Chimera Chimera na apulijskiej misce z czerwoną figurą ,
Grupa | Mitologia |
---|---|
Podgrupa | Potwór , smok |
Charakterystyka |
Pół kozła pół lwa Grzbiet i ogon węża |
Siedlisko | Wychowany przez króla Amisodarèsa (de) |
Krewni | Lerna i Manticore Hydra |
Pochodzenie | mitologia grecka |
---|---|
Region | starożytna Grecja |
Pierwsza wzmianka | Homer , Iliad |
W mitologii greckiej , chimera jest niegodziwy fantastyczny stwór , którego ciało było zwykle pół lwa i pół kozy, i która miała ogon węża. Nazwę „chimera” nadano fantastycznym zwierzętom, które łączy ze zwierzęciem mitologicznym jedynie dziwaczny złożony charakter.
Córka Tyfona i Echidna , była niszcząc region Licji (w Azji Mniejszej ), kiedy bohater Bellerofont otrzymał od króla jobates kolejność ją zabić. Zrobił to, jadąc na skrzydlatym koniu Pegazie .
Symbolika chimery jest ogromna, a jej nazwa została użyta do określenia, w szerokim sensie, wszystkich złożonych stworzeń posiadających atrybuty kilku zwierząt, a także marzeń lub fantazji i niemożliwych utopii .
Jest opisywana jako hybryda z ciałem lwa , głową kozła na grzbiecie i smokiem , ogonem węża lub zakończoną głową węża.
Słowo „chimera” pochodzi od łacińskiego Chĭmæra , zapożyczonego ze starożytnego greckiego Χίμαιρα / Khímaira , które po raz pierwszy oznacza młodego kozła, który spędził zimę ( χεῖμα / kheîma ).
Homer jako pierwszy podał krótki opis tego stworzenia w Iliadzie , gdzie uczynił z niego potwora „lew z przodu, wąż z tyłu, kozę w środku” , zdolnego do plucia ogniem, wzniesionego przez króla Amisodaresa (od) .
Hezjod czyni z Chimerę córkę Tyfona i Echidny lub Hydrę z Lerny , jednak w przeciwieństwie do Homera postrzega ją jako potwora o trzech głowach, „jedną lwa, drugą kozła, trzecią węża” . Wspomina również o swojej zdolności do ziania ogniem. Chimera łączy się z psem Orthos i rodzi Sfinksa i Lwa Nemejskiego .
Apollodorus podejmuje dwa opisy: „Miała przednią część lwa, ogon smoka i trzecią głowę, środkową, kozła. Zwymiotowała ogniem i spustoszyła ziemię, nękając bydło, ponieważ była wyjątkową istotą o mocy trzech bestii. „ Mówi się również, że ta chimera została wyhodowana przez Amisodarès , jak mówi Homer, i została wytworzona przez Tyfona i Echidnę, jak mówi Heziod. Według Owidiusza to głowa kozła, który pluł ogniem, ale według egzegetycznych scholad z Iliady jest to głowa lwa.
Homer mówi w Iliadzie, że bohater Bellerophon otrzymał od króla Iobatesa rozkaz zabicia tego strasznego potwora i nie mógł się ponownie pojawić, zanim to się stało, pod groźbą śmierci. Według Ody o Pindar , młody bohater zaczął wędrować, pieczenie z pragnieniem, aby uchwycić Pegasus, jedyne zwierzę szybciej niż płomienie potwora. Bellerofon natychmiast wstał i chwycił uzdę, którą podała mu bogini Atena . Udał się do syna Cœramusa, wróżbity tego regionu, aby opowiedzieć mu o swojej wizji. Wróżbita nakazał mu posłuszeństwo i wznieść ołtarz Atenie po złożeniu w ofierze byka Posejdonowi . Bellerophon zrobił to i udał się do Ephyre, gdzie znalazł Pegaza, obezwładnił go, a następnie rzucił się na grzbiet skrzydlatego konia w jego ramionach, trenując go do nadchodzącej bitwy. Według Pausaniasa , Pegaz zostaje przywieziony do Bellerofonu przez Atenę, która sama go schwytała i powstrzymała, a według Hezjoda przez Posejdona, podczas gdy bohater wędrował w poszukiwaniu rozwiązania.
Pegaz stał się wierzchowcem Bellerofonu, a bohater pokonał Chimerę z jego pomocą, w zależności od wersji, albo za pomocą ołowianej włóczni, która stopiła się w kontakcie z ognistym pyskiem bestii i spaliła jej wnętrzności w trakcie to jest podziurawione strzałami.
Kolejna wersja mituPlutarch podaje nam racjonalizującą wersję mitu: Bellerophon byłby księciem Licji , Chimera nie był potworem, ale kapitanem piratów imieniem Chimarros, który wyrządziłby Licyjczykom wiele szkód . Jego łódź była ozdobiona lwem na dziobie i smokiem na rufie . Bellerophon ścigałby go z Pegazem i zabiłby go.
Chimera jest powszechnie uważana za kobietę, pomimo grzywy zdobiącej jej lwią głowę na przedstawieniach. Widok Chimery był zapowiedzią burz , wraków statków i klęsk żywiołowych, zwłaszcza wulkanicznych.
W sztuce etruskiej, Chimera pojawia się w okresie poprzedzającym orientalnego archaicznej sztuki etruskiej, to znaczy bardzo wcześnie etruskich malowideł ściennych w IV th wieku przed naszą erą. AD Chimera z Arezzo jest z brązu Etrusków sztuki przechowywane w Muzeum Archeologicznym w Florence i chimer z Notre Dame w Paryżu zdobić słynnej katedry.
Walka między Bellerofontem a Chimerą jest opisana na wielu monetach z Koryntu .
W sztuce średniowiecznej , choć zapomina się o Chimerze starożytności, pojawiają się figury chimeryczne.
Chimera i jej mit stanowią podatny grunt dla interpretacji, ponieważ zwierzęta, które ją tworzą, tradycyjnie noszą wiele symboli (królewskie dla lwa itp.), A zatem chimera łączy symbole trzech zwierząt (znaczenie, jakie należy jej nadać nie jest to dla nas tak oczywiste, jak mogłoby być w tamtym czasie…). I odwrotnie, zwierzęta mogą służyć jako symbole i emblematy. Klasyczny wątek zwycięstwa bohatera nad potworem można interpretować na każdym poziomie, od najgłębiej pogrzebanego psychologicznego po najbardziej zbiorowy (zwycięstwo jednego narodu nad drugim - lub koalicja kilku narodów -, religii nad drugim), z jednej organizacji politycznej do drugiej itp.). Jedynym warunkiem jest zebranie wskazówek łączących potwora (ów) z pokonanymi (ami) oraz bohatera (i jego sojuszników lub cechy) ze zwycięzcą (ami). Na podstawie wątpliwych interpretacji etymologicznych możliwe są różne powiązania (i rzeczywiście dokonano ) z Cymeryjczykami i Kimerosami (przodkami cherubinów ) Sumerów .
Według Édouarda Braseya , w średniowieczu chimera symbolizowała pokusę i nierealne pragnienia.
Walka Bellerofonta jadącego na Pegazie z Chimerą jest również archetypem wielu opowieści, w których dzielni rycerze na swoich białych wierzchowcach triumfują nad najstraszniejszymi potworami .
Słowniku symbol wskazuje, że chimera jest bardzo skomplikowany symbol wyimaginowanych stworzeń z głębin nieświadomości , ewentualnie reprezentującego niespełnione pragnienia, źródła frustracji i późniejszym bólem. Chimera jest postrzegana jako potwór, który uwodzi i traci tego, kto do niej przychodzi, potwór, z którym nie można walczyć czołowo i „trzeba go ścigać, aby zaskoczyć go w najgłębszych kryjówkach” .
Socjologowie i poeci widzieliby w chimerze metaforę potoków, „kapryśnych jak kozy, niszczących jak lwy i wijących się jak węże” , których nie można powstrzymać budową grobli, lecz jedynie wysychając źródła. kurs.
Paul Diel interpretuje pojawienie się chimery, złożonej z ciała lwa , kozła i węża, jako złożonego potwora, w którym lew reprezentuje wypaczenie materialnych pragnień, kozioł - przewrotną dominację seksualną, a wąż kłamie. Przeciwstawia również Chimerę skrzydlatemu koniowi Pegazowi : dar Pegaza dla Bellerofona od Ateny , symbol wzniosłej waleczności, oznacza, że człowiek może przezwyciężyć wyobraźnię uniesienia symbolizowanego przez chimerę tylko pod warunkiem opanowania energii. Duchowy reprezentowany przez Pegaza. Skrzydlaty koń jest zatem przeciwieństwem chimery, reprezentuje wzniesienie podstawowych pragnień duchowości, które sprzeciwiają się trywializacji i perwersji reprezentowanej przez tego potwora. Autor dodaje, że chwytając Pegaza złotą uzdą i jeżdżąc na nim, Bellerophon jest w stanie pokonać chimerę, ale to chimeryczne i przelotne zwycięstwo sprawia, że jest zarozumiały, a tym samym przyspiesza jego upadek (a nawet później, w geście Bellerophon , ten ostatni jest ofiarą swojej dumy i uważa, że jest w stanie dotrzeć do Olimpu z Pegazem ). Chimera może symbolizować potwora niszczącego kraj, a także panowanie zboczonego, tyrańskiego lub słabego władcy.
Dla Roberta Gravesa każda część to w społeczeństwie matriarchalny rodowód poprzedzający patriarchalnych Achajów, trzy epoki kobiety: lew w okresie dojrzewania , koza w okresie dojrzewania, wąż w okresie menopauzy .
Tym samym zwierzętom przypisywano także trzy pory roku: wiosnę dla lwa, lato dla kozła i zimę dla węża, który jest zimny, który linie, „regeneruje się” w cieniu. Zgromadzenie tych trzech elementów rozumienia czasu i natury symbolizowało życie, które przemija, życie w swoim biegu: Boginię-Matkę w swoim spełnieniu.
Legenda, że została zabita, oznacza porzucenie jej kultu i prerogatyw, które zostały zastąpione przez nowych męskich bogów. To, że pluje ogniem itp., Odpowiada należnemu jej szacunkowi, który w przypadku nieposłuszeństwa podpala cię. Symbol węża znajduje się w Księdze Rodzaju w Biblii , znów w postaci samicy, ale tym razem szkodliwy; aw religii chrześcijańskiej Dziewica nadal ma moc panowania nad swoim wężem. Ale podczas gdy w czasach Chimery, jako przedstawiciel Bogini Matki, wąż był symbolem wieku , pory roku, stał się fallicznym symbolem w społeczeństwie patriarchalnym.
„Nawet w starożytności Chimera jest uważana za symbol wulkanicznego charakteru licyjskiej gleby” - zauważył Harry Thurston Peck. Ctesias , cytowany przez Pliniusza Starszego i Focjusza , zidentyfikował Górę Chimera jako region, w którym emanacje płonącego gazu są trwałe. Górę Chimera można nadal znaleźć dziś przez wędrowców na Drodze Licyjskiej w południowo - zachodniej Turcji . Nazywane po turecku Yanartaş (płonąca skała), miejsce to składa się z około dwóch tuzinów kominów w ziemi, skupionych na wzgórzu nad świątynią Hefajstosa , około 3 km na północ od Çıralı , w pobliżu starożytnego Olimpu w Licji . Kominy wydzielają metan, który się zapala.