François Charles Joseph Valentin , urodzony w Nancy on8 sierpnia 1909i zmarł w Chambley-Bussières dnia24 września 1961, jest francuskim politykiem . Podczas II wojny światowej kierował francuskim Legionem Kombatantów od 1941 do 1942 roku, zanim wstąpił do ruchu oporu. Był członkiem III e Republic, senatora IV th Rzeczypospolitej i wreszcie zastępca V th Rzeczypospolitej.
Jest synem adwokata w Sądzie Apelacyjnym w Nancy, pochodzenia Moselle i matki Vosges. Jest także bratankiem Maurice'a Perrina , profesora medycyny w Nancy i „krajowego” radnego miejskiego oraz Julesa Valentina, przewodniczącego Fraternité Saint-Léon, obu bliskich młodym patriotom .
François Valentin studiował w Collège de la Malgrange, następnie w Lycée Saint-Sigisbert , następnie na Wydziale Prawa Nancy , a w listopadzie 1931 wstąpił do Nancy Bar . On tymczasem odbył służbę wojskową jako porucznik w 10 -go batalionu myśliwych na piechotę, Saverne . Później został wiceprezesem oficerów rezerwy Nancy. Jest jednogłośnie wybrany w 1935 do reprezentowania NIEMOŻLIWE XX th region zarządu Krajowego Związku Oficerów Rezerwy.
Członek mecenatu „La Foucotte”, odpowiedzialny za katolickie ruchy młodzieżowe od 1927 r., w wieku 18 lat wiceprzewodniczący Grupy Katolickich Studentów, w 1929 r. przedstawiony na emeryturze marszałkowi Lyautey w Thorey . Utrzymywał z nim bliskie stosunki aż do śmierci w 1934 r. Był jednym z regionalnych liderów Katolickiego Związku Młodzieży Francuskiej : od 1928 r. prezesem Zjednoczenia Diecezjalnego ACJF, następnie prezesem Zjednoczenia Regionalnego do 1935 r. W 1934 r. , był sekretarzem Éclair de l'Est .
Nie podziela pacyfistycznych tendencji paryskiej kadry kierowniczej ACJF; wręcz przeciwnie, jest zwiastunem tradycyjnego i czujnego patriotyzmu. W kwietniu 1930 r. w ramach krajowego kongresu ACJF w Nancy zorganizował patriotyczną pielgrzymkę do Sion i Thorey, aby uczyć „sprawy Bożej i Francji” oraz słuchać patriotycznych przemówień Louisa Marina i de Lyautey. W listopadzie 1932 zwrócił uwagę Édouarda de Warrena na pacyfizm Annales de la jeunesse française . W latach 30. brał udział w kampanii organizacji katolickich przeciwko masonerii; w ten sposób potępia „rozwiązującą i przebiegłą akcję masonerii i jej filii” w 1935 na konferencji wygłoszonej w Bar-le-Duc przez Unię Katolicką.
Nie ukrywał swoich przekonań po wyborze w 1936 r. Był na przykład na imprezie Union Drouot w styczniu 1936 r. w Jarnach , gdzie wygłosił przemówienie patriotyczno-religijne: „Niech ten młodzieniec będzie dumny […] z tego, że to dzięki niej Francja stanie się znowu wolna i szczęśliwa; pod jednym warunkiem jest jednak to, że wszyscy wiedzą, jak zgrupować się wokół podwójnego standardu, który musi być nasz: flagi narodowej i krzyża ” . W marcu 1939 r. wygłosił w Metz konferencję na temat roli kobiet w świecie chrześcijańskim z okazji spotkania Ligi Akcji Kobiet Katolickich .
Bardzo wcześnie zainteresował się polityką. Był wówczas „narodowym” republikaninem, wrogim reżimowi parlamentarnemu, który w 1930 roku w liście do marszałka Lyauteya określił jako „podły reżim” , znajdujący się w 1933 roku w sieciach Młodych Patriotów Nancy, których jest członkiem od 1934 r. i Federacji Republikańskiej : jego nazwisko pojawia się na kilku spotkaniach politycznych tych grup. Był sekretarzem generalnym dziennika Nancy L'Éclair de l'Est , kontrolowanego przez Louisa Marina , od listopada 1934 do 1936 (jego wuj Maurice Perrin jest przewodniczącym rady dyrektorów Presse de l'Est, która publikuje to codziennie).
W 1936 został wybrany w drugiej turze na posła Meurthe-et-Moselle z pomocą działaczy Federacji Republikańskiej i Lig. W obliczu doktora René Goepferta, ustępującego zastępcy Émile'a Seitza , Pierre-Henri Teitgena z Partii Ludowo-Demokratycznej i radnego gminy URD w Nancy-Ouest od 1928 r. (wybrany na radnego generalnego w 1937 r.) René Galas, robotnik fabryczny, działacz katolik, członek JP , blisko Édouarda de Warrena i Louisa Marina , z Komitetu Narodowej i Społecznej Unii Republikańskiej w Nancy, który zajmuje się jego kampanią. Dogadał się z Louisem Marinem i odwiedził François de Wendel . Wieczorem 26 kwietnia pojawił się obok Marin w oknie na pierwszym piętrze budynku L'Éclair de l'Est , Place Carnot w Nancy. Był wówczas najmłodszym deputowanym we Francji, miał 26 lat. Dołącza do grupy Federacji Republikańskiej. W apelu do wyborców podczas kampanii wyborczej ustanowił dwa bloki twarzą w twarz i podsumował wybory kilkoma wyborami: za lub przeciw ojczyźnie, za unią społeczną lub za walką klasową, za obroną wolności lub za dyktaturę. W jednej z jego ulotek prosił wyborców „aby uchronić Francję przed upragnionymi przez Sowietów konwulsjami wojny domowej” .
W styczniu 1939 r. został mianowany prezesem Młodzieży Federacji Republikańskiej.
W Lotaryngii był aktywnym członkiem Lotaryńskiego Zgromadzenia Narodowego (RNL), które w latach 1936-1939 skupiało przeciwników Frontu Ludowego. W kwietniu 1937 wstąpił do Komitetu Obrony Wolności Republikańskich i Sympatii dla PSF . W ten sposób odchodzi od wrogości Louisa Marina wobec francuskiej Partii Społecznej; następnie chciał działać na rzecz unii praw, co robił jeszcze w 1939 r., wspierając Marcela Deschaseaux w jego kampanii wyborczej, nie wahając się uczestniczyć u boku przywódców PSF (w tym przypadku Charlesa Vallina ) w zebraniu wyborczym. W tym samym roku został przewodniczącym komitetu młodzieżowego Federacji Republikańskiej.
W Nancy, że styka się z pułkownikiem de Lattre , a część pracowników tego ostatniego w 1940 roku został awansowany do stopnia kapitana w marcu 1940 roku, kiedy Lattre, stał się powszechnie kontroluje 14 th dywizji piechoty. W dniu 1 st czerwca, został wymieniony w wysyłek. Patriotyczny, jego pierwszym odruchem było odrzucenie zawieszenia broni i dołączenie do generała de Gaulle'a w Londynie, ale jego zaufanie do Pétaina i poczucie posłuszeństwa uniemożliwiły mu to.
Głosuje na 10 lipca 1940 rte pełne uprawnienia do marszałka Petaina , to działacz w Federacji Republikańskiej obok Philippe Henriot , Pierre Taittinger i Xavier Vallat . Został zastępcą dyrektora Francuskiego Legionu Kombatantów ; został mianowany w marcu 1941 przez marszałka Pétaina na czele Legionu, zastępując swojego przyjaciela Xaviera Vallata. Ten ostatni, były sekretarz generalny ds. kombatantów, został mianowany komisarzem do spraw żydowskich. Kieruje Legionem w patriotycznej, antyniemieckiej linii. W tym czasie Legion liczył półtora miliona członków. We wrześniu 1941 roku nie mógł zapobiec stworzeniu w Legionie „komitetu obywatelskiego”, złożonego z elementów umiarkowanych i bardziej zaangażowanych ludzi, takich jak Joseph Darnand . Pétain skierował do niego list 18 grudnia 1941 r., który był prawdziwym zaprzeczeniem i potwierdzeniem fiaska akcji Legionu, a także wezwaniem do „utworzenia aktywnych komórek, które [...] umożliwiłyby wykrycie i edukacja przyszłych rewolucjonistów narodowych” . W styczniu 1942 roku legionista Order Service of Joseph Darnand został stworzony i zintegrowany z Legionem.
Zaprotestował przeciwko odwołaniu generała Weyganda do Francji , co zniechęciło go do złożenia dymisji marszałkowi Pétainowi. 18 listopada 1941 r. wraz z innymi władzami Legionu poprosił o rozmowę z Pétainem i oświadczył mu: „Panie marszałku, po raz pierwszy żałujemy, że my, twoi żołnierze, nie jesteśmy posłuszni. Z głębi serca błagamy: nie poświęcaj generała Weyganda... To nie pomoże. Niemcy cię nie rozpoznają. Uważaj, monsieur le Maréchal, uważaj na siebie. " W kontakcie z oporem w listopadzie 1941 roku, zrezygnował w maju 1942 roku, aby powrócić do Pierre Laval , który chce uczynić bardziej autonomiczny zol we francuskiej Legii Kombatantów. SOL stanie się w 1943 r. francuską milicją . Nie zrywa jeszcze otwarcie z reżimem Vichy. Prasa opublikowała w czerwcu 1942 r. jego deklarację do legionistów, w której wyraził marszałkowi Pétainowi swoją „niezmienną wdzięczność” , wezwała legionistów, by pozostali „zjednoczeni wokół marszałka i przywódców przez niego wyznaczonych” i oddali swoją energię „na służbę”. z was Rewolucji Narodowej ” i po przesłaniu podziękowania od Pétaina.
Wracając na polu prawa, Valentin zapisał się do adwokatury w Tulle i wraz z mistrzem Punthousem, prezesem adwokatury w Tuluzie, bronił generała de Lattre, który pojawił się w styczniu 1943 r. za nieposłuszeństwo rozkazom zabraniającym mu przeciwstawiania się wojskom niemieckim wchodzenia do strefy wolnocłowej . Następnie ukrywał się i wstąpił do tajnej armii pod pseudonimem Frédéric Vautrin, a następnie na czele batalionu FFI w Tarn pod dowództwem komandora Vincenota. Wstąpił do Armii Oporu Organizacji .
Postanawia wystosować apel do legionistów o Ruch Oporu . Nagrywa wiadomość, którą dwóch członków ruchu oporu z Super-NAP wysyła do Londynu. Został odczytany przez Maurice Schumanna w BBC 29 sierpnia 1943 r. , w trzecią rocznicę powstania Legionu , i opublikowany przez prasę podziemną. Rozpoznaje swój błąd w osądzie: „Krzyk gniewu wznosi się z naszych serc, gdy patrzymy na drogę, którą przebyliśmy przez trzy lata i kiedy, przypominając sobie nadzieje tamtych czasów, widzimy, do jakich realiów zostaliśmy zaprowadzeni. od upadków do upadków, od kombinacji do kombinacji, od tchórzostwa do tchórzostwa. Nie mogło być jednak inaczej: naszym błędem było przekonanie, że możemy podnieść kraj przed jego wyzwoleniem. Nie odbudowuje się domu, gdy płonie. „ Wtedy zauważył, że rząd nie ma już żadnej armii lub floty, że nie było to nic więcej niż ” fasada rządu „ i że w związku z tym konieczne jest wyciągnięcie koniecznych wniosków: ” Nie tylko nie ma już prawo do posłuszeństwa , ale nieposłuszeństwo jest obowiązkiem, ilekroć odchodzi od ogólnego dobra narodu. [...] Być posłusznym ? Tak, ale przywódcom, którzy sami są posłuszni tylko Francji. Dla tych, którzy proponują ten ideał, nie ma już miejsca na wahanie: nie ma innego obowiązku niż zmobilizowanie szeregów ruchów oporu bez ukrytych motywów ” . Dlatego Valentin chwali bojowników ruchu oporu: „Ci żołnierze bez mundurów ucieleśniają najwyższe tradycje francuskiego heroizmu” ; odwołuje się do Komitetu Narodowego Algieru, który „po podniesieniu naszej upadającej suwerenności” stara się „przywrócić nam armię i głos w świecie” , ale nie posuwa się tak daleko, by wymienić nazwisko generała de Gaulle - jest Giraudistą , a nie gaullistą.
