Ważka (sonda kosmiczna)

Dragonfly
sonda kosmiczna Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Ważka na powierzchni Tytana ( impresja artysty ). Ogólne dane
Organizacja NASA
Budowniczy Laboratorium Fizyki Stosowanej
Program Nowe granice
Domena Badanie powierzchni i atmosfery Tytana
Rodzaj misji Aerobot typu aerogyro
Status W rozwoju
Uruchomić 2027
Czas trwania 2,7 lat (na Tytanie)
Strona ważka.jhuapl.edu
Charakterystyka techniczna
Msza podczas startu ~ 450 kg (tylko aerogyro)
Źródło energii MMRTG ( aerogyro )
Energia elektryczna 100 watów
Główne instrumenty
DraMS Spektrometr masowy
DraGNS Spektrometr gamma i neutronów
Pociągnij mnie Zestaw czujników pogody
Smocza kamera Zestaw kamer

Dragonfly ( „ Dragonfly ” w języku angielskim ) jest słoneczna eksploracja systemu misjaz amerykańskiej agencji kosmicznej , NASA , którego celem jest badanie Tytana , największy naturalny satelita Saturna . Cechy tego księżyca - gęsta atmosfera, jeziora ciekłego metanu i etanu, złożone substancje organiczne, kriowulkanizm, deszcz metanowy - czynią z niego świat fascynujący naukowo.

Zadaniem przestrzeń wykorzystuje obecność gęstej atmosferze (1,5 razy większą od ziemi) oraz z wagi niższej niż księżyca: to używa się aerobot typu aerogyro o masie 450 kg, która przeprowadza wiele zderzaków zwarcie do badania dolna atmosfera i powierzchnia Tytana. Aby mieć wystarczającą ilość energii do działania i przetrwania w średniej temperaturze -180 ° C, statek kosmiczny posiada radioizotopowy generator termoelektryczny .

Ważka jest jednym z dwóch finalistów wybranych w grudniu 2017 roku na czwartym misji w New Frontiers programu , który skupia sond kosmicznych odpowiedzialne za zbadanie układu słonecznego z pewnym kosztem ograniczonej do jednego miliarda dolarów. NASA wybrała tę misję w czerwcu 2019 r. Powinna wystartować w 2027 r. i wylądować na Tytanie w grudniu 2034 r.

Kontekst: eksploracja Tytana

Misja Cassini-Huygens , która badała Tytana w latach 2004-2017, ujawniła świat o wielkim zainteresowaniu naukowym. Na powierzchni tego księżyca Saturna zachodzi złożona i zróżnicowana chemia oparta na węglu . Odnajdujemy te same procesy, co na Ziemi, ale obieg metanu zastępuje obieg wody. Jest to wyjątkowe naturalne laboratorium do badania chemii prebiotyków i poszukiwania sygnatur form życia na bazie węglowodorów. Materia organiczna może oddziaływać z ciekłą wodą na lub w pobliżu powierzchni, zwiększając możliwość pojawienia się chemii prebiotycznej. Wymiany mogą mieć miejsce z wewnętrznym oceanem. Pomiary wykonane przez instrumenty misji pozostawiły wiele niewiadomych dotyczących składu materiałów powierzchniowych. Z drugiej strony naukowcy są pewni, że różni się znacznie w zależności od miejsca. Dlatego niezbędne jest zbieranie danych z różnych miejsc, aby określić, jak daleko mogła zajść chemia prebiotyków w różnych środowiskach geologicznych. W świetle tego celu mobilność statku kosmicznego jest niezbędna, aby móc przeprowadzać pomiary w różnych miejscach.

Poprzednie projekty eksploracyjne

Jeszcze przed przybyciem Cassini-Huygensa do układu Saturna, grupy robocze przygotowujące dla NASA dziesięcioletni plan eksploracji Układu Słonecznego z 2003 r. określiły zarówno naukowe znaczenie chemii działającej na powierzchni Tytana, jak i potencjał misji wykorzystującej mobilność. samolotu. Z tego czasu pochodzą pierwsze scenariusze misji oparte na pojazdach i helikopterach cięższych od powietrza. Od czasu otrzymania pierwszych wyników dostarczonych przez firmę Cassini-Huygens zaproponowano kilka projektów o zmiennych cechach i kosztach, których nie zachowano:

Historia projektu

Reaktywacja programu New Frontiers

Po rocznej przerwie spowodowanej ograniczeniami budżetowymi, na początku 2015 r. reaktywowano program NASA New Frontiers , który łączy misje eksploracji Układu Słonecznego o kosztach pośrednich. Pod koniec 2016 r. ogłoszono zaproszenie do składania wniosków. koniec 2016 r. W tym czasie oczekuje się, że wstępna selekcja prowadząca do dogłębnych badań zostanie sfinalizowana w listopadzie 2017 r., a ostateczna selekcja zostanie dokonana w lipcu 2019 r. Propozycje misji muszą odnosić się do jednego z sześciu tematów określonych w plan strategiczny i plan naukowiec NASA z 2014 roku:

Wybór ważek

Proponowanych jest 12 projektów. Dragonfly jest wynikiem pracy zespołu laboratorium Applied Physics Laboratory (APL) Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa w Maryland, kierowanego przez planetologa Elizabeth Turtle  (w) . Laboratorium APL odgrywa wiodącą rolę w realizacji naukowych satelitów i sond kosmicznych do eksploracji Układu Słonecznego wystrzelonych przez NASA z misjami takimi jak MESSENGER (2004), pierwsza sonda kosmiczna umieszczona na orbicie wokół planety Merkury , Nowość Horizons (2006) pierwsza sonda kosmiczna, która badała in situ planetę karłowatą Pluton, obserwatorium słoneczne Solar Probe Plus wystrzelone w 2018 r., Europa Clipper (2023) (współpraca z Jet Propulsion Laboratory ) odpowiedzialna za badanie księżyca Europy gigantycznej planety Jowisz i DART (2020).

Ważka z CAESAR ( Mission zamian próbki z komety 67P / Czuriumow-Gerasimenko ) jeden z dwóch wybranych misji w grudniu 2017 roku do ostatecznego wyboru, który odbędzie się w 2019 roku ważki misji jest ostatecznie wybrano 27 czerwca 2019 Titan dobrze, że nie jest jednym z miejsc docelowych wybranych w ostatnim dziesięcioletnim raporcie nauk planetarnych, na których NASA powinna normalnie opierać swój wybór. Wybierając tę ​​misję, agencja kosmiczna chciała szybko zareagować na najnowsze odkrycia dokonane na tym księżycu przez misję Cassini Huygens i teleskop Hubble'a, nie czekając na kolejną aktualizację tego raportu. Start misji zaplanowano początkowo na 2026 r., ale we wrześniu 2020 r. termin przesunięto na 2027 r., aby uwzględnić czynniki egzogeniczne, takie jak trwająca epidemia COVID. Pomimo tego przesunięcia, przybycie na powierzchnię Tytana jest zaplanowane na 2034 rok.

Cele misji

Podczas swojej misji Dragonfly musi zebrać następujące dane. :

Projekt i budowa sondy kosmicznej

Lądowisko

Wybranym miejscem lądowania jest pole wydmowe położone w pobliżu krateru uderzeniowego Selk (7 ° N, 199 ° W) o średnicy 90 kilometrów. Region jest częścią ogromnego pola wydmowego Shangri-La, na którym wylądował już europejski lądownik Huygens . Wybór tej strony wynika z zestawu ograniczeń:

Charakterystyka techniczna

Architektura aerobota

Aby móc zbadać kilka miejsc na powierzchni Tytana, które są oddalone od siebie o 10 do 100  km , zbadano różne scenariusze. Użycie kilku lądowników wymaga opracowania kilku kopii przyrządów naukowych i systemu pozyskiwania o silnym wpływie pod względem masy, a co za tym idzie kosztów. Najkorzystniejszym podejściem jest użycie jednego zestawu instrumentów i przeniesienie go z jednego miejsca do drugiego. Badano kilka architektur samolotów: helikopter, balon napełniony helem lub wodorem , balon na ogrzane powietrze ( balon na ogrzane powietrze) i samolot. Wybrane rozwiązanie wykorzystuje fakt, że Tytan ma grawitację siedmiokrotnie mniejszą niż Ziemia i czterokrotnie grubszą atmosferę. Te dwie cechy sprzyjają wdrożeniu maszyny latającej cięższej od powietrza. Inżynierowie wybrali formułę oktorotora, samolotu wyposażonego w osiem wirników o średnicy 1 metra (po dwa w każdym rogu jego konstrukcji). Jest to odpowiednik quadrotora, ale obecność par wirników zapewnia niezbędną redundancję w kontekście, w którym nie można przewidzieć naprawy. Ruchy samolotu uzyskuje się jedynie poprzez zmianę prędkości obrotowej jednego lub więcej wirników. Taka architektura, możliwa dzięki postępowi w elektronice odpowiedzialnej za sterowanie prędkością wirników, umożliwia uzyskanie montażu mechanicznego, który jest prostszy niż w śmigłowcu. Łatwość jego realizacji ilustruje niedawna proliferacja dronów tego typu. Ta formuła pozwala na lepszą kontrolę fazy lotu i lądowania. Ponadto urządzenie tego typu można łatwo przetestować na Ziemi. Jego wielkość jest zgodna z objętością dostępną w module zniżania odpowiedzialnym za jego ochronę podczas ponownego wejścia atmosferycznego w atmosferę Tytana.

Ważka, której masa wynosiłaby około 450 kg, może wykonywać kilkugodzinne loty na autopilocie, wykorzystując jako źródło energii baterię elektryczną. Jest on ładowany na ziemi za pomocą pokładowego radioizotopowego generatora termoelektrycznego . W fazie lotu dron analizuje skład atmosfery i ustala jej pionowy profil. Na ziemi bada skład materiałów organicznych i lodu powierzchniowego za pomocą spektrometru masowego i aktywnego spektrometru neutronów gamma. Dron posiada również instrumenty do badania meteorologii i prowadzenia badań sejsmicznych.

Początkowo planowano wyposażenie Dragonfly w system flotacji, aby aerobot mógł lądować na metanowych jeziorach Tytana. Jednak zrezygnowano z tej opcji na rzecz systemu lądowania składającego się z dwóch płoz pozwalających lądować tylko na twardym podłożu. Kształt i rozmiar samolotu musiał uwzględniać kubaturę dostępną w module zniżania (średnica zewnętrzna 3,6 metra w scenariuszu zaproponowanym w 2017 r.) odpowiedzialnym za ochronę statku podczas wejścia w atmosferę Tytana. W pozycji przechowywania w module zjazdowym płozy są złożone do góry. Karoseria samolotu ma kształt prostokąta z MMRTG przymocowanym z tyłu w pozycji pochylonej w konfiguracji podobnej do MMRTG łazika Curiosity. Duży zysk anteny satelitarnej , używane do komunikacji z Ziemią, jest przymocowany do górnej części aerobot. Gdy nie jest używany, jest złożony. Dwa systemy pobierania próbek gleby Titan (jeden na płozę), bardzo proste w konstrukcji, zasilają spektrometr mas . Jest to wiertnica z siłownikiem o jednym stopniu swobody . Gęstość atmosfery Tytana umożliwia pneumatyczne przeniesienie pobranej próbki gleby, niezależnie od jej charakteru, przez system ssący do przyrządu przeprowadzającego analizę.

Energia

Energia jest głównym ograniczeniem, z jakim boryka się aerobot na Tytanie. Energia słoneczna dostępna na orbicie tego księżyca jest 100 razy mniejsza niż na Ziemi . Z drugiej strony gęsta i zamglona atmosfera Tytana filtruje promieniowanie słoneczne, dodatkowo dzieląc tę ​​niewielką ilość energii słonecznej przez 10. Zapotrzebowanie na energię zwiększa szczególnie niska temperatura ( średnio 94 kelwinów lub -179°C), która wymaga wytwarzania ciepła do utrzymania wielu elementów aerobota w działaniu. W tych warunkach, zastosowanie radioizotopu generatora termoelektrycznego (MMRTG), wytwarzające energię elektryczną poprzez przekształcenie energii cieplnej wynikającej z rozpad radioaktywny z plutonu 238 jest jedynym dostępnym rozwiązaniem. Program New Frontiers zapewnia misję, która zostanie wybrana za pomocą trzech MMRTG podobnych do tych używanych przez łazik Curiosity na Marsie. Każdy MMRTG zapewnia 2000 watów cieplnych przeliczonych na 120 watów elektrycznych na początku swojego życia. Biorąc pod uwagę ich masę jednostkową, nie można brać pod uwagę używania więcej niż jednego MMRTG w Firefly. Czas trwania tranzytu między Ziemią a Tytanem (około 9 lat), który doprowadzi do znacznego spadku wytworzonej energii, oraz informacje zwrotne z doświadczeń w chwili ograniczonej do 5 lat na Curiosity, skłoniły projektantów Firefly do polegania na produkcji 70 watów energii elektrycznej. Energia cieplna, która nie zostanie przetworzona na energię elektryczną, będzie wykorzystywana do utrzymania odpowiednio wysokiej temperatury wnętrza samolotu, a zwłaszcza akumulatorów. Grube warstwy izolacji termicznej owijają się wokół korpusu samolotu. Tylko czujnik przyrządu DraGNS, który w normalnych warunkach wymaga chłodnicy kriogenicznej  (en), będzie odsłonięty bez żadnej ochrony termicznej.

Zużycie energii elektrycznej generowane przez pobieranie i analizę chemiczną próbek gleby jest znaczne, ale obejmuje stosunkowo krótkie okresy czasu. To właśnie działania polegające na ciągłym gromadzeniu danych (meteorologicznych i sejsmicznych), które choć wymagają niewielkiej mocy elektrycznej, wymagają największej ilości energii pod względem udźwigu . W przypadku telekomunikacji realizowanej za pośrednictwem anteny satelitarnej o dużym zysku , do przesłania 1 bitu informacji na Ziemię potrzeba 5 milidżuli energii . Transmisja 10 gigabitów danych (czyli 100 razy więcej niż to, co Huygens wysłał na Ziemię za pomocą przekaźnika Cassini) wymaga zatem 140 kWh, czyli około 80 dni produkcji z MMRTG. Dzień na Tytanie trwa 384 godziny (16 ziemskich dni). Na poziomie Tytana Ziemia jest praktycznie w tym samym kierunku co Słońce (różnica utrzymuje się pod kątem od 0 do 6°). Komunikacja z Ziemią odbywa się zatem tylko w dzień, a noc poświęcona jest zatem na ładowanie akumulatorów. Niestety ze względu na czas jej trwania (192 godziny) do przechowywania całej wyprodukowanej energii potrzebny byłby akumulator o wadze 140 kg, co znacznie przekracza ograniczenia masy misji. Projektanci misji przyjęli więc, że część energii wytworzonej w nocy nie powinna być magazynowana do wykorzystania w ciągu dnia.

Osiągi i aerodynamika lotu

Atmosfera Tytana jest znacznie gęstsza (x 4,4) i chłodniejsza niż ziemska. Składa się w 95% z azotu, który obniża jego lepkość. W rezultacie liczba Reynoldsa Dragonfly na Tytanie jest kilkakrotnie wyższa niż gdyby latała na Ziemi. Profil łopat wirnika jest dostosowany do optymalizacji jego wydajności i jest zbliżony do łopat turbin wiatrowych naziemnych, co ma tę zaletę, że zwiększa jego wytrzymałość. W atmosferze Tytana prędkość dźwięku wynosi 194 m/s, w porównaniu do 340 m/s na Ziemi, co ogranicza zarówno prędkość obrotu wirników, jak i długość łopat. W praktyce to ograniczenie ma mniejszy wpływ na osiągi samolotu. Biorąc pod uwagę te cechy, Dragonfly (masa ok. 450 kg) będzie w stanie osiągnąć maksymalną prędkość w locie 10 m/s (36 km/h). W przypadku lotu na odległość około 40 km zużycie energii wyniosłoby około 2 kWh. Bateria o wadze około 30 kg, o gęstości energii 100 Wh/kg, byłaby zatem w stanie przejechać 60 km. Energia potrzebna do lotu nie zwiększa się liniowo w stosunku do masy samolotu, ale doprowadzając tę ​​wartość do mocy 1,5, co stanowi jedną z cech ograniczających masę Dragonfly. Pomimo przewidywanych skromnych prędkości maksymalnych, projektanci samolotu zadbali o jego aerodynamikę, która w gęstej atmosferze Tytana stanowi istotny czynnik poboru mocy. Aby ograniczyć siły oporu, przednia część samolotu ma aerodynamiczny kształt, owiewka otacza wiertła przymocowane do płoz, a antena paraboliczna jest złożona płasko na mostku w locie. Samolot mógł być używany do wykonywania pionowych sondowań niższych warstw atmosfery do wysokości około 4 km. Tryb napędu umożliwia pionowe wynurzanie, ale zabrania pionowego opadania. Model cyrkulacji atmosferycznej Tytana, opracowany na podstawie danych zebranych przez sondę kosmiczną Cassini, przewiduje wiatry o maksymalnej prędkości od 1 do 2 m/s. Powinny one zatem mieć tylko niewielki wpływ na odległość pokonywaną przez Dragonfly.

Instrumenty naukowe

Aerobot przenosi ładunek, który pod wieloma względami zajmuje podzbiór instrumentów wybranych przez NASA w ramach projektu Titan Explorer w 2007 r. Umożliwia zbieranie danych geofizycznych, robienie zdjęć i gromadzenie danych. a także zbadać główne cechy chemii powierzchni. Pomiar wodoru atmosferycznego, możliwy wskaźnik aktywności biologicznej, a także możliwość szybkiego oznaczania pierwiastków chemicznych obecnych na powierzchni bez konieczności pobierania próbki dzięki pomiarowi promieniowania gamma stymulowanego bombardowaniem neutronami, jest nowość w porównaniu z propozycją z 2007 r. Ładunek obejmuje cztery pakiety instrumentalne:

Przebieg misji

Przybycie na Tytana

Tytan ma gęstą i gęstą atmosferę, która ogranicza kąt przylotu sondy kosmicznej, gdy zaczyna ona ponownie wchodzić w atmosferę . W 2005 r. lądownik Huygens zanurzył się w atmosferze Tytana z padaniem 65 ° (a więc bliżej pionu niż poziomu), podczas gdy statki kosmiczne lądujące na Marsie zmuszone są wejść w atmosferę niezbyt gęstej i cienkiej tej planety z pastwiskami padanie (kąt około 15°). Ta cecha pozwala na dużą swobodę w wyborze miejsca lądowania, które będzie zlokalizowane w obszarze utworzonym z dużego pierścienia wyznaczonego przez punkt wejścia do atmosfery. Aby ograniczyć prędkość lądowania i tym samym zmniejszyć grubość osłony termicznej modułu zniżającego, najkorzystniejszym scenariuszem byłoby lądowanie na tylnej ścianie Tytana, jednak przyrost masy byłby stosunkowo niewielki. Jeśli sonda kosmiczna przybędzie w połowie lat 30. XX wieku, lądowanie będzie musiało nastąpić na niskiej szerokości geograficznej, aby komunikacja z Ziemią mogła odbywać się w dobrych warunkach. Biorąc pod uwagę datę przylotu, sonda kosmiczna zostanie skonfrontowana z warunkami meteorologicznymi podobnymi do tych, jakie napotyka lądownik Huygens (identyczna pora roku i szerokość geograficzna). Lądowanie w pobliżu równika jest preferowanym scenariuszem zarówno dla naukowców, jak i inżynierów. Rejon ten charakteryzuje się, według badań (w szczególności radarowych) przeprowadzonych przez Cassini Huygens , lekko nierównym terenem, co ogranicza ryzyko lądowania. Region pokryty jest rozstawionymi wydmami osiągającymi maksymalną wysokość 150 metrów z łagodnymi zboczami (około 5°), tworząc krajobraz bardzo podobny do Morza Piaskowego Namib w Afryce Południowej . Jeśli te cechy są całkowicie podobne, około 95% powierzchni powinno mieć nachylenie mniejsze niż 6%, pozostawiając tym samym dużą swobodę w wyborze miejsca lądowania dla maszyny zaprojektowanej do przyjęcia nachylenia do 10°. Ponadto w końcowej fazie lądowania aerobot będzie sterował wirnikami, co da mu czas na wybór najodpowiedniejszego miejsca lądowania na podstawie analiz terenu przeprowadzonych za pomocą jego radaru.

Eksploracja Tytana

Po wylądowaniu Dragonfly będzie stopniowo wykorzystywać swoją zdolność do poruszania się, za każdym razem zwiększając odległość, czas trwania i wysokość lotów. Może zacząć od kilkumetrowych wypraw do miejsc, których charakterystykę znamy ze zdjęć zrobionych przez jego aparaty. W zależności od różnorodności gleb wokół miejsca, może on zatem być w stanie analizować różne rodzaje gleby. Aby zweryfikować działanie czujników samolotu, pierwsze odległe ruchy można wykonać najpierw na podstawie danych dostarczonych przez czujniki bezwładnościowe, a następnie wykorzystać nawigację optyczną na podstawie analizy zdjęć wykonanych po sporządzeniu katalogu punktów orientacyjnych w okolicy.

Strategia eksploracji połączy zdjęcia lotnicze potencjalnych stref lądowania podczas lotów rozpoznawczych i analizę obrazów przez zespoły na Ziemi, aby zidentyfikować miejsca, które są zarówno interesujące, jak i o ograniczonym ryzyku. Po każdym lądowaniu aerobot rozkłada swoją antenę paraboliczną o dużym wzmocnieniu i zaczyna nadawać priorytetowo wykonane zdjęcia lotnicze oraz parametry pracy podczas lotu. Podczas lądowania konsystencja podłoża jest analizowana za pomocą czujników przymocowanych do płoz. Po kilku godzinach spektrometr gamma określił skład chemiczny otaczającej gleby, umożliwiając zaklasyfikowanie terenu do jednej z głównych kategorii zidentyfikowanych na Tytanie (np. organiczne wydmy, lód wodny, zamarznięte hydraty amoniaku ...). Korzystając z tych danych i zdjęć terenu zrobionych przez kamery, zespół naukowy określi, czy pobrać próbkę gleby za pomocą jednego z dwóch wierteł i przeanalizować ją za pomocą spektrometru. Ta energochłonna czynność może być wykonywana w nocy, jeśli baterie mają niezbędną energię. Inne czynności, które można wykonać w nocy to zbieranie danych sejsmicznych i meteorologicznych oraz wykonywanie zdjęć gruntu za pomocą projektorów. Zdjęcia wykonane w nocy pozwolą z większą precyzją określić kolory materiałów na powierzchni niż zdjęcia dnia oświetlone światłem słonecznym przefiltrowanym przez gęstą atmosferę i rysującym na czerwieni.

