Cmentarz Ixelles

Cmentarz Ixelles Obraz w Infobox. Główne rondo
Kraj Belgia
Region Flaga Belgia bruksela.svg Stolica Brukseli
Gmina Ixelles
Powierzchnia 12 hektarów
Uruchomienie 1877
Informacje kontaktowe 50 ° 48 ′ 55 ″ N, 4 ° 23 ′ 33 ″ E
Identyfikatory
CWGC 55006
Znajdź grób 639548
Lokalizacja na mapie Belgii
zobacz na mapie Belgii Czerwony pog.svg
Lokalizacja na mapie Brukseli
zobacz na mapie Brukseli Czerwony pog.svg

Cmentarz gminy Ixelles , znajduje się w południowych dzielnicach Brukseli , jest jednym z najważniejszych cmentarzy w Belgii przez grobowej dziedzictwa on zawiera i liczby artystycznych, naukowych, politycznych i wojskowych, którzy tam osobistości. Są zakopane.

Mówimy również o cmentarzu Ixelles, aby wyznaczyć dzielnicę, która go otacza i na której znajduje się wiele kawiarni i restauracji studenckich. Jest to w rzeczywistości znajduje się pomiędzy dwoma głównymi kampusami na Université Libre de Bruxelles ( Solbosch i La Plaine ).

Prezentacja ogólna

Historia

W inwentaryzacji dziedzictwa architektonicznego w Regionie Stołecznym Brukseli , Ixelles, Historia rozwoju miast

Początkowo XV th  wieku gmina Ixelles pochowano zmarłych wokół kościoła Świętego Krzyża . Cmentarz położony w centrum wsi stał się zbyt mały; mieszkańcy przeciwieństwie swoją obecność na początku XIX e  wieku, ale dopiero wielka cholera epidemii w 1832 roku, aby przekonać gminę pilności przeniesienie cmentarza na wsi.

Po raz pierwszy został przeniesiony w latach 1832–1834 do miejsca zwanego Elsenblock, położonego u zbiegu chaussée de Boondael i rue du Bourgmestre. Ale ten, zajmujący obszar jednego hektara, też stał się za mały. Następnie w 1877 roku został przeniesiony w miejsce, które zajmuje do dziś. Teren należący do gminy nie został jeszcze wybudowany. W 1882 r. Część z 800 grobów starego cmentarza została przeniesiona na obecny. Za przemieszczanie zabytków odpowiedzialne są rodziny, natomiast za szczątki odpowiada gmina. Dwa stare cmentarze są opuszczone. We wrześniu 1891 roku generał Boulanger popełnił samobójstwo tutaj, przy grobie swojej kochanki, pani de Bonnemains.

Interwencje

Architekci Edmond Legraive i Louis Coenraets zrealizowali projekt najstarszej części nekropolii o początkowej powierzchni 5 hektarów. Wyobrazili sobie promienny plan, który zaczynał się od rotundy, wokół której rosły cyprysy . Zaprojektowali również szeroką, wysadzaną drzewami aleję, którą Regionalne Służby Publiczne w Brukseli przedstawiły jako inspirowane starożytną Via Appia ze względu na jej podobną szerokość.

Na początku lat dwudziestych XX wieku na cmentarzu przeprowadzono prace związane z rozbudową. Druga rotunda jest urządzona i mieści wojskowe pomniki grobowe po I wojnie światowej . Regionalna służba publiczna ds. Urbanistyki i dziedzictwa w Brukseli wyjaśnia, że ​​po drugiej wojnie światowej ośrodek został przekształcony w Reposoir des Martyrs, przeznaczony dla ofiar wojny.

Aktualny stan

Cmentarz Ixelles znany jest z ilości pochowanych na nim celebrytów, a także z jakości zabytków. Można to porównać do skansenu architektury i rzeźby grobowej. W nim są osobistości kulturowe , intelektualne i polityczne z ostatniej ćwierci XIX th  wieku i XX th  wieku, którego ilość jest ze względu na bliskość różnych instytucji akademickich i wojskowych. Można tam zwiedzić pomniki pogrzebowe rodziny Solvay zaprojektowane przez Victora Hortę , które również spoczywają na cmentarzu oraz pomniki generała Boulangera , Charlesa De Costera , Antoine'a Wiertza , Marcela Broodthaersa , Eugène Ysaÿe czy Paula Saintenoya .

W artykule w gazecie La Province z 23 września 2016 r., Zatytułowanym Region Brukseli klasyfikuje dużą część cmentarza Ixelles , Rudi Vervoort , Prezydent Brukseli od 2013 r. Odpowiedzialny za Pomniki i Miejsca, pisze: „ten cmentarz ilustruje część ludzkiej i zdobniczej historii Brukseli poprzez wybitne postacie, które tam spoczywają na stałe, oraz wielką różnorodność stylów, w jakich rzeźbiło grobowce przez wielu artystów o międzynarodowej renomie ”.

Dekret ochronny z września 2016 r. Zaświadcza, że ​​samorząd regionalny Brukseli zaklasyfikował niektóre części cmentarza jako zespół (miejsce i pomnik) składający się z: 40 grobów (osób znanych lub nie, sklasyfikowanych ze względu na ich estetykę), pierwsza tura - punkt wojskowy, plac wojskowy , schron, pawilony wejściowe i otaczające je mury.

W XXI -go  wieku, cmentarz jest jednym z najstarszych cmentarzy komunalnych w regionie Brukseli . Jego terytorium obejmuje 12 hektarów. Okaże się w ID 21354. Zgodnie z tym dekretem, cmentarz ma historyczne, artystyczne, estetyczne, naukowe, folklorystycznym i społeczny z kryteriów, o których mowa w artykule 206, 1 st kodu z Brukseli ziemi .

Osobowości pochowane na cmentarzu Ixelles

Prezentacja architektoniczna

Ogólny plan

Architekci inspirowali się podobnymi nekropoliami , na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu czy włoskich camposanti w Genui czy Mediolanie  : układ odbywa się w taki sam sposób, jak w przypadku miasta (organizacja w dzielnicach , alejach, placach, rondach). Punkty ).

Za każdym razem konstrukcja w kształcie gwiazdy zaczyna się od rond, a następnie promieniście dzieli się na aleje, a następnie na alejki. Wszystko kręci się wokół tych trzech rond, epicentrów ruchu i panoramicznych widoków:

  • Pierwsze rondo znajduje się poza ogrodzeniem, łączy chaussée de Boondael oraz aleje Uniwersytetu i Korony. Prowadzi to do głównego wejścia.
  • Drugie rondo prowadzi do dużej, wysadzanej drzewami alei, wzdłuż której znajdują się najstarsze i najbardziej niezwykłe groby cmentarza.
  • Ostatnie rondo, zwane rondem wojskowym, zostało tak nazwane, ponieważ otwiera się bezpośrednio na plac wojskowy , zainaugurowany w 1923 r. Zabytki na nim powstały w większości po I wojnie światowej .

Organizacja podobna do miejskiej umożliwia tworzenie różnych atmosfer w zależności od traktowania przestrzeni dla pieszych. Główne osie dzielą teren na trójkątne działki o różnych rozmiarach.

Główne wejście

Obecna sytuacja

Główne wejście działa symetrycznie . Składa się z dwóch narożnych pawilonów o architekturze neoklasycystycznej . Plan urbanistyczny i dziedzictwo regionalnych usług publicznych w Brukseli opisują te pawilony jako połączone ścianą przebitą osiową kratą z kutego żelaza, uszczelnioną imponującymi pilastrami. To wejście znajduje się na rogu utworzonym przez Chaussée de Boondael i Avenue de la Couronne .

  • Pawilony

Pawilony narożne mają półtora kondygnacji i trójstronny dach siodłowy . Dwie główne sekcje są nachylone wzdłuż elewacji , podczas gdy tył budynków zajmuje trzecią sekcję. Pawilon po lewej stronie zwieńczony jest kilkoma kominami, których pień zwieńczony jest dwoma mitronami, natomiast ten po prawej ma tylko jeden.

Szczytowe ściany tych pawilonów stanowią główne elewacje każdego z dwóch budynków. Ich elewacje są otynkowane i pomalowane, a następnie wzbogacone elementami z niebieskiego kamienia, które kontrastują z białym tłem. Główne fasady posiada pojedynczą wnękę pod ich frontony. Ta wnęka od strony ronda ma podwójne drzwi. Jest to ułożone w półkolistą ramę łukową , której towarzyszy trójka na górze.

W przypadku elewacji bocznych pawilon po prawej stronie ma trzy przęsła, a pawilon po lewej - cztery. Większość z tych zatok jest oznaczona ślepą wnęką . Ponadto stolarka jest oryginalna w opisie regionalnego planowania urbanistycznego i dziedzictwa brukselskiego usług publicznych.

Okna oddzielone są prostym, pionowym słupkiem z błękitnego kamienia. Zapewnia to wkład konstrukcyjny w pionowe okna budynków. Każda z elewacji jest zorganizowana według dwóch wystających gzymsów z niebieskiego kamienia. Gzyms pozwala odrzucić deszczowej daleko od fasady, aby je chronić. Obydwa pawilony oparte są na szerokiej podstawie z niebieskiego kamienia, wysuniętej na ścianę ogrodzenia.

  • Pilastry

Dwa pilastry, które obramowują kutą żelazną bramę głównego wejścia, mają kształt prostokąta. Podejmują się architektonicznych kodów pawilonów: ich podstawą jest przedłużenie podstawy ściany z niebieskiego kamienia. Zakryte są kapitelami, na których spoczywa liczydło z rzeźbionego niebieskiego kamienia. Ich beczki i kosze (lub kolce ) są wykonane z muru, pomalowanego na biało. Dwie beczki są ozdobione rzeźbionymi tablicami pamiątkowymi , również z niebieskiego kamienia.

  • Drugie wejście

Drugie wejście również znajduje się dalej, wzdłuż Chaussée de Boondael . Jest rzadziej używany, ale flankowany pilastrami, aby go zmaterializować.

Sytuacja początkowa

Zgodnie z dekretem 2016031702 rządu regionu stołecznego Brukseli [1]  : elewacje od strony alei miały wcześniej tylko 3 przęsła, zgodnie z pierwotnymi planami. Na pocztówce z 1920 roku błony bębenkowe ozdobione symbolami grobowymi nie odpowiadają już rysunkowi, straciły dekoracje.

Pawilon po lewej stronie był, według planów, przeznaczonych na biura i zakwaterowania kuratora. Składa się z trzech pomieszczeń w rzędzie, ściana od strony ulicy jest ślepa, a pomieszczenia oświetlone są otworami znajdującymi się od strony cmentarza. W kuchni (centralne pomieszczenie na parterze) znajduje się klatka schodowa prowadząca na piętro. Jednak pawilon przeszedł z biegiem czasu pewne przekształcenia, które niemniej jednak szanują styl architektoniczny i zabytkowy charakter całości.

W 1911 r. Dobudowano dodatkowe przęsło , modyfikując plan, w którym znajdują się schody. Mamy teraz plan z czterema sąsiednimi pokojami, w których dodano okna od strony ulicy. Od strony cmentarza przedłużono dodatkowy prześwit i obecnie znajduje się on w oficynie z płaskim dachem przeznaczonym na recepcję.

Pawilon po prawej nadal ma ślepe nisze, jak pokazano na pierwotnym planie. W tych pawilonach mieści się służba miejska.

Schronisko

Wiata znajdująca się po prawej stronie za głównym wejściem doskonale oddaje utylitarną architekturę tego typu miejsca. Pierwotnie zaprojektowany dla nadzorcy cmentarza.

Plany jego budowy rozpoczęto w 1906 roku. Jest w stylu secesyjnym . W Belgii nurt ten przeżywa dwa trendy: z jednej strony przyjmuje formy kwiatowe i organiczne charakterystyczne dla tego, co widzimy w twórczości Victora Horty , z drugiej strony stawia na znacznie bardziej geometryczne kształty, pod wpływem sztuka Paula Hankara czy wiedeńska secesja .

W przypadku tego schroniska dominuje wpływ geometryczny. Ruch ten, kojarzony z rewolucją przemysłową, wykorzystuje nowe materiały związane z tym okresem historycznym. Przykładem tego jest ten dom-schronisko: jest on wykonany z żelaza i szkła . Jego stylistyka różni się od wejścia ( neoklasycystycznego ), ponieważ jego konstrukcja jest późniejsza, przyjmuje ruchy architektoniczne związane z czasem powstania.

W tym przypadku jest to styl secesyjny , a więc styl międzynarodowy zrodzony w reakcji na style „neo”, co wyjaśnia różnicę w stosunku do budynków przy wejściu. Jest na ten temat bardzo mało informacji. Z rządowego dekretu ochronnego dowiadujemy się, że pawilon ten stoi na cokole z niebieskiego kamienia . Posiada dwie sekcje: jedną zamkniętą dla nadzorcy, drugą z ławkami i otwartą na duży wykusz, przeznaczony dla publiczności. Inną cechą charakterystyczną tego ruchu jest obecność rytmów, które można znaleźć poprzez kwadratowe witraże , ale także obecność grubego, ciągłego, wystającego gzymsu, który wieńczy budynek i odbija się echem w okapnikach znajdujących się pod oknami .

Architektura tego schroniska naśladuje bardzo obecny w Belgii i charakterystyczny dla secesji kształt szklanych dachów . Budynek ten został odrestaurowany w 2015 roku. Ma cynkowy dach , ale plany zachowane w archiwum miejskim pozwalają zauważyć, że pawilon był pierwotnie zwieńczony herbem z kutego żelaza i baldachimem z żelaza. Świadczy o tym pocztówka z 1920 roku, pozwalająca zachować ślad po dawnym wyglądzie. Nie znamy architekta stojącego za tym budynkiem, ponieważ podpis tego ostatniego jest nieczytelny.

Architektura krajobrazu

Plantacje cmentarza pierwotnie tworzyły głównie cyprysy . Kiedy zostały wymienione, to różnorodność gatunków roślin wygrała ze specyfiką. Wynika to głównie z faktu, że nowo wprowadzone gatunki mają wiecznie zielone liście, co ogranicza utrzymanie stanowiska (np. Zbieranie liści). Roślinny charakter cmentarza przybiera różne formy: przestrzenie, których widok jest bardzo zamknięty i zalesiony ze względu na ekrany roślin, takich jak laury japońskie i bogactwo gatunków, ale także bardzo niezakłócone widoki, z dużymi, przewiewnymi rabatami i kwiatami.

W sumie nie mniej niż osiem drzew z cmentarza znajduje się w inwentarzu niezwykłych drzew regionu stołecznego Brukseli (dwa kasztanowce , dwie olchy sercowate, dwa jesiony płaczące i dwie tuja pacyficzna).

Odpoczynek męczenników

Na początku I wojny światowej na cmentarzu znajdowały się ciała żołnierzy. W następstwie wojny miasto ogłosiło konkurs na stworzenie pomnika pamięci (wraz z kryptą ) oraz przebudowę wejścia (dla lepszej widoczności budynku z publicznej arterii).

Projekt powierzono młodemu brukselskiemu architektowi Henri Derée, który zaproponuje pomnik i portal inspirowany ruchem Art Deco . Ale inicjatywa pozostaje w fazie projektowej, ponieważ gmina zapomina poprosić rodziny żołnierzy o zgodę. Zamiast tego na trawniku honoru zostanie zbudowana prosta krypta .

Aby udekorować ten pomnik i oddać hołd żołnierzom, miasto wystawiło czterech wartowników z brązu naturalnej wielkości. Do tego zmobilizowano cztery statuetki: Charles Samuel , Isidore De Rudder , Jules Herbays i Marcel Rau . Każdy z nich wyprodukuje żołnierza z brązu czuwającego nad trawnikiem, na którym spoczywa 425 żołnierzy belgijskich i alianckich. Czterech strażników z brązu zostanie umieszczonych na czterech końcach trawnika, ułożonych w równoległych rzędach i oddzielonych przyciętymi żywopłotami z taksusa .

Pochówki

Na cmentarzu Ixelles wymieniono wszystkie rodzaje pochówków: mniej lub bardziej stare, rzemieślnicze lub wyprodukowane przemysłowo.

Oprócz szczególnego planu zagospodarowania cmentarz słynie z estetyki grobów. Rzeczywiście, zbliżają się one do różnych stylów architektonicznych, ale to eklektyzm (architektura) i Art Deco są najbardziej obecnymi stylami. Godne uwagi pochówki to wybitni architekci ( Ernest Acker , Albert Callewaert , Henry Lacoste , Victor Bourgeois , Victor Bourgeois itp.), Rzemieślnicy, rzeźbiarze ( Julien Dillens , Louis-Eugène Simonis , Marcel Rau itp.) Oraz specjaliści w sztuce pogrzebowej .

Te pochówki są w większości wykonane ze standardowych materiałów grobowych, takich jak marmur i granit, ale są również wykonane z niebieskiego kamienia (wapienia) , szlachetnego lokalnego materiału. W 1919 roku nastąpił spadek produkcji grobowców z niebieskiego kamienia, spowodowany pojawieniem się nowego procesu cięcia granitu. To odkrycie obniżyło ceny produkcji grobów granitowych kosztem grobów z niebieskiego kamienia.

Na tym cmentarzu pojawił się nowy rodzaj pomnika pogrzebowego: miech. Jest to makieta grobowa zbudowana z granitowego elementu umieszczonego na podstawie grobowca, którego wymiary różnią się od elementów, na których spoczywa ( stela , kolumna, obelisk ). Model ten został wynaleziony przez marmurowych braci Beernaert, o czym świadczą archiwa Beernaert, które są częścią kolekcji Epitaaf . Firma Beernaert była bardzo aktywna. Pracowała między innymi przy arkadach Cinquantenaire w Brukseli obok Delpana, ale także przy steli na Square du Souvenir, pomniku zmarłych na honorowym polu Ixellois (1926). Ich firma marmur ustalono również w przedniej części cmentarza Ixelles (early -XX th  century).

Na tym cmentarzu znajduje się około 350 pomników grobowych, które łączą swoje stele z modelem miecha.

Przykłady pochówków

Poniższy opis pięciu grobowców zostanie częściowo zaczerpnięty z raportów z zarządzenia rządu regionu stołecznego Brukseli z 2016 r., W których wymieniono zabytki sklasyfikowane ze względu na ich niezwykłe cechy, a nie ich sławę.

Marcel Broodthaers: (Avenue 1-3-1, utworzony w 1904 r.)

Ten grób znajduje się na obrazku belgijskiej surrealistycznego artysty , Marcel Broodthaersa (1924-1976). To dzieło pogrzebowe jest dziełem rzeźbiarza Pietera Boudensa. Jego miejsce pochówku składa się z filarów z kamienia wapiennego, zaokrąglonych do górnych rogów pod kątem prostym. Jego kształt jest prosty, ale zdobiące go napisy czynią go wyjątkowym.

Dzieła składające się z przedmiotów, zespołów, nagromadzeń (skorupek jaj, cegieł, pleśni itp.), W których miesza się humor i absurd. Ten grób, choć prosty w formie, pozostaje równie hermetyczny i enigmatyczny jak te dzieła. Kiedy odwiedzamy jego grób, znajdujemy również u jego stóp prawdziwe muszle małży, hołd dla jego pracy.

Jego grób pozwala na nieskończone przedłużenie jego życia i pracy. Powyżej znajduje się epitafium : Ô Mélancolie aigre château des eagles , cytat z jego pracy. Stela spoczywa na podstawie wypełnionej ziemią pośrodku, na której rosną rośliny. Podeszwa nie jest widoczna, co jeszcze bardziej upraszcza geometrię tego pochówku.

Cauderlier Émile: (Avenue 3-3-29, utworzony w 1912 r.)

Émile Cauderlier (1946-1918) to pisarz znany z książki Du St-Gothard à Syracuse: voyage en Italie et en Sicile . Grób jest monochromatyczny z wyjątkiem posągu, posiada prostokątną stelę, która stanowi miejsce dla tego ostatniego. Jego podstawa jest klasyczna. Rzeźba jest dziełem Eugène Jean de Bremaecker ), jest to jeden z najbardziej niezwykłych pochówków na cmentarzu.

Drut miedziany , nadal obecny w 2006 roku, od tego czasu zniknął. Młody człowiek trzymał ten drut między palcami, tak samo jest z kawałkiem miedzi, w którym przeszedł ten drut, znajdującym się z boku sarkofagu . Na froncie posągu wisi skarabeusz , symbol odrodzenia dla zmarłych i emblemat ochronny dla żywych.

Dutrieux-Sacco ( 1 st ronda z rogu alei 5, utworzona w 1878 roku)

W tym pochówku spoczywa Jean-Baptiste Joseph Dutrieux (1819-1878) i jego żona Carla Julie Sacco (1822-?). Jest dwa - gra kolorów pomiędzy częściami kamiennych ciemnych i lekkich kamiennych te, które podkreślają obecność Cyma łuku na steli, na której ciemne harmonijkowa w kształcie kratownicowy suportów .

Zauważyć można wzrost ilości elementów dekoracyjnych ( liść dębu (symbol witalności), palmeta (motyw zdobniczy i dekoracyjny w kształcie liścia palmy), wieńce, medaliony). Na tym pomniku obecne są bardzo silne reprezentacje symboliczne (girlanda, urna, poduszka, pochodnie), zawsze związane z wszechświatem śmierci.

Geens-Piermont: (trawnik S7-10, utworzony w 1904)

Ten pomnik jako jeden z nielicznych na cmentarzu nawiązuje do stylu neogotyckiego . Wykonany jest z drobnego granitu . Przybiera formę kaplicy pogrzebowej, której otwory wzbogacają trójkolorowe witraże . Wybór neogotyku odzwierciedla pewną przynależność do świata katolickiego .

Przynależność tę potwierdzają przedstawienia świętych na witrażach. Styl neogotycki (od około 1860 r.) To nurt architektoniczny podkreślający ostrołukowe i wertykalne formy średniowiecznego gotyku . Znajdujemy w tym pomniku cztery sterczyny, które obramowują dach.

Wejście zabytkiem jest poprzez drzwi z brązu rzeźbione, oznaczonych przez nogę przynieść nadproże na której błona bębenkowa w łuk , bardzo słabo urządzone. Dach zwieńczony jest szczytami , ozdobną koroną zdobiącą wykusz. Sylwetkę pomnika wyznaczają bardzo obecne przypory (prawie jedna czwarta wysokości) grobowca, zastępujące fundamenty. Kaplica osadzona jest na granitowej stopie, prowadzi do niej wejście po dwóch małych schodkach.

Pierre-Ripert: (trawnik U-12-1, utworzony w 1919)

Ten pomnik pogrzebowy to otwarta kaplica, zbudowana dla dziecka, która jest szczególnie widoczna z wysokości, ale także z lokalizacji (działka narożna, po której można spacerować). Zaprojektowany jest w sposób eklektyczny, to znaczy zawiera elementy należące do różnych stylów i epok. W tym przypadku środkowa część budowli nawiązuje do stylu neorenesansowego, zaś zwieńczenie tego pomnika ( kopuła ) i zdobienia ( łuk wielopłatowy ) przywołują styl orientalny.

Metalowe drzwi są zwieńczone ogromną kopułą, która spoczywa na bębnie usianym latarniami. Na szczycie kopuły , o skrzydlaty gargulec wychodzi na cmentarz, ręce związane, romantyczny symbol grobową. Na frontonie spoczywa krzyż trójliściowy (znany również jako krzyż kwiatowy).

Galeria

Bibliografia

Książki papierowe

  • Anne-Marie Havermans, Bénédicte Verschaeren, Le cimetière d'Ixelles - Selektywna i skomentowana inwentaryzacja , przeprowadzona dla gminy Ixelles dla ASBL Epitaaf, pod kierownictwem Lindy Van Santvoort i Marcela Celisa, przy logistycznym wsparciu Pol De Prins , Lode De Clercq i Karel Breda, 2008.
  • Michèle Herla, Ixelles, Histoire du développement urbanistique Part 2 , Regional public service of Brussels, pod kierownictwem Inwentarza dziedzictwa architektonicznego Regionu Stołecznego Brukseli, pod redakcją T. Wautersa, Bruksela, 2016-2017.
  • Alain Guillaume, Marc Meganck, „Atlas of the archeological subsoil of the Brussels Region: Ixelles”, nr 15, przy udziale Ann Degraeve i Philippe Sosnowskiej, Bruksela, 2005. ( ISBN  978-2-96005-024-0 )
  • Michel Hainault, Émile Delaby, Mémoire d'Ixelles - Biuletyn koła historii lokalnej Ixelles , kwartalnik, nr 12, grudzień 1983; Nr 20, grudzień 1985; Nr 21, marzec 1986.
  • Célia Vandervelde, Pola odpoczynku regionu Brukseli , s. 313-428, wydania własne, Bruksela 1997.
  • Marcel Celis, Bruksela, miasto sztuki i historii: Cmentarze i nekropolie , pod redakcją Ministerstwa Regionu Stołecznego Brukseli, Bruksela, str. 24-28, 2004.
  • Mathilde Lavenu, Victorine Mataouchek, Dictionary of architecture , Jean-Paul Gisserot editions, France, 2012. ( ISBN  978-2755802993 ) )

Książki cyfrowe

Powiązane artykuły

Uwagi i odniesienia

  1. Michèle Herla, Ixelles, Historia rozwoju miast. Część 2 , Bruksela, T. Wauters, Regionalna służba publiczna Brukseli, kierunek zabytków i miejsc, 2016-2017, 101  s. ( czytaj online ) , s.  53-56; 68
  2. „  Ixelles, Église Sainte-Croix, Place Sainte-Croix  ” , na irismonument.be , 2009-2011 (dostęp: 17 maja 2020 )
  3. Benoît Mihail i Anne Van Loo ( red. ), „Legraive, Edmond” , w słowniku architektury w Belgii od 1830 r. Do dnia dzisiejszego , Antwerpia, Fonds Mercator,2003, s.  392
  4. Michel de Beule, Benoît Périlleux, Marguerite Silvestre, Etienne Wauty, Bruksela, Historia planowania: Urbanistyka w XIX i XX wieku , Bruksela, Mardaga,6 listopada 2017 r496  str. ( ISBN  978-2-8047-0422-3 , czytaj online ) , str.  81
  5. Cmentarz Ixelles, miniaturowe miasto , Dominique Dufourny , burmistrz, str. 5
  6. Źródło: Marcel Celis, Bruksela, Miasto Sztuki i Historii: Cmentarze i nekropolie , pod redakcją Ministerstwa Regionu Stołecznego Brukseli, Bruksela, str. 24-28, 2004.
  7. „Region Bruksela klasyfikuje dużą część cmentarza Ixelles”, Prowincja La , 23.09.2016
  8. nakaz ochrony z września 2016 r
  9. zgodnie z regionalnym planowaniem miejskim i dziedzictwem w zakresie usług publicznych w Brukseli
  10. © MRBC, „  Ixelles, Communal Cemetery of Ixelles Protected Heritage, Chaussée de Boondael 478, Avenue de la Couronne 592  ” , na http://www.irismonument.be/ , 2011-2013 (dostęp 17 maja 2020 )
  11. Anne-Cécile Huwart, pod reż. Serwis informacyjny gminy Ixelles, „  Cmentarz Ixelles, miniaturowe miasto (str. 11)  ” , Issuu ,20 listopada 2017 r(dostęp 12 maja 2020 )
  12. główne wejście
  13. Pilastry
  14. Sytuacja początkowa
  15. schronisko
  16. Witraże
  17. niezwykłe drzewa
  18. Reszta męczenników (str. 18-19)
  19. n ° 011-012 dossier Pomniki zmarłych i bohaterowie ojczyzny. Pamiątkowe dziedzictwo dwóch wojen światowych w Brukseli , wydanie specjalne, wrzesień 2014, Dni Dziedzictwa Regionu Stołecznego Brukseli, wydawnictwo Bruxelles Développement Urbain
  20. Anne-Cécile Huwart, „  Cmentarz Ixelles, miniaturowe miasto (str. 12)  ” , Issuu ,20 listopada 2017 r(dostęp 12 maja 2020 )
  21. Anne-Cécile Huwart, "  Cmentarz Ixelles, miniaturowe miasto, Bellows (str. 14)  " , na przyjście ,20 listopada 2017 r
  22. Marcel M. Celis, Lode De Clercq, Joris Snaet, „  Antoine i Émile Beernaert, kamieniarze, ca. 1850–1924  ”, Monumenten & Landschappen , t.  22 N O  4,Sierpień 2003, s.  28-53 ( czytaj online )
  23. dekret Rządu Regionu Stołecznego Brukseli z 2016 r
  24. rzeźbiarz Pieter Boudens
  25. Philippe Ariès, Człowiek przed śmiercią , wydanie Seuil, str. 357, 1977
  26. Anne-Cécile Huwart, „  Cmentarz Ixelles, miniaturowe miasteczko, Remarkable monuments, str. 27  ” , Issuu ,20 listopada 2017 r(dostęp 12 maja 2020 )