W stacji radiowej Vichy Philippe Henriot wyrzucał mu, że zdradził zaufanie marszałka, twierdząc, że lepiej niż on wie, gdzie leży interes Francji: „Zniknąłeś, schwytany w nieprzejrzystą ciemność, która kąpie utajoną niezgodę…” . Podobnie organ Milicji Francuskiej , Combats , zaatakował Valentina. Karykatura dyptyku zatytułowana „Oportunizm czyli metamorfozy pana François Valentina” przedstawia go w 1940 roku: młodego i muskularnego, podwija rękawy i ma zamiar poprawić „judeo-masona” z kędzierzawymi włosami i zaakcentowanym nosem , ubrany w surdut i symbol masoński. Druga część przedstawia Valentina w 1943 roku: kłania się przed postacią, którą chciał uderzyć w 1940 roku. Jednak kilka dni przed emisją swojego przesłania napisał do Xaviera Vallata , który pozostał jego przyjacielem: „Inni uwierzą, że ja przeszedł do wroga, loży, Żydów i masonów. Wręcz przeciwnie, moim jedynym celem jest próba udaremnienia ich manewrów ”
Wezwanie Walentyna do oporu nie przyniosło pożądanego efektu w przypadku legionistów, głównie z powodu bezwładności i upadku Legionu. Co do wiecu Walentyna, jest on kwestionowany przez niektórych, zwłaszcza tych, którzy nie zapomnieli o przedwojennych walkach politycznych i tych, którzy opowiadają się za stanowczością w stosunku do tych, którzy powojenni nazywani są „opornymi w Vichysto”.
W 1944 i 1945 roku, Valentin wykonane kampanie Francji i Niemczech, w 1 st armii dowodzonej przez Lattre, na czele spółki w 3 e algierskiej Dywizji Piechoty. Brał udział w szczególności w obronie Strasburga w styczniu 1945 r. podczas kontrofensywy Gerda von Rundstedta .
W 1945 roku został uznany za niekwalifikującego się, a honorowa ława przysięgłych odmówiła cofnięcia tej dyskwalifikacji. Jeśli przyznaje, że postawa Walentyna „zmieniła się, że ogłosił swój błąd i odważnie wystąpił przeciwko nieprzyjacielowi” , uważał, że „bardzo ważna rola polityczna, jaką odegrał […] w latach 1940-1942, poważnie przyczyniła się do osłabienia morale narodu” . Jest również wykluczony z Federacji Republikańskiej wraz z 13 innymi członkami partii, takimi jak Xavier Vallat , Marcel Boucher , Pierre Taittinger czy André Parmentier .
Był radcą prawnym dla francuskiej filii firmy Kodak (Kodak-Pathé) od listopada 1949 do 1950. Został administratorem l'Eclair de l'Est w Nancy i editorialist parlamentarny za prawicowy paryski codziennej L'Epoque między 1947 i zniknięcie tej gazety jesienią 1950 roku. Pisał tam pod pseudonimem Frédéric Vauthier. Jest zaciekle antykomunistą na początku zimnej wojny. Pod naciskiem komunistycznej gazety L'Humanité ujawnił swoją prawdziwą tożsamość w październiku 1948 roku. W zamian L'Humanité przywołał swoją przeszłość w Vichy, aby ją zdyskredytować.
Jednocześnie, w 1948 roku został administratorem, a następnie sekretarzem generalnym stowarzyszenia Ren i Dunaj założonego na prośbę generała Jeana de Lattre de Tassigny : podczas gdy ten ostatni przebywał w Indochinach , jego osobistym przedstawicielem w Paryżu był François Valentin z 1950; na bieżąco go informuje i współpracuje z kręgami politycznymi. We wrześniu 1951 roku towarzyszył generałowi de Lattre'owi w Stanach Zjednoczonych w jego podróży informacyjnej na temat rzeczywistych problemów konfliktu indochińskiego. W tych okresach będzie kontaktował się z Raoulem Salanem , ówczesnym asystentem wojskowym De Lattre'a i jego zastępcą w Indochinach.
Wychowany w związku z brakiem prawa do parlamentu w wyniku głosowania nad ustawą o amnestii ogłoszonej w listopadzie 1952 r. , François Valentin może kandydować w wyborach parlamentarnych w styczniu 1956 r.: jest kandydatem na czwartej pozycji na liście prowadzonej przez Pierre'a André (polityk, 1903-1983) , ale bez powodzenia. Z drugiej strony, dwa miesiące później został wybrany do Rady Republiki jako niezależny senator z Meurthe-et-Moselle w dniu 25 marca 1956 r .: powrócił więc na mandat parlamentarny 20 lat po swoim pierwszym w 1936 r.; następnie zasiada w gronie niezależnych republikanów . Został ponownie wybrany na 8 czerwca 1958, i został powołany w dniu 17 lipca Konstytucyjnego Komitetu Doradczego z V -go Rzeczypospolitej. Następnie zrezygnował z kandydowania w wyborach parlamentarnych. Został wybrany niezależnym posłem Toul w listopadzie 1958 r. i zasiadał w grupie Niezależnych i chłopów akcji społecznej . Jedynym innym przypadkiem niekwalifikującego się do wyzwolenia ponownego deputowanego jest Georges Bonnet w Dordonii. Jest członkiem zarządu Narodowego Centrum Niezależnych i Chłopów (CNIP).
W Zgromadzeniu Narodowym został wybrany w styczniu 1959 r. na przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i Sił Zbrojnych, aw październiku został ponownie wybrany na to stanowisko. Opowiedział się za francuską Algierią w Zgromadzeniu, w ramach grupy parlamentarnej CNIP i w tej partii, odchodząc tym samym od większości gaullistowskiej od 1959 r. Przemawiał na spotkaniu Rajdu na rzecz Francuskiej Algierii przez Georgesa Bidaulta w grudniu 1959 r. Uczestniczył w pierwszym kolokwium komitetu Vincennes (komitetu łącznikowego i koordynacyjnego dla francuskiej Algierii) w czerwcu 1960 r. przeciwko niepodległości Algierii. Zagłosował na „nie” w referendum w sprawie samostanowienia w Algierii w styczniu 1961 roku, potępiając proponowaną politykę jako „radykalnie złą” i oświadczając: „Armia zatrzymała proces zdefiniowany przez Mao Tse-tunga i po raz pierwszy przewagę w wojnie wywrotowej. I właśnie w tej chwili chcielibyśmy, aby kraj poparł przyznanie się do porażki. De Gaulle zaprzecza swojemu stuleciu, mówiąc, że Francja nie przegrała żadnej bitwy, ale przegrała wojnę! ” . Przybył, aby zeznawać w obronie na procesie generałów Challe i Zellera w maju 1961 roku .
Kawaler Legii Honorowej , posiadacz Croix de Guerre 1939-1945 , Franciszka i kilka cytatów, François Valentin zginął w wypadku drogowym, 24 września 1961, w niedzielne popołudnie, na małej drodze między Toul i Longwy, nie daleko od Mars-la-Tour : zderzenie jego samochodu z samochodem pana Duviviera, dyrektora fabryki Sidelor-Micheville w Villerupt, kosztowało życie dwóch mężczyzn. Jego pogrzeb odbył się w następną środę w kościele Saint-Léon w Nancy .
Zajmował wówczas kluczowe stanowisko w Zgromadzeniu Narodowym, podczas gdy kryzys algierski doświadczy istotnego rozwoju. Jacques Chaban-Delmas , przewodniczący Zgromadzenia Narodowego 3 października wygłosił pogrzeb, podkreślając „rygor jego przekonań” , co skłoniło go do „zajęcia z pasją, zdecydowanych stanowisk” . W imieniu rządu dołączył premier Michel Debré , przedstawiając go jako „lidera opozycji” .