Kongres Tours

Kongres Tours
Przestarzały 25-30 grudnia 1920
Lokalizacja Wycieczki
Obraz poglądowy artykułu z Kongresu w Tours
Widok ogólny sali kongresowej w Tours. Wielki sztandar „Pracownicy wszystkich krajów, łączcie się! „Rozmieszczony jest pod hasłem„ Wyzwolenie robotników będzie dziełem samych robotników ”oraz dwa portrety Jeana Jaurèsa .
Agence Meurisse , Paryż, BnF , dział grafiki i fotografii , 1920.
Członkostwo w Międzynarodówce Komunistycznej Za: 3252 głosów

Przeciw: 1022 głosów

Kongres Tours jest 18 th Kongres Narodowy Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej (SFIO, Partia Socjalistyczna). Odbyło się w sali Manège przylegającej do dawnego opactwa Saint-Julien de Tours od 25 do 30 grudnia 1920 roku .

Podczas tego kongresu powstała Francuska Sekcja Międzynarodówki Komunistycznej (SFIC, przyszła Francuska Partia Komunistyczna - PCF). Było to ważne wydarzenie w historii francuskiej lewicy i od dawna naznaczyło jej strukturę.

Kontekst

Oddział SFIO załamał się w związku z postawą wobec konfliktu I wojny światowej (1914-1918). Kiedy ogłoszono wojnę, prawie wszyscy socjaliści przystąpili do Świętej Unii , niektórzy bezpośrednio uczestniczyli w rządach ( Marcel Sembat , Jules Guesde , Albert Thomas ). Powszechnie uważa się, że wojna będzie krótka, a patriotyczny nawias szybko się zamknie. Ale wojna rozpoczęła się na dłuższą metę i od 1914 r. Zwolennicy pacyfizmu, tacy jak rewolucyjni związkowcy skupieni wokół przeglądu La Vie Ouvrière, którego gospodarzem był Pierre Monatte, zaczęli kwestionować zasługi Union Sacrée. Nawet jeśli Kongres w grudniu 1915 r. Zdecydowaną większością głosów opowiedział się za kontynuacją działań wojennych, nadal rozwijały się tendencje pacyfistyczne zwane War Minority i Zimmerwald . Stała Komisja Administracyjna (CAP) wybrana na Kongresie w grudniu 1916 r. Ma obecnie tylko 13 głosów przeciwko 11 mniejszościom. Po rewolucji rosyjskiej w 1917 r. I traktacie brzeskim z sympatią podążali francuscy socjaliści. Na kongresie w październiku 1918 r. Zwyciężył internacjonalistyczny wniosek Jeana Longueta i mniejszości zdominowały obecnie WPR.

Lata 1919 i 1920 to ważny okres rozwoju ruchu robotniczego . Od marca 1919 r. Rozpoczęły się strajki w kopalniach, tekstyliach, na kolei i bankach. Stłumienie tych rotacyjnych strajków CGT zostało naznaczone zwolnieniem 18 000 metalurgów, co podważa rewolucyjny związek zawodowy, ale skutkuje uzyskaniem ośmiogodzinnego dnia pracy . Wydarzenia te wywołują silną presję na SFIO, gdzie ścierają się dwie skrajności: „  Zimmerwaldiens  ” i reformiści.

Na nadzwyczajnym kongresie w kwietniu 1919 roku Léon Blum uzasadnia istnienie różnych tendencji, ale kończy apelem o jedność. Próba wyborów parlamentarnych z listopada 1919 r. Jest porażką partii, która traci jedną trzecią deputowanych, mimo że uzyskała więcej głosów niż w poprzednim głosowaniu. W lutym 1920 r. Na kongresie w Strasburgu członkowie zaakceptowali 92% wycofania się SFIO z Drugiej Międzynarodówki , zdyskredytowane brakiem stanowczości w przeciwstawianiu się wojnie. Zdecydowano też o wysłaniu delegacji do Moskwy w celu zbadania warunków przystąpienia do III Międzynarodówki . Delegaci to Frossard i Cachin .

Na następnym zjeździe, miasto Tours została wybrana jako neutralnym gruncie niedaleko Paryża jako najbardziej niechętnie działacze bali się przytłoczony przez zwolenników przystąpienia do III -go Międzynarodowego większości w komunistycznej federacji Sekwany .

Przygotowanie Kongresu

Przybywając do Moskwy w czerwcu 1920 r., Obaj delegaci przechodzą operację uwodzenia, zanim zostali zaproszeni do udziału w pracach drugiego kongresu Kominternu w lipcu , jako obserwatorzy, podczas gdy rewolucjoniści Alfred Rosmer i Marcel Ollivier , już członkowie III e. Międzynarodowe, uczestniczą jako delegaci. Po powrocie do Francji Frossard i Cachin zgodzą się na wniosek o członkostwo Komitetu Trzeciej Międzynarodówki pod przewodnictwem Fernanda Loriot i Borisa Souvarine'a . Byłoby nieporozumienie co do słynnych warunków przyjęcia . Warunki te wyniosły 9 podczas podróży do Moskwy; zostają podniesione do 21 sierpnia po odejściu dwóch delegatów francuskich. Warunki te, napisane głównie przez Lenina , to zasady postępowania partii komunistycznych, które narzucają autorytarny tryb działania, wykluczając wszystkich reformistów i zobowiązując się do niezachwianego poparcia Moskwy dla światowej rewolucji proletariackiej .

Od maja 1919 r. Aktywna frakcja skupiona wokół Borisa Souvarine'a i Fernanda Loriot jest za członkostwem i zorganizowała się w Komitet Trzeciej Międzynarodówki . Zbiera głosy ponad jednej trzeciej członków socjalistycznych w lutym 1920 r., Ma fundusze zapewnione przez bolszewików i ma własny Biuletyn Komunistyczny . Uczestniczą w nich rewolucyjni związkowcy, którzy nie są członkami partii, tacy jak Pierre Monatte . To twardy rdzeń, który opowiada się za członkostwem, a jednym z jego najbardziej zagorzałych zwolenników jest Raymond Lefebvre . Ten ostatni nie będzie jednak mógł uczestniczyć w kongresie, ponieważ zniknie kilka tygodni wcześniej, pod koniec pobytu w Rosji.

Obrady kongresowe

Podczas kongresu SFIO podzieliło się na trzy obozy:

W rzeczywistości gra jest zakończona, ponieważ delegaci mają mandat nadrzędny, a duże federacje, takie jak Sekwana (jedna czwarta delegatów), Nord i Pas-de-Calais w przeważającej większości głosowały za członkostwem.

Debaty są gorące . Rankiem 28 listopada przesłanie Zinowjewa popiera wniosek „towarzyszy Loriot, Monatte, Souvarine, Cachin, Frossard i inni” i potępia reformizm pozostałych. Longuet protestowali przeciw tej ingerencji poprzez uruchomienie: „socjalizm Jaurès nie może udać się do Moskwy z pętlą na szyi i głowie pokryte popiołem . ” Przybycie Clary Zetkin , wysłanniczki Międzynarodówki Komunistycznej i założycielki Międzynarodówki Socjalistycznej Kobiet , w trakcie przemówienia Sekretarza Generalnego Frossarda, stanowi zamach stanu, podczas gdy rząd francuski nie pozwala jej pozostać, co zmusiło ją do podróżować nielegalnie: na mównicy podjęła retorykę bolszewików przeciwko oportunistom, broniła powstania „scentralizowanej i silnie zdyscyplinowanej partii” i otrzymała wielkie brawa. Jego obecność miałaby po części decydować o wyniku kongresu, nie tyle przez jego przemówienie, ile przez jego działanie podczas spotkań na marginesie kongresu. Zarówno Zinowjew, jak i Zetkin wpłynęli na decyzję o wykluczeniu Longueta, uważanego przez Lenina za oportunistę, mimo przynależności do mniejszości wojennej i wnuka Karola Marksa .

Wniosek obozu Léona Bluma, zatytułowany „Wniosek o jedność międzynarodową”, został wycofany z głosowania przez jego autorów, tak że podział na dwie części był nieunikniony: z jednej strony „francuska sekcja Międzynarodówki Komunistycznej” (SFIC przyszła Partia Komunistyczna ), większość w Tours (3208 głosów), składająca się z pierwszego obozu i skupiająca większość bojowników, z drugiej strony SFIO, mniejszość (1022 głosy), skupiająca pozostałe dwa obozy, oraz reprezentujący większość wybieranych urzędników.

Wniosek Paula Mistrala w sprawie odmowy wejścia na ścieżkę wykluczeń, którego żądał Zinowjew, został odrzucony następnego dnia 30 3247 głosami przeciw 1398.

Mniejszości opuszczają następnie kongres przed jego zakończeniem, pozostawiając miejsce większości komunistycznej.

Wybory organów krajowych

Kongres kończy się wyborem Komitetu Sterującego nowej partii SFIC, w skład której wchodzą 24 osoby: Alexandre Blanc , Joseph Boyet , René Bureau , Cartier, Marcel Cachin , Antonio Coen , Amédée Dunois , Eugène Dondicol , Albert Fournier , Ludovic-Oscar Frossard , Henri Gourdeaux , Ker (Antoine Keim), Georges Lévy , Fernand Loriot , Lucie Leiciague , Paul-Louis , Victor Méric , Charles Rappoport , Daniel Renoult , Louis Sellier , Georges Servantier , Boris Souvarine , Albert Treint , Paul Vaillant-Couturier  ; a także 8 zastępców: Emile BESTEL , Marthe BIGOT , Jules Hattenberger , Paul Laloyau Pierre Mercier, Marthe Pichorel , Henri Palicot , Henri Rebersat .

Spośród 24 członków pełnoprawnych 13 odejdzie lub zostanie później wykluczonych z partii.

Konsekwencje

Komuniści zachować przywództwo Humanity , że socjaliści o popularne .

Socjalistyczny SFIO postawił następnie Paula Faure na czele .

Po tym rozłamie nastąpił rozłam CGT w 1921 r., Wraz z utworzeniem Generalnej Konfederacji Jednolitej Pracy (CGTU) o tendencji rewolucyjnej (komuniści i libertarianie).

Znaczące stwierdzenia

Wystąpienie Léona Bluma podczas Kongresu

Przemówienie Léona Bluma, poniedziałek, 27 grudnia 1920 r

tekst

Jaka będzie nowa impreza, którą chcesz stworzyć? Zamiast tworzyć wolę ludową u podstawy i wzrastać stopniowo, wasz system centralizacji zakłada podporządkowanie każdego organizmu organizmowi, który jest nad nim wyższy; na szczycie jest komitet sterujący, od którego wszystko musi zależeć, jest to rodzaj dowództwa wojskowego formułowanego z góry i przekazywanego z rangi na rangę, do prostych bojowników, aż do prostych sekcji […]. Jesteśmy do głębi siebie przekonani, że podczas wyprawy na przygodę ktoś musi zostać i zatrzymać stary dom […] Obaj, nawet rozdzieleni, pozostaną socjalistami; mimo wszystko pozostańmy braćmi, którzy rozdzielą okrutną kłótnię, ale rodzinną, i że wspólne ognisko może jeszcze się zjednoczyć.

 

Wdzięczność Antonio Gramsciego 4 stycznia 1921 r

tekst

Nie możemy zrozumieć sensu i zakresu Kongresu w Tours, jeśli nie zastąpimy walki tendencji wewnątrz Partii Socjalistycznej w ogólnych ramach ruchu robotniczo-chłopskiego we Francji. Kongres Tours jest ściśle związane ze strajkiem 1 st maja, wyniki odzwierciedlają postanowienia mas wobec organów ruchu związkowego, który przy okazji strajku i usunięcia jej bezpośrednich następstw, zareagował na sposób iw formach, które znamy. Komitet III th International, którego dwie sekretarki, Loriot i Souvarine w więzieniu od maja pod zarzutem spisku przeciwko bezpieczeństwu państwa, widząc zdecydowaną większość mandatów zużycia jego ruchu. Komitet III th International, który reprezentuje stałą fundamentalną trzon nowej partii komunistycznej, nie wahał się przez chwilę, aby wykonać ostre i wyraźne stanowisko przeciwko urzędnikom CGT i posłów socjalistycznych, którzy podczas strajku maja zdradził francuską pracy klasa. Trzecia Międzynarodówka komunistyczna miała tę cnotę, by uśmierzyć spór między „związkiem” a „socjalistą”; Pozbawieni ideologii związkowej, rewolucyjni przywódcy CGT podjęli wytrwałą i systematyczną pracę organizacyjną i propagandową, która niedługo przyniosła owoce, tym szybciej dojrzewające i liczniejsze, jak oportunistyczna polityka i zdrajca Komitet Konfederacyjny zredukował członkostwo związkowe z dwóch i pół miliona członków do sześciuset tysięcy, a tym samym nadał większe znaczenie masie najbardziej świadomych robotników i chłopów, którzy również byli zarejestrowani w Partii Politycznej. Wycieczki zwycięstwem jest zwycięstwo Komitetu III th International oraz wstępem do zwycięstwa rewolucjonistów uzyskać w CGT. przed Kongresem, co doprowadzi ich później do podboju rynków pracy i związków resortowych.

Kongres w Tours ma głęboki wpływ nie tylko na klasę robotniczą, ale także na klasę chłopską. Fakt, że większość odcinków wiejskie głosowała za III th International i bardziej jednorodnej i imprezie z rewolucyjnego centralizmu silniejszy, można interpretować jako przejaw impulsywności przez tych, którzy nie chcą, aby zobaczyć skalę kryzysu, który jest rozbicie stara struktura społeczeństwa francuskiego. Legenda o Francji, kraju małych właścicieli, nie ma już spójności. Jeszcze przed wojną rozpad starych form ekonomicznych osiągnął ostrą fazę, czego dowodem były częste i masowe agitacje klasy chłopskiej. Poniższe liczby, odnoszące się do roku 1913, podają więcej szczegółów na temat warunków podziału majątku we Francji, które zostały ogromnie pogorszone przez wojnę, ponieważ wojna spowodowała drenaż bogactwa w kierunku sejfów mniejszości: 1913, przedstawiając całkowite bogactwo francuskie liczbą 1000 i liczbę obywateli zdolnych prawnie być właścicielami przez tę samą liczbę 1000, otrzymaliśmy następujący rozkład: 470 Francuzów, czyli 47% ludności bez majątku, 406 francuskich właścicieli 120 jednostek, czyli 40%, bardzo małych właścicieli, 85 francuskich lub 8,5% populacji właścicieli 400 jednostek i 39 francuskich, lub 4% populacji właścicieli 470 jednostek. Pogarszanie się ogólnej kondycji ekonomicznej dostatecznie wyjaśnia rewolucyjny impuls klas wiejskich, który ujawnił się podczas kongresu w Tours.

Ale Kongres w Tours, oprócz swojego ogólnego znaczenia w ramach francuskiego ruchu rewolucyjnego, ma bardzo ważne znaczenie w ramach ruchu rewolucyjnego reprezentowanego przez organizację Międzynarodówki Komunistycznej.

Aby dokonać dokładnej oceny wyników Kongresu, należy wziąć pod uwagę fakt, że większość Kongresu nie ma jeszcze żadnych oficjalnych powiązań z Międzynarodówką Komunistyczną, że nowa partia nie została jeszcze przyjęta do organizacja z Moskwy. Nowa partia prosi o przyjęcie, po oddzieleniu się od reformistów i centrystów: cięcie jest tak radykalne, że Longuet pozostaje poza nową partią, podobnie jak Paul Faure, który mimo to udał się do Imoli w 1919 r. Po Kongresie Bolońskim , i stworzyli doskonałą miłość do komunistycznego internacjonalizmu z niektórymi z największych przedstawicieli współczesnego unitarianizmu włoskiego.

Najważniejsze na Kongresie w Tours jest właśnie to, że partia opowiadająca się za członkostwem osiągnęła dość niezwykły stopień jednorodności, a pośród niej pierwotnie komunistyczne jądro, jądro reprezentowane przez scentralizowaną organizację w ramach Komitetu. z Ill th International nabył decydującą przewagę.

Dlatego głos Tours nie jest zwycięstwem Cachina czy Frossarda; jest zwycięstwem komunistów, jest zwycięstwem rewolucyjnej klasy robotników i chłopów Francji, którzy są w trakcie rozczłonkowania biurokracji związkowej, oportunisty i zbrodniarza, i którzy, odrywając się od najpopularniejszych nosicieli - słowo parlamentarnej demagogii, dowiodło, że są oni zdecydowanie zdeterminowani wejść na pole walki o światową rewolucję.

 

Uwagi i odniesienia

  1. Por. Raymond Bailleul, Sala Manège w Tours, jej historia: Aspekty życia demokratycznego w Tours , Tours, Miejskie Archiwa w Tours, 2003. Sala ta została zniszczona w czerwcu 1940 roku.
  2. Claude Estier , Un Combat Centenaire 1905-2005, Histoire des socialistes français , Le Recherches midi 2005, s. 33-41
  3. Julien Chuzeville, Krótki moment rewolucyjny: utworzenie partii komunistycznej we Francji (1915-1924) , Libertalia, 2017, s. 154.
  4. Narodziny Francuskiej Partii Komunistycznej, relacja z 2000 lat historii w France Inter, 21 grudnia 2010
  5. Chronologia od 1914 do 1939 roku na Maitronie .
  6. Julien Chuzeville, Krótki moment rewolucyjny: utworzenie partii komunistycznej we Francji (1915-1924) , Libertalia, 2017, s. 190.
  7. Robert O Paxton, Jean-Louis Crémieux-Brilhac, L'Europe Au XXe Siècle
  8. „  21 Niedopuszczalne warunki  ” na PS 29
  9. Zostanie rozwiązany w październiku 1921 roku na prośbę IC
  10. „Narodziny Francuskiej Partii Komunistycznej”, L'Histoire , grudzień 2010.
  11. Romain Ducoulombier, towarzysze! Narodziny Partii Komunistycznej we Francji , Perrin, 2010, s. 357
  12. Raport stenograficzny z kongresu w Gallica
  13. Fabien Escalona, „  100 lat temu w Tours, podział francuskiego socjalizmu  ” , w Mediapart ,22 grudnia 2020 r(dostęp 22 grudnia 2020 ) .
  14. Magazyn L'Histoire , nr 359, grudzień 2010, strona 48.
  15. L'Humanité , 11 listopada 1920 .
  16. Julien Chuzeville, Krótki moment rewolucyjny: utworzenie partii komunistycznej we Francji (1915-1924) , Libertalia, 2017, s. 231.
  17. Julien Chuzeville, Krótki moment rewolucyjny: utworzenie partii komunistycznej we Francji (1915-1924) , Libertalia, 2017, s. 242-243.

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne