choroba Huntingtona

choroba Huntingtona Wtrącenia jądrowe związane ze zmutowaną huntingtyną (w kolorze żółto-pomarańczowym) w chorobie Huntingtona. Kluczowe dane

Specjalność	Neurologia

Klasyfikacja i zasoby zewnętrzne

CISP - 2	P70
ICD - 10	G10 , F02.2
CIM - 9	333,4 , 294,1
OMIM	143100
DiseasesDB	6060
MedlinePlus	000770
eMedycyna	1150165, 289706 i 792600
eMedycyna	artykuł / 1150165   artykuł / 792600
Siatka	D006816
GeneReviews	i NBK1529
Objawy	Zmiana osobowości ( w ) , pląsawica , utrata masy ciała i demencja
Przyczyny	Ekspansja powtórzeń trinukleotydów ( w )
Lek	Pimozyd , (RS) -baklofen , perfenazyna , koenzym Q10 , tetrabenazyna i tetrabenazyna
Pacjent z Wielkiej Brytanii	Choroba Huntingtona

Ostrzeżenie medyczne

W chorobie Huntingtona (czasami nazywane chorobą Huntingtona ) jest chorobą dziedziczną i rzadko , w wyniku zwyrodnienia neurologiczne powodujące poważny motor, poznawcze i psychiczne, a prowadzące do utraty niepodległości i śmierci. Obecnie testowanych jest kilka opcji leczenia.

Choroba rozwija się u osób w wieku średnio od 40 do 50 lat. Rzadziej objawia się we wczesnej postaci wraz z pojawieniem się pierwszych objawów między 15 a 25 rokiem życia.

Możemy podzielić te objawy na trzy główne rodziny.

Te ostatnie, które nie występują u wszystkich pacjentów, różnią się znacznie w zależności od przypadku, niektóre mogą być bardzo dyskretne u niektórych (lub nawet całkowicie nieobecne), a bardziej ekstrawaganckie u innych:

• objawy ruchowe (niepohamowane ruchy typu „  pląsawica  ”, zaburzenia równowagi, problemy z narządem głosowym, w szczególności zaburzenia mowy i połykania);
• objawy poznawcze (problemy z pamięcią, trudności w organizacji wielu zadań, w radzeniu sobie z nabytą wiedzą, spowolnienie przetwarzania informacji, pogorszenie zdolności poznawczych prowadzące do zespołu otępiennego typu podkorowego);
• objawy psychiatryczne (bardzo szeroka gama możliwych zaburzeń: lęk, depresja, odhamowanie, agresywność, pobudzenie…).

Historia choroby

George Huntington , lekarz z XIX -tego  wieku, pochodzący z Long Island (Stany Zjednoczone), był jednym z opisać objawy choroby pierwsze, że w końcu jego nazwisko podczas wykładu na15 lutego 1872. Podczas tej konferencji wyróżnił tę rzadką chorobę, dotykającą dorosłych, dziedziczną i nieuleczalną, od znacznie częstszej, nabytej i uleczalnej pląsawicy dziecięcej pochodzenia zakaźnego, zwanej pląsawicą Sydenhama , którą od dawna nazywamy tańcem św. , Vitus. Należy ją nazywać „chorobą Huntingtona”, a nie „pląsawicą Huntingtona”, ponieważ termin „pląsawica” odnosi się do tej choroby tylko przez jeden z jej objawów motorycznych (których zresztą może brakować w tabeli pacjenta), gdy w rzeczywistości powoduje całą wiązkę objawów, które stanowią chorobę, a nie pląsawicę .

Rozpowszechnienie

Choroba Huntingtona jest rzadką chorobą o stabilnym występowaniu od 5 do 7 pacjentów na 100 000 w populacji rasy kaukaskiej. We Francji jest około 6000 pacjentów. Jego rozpowszechnienie jest niższe w większości krajów azjatyckich, a zwłaszcza w Japonii, gdzie wynosi od 0 do 5 na 100 000.

Z drugiej strony częstość występowania wyższą niż średnia światowa zaobserwowano na Tasmanii i Wenezueli , wokół jeziora Maracaibo - regionu, w którym badania terenowe doprowadziły również do lokalizacji anomalii genu odpowiedzialnego za chorobę na początku lat 90. .

Objawy kliniczne

Choroba ta występuje średnio u dorosłych w wieku od 35 do 50 lat. Wiek, w którym się objawia, różni się znacznie między poszczególnymi osobami. Występują również rzadziej występujące postacie choroby wcześnie (poniżej 21 lat) lub przeciwnie późno (od 50 do 80 lat).

Postęp choroby przebiega w bardzo różnym tempie i w różnych postaciach. Badania statystyczne sugerują średni czas trwania około dwudziestu lat od wystąpienia objawów motorycznych do najbardziej zaawansowanych stadiów, które obejmują poważne zaburzenia motoryczne i poznawcze.

Jego objawy kliniczne są trzech typów: motoryczne, poznawcze i psychiatryczne.

Zaburzenia motoryczne

• Pląsawica  : jest definiowana przez Światową Federację Neurologii jako „następstwo spontanicznych, nadmiernych, nagłych, nieprzewidywalnych i nieregularnych ruchów”. Najczęściej pacjenci byliby tego nieświadomi. Na początku choroby te mimowolne ruchy można następnie zinterpretować jako nerwowość, tiki, niezdarność. Nasila się zmęczenie, stres, stan emocjonalny. Na bardziej zaawansowanym etapie pląsawica może dotrzeć do całego ciała, w tym do mięśni oddechowych lub krtani, powodując duszność (trudności w oddychaniu), dyzartrię (urywana mowa, nieregularny przepływ), problemy z połykaniem ...
• Inne zaburzenia motoryczne  : dystonia (nieprawidłowe ruchy różniące się od pląsawicy), zaburzona koordynacja gestów, akinezja (trudności w inicjowaniu ruchu), zaburzenia okoruchowe (na przykład: nieumyślne zamykanie oczu), nieporęczność ruchowa (niezdolność do utrzymania stałej pozycji).

Występowanie tych zaburzeń prowadzi do narastających trudności w chodzeniu (np. Podczas schodzenia po schodach) i utrzymaniu równowagi.

Zaburzenia poznawcze

Upośledzenie funkcji poznawczych zaczyna się po cichu. Nie zawsze rozpoczynają się w tym samym czasie, co zaburzenia motoryczne i stopniowo pogarszają się, by zakończyć, w najbardziej zaawansowanym stadium choroby, w otępieniu podkorowym. Nazywa się to kategorią demencji, która obejmuje określone obszary mózgu ( istota biała , zwoje podstawy , wzgórze i podwzgórze ) i występuje również w chorobie Parkinsona lub zespole Korsakoffa . Ta demencja , która pojawia się bardzo stopniowo, objawia się głównie spowolnieniem problemów związanych z myśleniem, pamięcią i uwagą (zwłaszcza funkcji wykonawczych, które są zaangażowane w wykonywanie złożonych zadań).

Objawy behawioralne i psychiatryczne

Można napotkać bardzo dużą zmienność zaburzeń psychiatrycznych, występowanie jednego lub drugiego z tych zaburzeń i ich nasilenie różni się znacznie u różnych pacjentów, ale także w ścisłej interakcji z sytuacją, w której występuje. Podczas gdy pogorszenie motoryczne i poznawcze jest skorelowane z przebiegiem choroby, nie dotyczy to zaburzeń psychiatrycznych, które można zaobserwować u pacjentów bardzo wcześnie, takich jak depresja i lęk , a następnie pojawiają się tylko epizodycznie lub nawet zanikają. w niektórych przypadkach.

Najczęściej spotykanymi objawami behawioralnymi i psychiatrycznymi są depresja , drażliwość (z agresywnością w zależności od przypadku) i apatia .

Inne objawy

Zaburzenia metaboliczne , które mogą powodować utratę masy ciała pacjenta; zwieracza zaburzenia , zaburzenia snu ...

Formy choroby Huntingtona

Forma młodzieńcza

Młodzieńcza postać choroby Huntingtona występuje rzadko. Rozpoczyna się przed 21 rokiem życia. Odpowiada to dużej liczbie powtórzeń nukleotydów CAG ( cytozyny , adeniny i guaniny ), które kodują aminokwas glutaminę (powyżej 60 ), jako część zjawiska zwanego „  antycypacją  ” w genetyce, zgodnie z którym wzrost kodon odpowiedzialny za chorobę może wystąpić w momencie dziedzicznego przeniesienia wady.

Młodzieńcza postać choroby Huntingtona jest przyczyną zaburzeń poznawczo-behawioralnych, prowadzących do trudności akademickich i mogących budzić podejrzenia o patologie psychiatryczne, na przykład schizofrenię . Padaczka jest powszechne. Ewolucja jest szybsza niż w klasycznej postaci dorosłego, szczególnie na poziomie pogorszenia funkcji poznawczych.

Późna forma

Późne formy pojawiają się po 50 roku życia. Odpowiadają one obecności stosunkowo niewielkiej liczby trojaczków CAG. Ich ewolucja przebiega przez większość czasu wolniej niż klasyczne formy.

Aspekty genetyczne

Choroba Huntingtona jest chorobą genetyczną i dziedziczną, której przenoszenie przebiega autosomalnie dominująco  : tylko jeden „chorobliwy” allel jest obecny dla przenoszonego fenotypu . Skutkuje to tym, że:

• zdrowi ludzie nie przenoszą choroby (co w związku z tym nie pomija pokoleń);
• prawdopodobieństwo przekazania genu przez osobę z chorobą wynosi 50% przy każdym poczęciu; innymi słowy, istnieje 50% prawdopodobieństwo, że osoba, której rodzic jest dotknięty chorobą, z kolei zostanie dotknięta chorobą.

Ponieważ choroba Huntingtona ma pełną penetrację , zakłada się, że nosiciel tego genu rozwinie chorobę w ciągu swojego życia.
Jego gen (zwany genem HD ) został wyizolowany w 1993 roku. Znajduje się na chromosomie 4p16.3 i jego rolą jest „kodowanie” dużego białka o nazwie huntingtyna , które reguluje różne funkcje komórkowe, takie jak przemieszczanie się pęcherzyków i wydzielanie. czynników neurotroficznych, takich jak BDNF .

Genetyczne przyczyny choroby

Defektem genetycznym powodującym chorobę Huntingtona jest wzrost, powyżej normy, powtórzeń trzech nukleotydów (C, A i G - zwanych kodonem lub triplet CAG) w obrębie genu HTT (synonimy: HD , IT15 ), kodującego huntingtynę .

W normalnej sytuacji ten tryplet CAG powtarza się 20 razy. Choroba Huntingtona rozwija się z co najmniej 40-krotnego powtórzenia CAG.

Powtórzenie CAG i ekspresja choroby , tabela dystrybucji:

Liczba powtórzeń CAG	Klasyfikacja	Ekspresja choroby
<28	Normalna	Nieporuszony
28-35	Pośredni	Nieporuszony
36-40	Zmniejszona penetracja	Zmienny wpływ
> 40	Pełna penetracja	Afektowany

Korelacja między wiekiem wystąpienia choroby a liczbą CAG  : obserwuje się, że osoby z liczbą powtórzeń CAG powyżej 60 mają tendencję do bardzo wczesnego rozwoju choroby (poniżej 20 lat). W przypadku osób dotkniętych mniejszą liczbą powtórzeń, do 55, korelacja między liczbą powtórzeń AGC a znacznie niższym wiekiem zachorowania nie pozwala przewidzieć wieku zachorowania.

Aspekty anatomiczne

Choroba Huntingtona powoduje postępującą i ciężką atrofię neuronów w zwojach podstawy mózgu - głębokim obszarze mózgu odpowiedzialnym za funkcje motoryczne, okoruchowe, poznawcze i limbiczne. W późnych stadiach atrofia dotyczy całego mózgu (który waży wtedy o 400 gramów mniej niż przeciętny mózg o masie 1300-1400  g ).

Różne metody diagnostyczne i testowe w chorobie Huntingtona

Diagnoza

Diagnoza jest sugerowana w przypadku zaburzeń motorycznych obejmujących dobrowolne i mimowolne ruchy, zaburzenia poznawcze lub nastroju oraz wywiad rodzinny, w którym choroba jest obecna. Jednak choroba może być nieobecna w wywiadzie rodzinnym w różnych proporcjach do 25% przypadków.

Diagnostyka różnicowa

Diagnostyka różnicowa musi rozróżniać tę chorobę od różnych chorób objawiających się demencją dziedziczną lub ruchami pląsawczymi , a mianowicie:

• Otępienie czołowo-skroniowe
• Choroba Huntingtona typu 2
• Genetyczne formy choroby Alzheimera
• Choroba Creutzfeldta-Jakoba
• Neuroakantocytoza

Różne rodzaje testów

Identyfikacja genu odpowiedzialnego za chorobę w 1993 roku umożliwiła opracowanie testu genetycznego do wykrywania obecności tego genu u osoby zagrożonej, niezależnie od tego, czy ten ostatni jest objawowy, czy nie.

Ten test składa się z próbki krwi, na której przeprowadza się badanie genetyczne mające na celu policzenie liczby powtórzeń CAG istniejących w locus genu, którego dotyczy HD. Procedura ta odbywa się w ramach ściśle regulowanego protokołu medycznego przez zatwierdzone i multidyscyplinarne zespoły neurologii i genetyki (we Francji jest około piętnastu ośrodków badań przesiewowych).
Można to zrobić na trzy różne sposoby w zależności od sytuacji danej osoby: poradnictwo genetyczne jest odpowiedzialna za informowanie i pomaganie ludziom rozważyć przeniesienie badań genetycznych i stał się wzorem dla innych chorób genetycznie dominujących.

• Potwierdzające diagnozę stawia diagnozę w osobie, która jest już objawowe. W przypadku osób, które nie znają swojego stanu genetycznego przed zarażeniem się chorobą, diagnoza jest zwykle postawiona na podstawie obserwacji charakterystycznych objawów występujących u danej osoby i potwierdzona wykryciem nieprawidłowości genetycznej w próbce krwi. W tym kontekście podejście to nie wymaga wielodyscyplinarnej konsultacji, jak w przypadku diagnozy przedobjawowej. Jednak takie potwierdzenie genetyczne nie jest zwykłą formalnością, zwłaszcza dla pacjentów, którzy znają ryzyko rodzinne i od dawna obawiają się, że pewnego dnia zostaną dotknięci chorobą. Dlatego bardzo ważne jest unikanie pośpiechu, wspieranie pacjentów przed i po ich wyniku, a nie stawianie diagnozy bez propozycji leczenia.

• W pre-objawową diagnoza dotyczy osoby, która nie ma żadnych objawów, ale kto jest zagrożone z powodu obecności HD w rodzinie.

Niezależnie od tego, czy wynik jest pozytywny, czy negatywny, wykonanie testu przedobjawowego może mieć dramatyczne konsekwencje w życiu osoby zagrożonej. Dorosły, który nagle dowiaduje się, że jest zagrożony, może uznać za nie do zniesienia wątpliwości. Ten stan poważnego stresu odpowiada etapowi świadomości sytuacji, która może ewoluować w czasie, udając się ustąpić, aby lepiej wyrazić to, co składa się na resztę jego życia. Dlatego przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji o przystąpieniu do testu wskazane jest pozostawienie sobie na dłuższą chwilę refleksji, w szczególności przy wsparciu wyspecjalizowanych zespołów protokołów, i ewentualnie odłożenie decyzji tak, aby została podjęta na później. moment, który nie odpowiada stanowi szoku.
Z badań ankietowych wynika, że ​​zdecydowana większość osób zagrożonych decyduje się nie przystępować do testu: na przykład mniej niż 10% osób z grupy ryzyka przystępuje do testu w Stanach Zjednoczonych, a także w Europie, co wiąże się z brakiem leczenia. oraz psychologiczne konsekwencje badań przesiewowych przed objawami. Ryzyko samobójstwa, gdy to drugie zostanie ogłoszone, również nie jest bez znaczenia.

• Alternatywna dla diagnostyki prenatalnej (PND) preimplantacyjna diagnostyka genetyczna (PGD) jest skierowana do par, w których jeden z członków jest „zagrożony” i które chcą poznać stan genetyczny swoich embrionów uzyskanych w drodze zapłodnienia in vitro przed ich implantacja. Embriony, które posiadają gen HD, nie są wszczepiane. Diagnoza ta skierowana jest zarówno do osób zagrożonych, które już przeszły badanie i które wiedzą, że są nosicielami, jak i dla osób, które nie chcą wiedzieć, dla których następnie postępujemy zgodnie z PGD wykluczenia. We Francji PGD wykonuje się w ograniczonej liczbie zatwierdzonych ośrodków.
• Istnieje znacznie szybszy test diagnostyczny, który w ciągu kilku minut może stwierdzić, czy pacjent jest nosicielem. Technika ta jest wykonywana przy użyciu systemu lejków, który pozwala ludziom wiedzieć, czy badani mają więcej niż 40 trojaczków i poznać ich dokładną długość, co jest ważne w przewidywaniu początku choroby.

Opieka i wsparcie

Oprócz poszukiwania metod leczenia, obecnie stosuje się kilka strategii terapeutycznych w celu złagodzenia objawów w ramach tak zwanego leczenia objawowego. Opieka multidyscyplinarna (neurolog, psychiatra, logopeda, fizjoterapeuta, asystentka pielęgniarska  itp. ), Koordynowana i regularnie dostosowywana do zmieniających się potrzeb choroby, poprawia samopoczucie pacjenta.

• Leczenie farmakologiczne ( leki psychotropowe ) przez psychiatrę i / lub neurologa. Pacjentowi oferowane są różne rodzaje leków, w zależności od ich objawów i biorąc pod uwagę ich potencjalne skutki uboczne:

- w celu zmniejszenia nieprawidłowych ruchów, głównie neuroleptyków  : tetrabenazyny , rysperydonu , olanzapiny  ; - w przypadku objawów depresji: Citalopram , Fluoksetyna  ; - jako kontrapunkt można zaproponować również inne leki psychotropowe, w szczególności w celu regulacji nastroju, lęku, snu, apetytu i ewentualnie towarzyszących uzależnień.

• Regularne monitorowanie neurologiczne  : ocena ewolucji choroby i ciągłe dostosowywanie różnych metod opieki.
• Postępuj zgodnie z regularnością neuropsychologiczną  : oceniaj postęp zaburzeń poznawczych, takich jak zaburzenia pamięci, zaburzenia uwagi lub funkcje wykonawcze.
• Obserwowane ortofonique regularne  : zaburzenia artykulacji i głosu (dyzartria) w przypadku zaburzeń połykania.
• Regularne diety follow-up  : na trudności trudnością połykania i ustanowienie żywienia dojelitowego (jeśli to konieczne).
• Regularna rehabilitacja i psychomotoryczne follow-up  : zaburzeń motorycznych i równowagi.
• Opieka psychospołeczna  : od pewnego rozwoju zaburzeń interwencja pracowników socjalnych jest niezbędna, aby dostosować sytuację pacjenta, pomóc mu w codziennym życiu w domu, zorganizować opiekę  itp. Od psychologa wymaga się również oceny cierpienia pacjentów i ich bliskich oraz znalezienia rozwiązań, które należy wdrożyć, aby im ulżyć.
• Wczesna fototerapia korygująca zaburzenia rytmu okołodobowego  : zaobserwowano, że zaburzenia cyklu dobowego pojawiają się przed zaburzeniami motorycznymi, a jeśli działanie światła niebieskiego nie zatrzymuje całkowicie problemów z rytmem okołodobowym, obserwuje się opóźnienie. Istotne w powstawaniu i progresji zaburzeń motorycznych .

Choroba, która ma przewlekły i postępujący charakter, wpływa na samopoczucie pacjenta, które jednak można znacznie złagodzić poprzez stałą i dostosowaną opiekę, pozwalającą na chwile wytchnienia. Wręcz przeciwnie, nieodpowiednie, niepełne, przerwane leczenie natychmiast prowadzi do nasilenia objawów. Pomoc psychologiczną można również zmobilizować, aby wesprzeć krewnych. Wreszcie obecność i działanie stowarzyszeń pacjentów i krewnych umożliwia wzmocnienie i zwiększenie wsparcia dla pacjentów i ich bliskich, a także ożywienie badań terapeutycznych. Tych organizacji samopomocowych, z których pierwsze powstały w latach sześćdziesiątych, rośnie liczba. Pracują nad zwiększeniem świadomości społecznej, zapewnieniem wsparcia osobom i ich rodzinom oraz promowaniem badań. W Stanach Zjednoczonych organizacje te odegrały kluczową rolę w poszukiwaniach genu w 1993 roku.

Eksperymentalne ścieżki terapeutyczne

Badanych jest kilka ścieżek. Od 1999 r. Szlaki terapii genowej są badane i testowane na zwierzętach: psach (beagle), muchach i myszach transgenicznych . Terapie te mają na celu interweniowanie na bardzo wczesnym etapie rozwoju choroby, albo w celu ochrony białka zmienionego przez chorobę, aby nie uległo zmianie (neuroprotekcja), albo poprzez nakierowanie na „naprawę” zmienionej komórki (naprawa komórek).) . W szczególności obiecujące byłoby hamowanie produkcji huntingtyny przez antysensowne RNA .

W 2015 roku zespół naukowców pod kierownictwem Nathalie Cartier opublikował obiecujące wyniki dotyczące nowej terapii genowej ukierunkowanej na szlak cholesterolu mózgowego.

W przypadku neuroprotekcji polega to na zapobieganiu zmianie kodowania genomu przez chorobę poprzez zastosowanie czynnika DNA zdolnego do jego neutralizacji. W przypadku naprawy komórek polega na wszczepieniu neuronów z embrionów ludzkich do dotkniętego chorobą prążkowia pacjenta. Takie podejście, które przyniosłoby zachęcające wyniki, musi jednak stawić czoła szeregowi praktycznych i etycznych problemów.

W 2016 roku zespół z Grenoble-Institut des Neurosciences wykazał, że huntingtyna odgrywa ważną rolę w rozwoju mózgu. Sugeruje, że „  nieprawidłowości mogą występować w mózgach pacjentów z chorobą Huntingtona na długo przed pojawieniem się pierwszych objawów  ”.

IONIS-HTTRx to antysensowny oligonukleotyd, który wiąże się z informacyjnym RNA huntingtyny. Wstrzyknięty punkcją lędźwiową pomaga zmniejszyć ilość huntingtyny w układzie nerwowym pacjentów. Należy jednak zachować ostrożność przy interpretacji wyników badania fazy 1. Zmniejszenie ilości huntingtyny jest pośrednim arbitralnym punktem końcowym, a wyniki dotyczące chorobowości i śmiertelności nie są jeszcze dostępne. Nie zapominajmy, że huntingtyna pełni ważną fizjologiczną rolę, zwłaszcza w neurogenezie embrionalnej i dorosłej.

Zatem choroba Huntingtona jest nie tylko bardzo złożoną chorobą neurodegeneracyjną, ale także chorobą neurorozwojową. Faza przedobjawowa wpływa na tworzenie neuronów korowych. Powinno to uwzględniać innowacyjne terapie.

Osobowości

Niektóre osobistości, takie jak Sophie Daumier , Philippe Bedos (syn Sophie Daumier) i Woody Guthrie (po matce), zostały dotknięte chorobą Huntingtona. Rodzina filmowca Laetitia Carton zostaje zniszczona przez chorobę; reżyser nakręcił na ten temat w 2009 roku film dokumentalny La Pieuvre .

Literatura i media

Literatura

• Test . Autobiografia Jeana Barémy (wydania Lattès, 2002). Jean Baréma (to nie jest jej prawdziwe imię) opowiada o trajektorii, która doprowadziła go do poddania się badaniu przesiewowemu na tę chorobę.
• 10 lat przed śmiercią Frédérica B. Autobiograficzna opowieść.
• Jedna na dwie szanse . Dziennik „osobisty” towarzyszący badaniu przedobjawowemu autora.
• (en) Alice Wexler, Mapping Fate - A Memoir of Family, Risk, and Genetic Research , University of California Press , 1995. Śledzi historię choroby, a zwłaszcza „odkrycie” genu w 1993 r. Niezbędny dokument na temat sposób, w jaki rodzina była w stanie przejąć władze i badaczy w celu pogłębienia wiedzy na temat choroby.
• (en) Alice Wexler, Kobieta, która weszła do morza. Huntingtona i Making of Genetic Disease Yale University Press , 2008. Historia choroby iw jaki sposób została "odkryta" przez George Huntington w Long Island w XIX th  century.

Filmy dokumentalne i fabularne w kinie

• Cursed gene , film dokumentalny Anne Georget (2007). Reżyser śledzi codzienne życie rodziny dotkniętej chorobą i udziela głosu lekarzom i badaczom zajmującym się tą chorobą.
• La Pieuvre , dokument Laetitia Carton (2009, 1  godz.  29 ). W rodzinie Laetitii uczymy się dorastać i żyć z chorobą Huntingtona. Od ponad siedmiu pokoleń choroba zabija wielu członków jego rodziny, w tym jego dziadka, a teraz jego matkę. Reżyserka dorastała w obawie przed chorobą, teraz jest test, aby dowiedzieć się, czy jest nosicielką genu.
• Ciemność , film Jaume Balaguero (2002). Główny bohater ma zespół Huntingtona.

TV fiction

• D r  House . D Dr  Remy Hadleyaka Liczba trzynaście, postać wyłoniła się zsezonu 4, widzi swoją matkę i brata z chorobą. Test przeprowadza na koniec sezonu. Ten, który uzyskał wynik pozytywny, mierzy się z chorobą wsezonie 5, przeprowadzając testy kliniczne z lekarzemEricem Foremanem wcelu określenia jej ewolucji. Wsezonie 7House oferuje mu pomoc „na koniec” (wspomagane samobójstwo).
• Peelingi . Pacjent D r  Doriana ( Zach Braff ), w ostatnim odcinku sezonu 8 , zostaje zabrany do szpitala przez swojego sąsiada i wykazuje oznaki demencji u swojego syna Dana, którego nie rozpoznaje. Dan decyduje się nie poddawać się badaniom przesiewowym w kierunku choroby, gdy zostaje poinformowany o objawach i postępie choroby.
• Nagłe wypadki . Dr Mark Greene dowiaduje się, że pacjent Jin Mae Chen, zwany Walters, cierpi na tę chorobę. (Sezon 6, odcinek 17)
• Chirurdzy , sezon 7, odcinek 4 . Pacjentka, której matka zmarła na tę chorobę, musi przejść operację. Wie, że ma gen tej choroby i jest ofiarą pierwszego objawu: niekontrolowanego drżenia prawej ręki.
• Prywatna praktyka , odcinek 6 sezonu 1 . Pacjentka próbuje dowiedzieć się, czy ma tę chorobę, wykonując testy w Ocean Wellness z pomocą lekarza Addison Montgomery ( Kate Walsh ).
• Cztery dziewczyny i dżinsy - Ann Brashares. Tibby, jedna z czterech córek, jest dotknięta chorobą i umiera.
• Breaking Bad , odcinek 10 sezonu 4 . Walter White przypomina swojemu synowi Walterowi White Jr, że jego własny ojciec miał Pląsawicę Huntingtona.
• Philharmonia . Dyrygentka Hélène Barizet należy do rodziny dotkniętej chorobą Huntingtona od matki do córki.
• Poszukiwany australijski serial telewizyjny. Chelsea Babbage, jedna z dwóch bohaterek serialu, której matka zmarła na chorobę Huntingtona, odczuwa pierwsze objawy. Wynik pozytywny.
• Zemsta . Conrad Grayson ma tę chorobę od sezonu 3.
• Ocalenie , amerykański serial telewizyjny, jeden z głównych bohaterów, Darius Tanz jest nosicielem genu choroby i dlatego odmówiono muwejścia napokład arki mającej na celu ocalenie ludzkości.
• Sezon Everwood 3 . Hannah, nastolatka, której ojciec jest śmiertelnie chory na tę chorobę, nie chce przystąpić do testu, który dałby jej znać, czy ma go, czy nie.
• ZeroZeroZero . Chris Lynwood ma chorobę przekazaną mu przez matkę. Bierze nawet udział w grupie wsparcia.
• Biohackers, niemiecki serial telewizyjny, sezon 1, odcinek 3. Jasper, jeden z głównych bohaterów serialu, ma chorobę.

Gry wideo

• W grze Batman: Arkham Origins (a dokładniej w DLC Cold Cold Heart dowiadujemy się, że Nora Fries, żona pana Freeze'a , ma pląsawicę Huntingtona.

Uwagi i odniesienia

1. Choroba Huntingtona. Arkusz opisowy choroby na Orphanecie, portalu chorób rzadkich i leków sierocych. Strona przeglądana 28 kwietnia 2016 r.
2. (w) "  Taka wymiana, W przeciwieństwie do pląsawicy, Bezpośrednio dziwna funkcja, odkrycie To jest częściowo Wskazane przez współczesne preferowanie terminologii Choroba Huntingtona Zamiast pląsawicy Huntingtona.  »Www.thelancet.com vol.  369 20 stycznia 2007, Seminarium o chorobie Huntingtona , Francis O Walker, s.  219 .
3. (w) Francis O. Walker, „  Seminarium o chorobie Huntingtona  ”, The Lancet , vol.  369, 20 stycznia 2007.
4. (en) Takano H, Cancel G, Ikeuchi T, et al. Ścisłe powiązania między występowaniem dominująco dziedzicznych ataksji rdzeniowo-móżdżkowych z ekspansjami powtórzeń CAG i częstością dużych normalnych alleli CAG w populacjach japońskich i kaukaskich. Am J Hum Genet 1998; 63: 1060–66.
5. (w) Pridmore SA. Duża rodzina Tasmanii z chorobą Huntingtona. Med J Aust 1990; 153: 593–95.
6. (w) Young AB, Shoulson I, Penney JB i wsp. Choroba Huntingtona w Wenezueli: cechy neurologiczne i pogorszenie czynności. Neurology 1986; 36: 244–49.
7. (w) Alice Wexler, Mapping Fate - A Memoir of Family, Risk, and Genetic Research , University of California Press , 1995.
8. (en) Richard H. Myers, „  Huntington's Disease Genetics  ”, The Journal of the American Society for Experimental NeuroTherapeutics , tom.  1, 255-262, kwiecień 2004.
9. „choroba Huntingtona, Les chorées - 1 st część” plik koordynuje Luc Defebvre „klinicznych aspektów choroby Huntingtona, motoryczne, poznawcze i zaburzenia psychiatryczne”, autorstwa Clémence Simonin Pierre Krystkowiak, Neurologies , obj.  12, numer 14 , 2009.
10. (en) Craufurd D, Thompson JC, Snowden JS. Zmiany behawioralne w chorobie Huntingtona. Neuropsychiatria Neuropsychol Behav Neurol 2001; 14: 219-26.
11. (en) Paulsen JS, Langbehn DR, Stout JC i wsp. Wykrywanie choroby Huntingtona kilkadziesiąt lat przed diagnozą: badanie Predict-HD. J Neurol Neurosurg Psychiatry 2008; 79: 874-880.
12. Aurélien Davranche, badanie molekularnych mechanizmów nieprawidłowych interakcji Huntingtona w chorobie Huntingtona, dr hab., Uniwersytet w Strasburgu, Life Sciences, pod kierunkiem D r  Yvon Trottier, 2010.
13. (w) „  Patrick Pla, Huntington's disease  ” [wideo] na Dailymotion (dostęp 20 października 2020 ) .
14. Chiara Zuccato, Elena Cattaneo, „  Paradoks Huntingtona  ” Pour la Science , n o  475 (maj 2017), s.  64-70 ( czytaj online )
15. (in) „  UniProtKB - P42858 (HD_HUMAN): Names & Taxonomy  ” , na uniprot.org (dostęp: 3 grudnia 2017 )
16. (w) Ira Shoulson i Anne B. Young, „  Milestones in Huntington Disease  ”, Movement Disorders , Vol.  26, n o  6 2011.
17. (w) Wysoki wskaźnik zachorowalności i brakujące historie rodzinne u jednej czwartej pacjentów z nowo zdiagnozowaną chorobą Huntingtona w Kolumbii Brytyjskiej , EW Almqvist, DS Elterman PM MacLeod, MR Hayden, Clinical Genetics 2001; 60 (3), 198-205.
18. http://huntington.fr/wp/la-maladie-de-huntington/le-test-predictif/
19. choroba Huntingtona, Les chorées - 1 st  część”, dokumentacja koordynowane przez Luc Defebvre«Aspekty kliniczne choroby Huntingtona, motor, poznawczych i zaburzeń psychicznych», autorstwa Clémence Simonin i Pierre Krystkowiak, Neurologies, vol.  12, numer 14 , 2009.
20. (w :) Richard H. Myers, „  Huntington's Disease Genetics  ”, The Journal of the American Society for Experimental NeuroTherapeutics , vol.  1, 255–262, kwiecień 2004, s.  259 .
21. (w) Ira Shoulson i Anne B. Young, „  Milestones in Huntington Disease  ”, Movement Disorders , Vol.  26, n o  6, 2011, str.  1130 .
22. (w) Analiza DNA choroby Huntingtona: Pięć lat doświadczenia w Niemczech, Austrii i Szwajcarii , F. Laccone, U. Engel, E. Holinski-Feder-Weigell M. Weber, K. Marczinek, D. Nolte, DJ Morris - Rosendahl, C. Zühlke, K. Fuchs, H. Weirich - Schwaiger, G. Schlüter, G. von Beust, AMM Vieira - Saecker, BHF Weber, O. Riess, Neurology 1999; 53: 801.
23. (w) Ogólnoświatowa ocena częstości samobójstw, prób samobójczych lub hospitalizacji psychiatrycznej po przeprowadzeniu testów predykcyjnych w kierunku choroby Huntingtona , Elizabeth W. Almqvist, Maurice Bloch, Ryan Brinkman David Craufurd, Michael R. Hayden, Am. J. Hum . Miotła. , 1999; 64: 1293-1304.
24. Diagnostyka genetyczna przed implantacją , strona Stowarzyszenia Huntington France.
25. „  Szybka diagnoza choroby Huntingtona  ”, Le Matin ,1 st październik 2019( ISSN  1018-3736 , czyt. Online , dostęp 19 marca 2019 r. )
26. (in) „  Bieżące postępowanie kliniczne w chorobie Huntingtona  ”, Wendy Phillips, Kathleen M. Shannon i Roger A. Barker, Lot na zaburzenia ruchu .  23 N O  11, 2008, s.  1491–1504 .
27. "  Terapia światłem niebieskim Poprawia dysfunkcję okołodobową oraz objawy motoryczne w mysich modelach dwóch chorób Huntingtona  " (pl)
28. (en) Kordasiewicz HB, Stanek LM, Wancewicz EV i wsp. Trwałe terapeutyczne odwrócenie choroby Huntingtona poprzez przejściową represję syntezy huntingtyny , Neuron, 2012; 74: 1031-1044.
29. „  Pozyskiwanie cholesterolu z mózgu w celu zwalczania choroby Alzheimera  ” (dostęp: 5 października 2015 r. )
30. "  inserm. Z 6 lutego 2017 r., Huntingtin, kluczowa rola w rozwoju mózgu.  "
31. Tabrizi SJ, Leavitt BR, Landwehrmeyer GB i wsp. Ukierunkowanie ekspresji huntingtyny u pacjentów z chorobą Huntingtona , N Engl J Med, 2019; 380: 2307-2316
32. Prisma Media , „  Death of Guy Bedos: kim był Philippe, jego adoptowany syn, który zmarł z powodu choroby?” - Here is  ” , na Ici.fr (dostęp: 17 kwietnia 2021 )
33. "  Guy Bedos: od jakiej strasznej choroby była Sophie Daumier, jego była żona?"  » , On Femme Actuelle (dostęp 17 kwietnia 2021 )
34. „  The Lost years of Woody Guthrie: The Singer 's life in Greystone Hospital  ” , na america.aljazeera.com (dostęp 17 kwietnia 2021 )
35. „  Spotkanie francusko-belgijskie  ” na UNION HUNTINGTON ESPOIR (dostęp 17 kwietnia 2021 )
36. „  Laetitia Carton, light on a single reżyser  ” , w Scarlette Magazine ,12 stycznia 2021 r(dostęp 17 kwietnia 2021 )
37. Cursed Gene , profil filmu na IMDb.
38. Poszukiwany ( czytaj online )

Zobacz też

Bibliografia (naukowa)

• Chiara Zuccato i Elena Cattaneo, "  Paradoks Huntingtona  " Dla nauki , n o  475,Maja 2017, s.  64-70
• (en) Brendan Haigh, Mahbubul Huq, Michael R Hayden, Huntington Disease GeneTests: Medical Genetics Information Resource ( baza danych online ). Prawa autorskie, University of Washington, Seattle. 1993–2005 [1]
• JF Gusella, ME MacDonald, JM Lee (2014 ) Konsorcjum Genetic Modifiers of Huntington's Disease (GeM-HD). Movement Disorders, Cell 162, 516–52625 sierpnia 2014 ; DOI: 10.1002 / mds.26001 ( podsumowanie ).

Linki zewnętrzne

• Ośrodek referencyjny dla choroby Huntingtona  : Ośrodek referencyjny dla choroby Huntingtona CHU Henri Mondor AP-HP (Créteil 94).
• Francuskojęzyczna sieć Huntingtona  : federacja zespołów badawczych i terapeutycznych zajmujących się chorobą Huntingtona.
• Brain Institute: Badania nad chorobą Huntingtona