| Fundacja | 1673 |
|---|
| Rodzaj | Firma czarterowa |
|---|
Senegal Firma , założona w 1673 roku na wniosek Ludwika XIV , jest jedną z wielu firm francuskich kolonialnych , a druga z firm europejskich założone w XVII -tego wieku , aby bezpośrednio kierować handlu niewolnikami , po upływie roku od Spółki African Royal , założony w 1672 przez księcia Yorku Jacques'a II , kuzyna Ludwika XIV, który został królem Anglii w 1685 roku. Jednym z jego pierwszych dyrektorów był słynny admirał Jean-Baptiste du Casse .
Zastępuje Compagnie des Indes occidentales , założoną dziewięć lat wcześniej przez Colberta, ale uważaną za zbyt skoncentrowaną na rozwoju tytoniu i postrzeganą przez plantatorów jako hamulec wzrostu cukru na Gwadelupie i Martynice , kulturze opartej na szybkiej konsumpcji młodych niewolników , zmuszony do pracy batem.
Francja i Holandia przystąpiła do wojny w roku następnym. Francuzi chcą, podobnie jak Anglicy w poprzednim roku, zaangażować się w bardzo zyskowny trójstronny handel , zmonopolizowany przez Holendrów. Ta wojna jest prowadzona wbrew radom Colberta, który oszczędził Holendrom, tolerując ich nielegalny handel w Afryce i Indiach Zachodnich, aby lepiej opodatkowali ich produkty na granicach, zgodnie z doktryną merkantylizmu , podczas eksportu produktów stworzonych fabryk. we Francji z pomocą holenderskich inżynierów.
Nowa firma nie ma miejsca na błędy, ponieważ nie ma już monopolu. Handlowcy z dużych portów francuskich mogą teraz konkurować z Holandią również w dostawach niewolników na wyspy amerykańskie. Jej brytyjska siostra, Royal African Company, założona w 1672 roku, miała przewagę w boomie cukru i niewolnictwa na Jamajce .
Spółka z Senegalu będzie przepaść finansowa: masowe przybycie francuskich i angielskich niewolników marek wzrosną ceny niewolników na wybrzeżach Afryki. Obniża jednak koszty ich transportu i zadowala plantatorów trzciny cukrowej na Martynice. Kiedy został utworzony w 1674 roku, mieli tylko 2400 niewolników, w porównaniu z 2700 dziesięć lat wcześniej, w 1664 roku, kiedy powstała Kompania Zachodnioindyjska.
Zaledwie sześć lat po zastąpieniu go kompanią Senegalu liczba niewolników na Martynice podwoiła się, osiągając 4900 w 1680 roku. W ciągu ćwierćwiecza ich liczba wzrośnie nawet sześciokrotnie, osiągając 15 000 w 1700 roku. pierwszymi dużymi klientami był najbogatszy plantator na wyspie, Charles François d'Angennes , były markiz de maintenon i gubernator Marie-Galante , któremu Ludwik XIV dał monopol na handel z hiszpańską Wenezuelą.
To samo zjawisko występuje na Gwadelupie, gdzie populacja niewolników zmniejszyła się nawet między 1664 a 1671 rokiem, z 6323 do 4627 w ciągu siedmiu lat. Utworzenie w 1674 r. Nowej kompanii Senegalu zmniejszyło liczbę niewolników do 6 076 z 1700 r. Ten wzrost niewolnictwa był wolniejszy niż na Martynice, dla której zarezerwowano najmłodszych i najbardziej odpornych niewolników, i gdzie Ludwik XIV zainstalował kilka uszlachetnionych plantatorów. .
W 1626 r. Richelieu założył Compagnie normande , stowarzyszenie kupców z Dieppe i Rouen, które było odpowiedzialne za eksploatację Senegalu i Gambii . W 1628 roku w Senegalu zainstalowano pierwszy licznik. Następnie, w 1638 r., Norman Thomas Lambert stworzył „mieszkanie” na wyspie Bocos, w pobliżu ujścia rzeki Senegal .
Ale ta pierwsza firma handlowa zniknęła w 1658 r. Wraz z rozwiązaniem Compagnie Normande, którego majątek został zakupiony przez spółkę Zielonego Przylądka i Senegalu , która sama została wywłaszczona po utworzeniu przez Colberta w 1664 r. Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej .
W 1659 roku mieszkanie Bocos zostało przeniesione na wyspę N'Dar , własność Brak (króla) Waalo i położone dalej w dół rzeki. Fort Saint-Louis został następnie zbudowany przez Louisa Caulliera . W tym czasie handel niewolnikami rozpoczął się wzdłuż zachodnich wybrzeży Afryki.
W 1677 roku, trzy lata po utworzeniu firmy, Francuzi podbili tereny wysp Gorée i Rufisque .
Fundacja nawiązuje do czasu, od którego rozwinęły się plantacje cukru na Jamajce , kiedy pirat Henry Morgan , aresztowany w 1672 roku przez angielską marynarkę wojenną i uwięziony, zgodził się w 1674 roku zwrócić marynarkę, aby zostać plantatorem cukru i wicegubernatorem wyspy , którego teraz chroni przed najazdami swoich przyjaciół korsarzy.
Król Francji Ludwik XIV miał wtedy nadzieję, że odniesie sukces w tej samej operacji na Martynice i Saint-Domingue , dokąd dwa lata później wysłał markiza de maintena, Charlesa François d'Angennesa, który zasłynął wśród filibusterów przed próbą rozbrojenia je, a kilka lat później , dzięki monopolowi handlowemu z hiszpańską Wenezuelą , stał się najbogatszym plantatorem cukru na Martynice .
Jean-Baptiste Colbert założył w 1664 r. Kompanię Indii Zachodnich, która od 1664 r. Posiadała monopol na działalność w Afryce, po przejęciu działalności Kompanii Zielonego Przylądka i Senegalu . Compagnie des Indes occidentales została rozwiązana w 1674 r., Kiedy utworzono Compagnie du Sénégal, któremu król sprzedał terytorium Senegalu.
Nowa firma nie ma już monopolu na import niewolników , który jest również dozwolony dla handlowców w portach Nantes i Saint-Malo, a wkrótce w Bordeaux , ponieważ wyspy zachodnioindyjskie chcą teraz szerzej zająć się cukrem, dużym konsumentem niewolnicy. W latach 1674-1682 czarna populacja Martyniki wzrosła czterokrotnie, z 2400 do 10600 osób.
Cena niewolników na wybrzeżu afrykańskim gwałtownie rośnie. Senegalska firma, która podlegała silnej konkurencji, została rozwiązana w 1681 roku, pozostawiając ponad milion funtów długu. Zastąpiła go nowa firma, która przetrwa do 1694 roku.
W 1685 roku pracownicy firmy zbuntowali się przeciwko dyrektorowi i wysłali go do Gorée . W tym samym roku Czarny Kod , który reguluje stan niewolników we francuskich koloniach, został opracowany przez Colberta od 1676 roku, ale to jego syn, markiz de Seignelay , nadał tekstowi ostatnie poprawki.
Firma Senegalu jest następcą Francuskiej Kompanii Indii Zachodnich , która od 1664 do 1674 roku była uprzywilejowanym stowarzyszeniem obdarzonym przez Colberta monopolem na eksploatację afrykańskich i amerykańskich domen królestwa Francji, urodzonego w Senegalskie miasto de Ndar, przemianowane na Saint-Louis na cześć Ludwika XIV .
Francuska Kompania Zachodnioindyjska była początkowo nazywana „Królewską Koncesją Senegalu”, a jej celem była wymiana tkanin, wyrobów szklanych, żelaza z Francji na kość słoniową, proszek złota, olej, palmę i gumę produkowaną przez Senegal.
Stopniowo niewolnicy służyli również jako waluta, nawet jeśli handel trójkątny nie był przyczyną powstania Francuskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej.
To przyczyniło się do rozkwitu miasta, aw szczególności Métis regionu, Signares .
Teza pisarza Julesa Verne'a, popieranego przez Léopolda Sédara Senghora , głosi, że Dieppois byli pierwszymi Europejczykami w regionie. Niektóre relacje umieszczają odkrycie Zielonego Przylądka przez żeglarzy normańskich w 1364 lub 1365 roku, mniej więcej sto lat przed przybyciem Portugalczyków. W 1638 r. Francuski nawigator Thomas Lambert kazał zainstalować dom na wyspie Bocos, na środku rzeki Senegal, a następnie w 1659 r. Inny Norman, Louis Caulier , zdecydował się przenieść ten dom na inną wyspę niż Ndar.
Populacja wyspy liczy około 10 000 mieszkańców, a liczne małżeństwa między Francuzami i wyzwolonymi kobietami obiecują mieszane pochodzenie, które stopniowo będzie stanowić zamożną elitę.
Brytyjski Stuart dynastia miała ze swej strony utworzonej w 1672 Spółka African Royal , kierowany przez kuzyna Ludwika XIV, przyszły król Jacques II . Pojawienie się tych dwóch firm przyczyniły się do obniżenia całkowitych kosztów niewolników, lecz także marże, w czasie gdy Ludwik XIV i jego kuzyni angielski Stuart chciał przepędzić Buccaneers który wyprodukował tytoń całym Karaibach. , Aby uruchomić większy i bardziej dochodowe plantacje, ponieważ opierają się na niewolnictwie .
Dwie nowe firmy po trudnym starcie wypierają Holendrów z Afryki Zachodniej, którzy są oskarżani o handel bronią z Indianami i korsarzami oraz o niewystarczające wspieranie rozwoju cukru. Holendrzy odpowiedzieli ustanowienia pierwszej wioski osadników, chociaż dalej na południe, w Kapsztadzie, pierwszego prawdziwego rozliczenia kontynencie i jedyny aż XIX th wieku .
Po upadku Jakuba II, wygnanego do Francji i usiłującego podbić Anglię z pomocą irlandzkiej kolonii Nantes , Brytyjczycy przeszli na ostrzejszą politykę wobec Francuzów i okupowali Saint-Louis od stycznia do lipca 1693 roku. W 1701 roku, Francuzi uzyskają asiento , monopol na import niewolników i zdominują Afrykę Zachodnią.
W marcu 1680 r. Do Cap-Français, zakładu na północnym wybrzeżu Saint-Domingue, rozeszły się pogłoski, że Compagnie du Senegal, już odpowiedzialna za zaopatrywanie wszystkich Antyli Francuskich w niewolników, zastąpiła grupę Oudiette, odpowiedzialną za gospodarstwo tytoniowe , które zburzył Ludwik XIV życząc sobie promocji cukru. Pouancey gubernator musiał przywrócić porządek.
W maju 1681 r., W petycji skierowanej do ministra Colberta, mieszkańcy obawiali się, że najbiedniejsi z ich towarzyszy będą zmuszeni stanąć po stronie obstrukcji, aby przetrwać spadek cen tytoniu.