Charles Andler

Charles Andler Obraz w Infobox. Charles Andler (1932) Biografia
Narodziny 11 marca 1866
Strasburg
Śmierć 1 st April 1.933(67 lat)
Malesherbes
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Imię urodzenia Charles Philippe Théodore Andler
Pseudonim Theodore Randal
Narodowość Francuski
Trening Lycée Condorcet
Higher Normal School
Zajęcia Germanista , profesor uniwersytetu , historyk
Inne informacje
Pracował dla University of Paris , College of France (1926-1933)
Partie polityczne Francuska sekcja Robotniczej Międzynarodowej
Rewolucyjnej Socjalistycznej Partii Robotniczej
Nagrody Kawaler Legii Honorowej
Oficer Legii Honorowej
Komendant Legii Honorowej
Archiwa prowadzone przez Kolegium Francji (61 CDF)
Père-Lachaise - Dywizja 26 - Schmidt 01.jpg Widok na grób.

Charles Philippe Théodore Andler , urodzony dnia11 marca 1866w Strasburgu i zmarł dalej1 st April 1.933w Malesherbes (Loiret), jest francuskim germanistą , profesorem na katedrze języków i literatur pochodzenia germańskiego w Collège de France (1926-1933) i na Sorbonie . Uważany jest za jednego z ojców założycieli germanistyki jako dyscypliny uniwersyteckiej we Francji.

Biografia

Pochodzenie rodzinne i szkolenie

Charles Andler urodził się w domu położonym przy Place de l'Homme-de-Fer w Strasburgu . Pochodzi z zamożnej protestanckiej rodziny: jego ojciec Philippe Andler, profesor i farmaceuta, jest także założycielem fabryki produktów chemicznych; jego matka, Sophie Herrenschmidt, również jest nauczycielką.

Jego rodzina pozostała w Strasburgu pomimo aneksji Alzacji w 1871 roku. Karol był najpierw uczniem liceum w Strasburgu , które wówczas nosiło nazwę Kaiserliches Lyceum . W 1879 roku jego ojciec zdecydował się go wycofać, ku rozczarowaniu kadry nauczycielskiej, która uważała go za genialnego ucznia. Andler wyjechał na dwa lata do College of Grey w Haute-Saône, a następnie do Lycée Hoche w Wersalu , gdzie w 1882 r. Uzyskał maturę pisemną.

Następnie przygotowywał się do egzaminu konkursowego do École normale supérieure , w Lycée Hoche do 1883 r., A następnie w Lycée Condorcet w Paryżu. Otrzymał 17 th w 1884 roku.

Tam studiował filozofię, w szczególności u Émile Boutroux i Léon Ollé-Laprune , od 1884 do 1887. Licencję uzyskał w 1885 r., A następnie uzyskał dyplom wyższej uczelni. Jednak dwukrotnie (1888 i 1889) zawiódł w agrégacji filozoficznej z powodu nieporozumienia z jury w sprawie filozofii niemieckiej.

Od września do października 1888 roku był nauczycielem w Lycée de Montauban , ale szybko został zwolniony z powodów zdrowotnych. Następnie zapisał się do École des chartes , ale przebywał tam tylko dziesięć dni.

W związku z tym wznowił studia na Sorbonie od 1888 r. U boku André Lichtenbergera , również ze Strasburga, i Alberta Lange.

W 1889 r. Został przyjęty najpierw do niemieckiego skupienia, potem Andler wyjechał na długi pobyt do Berlina, gdzie spotkał profesora literatury niemieckiej Ericha Schmidta i uczęszczał na lekcje Heinricha von Treitschke .

W tym samym roku dołączył Andler Socjalistycznej Partii Robotniczej Rewolucyjnej z Jean Allemane .

Profesor Andlera i działacz socjalistyczny

Andler wrócił do Francji w 1891 roku. Następnie przygotował rozprawę o socjalizmie w Niemczech i latem 1891 roku, podczas pobytu naukowego w Londynie , spotkał się z Fryderykiem Engelsem , po tym, jak poprosił o wywiad w liście, w którym nazywa Engelsa ” czczony mistrz ” .

Od 1891 do 1893 Andler był nauczycielem języka niemieckiego w Lycée de Nancy . Od 1893 objął pierwsze stanowisko w szkolnictwie wyższym, zastępując Arthura Chuqueta jako wykładowca języka niemieckiego w École normale supérieure.

W październiku 1895 roku poślubił Elisabeth Schmidt, córkę alzackiego pastora i wnuczkę Charlesa Schmidta , profesora teologii w Strasburgu . Mieli dwoje dzieci. Pierwszy, Pierre, jest doktorem medycyny, a drugi, Geneviève, zostaje pianistą i poślubia nauczycielkę.

Od 1895 do 1897 wykładał w Free College of Social Sciences w Paryżu. W 1897 r. Obronił w Paryżu pracę magisterską: Początki socjalizmu państwowego w Niemczech . Od 1897 do 1901 był zastępcą Ernesta Lichtenbergera , wykładowcy na Wydziale Literatury w Paryżu. Od 1901 r. Sam Andler był wykładowcą, a Lichtenberger otrzymał tytuł profesora.

W tym okresie był dreyfusistą i aktywnym bojownikiem socjalistycznym. Wraz ze swoim przyjacielem Lucienem Herr , bibliotekarzem École normale supérieure, założył w 1899 roku École socialiste w Paryżu , mając na celu uczynienie bardziej przystępnymi teoriami ruchu socjalistycznego i Grupy Jedności Socjalistycznej w Paryżu . Współprowadzi założoną w tym samym roku przez Herr New Bookstore and Publishing Company , firmę wierną reformistycznym ideom Jeana Jaurèsa . Jego zainteresowanie socjalizmem rośnie iw 1901 roku w języku francuskim Manifest Komunistyczny od Karola Marksa . Został członkiem SFIO, kiedy została założona w 1905 roku.

W 1904 r. Został kierownikiem studiów języków nowożytnych na Wydziale Literatury. W tym samym roku udał się do Weimaru, aby spotkać się z siostrą Fryderyka Nietzschego , Elisabeth Förster-Nietzsche , w celu uzyskania informacji do badań nad filozofem. W 1906 r. Został docentem, stanowisko to pełnił do 1908 r.

Chcąc pokazać, czym są Niemcy, opublikował w 1905 r. Podręcznik do zajęć pierwszego i ostatniego roku, Das moderne Deutschland in kulturhistorischen Darstellungen . We wrześniu 1907 roku, ponownie podróżując w ramach swoich badań nad Nietzsche'm, udał się do Bazylei i tam spotkał teologa Carla Albrechta Bernoulliego  (de) , wielkiego znawcę myśli nietzscheańskiej.

W kwietniu 1908 roku wyjechał ze swoimi studentami do Berlina, gdzie prowadził dwa wykłady, jeden w Technische Hochschule Charlottenburg, a drugi w Stadthalle w Schöneberg . Ta podróż wywołała we Francji wielką polityczną wrzawę. Następnie L ' Action Française rozpoczął wielką kampanię zniesławienia przeciwko Andlerowi, twierdząc, że jego podejście jest antyfrancuskie. Zajęcia Andlera na Sorbonie zostały zawieszone z powodu demonstracji zorganizowanych przez Action Française.

W tym samym roku został profesorem języka niemieckiego i literatury na Uniwersytecie w Paryżu, gdzie uczył pracę niemieckich romantyków , Goethego , Heinego i Nietzschego. W 1923 roku przejął kierownictwo od Ernesta Lichtenbergera.

Od 1910 r. Prowadził kursy w Szkole Socjalistycznej w Paryżu, a od 1910 do 1911 w École des Hautes Études Sociales.

Podczas pierwszej wojny światowej w 1917 roku założył Republikańską Ligę Alzacji i Lotaryngii w celu ułatwienia ponownej integracji Alzacji i Lotaryngii z Republiką Francuską. W 1918 r. Był dyrektorem Revue d'Alsace Lorraine i wraz z innymi profesorami reorganizował Wydział Literatury w Strasburgu . Od grudnia 1918 do lutego 1920 był członkiem Rady Alzacji i Lotaryngii.

Opuścił SFIO w 1920 roku, roku kongresu w Tours .

W 1926 r. Objął katedrę języków i literatur pochodzenia germańskiego w College de France , zastępując zmarłego w 1925 r. Arthura Chuqueta. Pełnił tę funkcję do swojej śmierci w 1933 r. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Ojciec-Pere ( 26 e dywizja).

Charles Andler miał wielu studentów, w tym Jeana Giraudoux , Félix Bertaux , Geneviève Bianquis , Maurice Cahen , Albert Thomas , Ernest Tonnelat , Edmond Vermeil czy nawet Jean Fourquet .

Założyciel studiów germańskich

Badanie badań niemieckich jest początkiem XX th  wieku nadal głęboko naznaczone antagonizmu między Francją a Niemcami urodzonych w wyniku wojny francusko-pruskiej w 1870 roku .

Wraz z Henri Lichtenbergerem będzie jedną z dwóch „postaci założycieli” dyscypliny germanistyki na uniwersytecie od 1904 roku.

Daniny

Jego imię nosi ulica w dzielnicy Montagne Verte w Strasburgu.

Główne publikacje

Książki

Podręcznik do języka niemieckiego

Tłumaczenia

Korespondencja

Uwagi i odniesienia

  1. Ernest Tonnelat, Charles Andler: jego życie i praca , 1937, s.  11 .
  2. Antoinette Blum, „Charles Andler (1866-1933)”, w Sprawie Dreyfusa: słownik, 2006, s. 117-120
  3. „Imperial High School”; niemieckie słowo normalnie brzmiałoby Gymnasium .
  4. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  16 .
  6. Uczniowie ENS mogą mieć lekcje od nauczycieli ze szkoły, ale także lekcje z Sorbony, a dyplomy są z Sorbony.
  7. 1887 i 1888 byłyby bardziej logiczne: ponieważ został przyjęty do niemieckiego zgromadzenia w 1889 roku, co zostało potwierdzone (patrz poniżej), wydaje się trudne, że spędził ten sam rok agrégation w filozofii. Co więcej, ogólnie rzecz biorąc, chronologia nie jest jasna między 1884 a 1889 rokiem. Théodore Zeldin w „Duma i inteligencja” potwierdza 1887 i 1888 na stronie 297.
  8. Daniel Lindenberg, "Mistrz germańskich badań wbrew sobie: Charles Andler", w prefacji , n o  13, maj-czerwiec 1989, s.  89-92 .
  9. Biblioteka Szkoły Kartartów , 1888, s. 534-535 ( czytaj online ).
  10. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  35 .
  11. André Chervel, „  The Aggregates of Secondary Education. Directory 1809-1950  ” , on Digital Resources in Educational History (dostęp 19 czerwca 2014 ) .
  12. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  41 .
  13. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  43 .
  14. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  76 .
  16. Émile Tonnelat, op. cit. , s.  77 .
  17. O jego zaangażowaniu w sprawę Dreyfusa, patrz jego ogłoszenie w Słowniku biograficznym i geograficznym sprawy Dreyfusa { https://dicoaffairedreyfus.com/index.php/2020/01/28/charles-andler/} .
  18. Albert Thomas, historyk współczesności
  19. Stéphane Baciocchi / Jennifer Mergy, Ocena w komisji: teksty i raporty z subskrypcji do Komitetu do spraw pracy historycznej i naukowej, 1903-1917 , Berghahn Books, 2003, s.  19 .
  20. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  153 .
  21. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  151 .
  22. Michel Leymarie / Jacques Prévotat, L'Action française: kultura, społeczeństwo, polityka , Presses Universitaires Septentrion, 2008, s.  210 .
  23. Antoinette Blum, „Charles Andler w 1908 roku: Germanista złapany między Francją a Niemcami”, w Revue germanique internationale, nr 4, 1995, „The German mirror”, str. 27-44
  24. Ernest Tonnelat, op. cit. , s.  253 .
  25. Zobacz: Michel Hiszpania / Michael Werner , Przyczynek do historii humanistyki we Francji i Niemczech w XIX th  wieku , Editions MSH 1990, s.  354 f.
  26. Élisabeth Décultot, „  Germanistik (germanistyka) we Francji” (art.), In Dictionary of the Germanic World , Élisabeth Décultot, Michel Spain i Jacques Le Rider (reż), Paryż, Bayard, 2007, s.  401-404 .
  27. Maurice Moszberger (reż.), Historical Dictionary of the Streets of Strasbourg , Le Verger, Barr, 2012 (nowe poprawione wydanie), s.  305 ( ISBN  9782845741393 )

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne