Francois Reichenbach

François Reichenbach kręci w 1988 roku w Salwadorze
do sekwencji Czerwonego Krzyża do filmu Genewa . Biografia

Narodziny	3 lipca 1921 Neuilly-sur-Seine ( Hauts-de-Seine )
Śmierć	2 lutego 1993 Neuilly-sur-Seine ( Hauts-de-Seine )
Pogrzeb	Cmentarz Louyat
Narodowość	Franco - Szwajcaria
Zajęcia	Reżyser , operator , scenarzysta , producent filmowy
Okres działalności	Od 1954

Inne informacje

Nagrody	Nagroda Louisa-Delluca w 1961, Złoty Lampart w 1962, Wielka Nagroda dla Filmu Krótkometrażowego 1964, Oscar dla najlepszego filmu dokumentalnego w 1970.

François Reichenbach , ur3 lipca 1921w Neuilly-sur-Seine ( Hauts-de-Seine ) i zmarł dnia2 lutego 1993w tym samym mieście mieszka Franco – szwajcarski dokumentalista i kolekcjoner meksykańskich masek. Jest jedynym dokumentalistą, który został nagrodzony na festiwalach filmowych w Locarno (1962), Cannes (1964), Tours (1956) i Edynburgu (1956). Otrzymał Oscara za najlepszy film dokumentalny (1970), a Akademia Francuska nagrodziła go za dorobek w 1987 roku.

Kino François Reichenbacha to kino bez granic. Tworzy różne dzieła, które swoją swobodą i śmiałością wpisują się w Nowej Fali , ale które swoją prawdą zbliżają się do dzieł Jeana Roucha .

Biografia

Jego dzieciństwo

François Reichenbach urodził się w 1921 roku w Neuilly-sur-Seine w niezwykle zamożnej rodzinie złożonej z przemysłowców i biznesmenów. Jego ojciec Bernard jest odnoszącym sukcesy biznesmenem, a matka Germaine ma pasję do muzyki; to ona przekazuje go małemu François.

Jego dziadek ze strony matki, Gaston Monteux, był niezwykle bogatym przemysłowcem: był jednym z pierwszych, którzy kupili obrazy Chagalla , Braque'a , Picassa , Soutine'a , Utrillo i Modiglianiego . W swoich wspomnieniach François Reichenbach wspomina: „W wieku pięciu lat przerażały mnie wszystkie jego twarze na obrazach. I zostałem fałszerzem. Do aktów Modiglianiego dodałam wąsy i włosy. Ta mistyfikacja nabiera innego wymiaru, kiedy wiesz, że nakręciłem film z Orsonem Wellesem o fałszerze Elmyrze de Hory w 1973 roku” .

Jest siostrzeńcem kolekcjonera rękopisów i książek Jacquesa Guérina i kuzynem producenta filmowego Pierre'a Braunbergera ; zachęcał go do robienia filmów.

Jego studia muzyczne i Nowy Jork

Podczas II wojny światowej François Reichenbach wyjechał do Genewy . Chociaż urodził się we Francji, ma również obywatelstwo szwajcarskie, ponieważ jego dziadek ze strony ojca, Arnold Reichenbach, jest bogatym szwajcarskim przemysłowcem zajmującym się haftem z St. Gallen . Studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym w Genewie , gdzie poznał reżysera Gérarda Oury'ego .

Po wyzwoleniu pisał piosenki, zwłaszcza dla Edith Piaf i Marie Dubas .

Następnie, wspominając ogromną kolekcję obrazów z dzieciństwa, wyjechał z kartą emigracyjną do Stanów Zjednoczonych, aby sprzedawać obrazy. Zaczynał w Nowym Jorku jako doradca muzeów amerykańskich przy zakupie dzieł sztuki w Europie, następnie sprzedawał obrazy mistrzów. Spędził kilka lat w Stanach Zjednoczonych.

Jego pogrzeb

Na łożu śmierci François Reichenbach zwierza się Danièle Thompson, że pragnie zostać pochowany w Limoges, gdzie w młodości spędzał wakacje. W obliczu protestów scenarzystki, twierdząc, że nie byłoby wygodnie ją odwiedzić, filmowiec odpowiedział: „Ci, którzy mnie kochają, pojadą pociągiem” .

Ten cytat inspirowane Daniele Thompson napisać temat i tytuł filmu , którzy kochają mną jechać pociągiem przez Patrice Chéreau z Jean-Louis Trintignant , Charles Berling i Vincent Perez . François Reichenbach zmarł dnia2 lutego 1993w Neuilly-sur-Seine. Został pochowany na cmentarzu Louyat w Limoges.

Dyrektor

Ten pionier Nowej Fali przez wagę swojej pracy filmowej czyni z tego człowieka, z wolnym i pełnym szacunku spojrzeniem drugiego, uprzywilejowanego świadka swoich czasów. Na tylnym siedzeniu samochodu zawsze ma załadowaną kamerę do natychmiastowego filmowania na wszelki wypadek, bo lubi „kręcić wszystko, co się rusza” . W Cahiers du Cinema przeglądu pisze: „François Reichenbach urodził się z aparatem w oku” .

W 1955 roku kupił swój pierwszy 16-milimetrowy aparat Bell & Howell i wyreżyserował swój czwarty film krótkometrażowy Impressions of New York, który zdobył Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu Tours i wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edynburgu : rozpoczyna się jego kariera filmowa. François Reichenbach filmuje wszystko, co przychodzi mu do głowy, z otwartymi oczami. Mówi, że „kino robią jednoocy: jedno oko w wizjerze, drugie zamknięte, by lepiej skupić się na obrazie” . Trzyma drugie otwarte (ludzkie oko), aby nie stracić kontaktu i nie pozostawić filmowanego obiektu maszynie, jaką jest kamera.

W 1957 roku wyreżyserował swój pierwszy film krótkometrażowy Les Marines na elitarnej amerykańskiej jednostce, która narzuciła nowy styl wrażeniem prawdy, bezczelnością i oryginalnością spojrzenia.

Ta bulimika obrazów niestrudzenie filmuje to, co obserwuje, zgodnie z jego natchnieniem i wędrówkami. Przede wszystkim lubi prezentować się jako muzyk. Nakręcił ponad sto filmów dokumentalnych, na przemian z Francji, Stanów Zjednoczonych i Meksyku z bardzo osobistą filmografią i reportażami artystycznymi zbliżonymi do dziennikarstwa. Tworzy najróżniejsze portrety , takich jak filmowiec Orson Welles , muzycy Yehudi Menuhin , Artur Rubinstein , Mścisław Rostropowicz , Manitas de Plata , popularni artyści , tacy jak Johnny Hallyday , Sylvie Vartan , Barbara , Mireille Mathieu , Diane Dufresne , Vince Taylor , piłkarze Pelé , Pascal Olmeta , matador El Cordobés , rzeźbiarz Arman , gitarzysta Manitas de Plata , malarka Marguerite Dunoyer de Segonzac , handlarz cygarami Zino Davidoff , dyrygent Herbert von Karajan oraz aktorki Jeanne Moreau i Brigitte Bardot .

François Reichenbach jest także autorem scopitone (przodka teledysku) Bonnie i Clyde'a (1967) śpiewanego przez Serge'a Gainsbourga i Brigitte Bardot .

W 1960 roku jego pierwszy film fabularny L'Amérique insolite wywołał sensację w nowym stylu dzięki wrażeniu prawdy i oryginalności spojrzenia, filmuje amerykańskiego obywatela od urodzenia do śmierci we wszystkich komicznych, burleskich okolicznościach. w jego życiu.

W 1964 roku otrzymał Złotą Palmę na festiwalu w Cannes w swoim krótkim filmie La Douceur du village . Ukazuje z prostotą i poezją życie wiejskiego ucznia w wiosce Loué . Następnie François Reichenbach otrzymał Oscara za najlepszy film dokumentalny w 1970 roku za "Miłość do życia" - Artur Rubinstein .

Pod koniec życia wrócił do Genewy, miasta swoich studiów muzycznych, aby nakręcić cztery filmy: Sztuka palenia cygar Zino Davidoffa (1983), Genewa (1988), Nestlé Reichenbacha (1990) i Twarze szwajcarskie dla 700 th rocznica Konfederacji Szwajcarskiej (1991).

Meksykański kolekcjoner masek

François Reichenbach jest pasjonatem Meksyku, ma nawet meksykańskie obywatelstwo. W swoich pamiętnikach Świat wciąż ma twarz , opowiada: „Pomiędzy mną a Meksykiem kontakt był natychmiastowy i definitywny. Ten kraj jest moją ziemią Adopcji, Miłości i Przyszłości” . Przebywał tam bardzo często od 1960 roku.

Z jego pobytów i filmowania w Meksyku - z Meksyku Mexico City , Czy słyszysz szczekanie psów? à Meksykańska Pasja – zgromadził wyjątkową kolekcję ponad 3000 niezwykłych dzieł sztuki meksykańskiej: w szczególności meksykańskich masek, a także statuetek, ceramiki, obrazów wełnianych i drzew życia . „Te maski, widziałem, jak robili je maskary na wsiach. Noszono je, tańczono. Kręciłem je podczas wielkich wiejskich festiwali, w odległych zakątkach Meksyku. Mają życie. Ich magia jest tam i wszyscy do mnie mówią, opowiadają swoją historię. Trzeba umieć słyszeć i jak patrzeć” .

Jego dom w Onville był prawdziwym muzeum, w każdym pokoju wszystkie ściany i schody były pokryte meksykańskimi przedmiotami z meksykańskich sierras. W 1993 roku podarował całą swoją kolekcję miastu Marsylii . Jest eksponowany w sali Meksyku w Muzeum Sztuki Afrykańskiej, Oceanicznej i Amerykańskiej w Vieille Charité .

Filmografia

Poniższa filmografia pochodzi z książki François Reichenbacha Świat wciąż ma twarz .

Filmy krótkometrażowe i telewizja

1954 : Paryż, który nie śpi .
1954: Zeszłej wiosny ( 22 min ).
1954: Akty męskie ( 24 min ).
1955: Impresje Nowego Jorku ( 13 min ), nagroda specjalna na festiwalu Tours i wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edynburgu.
1955 : Oblicza Paryża ( 18 min ).
1955: Nowojorska ballada ( 18 min ).
1956: Houston Teksas ( 9 min ).
1956: Alberobello w krainie Trulli .
1956: Głębokie Południe .
1956: listopad w Paryżu ( 9 min ).
1957: Amerykanin odpoczywa ( 13 min ).
1957: W krainie Porgy and Bess .
1957: Marines ( 22 min ).
1957: Karnawał w Nowym Orleanie .
1957: Babie lato .
1958: Oblicza Paryża ( 13 min ).
1960: Powrót do Nowego Jorku ( 12 min ).
1962: W pamięci rocka z Vincem Taylorem ( 18 min ).
1962: Paryż fotografów ( 13 min ).
1962: Paryż modelek ( 11 min ).
1962: Weekend na morzu .
1962: Gra 1 , balet Dirka Sandersa .
1962: Powiew świeżego powietrza do wynajęcia .
1963 : Le Petit Café ( 12 min ).
1963: Pogrzeb Johna Kennedy'ego .
1964: Ameryka Księżycowa ( 13 min ).
1964: Paryż fotografów ( 13 min ).
1964: Paryż modelek ( 12 min ).
1964: La Douceur du village ( 47 min ), Złota Palma na Festiwalu Filmowym w Cannes 1964.
1965: Szkoła tańca operowego .
1965: Dunoyer de Segonzac ( 11 min ).
1966: Bajka Mireille Mathieu z Maurice Chevalier .
1966: Antonio Lomelín , na sobie Novillero ( 22 min ).
1966: Zorza polarna .
1967: Wyjazd Brigitte Bardot do USA ( 47 min ).
1967 : Gromaire , na malarzu Marcel Gromaire ( 11 min ).
1967: Manitas de Plata .
1967: Zdrowaś Paryż .
1968: Pokaz Bardota .
1968: Orson Welles , współreżyseria Frédéric Rossif ( 24 min ).
1968: Portrety El Cordobès, Jeanne Moreau, Mireille Mathieu i Orsona Wellesa.
1968: Muzyka na Morzu Śródziemnym ( 1 godz .).
1968: Brigitte Bardot i Serge Gainsbourg śpiewają w duecie „Bonnie i Clyde” ( 4 min 13 s ), jeden z pierwszych scopitones.
1969 : Festiwal na pustyni .
1969: Herbert von Karajan w Salzburgu ( 15 min ).
1969: Christian Dior , prestiżowy film ( 20 min ).
1969: Vichy , prestiżowy film ( 15 min ).
1969: Przemoc w Houston ( 58 min ).
1969: Brygada nieletnich ( 58 min ).
1969: Ręce przyszłości .
1969: Parfums Revillon , film reklamowy.
1969. Święto zmarłych .
1969: Zabij Patricka, szeryfa niepodobnego do żadnego innego ( 58 min ).
1969: Izrael, żniwo nadziei ( 30 min ).
1970 : Wesele bogów ( 12 min ).
1970: À fleur d'eau ( 15 min ), dokument o mieście Vichy , komentarz Remo Forlani .
1970: Wesele bogów (opera na cztery peso).
1970: Łowca ( 33 min ).
1971 : więzienie amerykańskie ( 28 min ).
1971: Śmierć nigdy nikogo nie zabija ( 15 min ).
1972: Moja przyjaciółka Sylvie , program telewizyjny.
1972: Napad ołówkiem .
1972: Paolino, słuszna przyczyna i dobry powód , współreżyseria Patrice Poiré.
1973: W Monako , film o Princess Grace of Monaco.
1975: Mały meksykański cyrk ( 17 min ).
1975: Listy z Paryża i nie tylko (sześć programów telewizyjnych).
1975: Roland-Garros .
1976: Portret Jacquesa Chiraca (telewizja).
1976: Nieznana Francja (10 programów telewizyjnych)
1976: Club Méditerranée , film prestiżowy.
1977: Ręce przyszłości (telewizja)
1977: Entre ciel et terre , program telewizyjny na Patrouille de France .
1977: Człowiek i sport (TV).
1978: Sztuka i drzewa (TV).
1978: Portret Diane Dufresne (TV).
1978: Barbara ( 48 min ).
1978: Lekcje Sławy (trzy programy telewizyjne z Mścisławem Rostropowiczem ).
1979: 25 lat Olimpii (dwa programy telewizyjne).
1979: Houston Teksas (100 min.).
1979: Meksyk magiczny .
1979: Dzięki muzyce (seria muzyczna).
1979: Valéry Giscard d'Estaing w Meksyku .
1979: Artur Rubinstein (serial telewizyjny).
1980: Głęboka Belgia (TV).
1980: Maurice Ravel, człowiek godny swojej muzyki .
1980: Jacques-Henri Lartigue (telewizja).
1982: Maurice Béjart ( 89 min ).
1982: Dopóki będą dzieci, będą klauni ( 61 min ).
1983: Narodziny Opery w Bastylii ( 20 min ).
1984: Dunoyer de Segonzac ( 11 min ).
1989: Kłusak francuski Ourasi .
1990: Julio César Chavez .
1992: Michel Legrand ( 48 min ).
1992: Pasja meksykańska ( 80 min ), wyemitowana w Arte .

Filmy fabularne

1960 : Niezwykła Ameryka ( 48 min ).
1962 : Serce tak wielkie , portret senegalskiego boksera.
1964 : Les Amoureux du France , wyreżyserowany wspólnie z Pierre Grimblat .
1968 : Meksyk Meksyk .
1968: Trzynaście dni we Francji podczas Igrzysk Olimpijskich w Grenoble , współreżyserowany z Claude'em Lelouchem .
1969 : L'Indiscret (film fabularny)
1969: Miłość do życia - Artur Rubinstein .
1971 : Dałem wszystko z Johnnym Hallydayem.
1971: The Love Caravan z BB Kingiem , Dougiem Kershawem , Alice Cooperem .
1971: Yehudi Menuhin, ścieżka światła z Bernardem Gavotym .
1972 : Moja przyjaciółka Sylvie na Sylvie Vartan.
1973 : La Raison du fou Plus z Raymond Devos , Alice Sapritch , Paul Préboist i Jean Carmet .
1973: Vérités et Mensonges (F jak Fake) , wokół Elmyra de Hory, genialnego fałszerza, współreżyserowane przez Orsona Wellesa.
1974: Czy słyszysz szczekanie psów?
1976: Król Pelé .
1976 : Seks O'Clock USA .
1978: Pasja według narodu meksykańskiego .
1980 : Houston Teksas .
1980: La Maison de Molière z okazji trzylecia Comédie-Française .
1980: Niezwykła Japonia .
1981 : Le Temps d'un balet na Maurice Béjart , częściowo nakręcony w Wenecji.
1983 : Sztuka palenia cygar autorstwa Zino Davidoffa .
1984 : Dimitris ma 14 lat .
1988: Genewa , oficjalny film kantonu i miasta Genewy .
1990: Nestlé, François Reichenbach do 125 th rocznicy szwajcarskiego wielonarodowej Nestlé .
1991 : Twarze szwajcarskie , oficjalny film do 700 XX -lecia Konfederacji Szwajcarskiej (zbiorowy filmowej).

Nagrody i wyróżnienia

François Reichenbach uzyskuje:

Oscar dla najlepszego filmu dokumentalnego w 1970 roku przez The Love of Life - Artur Rubinstein , filmu o Arthur Rubinstein;
Główna nagroda za film krótkometrażowy na festiwalu filmowym w Cannes w 1964 za film La Douceur du village ;
Nagroda Louisa-Delluca w 1961 i Złotego Lamparta w 1962 na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno za Un coeur gros comme ça .
Nagroda specjalna jury na festiwalu Tours oraz wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edynburgu w 1956 za Impressions de New York .

Jest członkiem jury Festiwalu Filmowego w Cannes w 1965 roku .

W 1987 roku Akademia Francuska nagradza François Reichenbacha za jego dorobek, przyznając mu Nagrodę im. Jeana Leduca.

Hołdy

W styczniu 2015 roku francuskie Cinémathèque złożyło mu hołd i poświęciło mu retrospektywę.

Uwagi i referencje

Bibliografia

Sarah Marty, „ François Reichenbach ” , o Cinémathèque française ,2015(dostęp 7 kwietnia 2021 )
Sarah Marty, „ François Reichenbach: Un coeur gros comme ça ” , na stronie cinematheque.fr (dostęp 3 grudnia 2020 r. )
François Reichenbach 1981 , s. 41.42.
Jean-François Julien, „ Homage to Patrice Chéreau ” , na stronie lechorepublicain.fr ,8 października 2016(dostęp na 1 st grudnia 2020 )
„ Patrice Chéreau, powinowactwa do wyboru: Okrągły stół ” , na stronie www.cinematheque.fr ,19 listopada 2016(dostęp na 1 st grudnia 2020 )
Jean-François Julien, „ Pochowany w Limoges, François Reichenbach był filmowcem gwiazd i Ameryki ” , na lepopulaire.fr , Le Populaire du Center ,25 października 2020(dostęp 4 grudnia 2020 r. )
" W sercu fali " w Radiu Kanada ,22 lipca 2019 r.(dostęp 2 grudnia 2020 r. )
Jérémie Couston, „ François Reichenbach, człowiek, który sfilmował wszystko, co się rusza ” , na telerama.fr ,8 stycznia 2015(dostęp 4 grudnia 2020 r. )
„ Twarze Paryża ” , na lussasdoc.org (dostęp 2 grudnia 2020 r. )
„ François Reichenbach ” , o Ciné-Ressources (dostęp 5 marca 2021 r. )
„ François Reichenbach ” , na stronie film-documentaire.fr (dostęp 2 grudnia 2020 r. )
François Reichenbach 1981 , s. 220-221.
Brigitte Masson, „ Kolekcja obiektów meksykańskich autorstwa François Reichenbach-Neptune ” , na over-blog.com ,16 marca 2016(dostęp na 1 st grudnia 2020 )
" La Vieille Charité: Muzeum Sztuki Afryki, wysp Pacyfiku, rdzennych Amerykanów (MAAOA) " na vieille-charite-marseille.com (dostęp na 1 st grudnia 2020 )
François Reichenbach 1981 , s. 255-260.
„ Serge Gainsbourg Brigitte Bardot ” , na stronie ina.fr (dostęp 30 listopada 2020 r. )
„ Le Scopitone ” , na stronie artsandculture.google.com (dostęp 2 grudnia 2020 r. )
" Dopóki będą dzieci , będą klauni " , na madelen.ina.fr ,23 grudnia 1983(dostęp 25 maja 2021 r. )
„ Meksykańska pasja ” , na film-documentaire.fr ,1992(dostęp na 1 st grudnia 2020 )
" To cudowne dziecko zaskoczyło Artura Rubinsteina " , na sgourosmp3.com , tygodnik ,16 listopada 1984(dostęp na 1 st grudnia 2020 )
„ Słodycz wsi ” , na festival-cannes.com (dostęp 2 grudnia 2020 r. )
„ François Reichenbach: Prix de l'Académie ” , na academie-francaise.fr (dostęp 4 grudnia 2020 r. )

Bibliografia

François Reichenbach, Świat wciąż ma twarz , Paris, Stock ,Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden, 262 s. ( ISBN 9-782-23401-351-3 )

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
Zasoby audiowizualne :
- Allocyna
- (pl) Allmovie
- (pl) Internetowa baza filmów
Zasoby muzyczne :
- (pl) MusicBrainz
„ Integral skrzyżowaniu wydanie z dnia 14 grudnia 1968 roku ” na wikiwix.com (dostępnym na 1 st grudnia 2020 ) : François Reichenbach w 1968 roku, opowiada o swojej karierze w filmie, archiwum Telewizji Swiss Romande.