Ferrari F50

Ferrari F50
znak	Ferrari
Lata produkcji	1995 - 1997
Produkcja	349 pozycji
Klasa	Supersamochód
Silnik i skrzynia biegów
Motoryzacja)	4,7 L DOHC V12 ; 60 zaworów
Przemieszczenie	4698  cm 3
Maksymalna moc	przy 8500  obr / min  : 520  KM (383  kW )
Maksymalny moment obrotowy	przy 6500  obr / min  : 471  Nm
Przenoszenie	Napęd
Skrzynia biegów	6-biegowa manualna
Waga i osiągi
Waga bez ładunku	1230 kg
Maksymalna prędkość	320 km / h
Przyśpieszenie	0 do 100 km / hw 3,8 s
Zużycie mieszane	21,2 l / 100 km
Emisja CO 2	498 g / km
Podwozie - nadwozie
Nadwozie (a)	Terenówka
Hamulce	Wentylowane nawiercane tarcze (355 mm)
Wymiary
Długość	4480 mm
Szerokość	1986 mm
Wysokość	1120 mm
Rozstaw osi	2580 mm
Sposoby  przód / tył	1620 mm / 1602 mm
Chronologia modeli
Ferrari F40 Ferrari Enzo

Wprowadzone w 1995 roku Ferrari F50 to samochód sportowy włoskiego producenta Ferrari . Wynikające z konkurencji modeli , korzysta z technologii opracowanych dla wyścigów pod względem osiągów mechanicznych.

Spadkobierca F40 , kiedy został wypuszczony, stał się zwieńczeniem całej gamy Ferrari. Wyprodukowany w limitowanej serii 349 egzemplarzy, F50 to kolekcjonerski i prestiżowy model, przyciągający zamożnych miłośników i kolekcjonerów luksusowych samochodów. Torując drogę dla Ferrari Enzo , jest częścią linii supersamochodów producenta Maranello .

Historyczny

Projekt F130

Piero Ferrari , najmłodszy syn Enzo , mawiał, że Ferrari ma inną osobowość niż jakikolwiek inny samochód. Jakby dla lepszego potwierdzenia prawdziwości tej opinii, to od jednego z jego pomysłów historia F50 zaczyna się pod koniec lat 80. , krótko po premierze F40. Prosty pomysł: stworzyć tacę na wzór małego 1947 125 S , pierwszego Ferrari, które wygrało konkurencję w historii, uwzględniając wszystkie postępy technologiczne dokonane przez markę od czasu jej powstania.

Propozycja spodoba się personelowi Ferrari. Od tego czasu specyfikacje projektu o nazwie F130 zostały opracowane pod bezpośrednim nadzorem Luca di Montezemolo , ówczesnego prezesa marki koni wyścigowych: F50 musi być Formułą 1 przystosowaną do jazdy po drogach, koncentratem sportowego know-how. i technika zgromadzona przez Ferrari w ciągu pięćdziesięciu lat rywalizacji na najwyższym poziomie. W konsekwencji nowicjusz musi czerpać jak najwięcej z modeli zgłoszonych przez markę do konkurencji.

Oficjalna prezentacja

Po kilku latach dojrzewania projekt F130 zakończył się prezentacją F50 podczas Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Nazwa wybrana jako hołd tak bardzo, jak jej poprzednik naznaczył duchy, z jednej strony ze względu na linię i występy, az drugiej strony jako ostatnia praca wykonana za życia Commendatore . F50 byłby pięćdziesiątą rocznicą marki Ferrari, hołdem dla jej założyciela.

Jednak w pewnym sensie F50 tęskni za datą historyczną: przybywa dwa lata za wcześnie, a obchody pięćdziesiątej rocznicy powstania Ferrari zbiegają się w końcu z zakończeniem jego produkcji w 1997 roku. Ale z drugiej strony minęło już kilka lat, odkąd pożądany był najnowszy dodatek do marki (wielu obserwatorów w świecie motoryzacyjnym rzeczywiście przewidywało jego prezentację na rok 1993), a możliwość odroczenia jego pojawienia się o kolejne dwa lata jest wykluczona przez kierownictwo marki.

Niemniej jednak sukces komercyjny istnieje. Produkcja została ograniczona do 349 egzemplarzy, aby po pierwsze zapewnić stałą wartość w kolekcji, a po drugie, aby zachować mit szalejącego cavallino , F50 jest postrzegany jako zarezerwowany dla najbardziej zagorzałych „ferrarystów” za czek na 2,7 miliona franków lub nieco ponad 400 000  euro .

Wynik wyścigu

F40 było ćwiczeniem homologacyjnym, zaprojektowanym od podstaw - aczkolwiek wykorzystującym pewne opcje techniczne z 288 GTO - w celu stworzenia pojazdu drogowego zdolnego do utrzymania swojej rangi w konkurencji. W przypadku F50 podejście to jest diametralnie różne, ponieważ wywodzi się ze sprawdzonych i udanych rozwiązań zarówno w zawodach wytrzymałościowych, jak iw Formule 1.

Rama

Podobnie jak McLaren F1 , którego jest bezpośrednim rywalem, F50 przyjmuje konstrukcję skorupową (z wyjątkiem zdejmowanego dachu) wykonaną w całości z materiałów kompozytowych. Jest to komórka złożona z kevlaru , nomexu i (zwłaszcza) włókna węglowego , połączona w plaster miodu. Całość wyprodukowana przez Cytec Aerospace według opracowania technicznego Pininfariny waży zaledwie 102  kg . To jest pierwsza dla Ferrari; proces ten jest w rzeczywistości bardzo powszechny w zawodach, ale niezwykle rzadki w przypadku serii. Jednak podwozie F50 wywodzi się właśnie z tacki startowej zgłoszonej przez Scuderię w mistrzostwach Ameryki IMSA 333 SP .

To filamentowanie jest szczególnie widoczne, gdy spojrzymy na kołyskę silnika F50. Zainstalowany w pozycji wzdłużnej zespół silnik / skrzynia biegów jest nośny i bezpośrednio przykręcony do kadłuba, co jest całkowicie unikalnym rozwiązaniem wśród supersamochodów. Zawieszenia - nałożone wahacze poprzeczne z połączonymi amortyzatorami sprężynowymi / poziomymi uruchamianymi przyciskiem i dźwignią sterowaną elektronicznie - są ze swojej strony bezpośrednio przymocowane do skrzyni biegów .

Pozbawiony elektronicznych systemów wspomagania jazdy , ze skorupowym podwoziem wykonanym z materiałów kompozytowych, wyścigowym zawieszeniem, podwoziem i silnikiem nośnym F50 sprzyja osiągom. Skutkuje to bardzo względnym poziomem komfortu z powodu hałasu mechanicznego i znacznych wibracji spowodowanych brakiem izolacji między przedziałem pasażerskim a przedziałem silnikowym. Klimatyzacja (uważana za przydatną, kierowca siedzi kilka centymetrów przed V12 ) niemniej przypomina nam, że jest to samochód dopuszczony do użytku na otwartych drogach.

Ponadto transfer technologii konkurencji napotkał ograniczenia materiałowe dotyczące niektórych elementów, w szczególności sterowania skrzynią biegów i hamulcami. Rzeczywiście, podczas gdy Ferrari był pierwszy zespół, aby skorzystać z sekwencyjną półautomatyczną skrzynię biegów w F1 , kije F50 do tradycyjnej ręcznej skrzyni biegów. Podobnie, karbonowy układ hamulcowy został odrzucony ze względu na brak niezawodności na rzecz bardziej konwencjonalnego wyposażenia, opracowanego we współpracy z Brembo .

Pozostaje linia, która wywołała wiele debat podczas prezentacji samochodu. Całkowicie podyktowany potrzebami aerodynamicznymi, ten nie ma zwykłego wdzięku produkcji warsztatu Pininfarina . Jeśli niektórzy postrzegają to jako nawiązanie do prototypów P4 i P5 z lat 60. , w rzeczywistości wywodzi się on z samochodu koncepcyjnego Mythos , który wzbudził większy entuzjazm, gdy został zaprezentowany kilka lat wcześniej. Wiele wlotów powietrza, które ukształtowały przód, ma wiele wspólnego z kontrowersyjnym wyglądem F50, podczas gdy tył jest bardziej klasyczny, przyjmując ogólne proporcje F40, w szczególności spojler wystający nad rufę.

Silnik

F50 oznacza powrót do domu Ferrari w tej dziedzinie. Po turbodoładowanych silnikach V8 z 288 GTO i F40, F50 powraca do wolnossącego 12-cylindrowego silnika w kształcie litery V , „tradycyjnego” silnika marki.

Zgodnie ze specyfikacjami pożądanymi przez Luca di Montezemolo, wybór inżynierów odpowiedzialnych za projekt nie jest ukierunkowany na stworzenie zupełnie nowego silnika, ale na adaptację bloku Formuły 1 ze Scuderii. Ten, który zamontował jednomiejscowy samochód na sezon 1990 , 641 prowadzony wówczas przez Alaina Prosta i Nigela Mansella, zostaje zatrzymany . Osiągnięty do maksimum, w tym bloku również zwiększa się skok, aby zwiększyć wyporność z 3,5 do 4,7 l. Silnik rozwija teraz moc 520  KM przy 8500  obr / min i moment obrotowy 471  Nm przy 6500  obr / min .

Jednak taka metoda ma poważną wadę: ograniczenie wzrostu przemieszczenia powoduje, że F50 startuje z opóźnieniem w stosunku do swoich konkurentów. Te, które nie mają większej pojemności (jak McLaren i jego 6,1 l BMW V12 lub Lamborghini Diablo i jego 5,7 l.) Są wyposażone w układy doładowania, takie jak Bugatti EB110 i jego V12 3,5 l. zasilany siłą przez 4 turbosprężarki . W szczególności, w celu zachowania pewnej niezawodności, w rzeczywistości blok nie może być w rzeczywistości rozwiercany do nieskończoności, ani jego skoku nie można dowolnie zwiększać: dlatego F50 jest ograniczony do 4,7 l. przemieszczenie i chęć wyposażenia go w blok silnika możliwie najbardziej podobny do bloku silnika F1, uniemożliwia więc uciekanie się do doładowania.

Ten silnik jest liderem techniki tamtych czasów: głowica cylindrów z 5 zaworami na cylinder, sucha miska olejowa, najnowocześniejsze, w pełni elektroniczne zarządzanie dolotem i zapłonem, tytanowe korbowody, układ dolotowy i wydechowy o zmiennym otwarciu zawory, airbox z włókna węglowego, trąbki dolotowe o zmiennej długości itp. Ponadto jest dość lekki jak na dwunastocylindrowy o wadze 198  kg suchej masy. W użyciu, jego przynależność do wyścigów jest odzwierciedlona w szczególności przez typowy dźwięk.

Występ

Prędkość i przyspieszenie

Ponieważ narzuca to status czołowej pozycji w gamie Ferrari, F50 zapowiada poziom wysokich osiągów w tym czasie, zarówno przy maksymalnej prędkości, jak i przy przyspieszaniu. Jest więc mierzony z prędkością 320  km / h , po przejechaniu kilometra od startu zatrzymanego w 21,1  sekundy . Jeśli chodzi o czasy, to są ustawione na 3,5  s . przyspieszyć od 100 do 140  km / h na piątym i 5,4  s . w ostatnim raporcie.

W kategoriach bezwzględnych są to wartości wyjątkowe na tamte czasy. Jeśli jednak porównamy je do tych przeprowadzonych przez F40, ewolucja jest ogólnie słaba. Ten ostatni rzeczywiście skraca kilometr ze startu zatrzymanego w 21,8  s . ; jeśli chodzi o prędkość maksymalną, jest jeszcze wyższa i wynosi 321  km / h zgodnie z pomiarem. F50 tylko czasami udaje się pogłębić prawdziwą lukę w stosunku do swojego poprzednika, dyscyplina, dla której czas reakcji turbosprężarek F40 i jego pięciobiegowa skrzynia biegów stanowi utrudnienie.

Można przedstawić kilka wyjaśnień tej stagnacji w surowych wynikach. Po pierwsze, F50 jest stosunkowo ciężki, mierzy 1389  kg . To o 150 więcej niż F40, który wytrzymuje zaledwie 1240  kg . Z drugiej strony, ewolucja mocy między dwoma modelami pozostaje ogólnie ograniczona, ze wzrostem z 478 do 520 KM, co oznacza wzrost o mniej niż 10%. Połączenie tych dwóch czynników prowadzi do spadku stosunku mocy do masy - ważnego wskaźnika pod względem osiągów - z 2,59 do 2,67  kg / KM .

W rzeczywistości F50 został pozostawiony w tyle przez dwóch jego bezpośrednich rywali w tamtym czasie, McLarena F1 i Bugatti EB110 Supersport . Oba spadają poniżej 20 sekund na kilometr od startu zatrzymanego, a ich prędkość maksymalna przekracza 350  km / h . Różnicę tę częściowo tłumaczy deficyt mocy F50 - 520  KM wobec odpowiednio 610 i 611  KM u konkurentów - ze względu na mniejszą pojemność skokową i brak doładowania. Ponadto McLaren jest znacznie lżejszy z 1140  kg w skali, a Bugatti wykorzystuje napęd na wszystkie koła, który zapewnia lepszą przyczepność podczas przyspieszania ze startu zatrzymanego.

Zachowanie

Ponieważ moc surowa jest tylko jednym z wielu parametrów wydajności, projektanci F50 skupili swoje wysiłki na dynamicznym zachowaniu, aby osiągnąć jak najwyższy poziom wydajności na torze. Tak więc zysk czasowy na okrążeniu na torze testowym Fiorano - prywatnym torze Scuderia Ferrari, na którym opracowywane są wszystkie jednomiejscowe bolidy zgłoszone przez zespół do Formuły 1 - w porównaniu z F40 jest rzędu 4 sekund. Różnica, która podkreśla ogromną precyzję zachowania F50 na drodze.

Rzeczywiście, jego architektura silnika nośnego pozwala mu rekompensować dynamiką i wydajnością to, co poświęca na wygodę użytkownika. Całkowity brak elementów izolacyjnych i cichych bloków na poziomie zawieszenia i łoża silnika wzmacnia sztywność naturalnie indukowaną przez konstrukcję nośną, co pozwala F50 na zachowanie doskonałej kontroli dynamicznej. Samochód skręca całkowicie płasko, z dużą responsywnością, a pasożytnicze ruchy ciała (zjawiska toczenia się, nurkowania lub kołysania) są neutralizowane do tego stopnia, że ​​stają się praktycznie niezauważalne. W rezultacie przyczepność i przyczepność F50 rzadko są wadliwe i pozwalają na optymalne wykorzystanie mocy.

Ponadto F50 korzysta z doświadczenia zgromadzonego przez Scuderię w dziedzinie aerodynamiki. Płaskie dno zostało zaprojektowane tak, aby generować efekt gruntu, który jest dodawany do siły docisku już wytworzonej przez spojler, który wystaje z tyłu nadwozia, zwiększając w ten sposób poziom przyczepności. Rozwiązanie to, odkryte przez zespół Lotus Formula 1 pod koniec lat 70. XX wieku , szybko stało się powszechne w sporcie motorowym. Umożliwia „przyklejenie” auta do podłoża poprzez zjawisko podciśnienia pomiędzy pojazdem a torem, proporcjonalnie do wzrostu prędkości.

Jednak pomimo radykalnej konstrukcji F50 jest całkiem użyteczny poza drogą. Podczas jazdy po otwartych drogach jest łatwiejszy w obsłudze niż jego poprzednik, niezależnie od przyjętego chodu. To mistrzowskie zachowanie zapewnia F50 doskonałą spójność i wydajność, odzwierciedlając w ten sposób postęp osiągnięty w aerodynamice i podwoziu.

Powrót do konkurencji: F50 GT

Wersja Ferrari F40 specjalnie przygotowana do wyścigów samochodowych, F40 LM - dla Le Mans , zwana także Competizione - wykazała się świetną wydajnością na torze i pobiła bardzo honorowy rekord najpierw w mistrzostwach Ameryki IMSA, potem w długodystansie. GT. Było więc naturalne, że Scuderia wystawiła swojego potomka na konkurencję.

Przygotowanie do wyścigu

Choć naturalnie wynika to z rozwiązań sprawdzonych już w konkurencji, to jednak F50 jest pojazdem dopuszczonym do użytku na otwartych drogach, co oznacza szereg kompromisów w zakresie komfortu i łatwości użytkowania. Kompromisy, które są utrudnieniem dla wersji przeznaczonej do wyłącznego użytku na torze. Dlatego Ferrari połączyło siły ze słynnym producentem i producentem Dallarą Automobili, aby opracować F50 GT, „ekstremalną” wersję F50 przeznaczoną do wyścigów samochodowych.

Jak w przypadku każdego przygotowania do wyścigu, F50 rozpoczęło się od intensywnej kuracji rozjaśniającej, mającej przede wszystkim na celu wyeliminowanie wszystkich zbędnych. To, co zbędne, zaczyna się od skóry siedzeń, wykończenia wnętrza i elementów wygłuszających. Zbędności który nadal z najbardziej zaskakujących szczegółów, o czym świadczy usunięcie rozrusznika - Uruchomienie odbywa się z zewnątrz pojazdu, w sposób korb, które wyposażone samochody z początku XX -go  wieku. Wreszcie, F50 GT deklaruje suchą masę około 1000  kg , kilkaset funtów mniej niż wersja produkcyjna.

Ewolucje wprowadzone w mechanice dotyczą w szczególności zespołu napędowego. 12-cylindrowy silnik - jeszcze nośnik - nie zmienia się pod względem wielkości i kije do 4,7 litrów. przemieszczenia, ale wprowadzono wiele modyfikacji szczegółów dotyczących poziomu dopuszczenia, wydechów, elektronicznego zarządzania i urządzeń peryferyjnych. Ponadto wzmocniona skrzynia biegów jest teraz pozbawiona synchronizatorów i sprzężona z sekwencyjnym sterowaniem sprzęgłem kłowym . Zmodyfikowano również podwozie. Opony zostały zastąpione przez „  slicki  ”, a zmodyfikowane zawieszenie jest teraz w pełni regulowane. Te hamulce pierwotnego modelu zastępuje się przez all węgla systemu (płyty i klocki); przednie zaciski mają teraz sześć tłoków i tarczę zgryzową o średnicy 380  mm .

Znaczący potencjał

Rzeczywista moc dostarczana przez F50 ​​GT pozostaje nieznana, jak to często bywa w przypadku maszyn wyścigowych - wymaga tego konkurencja. Niektórzy pożyczają nieco więcej niż 600  KM w oparciu o ewolucję maksymalnej prędkości - informacje oficjalnie potwierdzone przez Scuderię - od 8600 do 11000  obr / min , podczas gdy inni dają jej około 750, wartość, która wydaje się bliższa prawdzie, ponieważ potwierdzona przez at przynajmniej jeden test na stanowisku mocy.

Podobnie żadne dane liczbowe dotyczące osiągów F50 GT nigdy nie zostały przekazane przez Ferrari i żaden dziennikarz nigdy nie był w stanie przetestować go wystarczająco kompleksowo, aby uwzględnić sesję precyzyjnych pomiarów. Z jedną z trzech istniejących kopii, wypożyczonych z tej okazji przez właściciela, skontaktował się jednak japoński kierowca i dziennikarz na torze TI Aida na początku 1998 roku; po kilku pętlach GT wykazał wzrost, opisywany przez kierowcę jako imponujący, wynoszący 12 sekund na okrążenie w porównaniu z produkcyjnym F50.

Również podczas tego testu na torze pilotowi udało się dokonać porównania z F40 LM, którym miał już okazję zasiąść za kierownicą. Z kluczem do następującego werdyktu: czy chodzi o przyspieszanie, hamowanie, kurs, prędkość maksymalną, przyczepność czy pokonywanie zakrętów, F50 GT przewyższa swojego poprzednika na wszystkich poziomach.

Ale głównym ulepszeniem jest łatwość obsługi. F40 LM to nerwowy i delikatny samochód w prowadzeniu, z jednej strony z powodu wyraźnej naturalnej tendencji do nadsterowności , az drugiej strony z powodu brutalności jego doładowanego silnika, którego turbosprężarki IHI dmuchają pod ciśnieniem 2,6 bara przy 1,1. w standardowym F40 wykazują długi czas reakcji i nie ułatwiają zarządzania momentem obrotowym na tylnej osi. F50 GT wykazuje świetną równowagę i łatwość obsługi, co pozwala na łatwiejszą i bardziej regularną jazdę w stałym tempie.

Niedokończony projekt

F50 GT nigdy nie wziął udziału w zawodach. Niemniej jednak Dallara i Ferrari zakończyły prace nad maszyną zgodnie z harmonogramem, a pierwsze modele były już montowane. Scuderia stworzyła w swojej organizacji specyficzną strukturę, która miała być zgodna z półprywatnymi zobowiązaniami dotyczącymi wyścigu, zaplanowanego na sezon 1997.

Projekt został nieoczekiwanie pogrzebany przez Ferrari; nie podano żadnego oficjalnego wyjaśnienia tej decyzji, co jest zaskakujące, biorąc pod uwagę postęp programu. W obliczu pytań kilku dziennikarzy Scuderia przypomniała jedynie, że nigdy nie ogłoszono żadnego oficjalnego programu dotyczącego eksploatacji F50 GT podczas zawodów.

Ostatecznie ukończono tylko trzy F50 GT. Jeden z nich, prototyp rozwojowy, był przechowywany w Maranello od zakończenia programu. Pozostałe dwa zostały ostatecznie sprzedane i dostarczone dwóm stałym klientom marki - Amerykaninowi i Japończykowi - w zamian za pisemne zobowiązanie, że nigdy nie będą angażować ich w żadną formę konkurencji. Michael Sheelan, importer marki w Stanach Zjednoczonych, podaje jednostkową cenę sprzedaży przekraczającą milion dolarów, chociaż żadne oficjalne informacje nigdy nie potwierdziły wysokości tych transakcji.

Dziedzictwo

Urodzony osiem lat po F40, F50 pozostawił trwały ślad w historii samochodów sportowych w ogóle, aw szczególności w historii Ferrari. Kontynuując ścieżkę wytyczoną przez starszych, zapewnia trwałość linii supersamochodów, wywodzących się z osiągnięć działalności Scuderii w sportach motorowych na wysokim poziomie i produkowanych w ograniczonych ilościach w asortymencie producenta Maranello. Linia „  drogi Formuły 1  ”, która zostanie później utrwalona przez Enzo , zaprezentowana na Salonie Motoryzacyjnym w Paryżu w 2002 r., A następnie przez LaFerrari w 2013 r.

F50 zawdzięczamy również „tradycję” ustalania stałych kwot w Ferrari na produkcję tego typu pojazdów. Początkowa liczba 349 sztuk pochodziła z badania rynku przeprowadzonego przez dział marketingu producenta, szacując liczbę poważnych potencjalnych nabywców F50 na całym świecie na 350; Następnie podjęto decyzję, aby popyt był zawsze większy niż podaż, aby zagwarantować stabilną wartość kolekcji i uniknąć spekulacyjnych dryfów, które uderzyły w F40 - a także inne poszukiwane modele tej marki, takie jak 1962 250 GTO - w ciągu kilku lat po śmierci Enzo Ferrari latem 1988 r. Rynek odsprzedaży „nowych używanych” szybko wymknął się spod kontroli, a niektóre F40 wymknęły się spod kontroli. 9 milionów franków, ponad pięć razy więcej niż pierwotna cena, jeszcze zanim opuścili fabrykę.

Ten limit 349 wyprodukowanych pojazdów był ściśle przestrzegany przez Ferrari, w przeciwieństwie do 288 GTO i F40, których produkcja została rozszerzona pod presją różnych importerów tej marki i ich klientów. Ścisła strategia wyłączności, która przyniosła owoce: podczas gdy w 2009 roku F40 kosztował około 350 000  euro , konieczne było zaplanowanie w tym samym czasie około 500 000, aby kupić F50 w dobrym stanie.

Charakterystyka techniczna

Uwaga  : O ile nie wskazano inaczej, wszystkie wymienione poniżej wartości pochodzą z oficjalnej strony internetowej Ferrari.

Silnik

• Wzdłużne tylne położenie środkowe.
• Głowica cylindra ze stopu lekkiego; 2 × 2 górne wałki rozrządu; 60 zaworów.
• Cylinder 4698,5  cm 3 .
• Współczynnik kompresji: 11,3: 1
• Moc maksymalna: 520  KM (383 kW) przy 8500  obr./min .
• Moc właściwa: 110,7  ch / l
• 12 cylindrów ze stopów lekkich w kształcie litery V; otwieranie przy 65 °; pasza atmosferyczna.
• Elektroniczny wtrysk paliwa Bosch Motronic 2.7
• Średnica × skok: 85,0 × 69,0  mm .
• Maksymalna prędkość: 8600  obr / min .
• Maksymalny moment obrotowy: 471 N ·  m (48,0 mkg) przy 6500  obr / min .
• Specyficzny moment obrotowy: 100,2 N m / l

Przenoszenie

• Napęd.
• 6-biegowa, wzdłużna, mechaniczna skrzynia biegów z lekkiego stopu.
• Zsynchronizowana ręczna skrzynia biegów.
• Sprzęgło dwutarczowe.
• Samoblokujący mechanizm różnicowy o ograniczonym poślizgu, skalibrowany na 45%.
• Maksymalne prędkości na biegach pośrednich w km / h: 101; 137; 176; 217; 266.
• Teoretyczna maksymalna prędkość: 327  km / h .
• Raporty dotyczące skrzyni biegów:
  • Pierwszy bieg: 2,933
  • Drugi bieg: 2.157
  • Trzeci bieg: 1,681
  • Czwarty bieg: 1.360
  • Piąty bieg: 1,107
  • Szósty bieg: 0,903
  • Rewers: 2,529

Struktura