Francois Goulard | |
![]() François Goulard w 2007 roku. | |
Funkcje | |
---|---|
Prezydent od generalnego następnie departamentu Rady Morbihan | |
7 kwietnia 2011 - 1 st lipiec 2021 ( 10 lat, 2 miesiące i 24 dni ) |
|
Wybór | 7 kwietnia 2011 |
Ponowny wybór | 2 kwietnia 2015 r. |
Poprzednik | Józefa Kerguerisa |
Następca | David Lappartient |
Poseł francuski | |
20 czerwca 2007 r. - 19 czerwca 2012 ( 4 lata, 11 miesięcy i 30 dni ) |
|
Wybór | 17 czerwca 2007 |
Okręg wyborczy | 1 ponownie Morbihan |
Legislatura | XIII th |
Grupa polityczna | UMP |
Poprzednik | Josiane Boyce |
Następca | Herve Pellois |
12 czerwca 1997 r. - 30 kwietnia 2004 r. ( 6 lat, 10 miesięcy i 18 dni ) |
|
Ponowny wybór | 16 czerwca 2002 r. |
Okręg wyborczy | 1 ponownie Morbihan |
Legislatura | XI e i XII e |
Grupa polityczna |
UDF (1997-2002) UMP (2002-2004) |
Poprzednik | Raymond Marcellin |
Następca | Josiane Boyce |
Burmistrz Vannes | |
27 grudnia 2006 - 7 kwietnia 2011 ( 4 lata, 3 miesiące i 11 dni ) |
|
Ponowny wybór | 16 marca 2008 |
Poprzednik | Norbert Trochet |
Następca | Dawid Robo |
18 marca 2001 - 30 marca 2004 r. ( 3 lata i 12 dni ) |
|
Poprzednik | Pierre Pavec |
Następca | Norbert Trochet |
Minister Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych | |
2 czerwca 2005 - 15 maja 2007 r. ( 1 rok, 11 miesięcy i 13 dni ) |
|
Prezydent | Jacques Chirac |
Rząd | Villepin |
Poprzednik |
François Fillon (Szkolnictwo wyższe, minister ) François d'Aubert (Badania) |
Następca | Valerie Pécresse |
Sekretarz Stanu ds. Transportu i Morza | |
30 marca 2004 r. - 31 maja 2005 r. ( 1 rok, 2 miesiące i 1 dzień ) |
|
Prezydent | Jacques Chirac |
Rząd | Raffaryna III |
Poprzednik | Dominique bussereau |
Następca | Dominik perben |
Biografia | |
Data urodzenia | 21 września 1953 |
Miejsce urodzenia | Vannes ( Morbihan ) |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
DL UMP RS LR OF |
Tata | Paul Goulard |
Matka | Eliane Cadoret |
Małżonka |
Michèle Pappalardo (rozwiedziona) Anne-Valérie Cornuault (zamężna w 2006 r.) |
Ukończyć |
Paris Central School Sciences Po Paris ENA |
Zawód | Wysoki urzędnik |
François Goulard , ur.21 września 1953w Vannes ( Morbihan ), jest politykiem francuskim , członkiem Liberalnej Demokracji i UMP oraz Republikanów do 2018 roku.
Użytkownik od Parlamentu dla Morbihan od 1997 do 2012 roku , burmistrz z Vannes od 2001 do 2004 i od 2006 do 2011 roku był Sekretarzem Stanu Transportu i Morza od 2004 do 2005 roku i Minister Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych od 2005 do 2007 roku i prezydenta od Morbihan oddziałowej rady od 2011 do 2021 roku.
Urodził się w Vannes, w 1953 roku, jako syn Paula Goularda, inżyniera w wydziale zarządzania sprzętem Morbihan i Eliane Cadoret, który prowadził sklep z antykami. Jego dziadek ze strony ojca był poborcą podatkowym i tradycyjnym katolikiem, ale określał swoją rodzinę jako republikańską, zgodnie z tradycją radykalizmu Vannesa ówczesnej drobnomieszczańskiej klasy handlowej. Jest szwagrem Sylvie Goulard .
Studiował w kolegium Jules-Simon, w liceum Alain-René-Lesage, w Vannes, a następnie w klasach przygotowawczych w liceum Chateaubriand w Rennes.
Był pod koniec 1970 roku, a przez krótki czas, członek od Michel Jobert w Ruchu Demokratów .
