Piąty Sobór Laterański
| Piąty Sobór Laterański | ||||||||||
 Portret papieża Leona X autorstwa Rafaela (ok. 1518-1520). | ||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Numer | XVIII th Ekumenicznej Rady Kościoła | |||||||||
| Wezwany przez | papież Juliusz II | |||||||||
| Początek | 3 maja 1512 | |||||||||
| Koniec | 16 marca 1517 | |||||||||
| Lokalizacja | Bazylika św. Jana na Lateranie w Rzymie | |||||||||
| Zaakceptowana przez | Kościół katolicki | |||||||||
| Organizacja i uczestnictwo | ||||||||||
| Pod przewodnictwem | dwa pontyfikaty : Juliusz II Leo X |
|||||||||
| Ojcowie Rady | 100 | |||||||||
| Liczba sesji | 12 | |||||||||
| Dokumenty i oświadczenia | ||||||||||
| Dekrety | potępia schizmatycki sobór w Pizie | |||||||||
| Lista rad | ||||||||||
| ||||||||||
Sobór Laterański V odbywa się z3 maja 1512 w 16 marca 1517w Bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie . Pod koniec dwunastu sesji sobór potępia schizmatycki sobór w Pizie zainicjowany przez Ludwika XII we Francji , przedkłada publikację drukowanych książek autorytetowi Kościoła i reformuje Kurię Rzymską i duchowieństwo.
V th Soborze Laterańskim został wezwany przez Juliusza II (1503-1513), aby zrobić miejsce dla że w Pizie , która odbyła się w 1511 roku z inicjatywy Ludwika XII, wspieranego przez cesarza . Zgromadził 431 ojców soborowych na różnych sesjach, z których w Pizie ostatecznie dołączyli do spotkania na Lateranie w 1513 roku. W sumie ponad jedna trzecia uczestników reprezentowała diecezję spoza Włoch. Aby uniknąć sporu o odpowiednie uprawnienia soboru i papieża, sobór akceptuje, że jego dekrety przyjmują formę bulli papieskich .
Otwarcie rady
Otwarcie V th Sobór Laterański,3 maja 1512, w obecności 15 kardynałów i 75 biskupów, zostało naznaczone kazaniem wygłoszonym przez Gillesa de Viterbo , Przełożonego Generalnego Zakonu Pustelników św . Augustyna .
Wkład doktrynalny
Na poziomie doktrynalnym sobór uznaje prasę drukarską za dar od Boga, ale pod groźbą ekskomuniki poddaje publikację drukowanych tekstów autorytetowi papieża, biskupów i inkwizycji . Ten reżim cenzury zaowocował utworzeniem Indeksu w 1559 roku . Sobór potępia także tezy o śmiertelności duszy i istnieniu jednej duszy wspólnej wszystkim ludziom. Chociaż nie jest nazwany, jest celem tego potępienia Pietro Pomponazzi , profesor Uniwersytetu w Padwie , który twierdzi na wiarę Arystotelesa, że nie można wykazać nieśmiertelności duszy i że nie może Jest to zatem tylko artykuł wiary . Sobór powtarza, że filozofia nie może być niezależna od wiary.
Wkład dyscyplinarny
Na poziomie dyscyplinarnym rada rozpoczęła nieśmiałą reformę Kurii Rzymskiej . Podejmując bullę Juliusza II Cum tam divino ( 1505 r. ), Stwierdza „nieważne i nieważne” wybory papieskie skażone symonią , przypomina kardynałom o ich obowiązkach i próbuje ograniczyć stawki pobierane przez Kurię. W odniesieniu do duchowieństwa ponownie ustala minimalny wiek biskupów (30 lat), zakazuje zakonu , gromadzenia świadczeń i ogranicza pewne zwolnienia. Jednak Rada ratyfikuje również podpisany konkordat boloński18 sierpnia 1516, konkordat, który jest podstawą gallikanizmu .
Na poziomie duszpasterskim, Rada odrzuca oskarżenia o lichwie ważenia na Monts-de-piété ( Montes pietatis ). Wreszcie poddaje wszystkich kaznodziejów (w tym zakonników) autorytetowi ordynariuszy i potępia apokaliptyczne przemówienia.
Polityka
Organizacja krucjaty państw chrześcijańskich przeciwko ekspansji Imperium Osmańskiego była powracającym problemem od 1453 roku . Kilku papieży, Mikołaj V , Kalikst III , Pius II , Pius III , Innocenty VIII , Aleksander VI , a wreszcie Juliusz II, bez większego powodzenia rozpoczęli apele w tym kierunku. Sobór Laterański miał się tym zająć na swojej ósmej sesji w grudniu 1513 r. , A „bulla Leona X Postquama ad universalis [napominała] książąt i królów, by ponownie przygotowali świętą wojnę z Turkami”.
Uwagi i odniesienia
- Teksty zaczerpnięte ze strony: http://membres.lycos.fr/lesbonstextes/magistere.htm , Universal Dictionary of the Councils of the Canon. Peltier, tom I, płk. 1079 do 1104 w Encykl. teologiczne przez JP Migne, 1847.
- André Clot, Suleiman the Magnificent , Fayard, 1983, s. 56 .
Bibliografia
- Giuseppe Alberigo i A. Duval (red.), Rady Ekumeniczne , 2 tomy. „Historia” i „Dekrety”, Cerf, wyd. „Magisterium Kościoła”, 1991 ( ISBN 2-204-04446-6 i 2-204-05011-3 ) .
- O. de La Brosse et alii , History of the Ecumenical Councils , tom 10 Lateran V and Trente , wyd. orante, 1992 ( 1 st edycja 1972) ( ISBN 2-7031-1018-9 ) .
- M. Venard, qv, Historical Dictionary of the Papacy , s. reż. Philippe Levillain, Fayard, Paryż, 2003 ( ISBN 2-213-61857-7 ) .
- Teksty dekretów rady w Internecie: http://catho.org/9.php?d=fz .
- Yves Chiron , History of the Councils , Perrin Edition, St Amand-Montrond, Cher, 2011 ( ISBN 978-2-262-03309-5 ) .
Powiązane artykuły
- Lateran
- Pierwszy Sobór Laterański z 1123 r
- Drugi Sobór Laterański z 1139 r
- Trzeci Sobór Laterański z 1179 r
- Czwarty Sobór Laterański z 1215 r