Gubernator rzymski Roman Bretania | |
---|---|
78-85 | |
Frontin Sallustius Lucullus ( w ) | |
Pożyczający | |
Kwestor | |
Senator rzymski | |
Trybun plebejski | |
Konsul |
Narodziny |
13, 40 lipca Frejus |
---|---|
Śmierć |
23 sierpnia 93(w wieku 53 lat) Rzym |
Imię w języku ojczystym | Gnaeus Julius Agricola |
Czas | Wysokie Cesarstwo Rzymskie |
Wierność | Imperium Rzymskie |
Zajęcia | Polityk , wojsko |
Tata | Lucjusz Juliusz Graecinus ( d ) |
Matka | Julia Procilla ( d ) |
Małżonka | Domitia Decidiana ( w ) (od61) |
Dziecko | Julia Agricola ( we ) |
Ludzie | Julii |
Konflikty |
Bitwa o Watling Street Bitwa o górę Graupius |
---|
Cnaeus Iulius Agricola , urodzony dnia13, 40 czerwcaw rzymskiej kolonii z Forum Julii , w Narbonne Galii , a zmarł23 sierpnia 93, jest generałem Cesarstwa Rzymskiego, rzemieślnikiem rzymskiego podboju północy wyspy Bretanii .
Agricola rozpoczął karierę wojskową w Bretanii pod rozkazami gubernatora Swetoniusza Paulinusa . W późniejszej karierze zajmował różne stanowiska. Został mianowany kwestorem prowincji azjatyckiej około 64 roku , następnie trybunem plebsu w 66 i pretorem w 68 . Wspiera Wespazjana w roku czterech cesarzy w 69 roku i uzyskuje dowództwo wojskowe w Bretanii, kiedy ten ostatni zostaje cesarzem rzymskim . Pod koniec swojej komendy w 73 roku został patrycjuszem w Rzymie i mianowany gubernatorem Galii w Akwitanii . Stał suffect konsula w 77 i gubernatora Bretanii. Tam zakończył podbój dzisiejszej Walii i północnej Anglii i poprowadził swoją armię na daleką północ Szkocji , zakładając forty na większości Nizin . Został odwołany z Bretanii w 84 lub 85 r. , Po wyjątkowo długiej służbie, następnie wycofał się z życia wojskowego i publicznego, zanim zmarł w 93 roku za panowania Domicjana .
Jest także teściem rzymskiego historyka i senatora Tacyta (58 - 120). Jego akcja w Bretanii jest szczegółowo opisana w pochwalnej biografii, którą poświęcił mu zięć w 98 roku . Nazywa się po łacinie De vita et moribus Iulii Agricolae . Jego córka Julia wyszła za mąż w 77 lub 78 roku z Tacytem. Znaczenie roli Agricoli w Bretanii jest być może przeceniane przez fakt, że ma on biografię i że Tacyt podnosi swój prestiż ze szkodą w szczególności dla jego poprzedników Cerialis i Frontina .
Agricola urodził się w Idy czerwca w ramach pojedynczego konsulatu Kaliguli , to znaczy w roku 40 , w osadzie z Forum Julii ( Fréjus ), w Narbonne Galii . Rodzice Agricoli należą do rodzin politycznych galijsko-rzymskich notabli o randze senatorskiej. Jego dwaj dziadkowie byli prokuratorami cesarskimi .
Jego ojciec, Lucjusz Juliusz Graecinus stał pretor i członek senatu rzymskiego w roku jego urodzin ( 40 ). Według Tacyta Graecinus wyróżniał się zainteresowaniem elokwencją i filozofią. Między 40 sierpnia a 41 stycznia cesarz Kaligula nakazał jego śmierć, ponieważ odmówił ścigania Marcusa Silanusa , pierwszego ojczyma Kaliguli, konsula 15 lub bardziej prawdopodobne, konsula 19 .
Jego matką jest Julia Procilla . Tacyt opisuje ją jako „kobietę o niezrównanych cnotach”.
Agricola studiował w Massilii ( Marsylia ), „mieście, w którym grecka urbanistyka i gospodarka naszych prowincji były zjednoczone i szczęśliwie połączone” i pokazuje, co uważa się za niezdrowe zainteresowanie filozofią. Pamiętam, że często powtarzał sobie, że we wczesnej młodości poświęcił się studiowaniu filozofii ze zbyt dużym wykształceniem i bardziej niż przystało na Rzymianina i senatora, jeśli roztropność jego matki nie powstrzymała jego żarliwego i ognista dusza. […] Wkrótce moderował go wiek i rozum, az studiowania filozofii zebrał, co jest najtrudniejsze, właściwą miarę, która czyni mądrość ”.
Karierę polityczną, a przede wszystkim wojskową rozpoczął w dość młodym wieku. Około 59 - 61 , otrzymał swoją pierwszą edukację wojskową w Bretanii, jako trybun wojskowy pod rozkazami gubernatora Caius Swetoniusz Paulina , „aktywny i mądry generał”, zwycięzcę Boadicée na powstanie boudiki w 60 lub 61 , walka w którym Agricola może wziąć udział.
Stamtąd wrócił do Rzymu, aby tam szukać urzędów miejskich, w 62 roku ożenił się z Domicją Decidianą , „od wybitnych przodków”, według Tacyta , który dodaje, że „żyli w doskonałej harmonii”. Jej pierwsze dziecko to syn, który zmarł w niemowlęctwie. Na krótko przed śmiercią syna i po powrocie z Azji para ma córkę.
To jest rzeczywiście kwestor w Azji w 63 / 64 lub 64 / 65 pod prokonsula Lucjusza Salvius Othona Titianus , starszy brat Othona i „uszkodzony”, jak Tacyta.
Został trybunem plebsu w 66 roku, a pretorem w 68 . „Przez cały ten czas, od swojego kwestora do momentu, gdy został trybunem ludu, aż do samego roku trybunału, spędzał odpoczynek i lenistwo, dowiadując się, za Nerona , że są chwile, kiedy bezczynność jest rozważna. W czasie jego pretorium to samo postępowanie, to samo milczenie, a ponadto nie przyznano mu żadnej jurysdykcji.
W tym roku 68 przypada śmierć Nerona i początek wojny domowej zwanej „ rokiem czterech cesarzy ”, aw połowie 68 roku zostaje wybrany przez pierwszego z nich i nowego cesarza, namiestnika. Hispania Galba , aby dokonać inwentaryzacji skarbów świątyń.
Na początku 69 roku żołnierze floty Otho , gubernatora Lusitanii i drugiego efemerycznego cesarza, niszczą miasto Intemelium ( Ventimiglia ) w Ligurii i zabijają w jego posiadłościach matkę Agrykoli , plądrują jej właściwości i część jego dziedzictwa. Agricola jest w drodze na pogrzeb swojej matki, kiedy słyszy wiadomość, że Wespazjan ze Wschodu aspiruje do imperium przeciwko Witeliuszowi , efemerycznemu trzeciemu cesarzowi, i przechodzi do jego partii. To Mucien kieruje operacjami przeciwko Witelianom w imieniu Wespazjana na Zachodzie, a po śmierci Witeliusza staje się silnym człowiekiem w Rzymie w oczekiwaniu na przybycie nowego cesarza Wespazjana w październiku 70 .
Nero (od 54 do 68 czerwca)
Galba (68 czerwca do 69 stycznia)
Othon (od stycznia do kwietnia 69)
Witeliusz (od kwietnia do 69 grudnia)
Wespazjan (69-79 grudnia)
Mucien wybiera Agricolę do wykonywania sztuczek . Objął dowództwo w XX XX Legii na Isle of Bretanii , który był powolny do złożenia przysięgi.
Był legatem w Bretanii od 70 do 73 , pod rozkazami Marcus Vettius Bolanus , powoływanych przez Witeliuszowi iw biurze aż 71 , a następnie pod Quintus Petillius Cerialis , którzy walczyli z Brigantes w północnej Anglii .
Został patrycjuszem w Rzymie przez Wespazjana i został mianowany legatem w Galii w Akwitanii od 74 do 76 .
W roku 77 , kiedy zwykli konsulowie są cesarza Wespazjana po raz ósmy i jego najstarszy syn Tytus po raz szósty, jest on mianowany konsulem suffect następnie staje się członkiem kolegium papieży .
Jego córka Julia wkrótce potem wyszła za mąż za rzymskiego historyka i senatora Tacyta .
Wrócił do Bretanii na koniec lata 77 lub 78 jako gubernatora, zastępując ogólną i wojskową pisarz frontin którzy stonowane Silures . Tacyt jest głównym źródłem informacji o gubernatorach Bretanii i mógł zmniejszyć rolę Cérialis i Frontina, aby podkreślić kampanie swojego teścia Agricoli. Ten ostatni może po przybyciu zwrócić się do Szkocji, znanej jako „ Kaledonia ”, co może pokazać, że kampanie Cérialis na północy Anglii zakończyły się sukcesem. Tym niemniej Tacyt podkreśla „wielcy generałowie, pojawiły się doskonałe armie; nadzieje wrogów zmniejszyły się, a Petilius Cerialis natychmiast zaatakował ich przerażeniem, atakując miasto Brigantes, które jest uważane za najbardziej zaludnione w całej Bretanii: stoczył wiele walk, a czasem bardzo krwawych: zwycięstwo lub wojna następowała przez większość to miasto. A kiedy Cerialis musiał przytłoczyć swojego następcę swoimi usługami i sławą, Julius Frontinus dźwigał brzemię: wielki człowiek, jakim mógł być wtedy, podbił bronią dzielny i wojowniczy naród Silurów, po , oprócz wartości wrogów, zatriumfował nad trudnościami tego miejsca ”.
Możliwe, że Tacyt służył w Bretanii na polecenie teścia. Jeśli nie towarzyszył ojczymowi, Tacyt prawdopodobnie uzyskał od niego wiele informacji, co nie gwarantuje dokładności pism historyka. Bez Tacyta istnieją tylko dwa dowody na obecność Agricoli w Bretanii, znakowana ołowiana rura znaleziona w rzymskiej fortecy Deva Victrix ( Chester ) oraz fragment inskrypcji w Verulamium .
Agricola najpierw uporał się z niepokojami, które wybuchły w północnej Walii, pokonując Ordovices i finalizując wyrównanie ich terytorium siecią fortów pomocniczych , a następnie w następnym roku wkroczył na północ Anglii, nawet na południe Szkocji. Ukończył podbój Bretanii, rozszerzając wpływy rzymskie na ujście Clyde i Forth oraz podbijając Votadini . On miażdży kaledończycy prowadzone przez Galgacus w bitwie Mount Graupius . Przed pokonaniem Kaledończyków miał przewidzieć inwazję na Irlandię, znaną jako „ Hibernia ”.
Rozpoznał wyspiarski charakter wyspy, odbywając pierwszą pełną wycieczkę po Bretanii ze swoją flotą . Agrykoli w swoich kampaniach towarzyszy geograf i astrolog fenickiego pochodzenia Marinos de Tire .
Kampanie na północy Anglii prowadzone przez Vettiusa Bolanusa (69-71), Petilliusa Cerialis (71-73) oraz w Walii przez Frontina (73-77)
Kampanie Agricola (78-84)
Kampanie w Walii, w tym Agricola (77-78)
Kampanie Agricoli na północy Anglii (80-84)
Kampanie Agricola (78-84) i wycieczka po wyspie (84)
Znaczenie roli Agricoli w Bretanii jest być może przeceniane ze względu na biografię napisaną przez jego zięcia i liczne stanowiska archeologiczne odkryte w związku z kampaniami generała na północy Anglii i Wielkiej Brytanii, Szkocji. Jednak praca dokonana w sferze cywilnej jest znaczna, kładąc kres nadużyciom w zbieraniu annone i ustanawiając ważny program latynizacji lokalnych elit.
Agricola traci kolejnego młodego syna podczas kampanii w Szkocji.
Istnieją różne hipotezy wyjaśniające jego wycofanie się z Bretanii. Cesarz Domicjan uważał Agrykolę za potencjalnego rywala. Te osoby Flavia , rodzina Domicjana, doszedł do władzy dzięki wsparciu armii, zwłaszcza wojsk Syrii. Generał, który odnosi zbyt duże sukcesy, zwłaszcza w kampanii wojskowej na dużą skalę, nie jest dobrze oceniany przez rządzących. Zwłaszcza od Domicjana, opisanego jako naturalnie podejrzany. Cesarz mógł chcieć zatrzymać potencjalnego rywala fioletu.
Z drugiej strony kontekst polityczny wymusił zakończenie kampanii na wyspie: Bretania została w większości spacyfikowana i nie groziła powstaniem. Prowincje naddunajska i reńska w imperium potrzebowały doświadczonych żołnierzy po atakach różnych ludów naddunajskich, dowodzonych przez Decebala , na prowincję Mezji .
Wreszcie pojawia się teza o zazdrości, którą Tacyt rozwinął w swojej Vie d'Agricola . Zazdrości, której zapewne trzeba się kwalifikować, bo bronią jej dwaj zaciekli przeciwnicy Domicjana: Swetoniusz, który chce być zagorzałym obrońcą roli Senatu, oraz Tacyt, który oskarża Domicjana o eksmisję ojca-in- prawo z Bretanii.
Tacyt zarzuca też cesarzowi opuszczenie ledwie podbitej Bretanii. Pomimo uprzedzeń wobec Domicjana, może to być prawda, a szkockie podboje zostały wkrótce przerwane po katastrofach na Dunaju. Około 90 roku sytuacja militarna w Bretanii była dość podobna do tej, którą zastał Agricola po przyjeździe.
Za swoje zwycięstwa w Bretanii Agricola otrzymuje triumfalne ozdoby i honorowy posąg, ale woli powrócić według uznania. Agricola następnie odmówił różnym prokonsulatom w Azji i Afryce .
Przeszedł na emeryturę aż do śmierci dziesiątego kalendarza września 93 roku , w roku jego 54 lat. Przeżyły go jego żona i córka, żona Tacyta. W testamencie cesarz jest nazwany współdziedzicem Agricoli.
Twierdzono, że Domicjan go otruł, ale nic poważnego nie potwierdza tej tezy.