Po uzyskaniu dyplomu inżyniera w École centrale Paris w 1976 r. , François Goulard wstąpił do Sciences Po Paris ( 1977 ), gdzie „spędził najlepsze lata swojego studenckiego życia”, przygotowując się do wstąpienia do École nationale d' .administration (ENA), gdzie przyjęty w 1981, promocja „ Prawa Człowieka ”, absolwent administracji publicznej.
Ożeniony z Michèle Pappalardo, z którą się rozwiódł, od 2006 roku ożenił się ponownie z Anne-Valérie Cornuault, inżynierem mostów, wody i lasów .
Kariera zawodowa i początki w politycePo odejściu z ENA został mianowany audytorem, a następnie doradcą ds. referendum w Trybunale Obrachunkowym w 1985 r. Następnie przeniósł się na krótko do sektora prywatnego, jako szef departamentu dużych administracji w firmie doradztwa strategicznego Bossard Consultants (wznawiane przez Capgemini). w 1996 r.).
Od 1986 do 1988 roku , był kolejno doradca techniczny, wicedyrektor i szef sztabu zastępcy Ministra Poczty i Telekomunikacji, Gérard Longuet .
Chociaż był blisko „gangu czworokątów” rządu Chiraca ( Gérard Longuet , François Léotard , Alain Madelin i Jacques Douffiagues ), odszedł od polityki do 1997 r., po porażce Jacquesa Chiraca w wyborach prezydenckich w 1988 r. i różnych sprawach wpływający na Partię Republikańską , do której wstąpił w 1981 roku.
Od 1989 do 1997 roku był Dyrektorem Zarządzającym Investel, następnie kolejno Dyrektor i zastępca dyrektora zarządzającego Banque Parisienne de kredyt, bank kredytowy dla małych i średnich przedsiębiorstw , spółka zależna Suez . W 1997 roku został przewodniczącym Générale de patrimoine et de gestion.
W 1983 roku, w wieku 30 lat, został wybrany do rady miejskiej Vannes i pełnił funkcję asystenta finansowego. W 1997 roku , otrzymując nominację do RPR dla legislacyjnych wybory dzięki zdecydowanym wsparciu Raymond Marcellin , poświęcił się całkowicie polityce , został wybrany poseł z Morbihan pod szyldem demokracji liberalnej , pokonując burmistrz Vannes , Pierre Pavec. W następnym roku, w 1998 został wybrany radnym generalnym kantonu Vannes-Center w Morbihan .
Od 1998 do 2002 roku , był krajowy sekretarz polityczny Liberalnej Demokracji i członek biura politycznego.
W marcu 2001 roku został wybrany na burmistrza w Vannes z 50,1% głosów w drugiej turze, w końcu trójkątny z Gerardem THEPAUT i Micheline Rakotonirina. François Goulard został ponownie wybrany na członka w dniu16 czerwca 2002 r.Do XII -tego ustawodawcę ( 2002 - 2007 ), w pierwszej dzielnicy Morbihan (Vannes), tym razem pod nazwą Unia na rzecz Ruchu Ludowego (UMP), po połączeniu Liberalnej Demokracji w nowej partii. Dotknięty nagromadzeniem mandatów porzucił następnie stanowisko radnego generalnego.
Określany jako „bardzo liberalny”, w latach 2002-2004 był członkiem grupy UMP w Zgromadzeniu, wiceprzewodniczącym komisji finansów, a także zastępcą sekretarza generalnego UMP odpowiedzialnego za szkolenie kadry kierowniczej i działaczy.
2004-2005: Sekretarz Stanu ds. Transportu i Morza31 marca 2004 r.został mianowany sekretarzem stanu ds. transportu i morza w trzecim rządzie Jean-Pierre Raffarin . Następnie zrezygnował ze stanowiska burmistrza, ale pozostał pierwszym zastępcą Norberta Trocheta . W grudniu 2006 r. został ponownie wybrany burmistrzem Vannes przez radę gminy, pozostając jednocześnie ministrem.
3 maja 2005 r. w felietonie w Le Figaro opowiedział się za projektem konstytucji europejskiej, opowiadając się za ustanowieniem europejskiej kontroli morskiej oraz za harmonizacją podatków i norm nakładanych na przewoźników drogowych we Francji Unia Europejska .
2005-2007: Minister Szkolnictwa Wyższego i Badań NaukowychZostał mianowany Ministrem Delegatem ds. Szkolnictwa Wyższego i Badań Naukowych w rządzie Dominique de Villepin w dniu2 czerwca 2005.
To pod jego patronatem 7 lutego 2005 r. utworzona została Państwowa Agencja Badawcza , polegająca na finansowaniu naukowych lub technologicznych projektów badawczych. W kwietniu 2006 roku założył ośrodki badawcze i ośrodki szkolnictwa wyższego , które pozwalają niektórym uniwersytetom i grandes écoles łączyć swoje programy i działania.
26 marca 2007 r.tak blisko Dominique'a de Villepina ogłasza swoje poparcie dla François Bayrou w pierwszej turze wyborów prezydenckich w 2007 roku , dodając zamiar opuszczenia UMP . 24 kwietnia 2007 r., zapowiada, że będzie głosował na Nicolasa Sarkozy'ego w drugiej turze wyborów prezydenckich, mówiąc, że " zawsze pozostawał na prawicy" .
2007-2012: zastępca Morbihan Wpływowy człowiek bretońskiej liberalnej prawicy18 czerwca 2007 r. odzyskał mandat zastępcy, który zostawił swojej zastępczyni Josiane Boyce, gdy wszedł do rządu w marcu 2004 r. Został wybrany w pierwszym okręgu wyborczym Morbihan z 52,90% głosów oddanych przeciwko Hervé Pelloisowi. , osiągając jednak wynik niższy niż w 2002 r., kiedy uzyskał 58,07% głosów. Po jego wyborach, został powołany specjalny sprawozdawca budżetu „City” dla Komisji Finansów w Zgromadzeniu Narodowym.
Wśród posłów UMP występuje jako jeden z głównych przeciwników Nicolasa Sarkozy'ego i główna postać nurtu wilepinistycznego. Jest współzałożycielem klubu Reforma i Nowoczesność oraz koordynuje projekt ruchu Republiki Solidarności zainicjowany przez Dominique'a de Villepina 19 czerwca 2010 roku.
Zaproszono go do objęcia stanowiska szefa listy UMP w wyborach regionalnych w 2010 roku , po czym ustąpił i ustąpił miejsca Bernadetcie Malgorn , kandydatce wspieranej przez Nicolasa Sarkozy'ego .
Jest głównym kandydatem z listy UMP w wyborach senatorskich 25 września 2011 r. Jest bity jak jego dwaj kolejni koledzy, Jacques Le Nay i Joseph Kergueris , były przewodniczący Rady Generalnej Morbihan , z którego domaga się wycofania w drugiej wieży. Lista po lewej wygrywa trzy miejsca do obsadzenia w Morbihan. Jest także kandydatem do reelekcji w wyborach parlamentarnych w czerwcu 2012 roku . Prowadząc w pierwszej turze przegrał w drugiej turze i stracił mandat zastępcy na rzecz Hervé Pellois, który uzyskał 52,45% oddanych głosów.
W Zgromadzeniu Narodowym indywidualista w większości prezydenckiejW UMP François Goulard jest zajadłym przeciwnikiem Nicolasa Sarkozy'ego i często jest zauważany przez pozycje sprzeczne z linią jego grupy. Jest jedynym deputowanym UMP obecnym na wiecu przeciwko nowelizacji Marianiego , zezwalającej na stosowanie testów DNA podczas łączenia rodzin, w Zénith w Paryżu 14 października 2007 r. Tam deklaruje: „Wszyscy zebraliśmy się tu dziś wieczorem, by bronić praw człowieka i nic nie może skłonić nas do ich wyrzeczenia”. Został mocno wezwany do porządku przez François Fillon 16 października 2007 r., podczas gdy Jean-François Copé określił swoją inicjatywę jako „szokującą”.
Jest jednym z siedmiu parlamentarzystów UMP, którzy głosowali przeciwko reformie konstytucyjnej z 23 lipca 2008 r. podczas kongresu francuskiego parlamentu w Wersalu, deklarując „wiemy, jakie były intencje prezydenta republiki: zmienić nasze Konstytucja dla zdegradowania premiera na doskonale podporządkowane stanowisko ”.
Wraz z zastępcą UMP Danielem Fasquelle jest także jednym z nielicznych członków większości, którzy sprzeciwiają się projektowi dekretu Valérie Pécresse dotyczącego statusu naukowców, projektu wymagającego silnej mobilizacji na początku 2009 roku .
W marcu 2009 roku sprzeciwił się powrotowi Francji pod dowództwo Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i podczas gdy Komisja Finansowa Zgromadzenia pozytywnie zaopiniowała dodatkowy wkład najwyższych dochodów na18 marca 2009, zastępca burmistrza Vannes wzywa do zawieszenia „ tarczy podatkowej ”, opowiadając się za solidarnością narodową w czasach kryzysu.
12 maja 2009 roku był jednym z sześciu posłów UMP, którzy sprzeciwili się ustawie Hadopi .
2011-2021: Przewodniczący Rady Generalnej, a następnie Rady Wydziałowej Morbihan Powrót do mandatów politycznych Morbihan27 marca 2011 r. prawica wygrała wybory kantonalne w Morbihan, wygrywając 24 z 42 kantonów. W kantonie Vannes-center zwyciężył François Goulard, zdobywając 55,42% oddanych głosów. Tydzień później objął przewodnictwo w Radzie Generalnej Morbihan i zrezygnował z mandatu burmistrza Vannes na rzecz Davida Robo , swojego byłego szefa sztabu w ratuszu.
W grudniu 2011 roku ogłosił życzenie zjednoczenia Bretanii z pięcioma departamentami .
12 stycznia 2013 r. został wybrany prezydentem federacji UMP w Morbihan, po rezygnacji Gérarda Lorgeoux w marcu. 17 stycznia 2018 r. zrezygnował z przewodniczenia federacji Les Républicains du Morbihan , nie zgadzając się z linią prowadzoną przez nowego prezesa partii Laurenta Wauquieza . Mimo to pozostaje członkiem republikanów .
Zainwestowany przez Republikanów w kandydowanie w wyborach parlamentarnych w pierwszym okręgu wyborczym Morbihan , w końcu rezygnuje ze startu po wyeliminowaniu François Fillona w pierwszej turze wyborów prezydenckich w 2017 roku , deklarując: „Nigdy nie uważałem, że mandat parlamentarny składał się z przy sporządzaniu liczb i ustawa o wielości mandatów narzuca wybór”.
W marcu 2019 roku został przewodniczącym Towarzystwa gospodarki mieszanej z Morbihan , odpowiedzialny za przeprowadzanie zadań rozwoju dla władz lokalnych, który następnie ujemny.
Szerzej rozmieszczone narodowe stanowiska politycznePopiera kandydaturę François Fillona na przewodniczącego UMP podczas jesiennego kongresu 2012 roku .
W grudniu 2013 roku brał również udział w transformacji klubu Reforma i Nowoczesność, wraz z Étienne Blancem i Hervé Maritonem , którzy stworzyli mikropartię Prawo do Serca, której został wiceprezesem, z zamiarem wpływania na prawybory UMP, w 2016 r. Ta mikro-partia oparta na linii UMP , gospodarczo liberalna i „solidna pod względem wartości”, a jednocześnie opowiadająca się za „prawdziwą polityką na rzecz zrównoważonej rodziny”. Jest zastępcą eksperta w Institut Montaigne , dla którego wyreżyserował raport „Publiczny transport pasażerski, jak zreformować model pod koniec dnia”, opublikowany w listopadzie 2012 roku.
Otrzymał nagrodę za humor polityczny w październiku 2012 roku za deklarację, że „być byłym ministrem, to siedzieć na tylnym siedzeniu samochodu i zdawać sobie sprawę, że się nie odpala”. Ta nagroda jest przyznawana po kilku nieudanych nominacjach:
Wspiera François Fillon w republikańskich prawyborach w wyborach prezydenckich w 2017 r. od kwietnia 2016 r. i przewodniczy komitetowi wsparcia w Morbihan . W grudniu 2015 roku dołączył do „pola z wyboru” swojego zespołu kampanii. Jest członkiem grupy roboczej „Szkolnictwo wyższe i badania” projektu bieguna François Fillona . Zbliżając się do tego ostatniego, posuwa się tak daleko, że żąda, aby sprawiedliwość nie interweniowała w przypadku rzekomego fikcyjnego zatrudnienia asystentki parlamentarnej Penelope Fillon .
Pod koniec stycznia 2018 roku dołączył do komitetu strategicznego ruchu Objectif France , kierowanego przez Rafika Smati . Opuścił Les Républicains w kwietniu tego samego roku. Zajął stanowiska bardziej przychylne Emmanuelowi Macronowi, a w listopadzie 2019 r. został wiceprzewodniczącym stowarzyszenia „Republika burmistrzów i samorządowców”, utworzonego przez Christophe Béchu w celu zrzeszania przychylnych rządowi prawicowych lokalnych urzędników.
François Goulard postanawia nie kandydować w reelekcji w wyborach departamentalnych w 2021 r . Szczególnie cieszy go, że maksymalnie usprawnił organizację rady departamentu, jednocześnie zmniejszając obciążenia podatkowe mieszkańców Morbihan.