Czas trwania misji podstawowej wynosi 2,7 roku (rok lądowy), podczas którego aerobot ma przebyć 175 km. Żywotność Dragonfly jego Radioizotopowy generator termoelektryczny (MMRTG), którego zdolność do produkcji energii elektrycznej zmniejszy się jako rozpad radioaktywny z plutonu 238 . MMRTG wyprodukuje wystarczającą ilość energii, aby umożliwić aerobotowi działanie przez 8 lat na Tytanie.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Dostępna energia słoneczna zmniejsza się proporcjonalnie do kwadratu odległości od Słońca: Ziemia znajduje się w odległości 1 jednostki astronomicznej (AU) od tej gwiazdy, podczas gdy Saturn i jego księżyce znajdują się w odległości od 9 do 10 AU
  2. Tytan obraca się synchronicznie wokół Saturna, co oznacza, że ​​twarz zwrócona w stronę tej planety jest zawsze taka sama (jak nasz Księżyc w stosunku do Ziemi). Jest więc ściana przednia (zlokalizowana w kierunku jazdy) i ściana tylna. Lądując na tylnej ścianie, prędkość przybycia sondy kosmicznej jest redukowana o składową, równoległą do jego trajektorii, prędkości ruchu Tytana na jego orbicie.

Bibliografia

  1. (w) EP Turtle, JW Barnes, G. Trainer, RD Lorenz, SM MacKenzie, KE Hibbard, D. Adams, P. Bedini, JW Langelaan, K. Zacny, „  Exploring Prebiotic Organic Chemistry and Habitability  ” , na Konferencji Nauki Księżycowej i Planetarnej , Towarzystwo Planetarne ,2017.
  2. Lorenz 2017 , s.  4.
  3. (w) "  NASA's New Frontiers Program wydany AO  " , Lunar and Planetary Institute ,9 grudnia 2016.
  4. (w) Nola Taylor, '  ' Dragonfly „Drone mógłby zbadać Księżyc Saturna Tytan  " na space.com ,25 kwietnia 2017 r..
  5. (w) "  NASA inwestuje w rozwój koncepcji misji do Comet, Saturn Moon Titan  " , NASA ,20 grudnia 2017.
  6. (w) Jason Davis, „  NASA zielone światło Dragonfly ma Quadcopter Mission to Titan  ” , The Planetary Society ,27 czerwca 2019 r.
  7. (w) Jeff Foust, „  NASA opóźnia uruchomienie Dragonfly o rok  ” na spacenews.com ,25 września 2020 r.
  8. (w) Laboratorium Fizyki Stosowanej , „  Co to jest ważka?  » , Na oficjalnej stronie internetowej misji (APL) (konsultacja 15 czerwca 2021 r . ) .
  9. Wybór i charakterystyka lądowiska ważek w pobliżu krateru Selk, Titan , s.  1-4
  10. (Es) Daniel Marin, „  Ważka: estudiando los mayores campos de dunas del sistema solar  ” , o Eureka ,8 czerwca 2021
  11. (w) Van Kane, „  Oto, co wiemy o 12 propozycjach nowej misji NASA New Frontiers  ” , The Planetary Society ,10 sierpnia 2017 r..
  12. Lorenz 2017 , s.  3-4.
  13. Lorenz 2017 , s.  5.
  14. Lorenz 2017 , s.  5-6
  15. Lorenz 2017 , s.  6-7
  16. Lorenz 2017 , s.  4
  17. Lorenz 2017 , s.  6
  18. (w) Robert D. Braun , Robert M. Manning i in. , „  Wyzwania wejścia, zejścia i lądowania na Marsie  ” , Journal of Spacecraft and Rockets , tom.  44 N O  22007, s.  310-323 ( DOI  10.2514 / 1.25116 , czytaj online ).
  19. Lorenz 2017 , s.  6-7
  20. Lorenz 2017 , s.  7.
  21. Lorenz 2017 , s.  8-9

Źródła

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Wideo