezmiennych regułach jego wiary. "
  2. Jean-François Mayer, „  Hyacinthe Loyson and the Gallican Catholic Church (1879-1893): Komunikat przedstawiony Colloque Hyacinthe Loyson, katolikowi i reformatorowi. Paryż, 15 czerwca 2013 r.  ” , Orbis.info (dostęp 30 sierpnia 2018 r. ) , S.  8.
  3. por. Pierre Descouvemont i Helmuth Nils Loose, Thérèse et Lisieux , Éditions du Cerf, 1991 ( ISBN  2-204-04439-3 ) s.178

Bibliografia

Linki zewnętrzne