Dyrektor Muzyczny Orkiestra Towarzystwa Koncertowego Konserwatorium | |
---|---|
1863-1872 | |
Théophile Tilmanta Edwarda Deldeveza |
Narodziny |
16 listopada 1807 r. Issoire |
---|---|
Śmierć |
2 czerwca 1873 r.(65 lat) Paryż |
Pogrzeb | Cmentarz Pere Lachaise |
Imię urodzenia | Francois Hainl |
Pseudonim | George Hain |
Narodowość | Francuski |
Trening | Paryskie Narodowe Wyższe Konserwatorium Muzyki i Tańca |
Zajęcia | Dyrygent , wiolonczelista , kompozytor , dyrektor muzyczny |
Pokrewieństwo |
Antoine Grenier (zięć) Paul Dumarest (zięć) |
Pracował dla | Opera Paryska , Orkiestra Société des concerts du Conservatoire |
---|---|
Członkiem | Akademia Nauk, Literatury i Sztuki w Lyonie (1849-1873) |
Ruch | Muzyka klasyczna |
Instrument | Wiolonczela |
Mistrzowie | Louis Norblin , Olive-Charlier Vaslin ( d ) |
Różnica | Kawaler Legii Honorowej (1868) |
François Hainl znany jako George lub Georges ( Issoire ,16 listopada 1807- Paryż ,2 czerwca 1873 r.) Jest dyrygentem , wiolonczelistą i kompozytorem francuskim .
Jego ojciec, George Hainl, jeniec przeniesiony do Issoire , tam pozostał i poślubił Marie Dumas14 lutego 1803 r.. Z tego związku urodziło się czworo dzieci: Jean-Georges w 1803 roku, Joseph w 1805 roku, François w 1807 roku i Marie w 1810 roku.
Hainl pobiera pierwsze lekcje od swojego ojca, George'a Hainla, szewca i wiejskiego skrzypka. W 1824 podążył za rodziną do Saint-Étienne, gdzie wstąpił do liceum. W 1826 został zatrudniony jako wiolonczelista w orkiestrze Théâtre des Célestins, aw 1828 jako pierwsza wiolonczela w Ambigu Comique w Paryżu. Chcąc ukończyć studia, wstąpił do Konserwatorium Paryskiego , w1829, w klasie Louisa Norblina i pobierał lekcje u Olive-Charlier Vaslin. Zdobył pierwszą nagrodę wiolonczeli w 1830 roku.
Z pierwszego małżeństwa z Victorine Pichon (1815-1857) brat George Hainl ma dwie córki:
Z drugiego małżeństwa z Claire-Françoise Estibot (1829-1884) ma syna:
Odbywa tournée po Francji, Belgii i Holandii z pianistą Théodorem Doehlerem. Grał w wielu orkiestrach, m.in. Clermont-Ferrand w 1832 r., Teatru Włoskiego , Bordeaux i Lyonu (1839), Lille i Brukseli (1840). Z1841w 1863 był dyrygentem Orchestre du Grand-Théâtre de Lyon, podążając za swoim bratem Josephem, który piastował to stanowisko w latach 1835-1839. W 1849 został członkiem Académie des sciences, belles-lettres et arts de Lyon. .
23 września 1863 r, zastępuje Louisa Dietscha „przyznanego do dochodzenia swoich praw emerytalnych”, jako dyrygent Opery , stanowisko, które zachowa aż do śmierci. W ciągu dziesięciu lat, które spędził w operze, wystawił Doktor Magnus , ROLAND A Roncesvalles przez Auguste MERMET , l'Africaine , Don Carlos , La narzeczonej de Corinthe , Hamleta , Erostrate przez Ernest Reyer , La Coupe du Roi de Thule przez Eugène Diaz i adaptacja Fausta do Opery i balety la MASCHERA przez Paolo Giorza (it) , Nemei przez Léon Minkus , le Roi d'Yvetot przez Théodore Labarre , la Source de Léo Delibes i Minkus, Coppelia przez Leo Delibes i Gretna- Zielony .
21 grudnia 1863, został dyrygentem Orkiestry Société des Concerts du Conservatoire, gdzie pozostał do12 maja 1872 r. François George-Hainl dał tam 116 koncertów, pierwszy raz10 stycznia 1864 r. Podczas koncertów Konserwatorium, obok repertuaru czasie wprowadził muzykę, takich jak Regina Salve przez Rolanda de Lassus , wyciągi z Armide przez Lully , Psalmy 42 i 98 przez Feliksa Mendelssohna , koncerty fortepianowe Beethovena , Antona Rubinsteina i św -Saëns (z kompozytorem jako solista na sekundę), przy czym „Wiosna” Symfonia i Uwertura Manfred przez Roberta Schumanna , chórów operowych przez Richarda Wagnera i koncertów skrzypcowych Jules Garcin i Victorin de Joncières (grany przez Jules Danbé ). Dyrygował także Meyerbeer Memorial Concert oraz koncertami na Targach Światowych w 1867 roku .
Wkrótce po wstąpieniu do Opery i po odejściu z Tilmant został mianowany dyrygentem Société des concerts du Conservatoire, ale dyrygując symfonią mniej niż operę, nie znając poza tym tradycji Towarzystwa, nie znał świecą w tych funkcjach, z których zrezygnował po trzech latach. Został także dyrygentem kaplicy cesarskiej i koncertów dworskich, a także dyrygował najważniejszymi festiwalami Wystawy Światowej, po której został mianowany Kawalerem Legii Honorowej. Niestety jego wykształcenie muzyczne nie odpowiadało jego uzdolnieniom, a organizator studiów był w nim znacznie gorszy od dyrygenta. Jednak w teatrze takim jak Opera Paryska, gdzie wystawienie niepublikowanego utworu wymagało ze strony dyrygenta skomplikowanych wydziałów, głębokiej i rozległej wiedzy, do pełnienia tych funkcji konieczne było nie tylko doskonałe perkusista”, ale solidny i sprawdzony muzyk. W tym ostatnim aspekcie, zdaniem Fétisa , Hainl nie nadawał się do swojej roli i dlatego reżyser musiał być umieszczony obok i nad nim.
„Ramię energiczne i energiczne, wielka precyzja ruchów, miara, której czasy były mocno i wyraźnie zaznaczone, pewność siebie, pewność, którą potrafił przekazać artystom podległym jego rozkazom, tym dumny wygląd i stanowcza wola, takie były cechy George'a Hainla, cechy tak rzadko spotykane u dyrygenta i które tworzą prawdziwego dyrygenta. "
2 czerwca 1873 r.zmarł na udar. Został pochowany w Père Lachaise ( 69 th dział).
Wdowa po nim ufundowała dla jego pamięci nagrodę im. Jerzego Hainla w wysokości 1000 fr. roczniki o pierwszą nagrodę wiolonczelową Konserwatorium.
On napisał :
Skomponował: