Rodzina Giustinianich
Giustiniani
Rodzina Giustiniani jest ważną włoską rodziną pochodzącą z Wenecji, osiedloną w Genui, która w różnym czasie miała swoich przedstawicieli w Neapolu i na kilku wyspach Morza Śródziemnego .
Najbardziej reprezentatywni członkowie linii weneckiej
-
Lorenzo Giustiniani ( 1380 - 1456 ), Laurentius Justinianus w kalendarzu świętych Kościoła katolickiego , wstąpiła do Zgromadzenia św Jerzego Alga w bardzo młodym wieku, aw 1433 został przełożonym tej kolejności. Mniej więcej w tym samym czasie został biskupem Wenecji przez papieża Eugeniusza IV . Jego episkopat odznaczał się dużą aktywnością na rzecz promocji i reformy Kościoła. Kiedy Mikołaj V przeniósł patriarchat z Grado do Wenecji, do tej rangi został podniesiony św. Aurent Giustiniani, który piastował przez piętnaście lat. Zmarł 8 stycznia 1465 r. Został kanonizowany przez Aleksandra VIII . Święto zostało ustalone przez Innocentego XII na 5 września , w rocznicę jego wstąpienia do biskupstwa. Jego dzieła, całkowicie pozbawione walorów literackich, składają się z kazań, listów i traktatów ascetycznych i są często wznawiane. Najlepsze jest wydanie benedyktyńskiego PNA Giustiniani w 2 tomach, wykonane w Wenecji w 1751 roku. Jego biografię napisali Bernard Giustiniani, Scipione Maffei, a także Bollandyści .
-
Leonardo Giustiniani (PT) ( 1388 - 1446 ), brat poprzedniego, był przez kilka lat i senatora w Wenecji w 1443 piastował urząd prokuratora Świętego Marka . Przetłumaczył włoski żywoty Cinny i Lukullusa z Plutarcha . Był autorem kilku wierszy, strambotti i canzonettii oraz utworów retorycznych w prozie. Niektóre z popularnych piosenek, które stworzył, są znane jako Giustiniani .
-
Bernardo Giustiniani ( 1408 - 1489 ), syn Leonarda, był uczniem Guarino da Verona i Georges de Trebizondy i był senator wenecki bardzo młodym. Wypełnia kilka ważnych misji dyplomatycznych zarówno we Francji, z Ludwikiem XI, jak iw Rzymie, z Piusem II , Pawłem II i Sykstusem IV . W 1485 był członkiem Rady Dziesięciu . Jego przemówienia i listy zostały opublikowane w 1492 roku. Ale bez wątpienia dziełem, które przyniosło mu sławę, jest jego historia Wenecji, De origin urbis Venetiarum rebusque ab ipsa gestis historia (1492), przetłumaczona na język włoski przez Domenichi w 1545 roku. Była to wówczas bez wątpienia najlepsza praca na ten temat. Znajduje się w kradzieży. 1 autorstwa Graeviusa .
-
Euphémie Giustiniani (1408-1487): benedyktyńska Abessa Santa Croce della Giudecca, siostrzenica beatyfikowanego Lorenzo Giustiniani .
-
Paul Giustiniani (1476-1528), reformator zakonu kamedułów , uznany za błogosławionego w swoim zakonie.
-
Pietro Giustiniani , również senator, żył w XVI th wieku i napisał Historia rerum Venetarum po Bernardo. Jest także autorem kronik De gestis Petri Mocenigi i De bello Venetorum cum Carolo VIII . Ta ostatnia praca została przedrukowana w Skrypcie. rer. Włochy. lot. XXXI.
Najbardziej reprezentatywni członkowie oddziału genueńskiego
-
Giovanni Giustiniani , urodzony w 1418 w Genui i zmarły dnia1 st czerwiec 1453w Chios z powodu kontuzji otrzymanych w trakcie oblężenia Konstantynopola , który bronił obok cesarza Konstantyna XI , jest Genueńczyków kapitan podestate od Genueńczyków kolonii Caffa i protostrator części Cesarstwa Rzymskiego Orient .
-
Paolo Giustiniani z Moniglia (1444-1502), ten dominikanin był bardzo młodym przeorem klasztoru dominikanów w Genui. Celował w kazaniach, a jego talenty doceniali kolejni papieże: mistrz świętego pałacu (w 1489 i 1494 za Innocentego VIII ); inkwizytor generalny wszystkich posiadłości genueńskich, komisarz apostolski przeciwko heretykom; wreszcie biskup Chios i legat na Węgrzech. Był autorem wielu zaginionych dziś komentarzy do Biblii, o których mówi się, że są bardzo erudycyjne.
-
Agostino Giustiniani (1470-1536) urodził się w Genui i spędził kilka lat w Walencji . Wstąpił do zakonu dominikanów w 1487 i poświęcił się intensywnie studiowaniu greki, hebrajskiego, chaldejskiego i arabskiego. W 1514 rozpoczął pracę nad Biblią wielojęzyczną (w kilku językach). Jako biskup Nebbio na Korsyce brał udział we wczesnych pracach Soboru Laterańskiego (1516-1517). Opuścił diecezję i ostatecznie przeniósł się do Francji, gdzie został protegowanym Franciszek I st i zajmuje krzesło hebrajskiego i arabskiego na Uniwersytecie w Paryżu. Po pięciu latach nieobecności, podczas której odwiedził Anglię i Holandię oraz spotkał Erazma i Tomasza More'a , wrócił do Nebbio około 1522 roku i pozostał tam prawie nieprzerwanie aż do 1536 roku. Podczas rejsu do Genui zginął na morzu podczas sztormu. Miał bardzo dobrą bibliotekę, którą zapisał Republice Genui . Z jego wielojęzycznego projektu Biblii opublikowano tylko Psalmy ( Psalterium Hebraeum, Graecum, Arabicum i Chaldaicum , Genua, 1516). Obok tekstu hebrajskiego, tłumaczenia Septuaginty , komentarzy w języku aramejskim i wersji arabskiej, znajduje się tłumaczenie Wulgaty , nowe łacińskie tłumaczenie autora, łacińskie tłumaczenie z aramejskiego oraz zestaw komentarzy. Giustiniani wydrukował na swój osobisty rachunek dwa tysiące egzemplarzy, w tym pięćdziesiąt welinowych dla władców Europy lub Azji. Wynik sprzedaży jego pracy nie zachęcił go do zrobienia tego samego dla Nowego Testamentu, który również przygotował do publikacji. Oprócz wydania Księgi Hioba zawierającej oryginalny tekst, Wulgatę i nowe tłumaczenie, opublikował łacińską wersję Nevochima z Majmonides de More ( Dyrektor dubitantium aut perplexorum , 1520), a także zredagował po łacinie Aureus libellus z Eneasz Platoński i Timajos z Chalcydiusza . Jego roczniki Genui ( Castigatissimi Annali di Genova ) zostały opublikowane po jego śmierci w 1537 roku.
Inni ważni członkowie
- Nicolò Giustiniani, mnich w San Nicolò al Lido , byłby bohaterem konkretnej historii, zgodnie z tradycją uważaną za wątpliwą przez Samuele Romanina . W 1171 r. wszyscy mężczyźni z rodu zginęli podczas wojny z cesarzem bizantyjskim Manuelem I Komnenem . To skłoniłoby papieża Aleksandra III do zniesienia ślubu czystości, co pozwoliło mu poślubić córkę Doży Vital II Michele , Annę, aby uniknąć wyginięcia rodziny. Mówi się, że para miała wiele dzieci. Później Nicolas wróciłby do klasztoru, a Anna wzięła zasłonę, aby wejść do klasztoru Sant'Ariano w Costanziaco. Nie znamy jednak córki doży Vitale Michiel o tym imieniu.
Ważni są również następujący członkowie:
-
Orso Giustiniani , admirał wenecki w 1463 r.
-
Pompeio Giustiniani (1569-1616), pochodzący z Korsyki, służył pod rozkazami Alexandre Farnese i markiza Spinola w Holandii, gdzie stracił rękę. Ze względu na swoją protezę znany jest jako Bras de Fer . Bronił Krety przed Turkami . Zginął podczas wyprawy do Friuli . Pozostawił osobistą włoską wersję wojny we Flandrii, która została później opublikowana w przekładzie na łacinę ( Bellum Belgicum , Antwerpia, 1609) przez Gamburiniego .
- Giovanni Giustiniani (1513-1556), urodzony w Heraklion , tłumacza Andria i Eunuchus z Terence , W Verrem z Cicero i część (rozdział viii) Eneidy przez Wergiliusza .
-
Angel Justiniani (1520-1596), biskup Genewy od 1568 do 1579 i uczestniczy w Soborze Trydenckim ;
-
Vincenzo Giustiniani , urodzony w Scio w 1519, zmarł w 1582, generał dominikanów w 1558 i uczestnik Soboru Trydenckiego ;
-
Orsatto Giustiniani (1538-1603), senator wenecki, tłumacz Edypa króla z Sofoklesa i autor zbioru Rime w sposób Petrarki . Uważany jest za jednego z ostatnich przedstawicieli włoskiej szkoły klasycznej;
-
Geronimo Giustiniani , Genueńczyków, który żył w drugiej połowie XVI -go wieku, przetłumaczył Alkestis z Eurypidesa i Sofoklesa trzy kawałki i napisał dwie tragedie Jephte i Christo w Passione .
-
Vincenzo Giustiniani , który na początku XVII th wieku, wybudowany Palazzo Giustiniani w Rzymie i tworzą kolekcję, która jest zawsze związane z jej nazwą. W 1807 roku kolekcja została przeniesiona do Paryża, gdzie uległa znacznemu rozproszeniu. W 1815 r. to, co z niego zostało, około 170 obrazów, zostało kupione przez króla pruskiego i wysłane do Berlina, gdzie stanowi część Muzeum Królewskiego.
-
Orazio Giustiniani , kardynał urodzony w Chios, zmarły w Rzymie w 1649 r., który był kardynałem św. Onufrego , głównym więzieniem i bibliotekarzem watykańskim .
-
Marcantonio Giustinian , Doża Wenecji od 1684 do 1688, data jego śmierci. Wszedł do ligi europejskiej przeciwko sułtanowi Mahometowi IV ; jej generał Francesco Morosini podbija Peloponez i Dalmację .
-
Laurentio Giustiniani , ur. 1761, zm. 1824, od 1803 bibliotekarz w Neapolu.
-
Girolamo Ascanio Giustinian (1721-1791), wenecki polityk i dyplomata.
Źródła i referencje
-
Herb rodowy: na zamku heksagonalny krenelażowany srebrny, loch trzypokojowy, środkowy wyższy i bardziej krępy, otwarty i ażurowy z pola .
-
W 1413 r. cesarz Zygmunt I po raz pierwszy nadał noszącego orła koronowanego Giovanniego Giustinianiego Adorno, ambasadora w Turcji. Blazon: Gule z zamkiem heksagonalnym krenelażowym ze srebra, loch trzyczęściowy, jeden z wyższych i bardziej przysadzistych, otwarty i ażurowy z pola, z głową złotą naładowaną piaskowym orłem zwieńczonym polem wychodzącym z przegrody .
-
(it) Giuseppe Pavanello, sv GIUSTINIANI w Enciclopedia Italiana , 1933 ( online )
-
(it) por. Marco Pozza, sv MICHIEL, Vitale w Dizionario Biografico degli Italiani Tom 74, 2010 ( online )
-
Catherine Santschi, „ Justiniani, Ange [Angelo Giustiniani ]” w Słowniku Historycznym Szwajcarii online, wersja du12 kwietnia 2005.
Bibliografia
Zobacz również
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne