Późniejsza dynastia Jin

Jin z tyłu

1616-1636
(20 lat)

Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Ogólne informacje
Status Chanat
Stolica
Języki) Jurchen (przemianowany na mandżurski po 1635), mongolski , chiński
Zmiana Wen  (en)
Historia i wydarzenia
1616 Koronacja Nurhaczi
1618 proklamacja Siedmiu Wielkich Przyczyn Irytacji , oficjalne zerwanie z dynastią Ming
1619 Bitwa pod Sarhu
1635 aneksja północnej dynastii Yuan
1636 Huang Taiji przyjmuje nazwę Grand Qing dla stanu Mandżurów , rezygnując z tytułu Chana na rzecz Cesarza .
Chan
1616 - 1626 Nurhaczi
1626 - 1636 Huang Taiji

Poprzednie podmioty:

Następujące podmioty:

Ostatni Jin

chińskie imię
Tradycyjne chińskie 後 金
Chiński uproszczony 后 金
Dosłowne tłumaczenie Ostatni Złoty Stan
Transkrypcja Mandarynka
- Pinyin Houjīnguó Hou
Jīn Guó
- Wade-Giles Hou Chin-kuo
  Nazwa mandżurska
mandżurski Amaga Aisin Gurun

Później dynastii Jin (1616 - 1636) (w Manchu  :ᠠᠮᠠᡤᠠ
ᠠᡳᠰᡳᠨ
ᡤᡠᡵᡠᠨ ; Łacińska transliteracja: Amaga Aisin Gurun lub w chińskim后金/後金, hòujīn ) jest późno tungusko Jurchen dynastia, która jest rządzona przez chana / Emperors Nurhachi i Huang Taiji .

Utworzony w 1616 roku przez Nurhachi, przywódcę ludu Jurchens Jianzhou, po zakończeniu przez niego zjednoczenia plemion Jürchen , jego nazwa pochodzi od dawnej dynastii Jin . Ten ostatni został założony w 1115 przez Jurchen i orzekł północnych Chinach w XII TH i XIII th  stulecia przed spadkiem do ataków na imperium mongolskiego . W 1635 to, co pozostało z północnego Yuan , rządzonego wówczas przez Ejei Khana , zostało oficjalnie poddane ostatniemu Jinowi. W następnym roku Huang Taiji oficjalnie przemianował swoje królestwo i swoją dynastię na „Wielką Qing”, wyznaczając w ten sposób początek dynastii Qing . Po upadku dynastii Ming , po wojnie domowej, Qing wyeliminowane z dynastii Shun z Li Zicheng , zwycięzcy Ming i różnych pretendentów lojalistów z południowych Ming . W końcu rządzić imperium w tym historycznym Chin w Tybecie , w Mandżurii , w Mongolii Wewnętrznej , w Mongolii Zewnętrznej , w Xinjiangu i Tajwanu , a do Xinhai Revolution 1911 polowania Manchu władzy i ustanowienia Republiki Chin .

Nazwisko

Historycy dyskutują, czy oficjalna chińska nazwa stanu brzmiała „Jin” ( chiń.  :金), „później Jin” ( chiń.  :後 金), czy obie. Niezależnie od tego, czy przyjmiemy jedną z tych nazw, opisują one dynastię jako kontynuację lub następcę poprzedniej dynastii Jin , założonej przez klan Jürchen Wanyan  (in) w 1115 roku.

Mandżurska forma nazwy to ᠠᡳ᠌ᠰᡳᠨ ᡤᡠᡵᡠᠨ (Aisin Gurun), co oznacza po prostu „Złote Państwo”.

Historia

Powstanie Jürchens Jianzhou

Kiedy Mongołowie wypędzili ich z północnych Chin po upadku dynastii Jin , Jürchenowie powrócili do zamieszkania w Mandżurii , ich rodzinnym regionie. W czasach panowania dynastii Ming w Chinach podzielono ich na trzy plemiona, z których najpotężniejszym było Jianzhou , zamieszkujące okolice góry Changbai .

W ramach swojej walki z północną dynastią Yuan , cesarz Hongwu wysyła ekspedycję wojskową, aby wypędzić Mongołów z Mandżurii i przejąć kontrolę nad żyjącymi w Mandżurii plemionami Jürchen . Rząd Ming dzieli Jürchenów z plemienia Jianzhou na trzech Wei , nazywanych „Trzy Wei z Jianzhou”. Generalnie to wodzowie plemion Jürchen są wybierani na dowódców tych Wei .

W tym czasie plemię Jürchens Haidong  (in) mieszkające na północy Mandżurii odmówiło jakiegokolwiek kontaktu z Chińczykami i było bardzo potężne. Haidongowie atakują Jianzhou, którzy muszą też radzić sobie z ciągłymi atakami Koreańczyków, ponieważ ich przywódca Mengtemu  (in) pozostaje wierny Ming, gdy królowie dynastii Joseon chcą, aby Jurchenowie podporządkowali się wyłącznie ich władzy. Ta niestabilność polityczna i militarna zmusiła Jianzhou do przeniesienia się na południe w latach 80. XIX wieku, a ostatecznie osiedlili się w Hetu Ala .

Fundacja Chanatu

Na początku XVII th century, Nurhachi, wódz Jianzhou, stara się zjednoczyć pod nadzorem różnych plemion Jurchens żyjących w Mandżurii. Aby osiągnąć swoje cele, zreorganizował swoich poddanych w „ Sztandary ”, jednostki wojskowo-socjalne, które oprócz Jürchenów, w miarę postępów w podbojach Nurhaczi, obejmowały Chińczyków i Mongołów . Po wielu zmaganiach udało mu się zjednoczyć klany Jürchenów, aw 1616 roku zakończył swoje dzieło, ogłaszając się Chanem i zakładając późniejszą dynastię Jin.

Ekspansja

Początkowo Nurhachi był wasalem Ming i pozostał nim aż do zakończenia zjednoczenia Jürchenów. W 1618 ogłosił Siedem Wielkich Powodów Irytacji ( nadan amba koro ; 七大 恨), które były tyloma bezpośrednimi atakami na Ming, któremu wypowiedział wojnę. Początkowo zajmuje Fushun , Qinghe (清河) i kilka innych miast, zanim się wycofa. W maju 1618 r. miała miejsce bitwa pod Fushun , pierwsza bezpośrednia konfrontacja między Jin i Ming, która zakończyła się chińską pogromem i śmiercią wice-generału Zhang Chengyin (張承 蔭); co zadziwia dwór cesarski Ming. W 1619 zaatakował Yehe (葉赫), próbując sprowokować Ming. Ten ostatni zareagował wysłaniem ekspedycji wojskowej pod przewodnictwem komisarza wojskowego Yang Hao w celu oblężenia Hetu Ala z czterech szlaków. W serii zimowych bitew znanych pod wspólną nazwą „ Bitwa pod Sarhu ” Nurhachi niszczy trzy armie Czterech Mingów, zmuszając ocalałych z walki i Czwartą Armię do odwrotu w nieładzie. Dzięki temu zwycięstwu późniejszy Jin przejął kontrolę nad całą wschodnią częścią Liaoning .

Przeniesienie jego dworu z Jianzhou do Liaoyang daje Nurhachi dostęp do większej ilości zasobów. Znajduje się również w bliskim kontakcie z Mongołami Khorchin żyjącymi na równinach Mongolii Wewnętrznej . Chociaż na początku XVII -tego wieku, to jest od dawna raz ujednolicone Mongol naród został podzielony na poszczególne i wrogich plemion, Mongołowie nadal stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa północnych granic Ming . Nurhaczi bardzo szybko ustanowił politykę zagraniczną polegającą na szukaniu przyjaźni i współpracy Khorchinów przeciwko Ming, jednocześnie chroniąc jej zachodnią granicę przed potężnym potencjalnym wrogiem.

Nieprzerwana passa militarnych sukcesów Nurhachi zakończyła się w styczniu 1626 roku, kiedy został pokonany i ranny przez Yuána Chónghuana w bitwie pod Ningyuan . Po jego stracie Nurhachi przeszedł na emeryturę do Mukden, gdzie doznał obrażeń i zmarł osiem miesięcy później. Jego ósmy syn, czwarty Beile, Huang Taiji , zastąpił go po krótkiej walce o władzę i przyjął tytuł Wielkiego Chana od późniejszego Jina.

Chociaż w momencie dojścia do władzy Huang był już doświadczonym przywódcą, jako dowódca dwóch chorągwi, jego rządy rozpoczęły się kolejną porażką z Yuan Chonghuanem w 1627 roku w bitwie pod Ning-Jin. Jako Ningyuan, ta strata jest w dużej mierze spowodowana użyciem przez chińskie ciężkie działa nowego typu, Hongyipao  (w) ( dosł. „czerwoni barbarzyńcy kanonów”), Ming właśnie kupiony Portugalczykom. Jeśli nieudane zdobycie Ningyuan tymczasowo powstrzymało ekspansję późniejszego Jin, zemścili się wywierając presję na chińskie wojska stacjonujące w rejonie Zatoki Bohai i królestwo Joseon .

Ale to tylko krótkoterminowa reakcja i Huang Taiji zdał sobie sprawę, że jeśli ma być w stanie kontynuować walkę z Ming, musi naprawić swoją technologiczną i liczebną niższość. W tym celu w 1634 r. stworzył własny korpus artyleryjski ujen cooha (chiń. 重 軍), z artylerzami rekrutowanymi z jego oddziałów Han i armatami europejskiego projektu wykonanymi w Mandżurii przy pomocy uciekinierów chińskich metalowców. Jednym z najważniejszych wydarzeń panowania Huang Taiji było oficjalne przyjęcie w listopadzie 1635 r. nazwy „Manchu” na określenie zjednoczonego ludu Jürchen. W tym samym roku mongolscy sprzymierzeńcy Mandżurów są w pełni włączeni w specjalny system chorągwi, odrębny od chorągwi mandżurskich, który pozostaje pod bezpośrednim dowództwem Mandżurów. Podczas swoich rządów Huang Taiji podbił wszystkie terytoria Ming położone na północ od przełęczy Shanhai i pokonał Ligden Khana w Mongolii Wewnętrznej. W kwietniu 1636 r. szlachta mongolska  (w Mongolii Wewnętrznej ) , szlachta mandżurska i mandaryni Han odprawiają w Shenyang huang kurultai . Szlachta zaleca chanowi Ostatniego Jina objęcie tronu Smoka, a także otrzymuje jedną z jadeitowych pieczęci dynastii Yuan . Odtąd dla Mongołów z Mongolii Wewnętrznej Huang nosił tytuł Bogd Sécén Khana i stał się ich Chanem. Ale kiedy Ejei Khan wręcza mu tę pieczęć, Huang Taiji zmienia nazwę swojej dynastii z „Jin” na „Grand Qing” i podnosi swoją pozycję z Khana na pozycję cesarza . Ta zmiana sugeruje imperialne ambicje wykraczające poza zjednoczenie plemion Mandżurów i oznacza oficjalny koniec okresu Last Jin.

Konsekwencje

Po tej zmianie nazwy w 1637 r. utworzono pierwsze dwie chorągwie Han, a w 1642 r. ich liczba wzrosła do ośmiu. Wszystkie te reformy wojskowe umożliwiły Huang Taiji pokonanie armii Ming w serii bitew w latach 1640-1642, co pozwoliło nowa dynastia Qing do przejęcia terytoriów Songshan i Jinzhou. Zwycięstwa te zaowocowały kapitulacją wielu najbardziej doświadczonych oddziałów dynastii Ming, śmiercią Yuan Chonghuan z rozkazu cesarza Chongzhen , który wierzył, że Yuan go zdradził, oraz całkowitym i trwałym wycofaniem wojsk. obecna na północ od Wielkiego Muru .

Huang Taiji zmarł nagle we wrześniu 1643 roku, bez wyznaczenia dziedzica. Jego pięcioletni syn Fulin zostaje cesarzem Shunzhi , a przyrodni brat Huanga, Dorgon, zostaje de facto regentem i władcą dynastii Qing.

W 1644 roku, po śmiertelnej wojnie domowej, siły Shun dowodzone przez Li Zichenga zajęły Pekin, stolicę Ming, gdzie cesarz Chongzhen wolał popełnić samobójstwo niż wpaść w ręce rebeliantów. Generał Wu Sangui , odpowiedzialny wówczas za obronę północno-wschodniej granicy przed Mandżami, dowiaduje się o upadku Pekinu i śmierci cesarza, gdy jest w drodze na ratunek tego ostatniego. Zamiast wstąpić w szeregi Shun, woli sprzymierzyć się z Manchusami i otworzyć bramy Przełęczy Shanhai dla żołnierzy Chorągwi dowodzonych przez Dorgona. W kolejnej bitwie ci nowi sojusznicy zadają druzgocącą klęskę rebeliantom i Mandżurowie zdobywają Pekin. Ale to, co pozostało z cesarskiego domu Ming, nadal zachowuje kontrolę nad południowymi Chinami. Ci ocaleni, znani pod wspólną nazwą Południowej Dynastii Ming , zostali ostatecznie pokonani przez Qing, która przejęła całe historyczne Chiny .

Galeria

Zobacz też

Uwagi i referencje

  1. (zh) „  Hong Taiji mediator wood letter card, ma trzy języki: mandżurski, mongolski i chiński  ” , w chińskiej gospodarce ,18 lutego 2008(dostęp 28 kwietnia 2013 )
  2. Manju i Yargiyan Kooli (滿洲實錄). Zhonghua Book Company, s.  283 .
  3. Wei to wojskowy pododdział dynastii Ming
  4. Stowarzyszenie Studiów Azjatyckich. Komitet Projektu Historii Biograficznej Ming, Luther Carrington Goodrich et 房 兆 楹, Dictionary of Ming Biography, 1368-1644 , Columbia University Press,styczeń 1976( ISBN  978-0-231-03833-1 , czytaj online ) , s.  1066–
  5. Swope 2014 , s.  15-19.
  6. Bernard Hung-Kay Luk, Amir Harrak-Kontakty między kulturami, tom 4, s.  25
  7. Wakeman 1977 , s.  78.
  8. Swope 2014 , s.  64.

Bibliografia