Charles Paulmier | |
Funkcje | |
---|---|
Zastępca | |
1885 - 1907 | |
Grupa polityczna |
Związek Prawicy Konstytucyjnej Akcja Liberalna Nacjonalistyczni Republikanie |
Poprzednik | Jerome Esnault |
Następca | Joseph Le Cherpy |
Radny Generalny Calvados | |
1883 - 1907 | |
Poprzednik | Charles-Pierre-Paul Paulmier |
Następca | Octave Biré |
Burmistrz Bretteville-sur-Laize | |
1875 - 1893 | |
Biografia | |
Imię urodzenia | Charles-Ernest Paulmier |
Data urodzenia | 2 kwietnia 1848 |
Miejsce urodzenia | Caen |
Data śmierci | 22 sierpnia 1907 |
Miejsce śmierci | Neuilly-sur-Seine |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
Rajdy bonapartystów |
Tata | Charles-Pierre-Paul Paulmier |
Zawód | Prawnik (1871-1878) |
Rezydencja | Calvados |
Charles-Ernest Paulmier , urodzony w Caen na2 kwietnia 1848i zmarł w Neuilly-sur-Seine dnia22 sierpnia 1907Jest to polityk francuski z końca XIX -tego wieku i początku XX th wieku .
Syn prawnika i parlamentarzysty Charlesa-Pierre-Paula Paulmera , Charles-Ernest Paulmier brał udział w wojnie francusko-niemieckiej 1870 r. , Aw szczególności w obronie Dreux , jako oficer w batalionie telefonów komórkowych .
Po studiach prawniczych w Paryżu został prawnikiem w 1871 r. I praktykował w adwokaturze tego miasta do 1878 r., Kiedy to wrócił do Calvados, aby poświęcić się tam karierze politycznej kontynuowanej przez ojca.
Od 1874 r., Radny okręgu Falaise , Paulmier został wybrany na burmistrza Bretteville-sur-Laize w 1875 r. I pozostał nim do 1893 r. W 1883 r. Został także członkiem Rady Generalnej Calvados w kantonie Bretteville-sur-Laize. do tej pory reprezentowany przez ojca. W tym czasie Paulmier był bonapartystowskim „konserwatystą” (monarchistą) .
Po pierwszej nieudanej próbie wyborów parlamentarnych w 1881 r. W okręgu Falaise (przeciwko republikańskiemu burmistrzowi Falaise, Esnault ), udało mu się wyłonić swojego zastępcę w wyborach w 1885 r. , Które odbyły się w głosowaniu na listy . Wybrany z listy konserwatywnej, zasiada z prawej strony Izby Deputowanych .
Ponownie wybrany w okręgu Falaise w 1889 (przeciwko republikanom Turgis ), 1893 (przeciwko republikaninowi Gabrielowi Lecomte), 1898 (przeciwko republikaninowi Bellenger), 1902 (przeciwko Levasseur) i 1906 (przeciwko Lesage), bronił głównie interesów rolników i hodowców (zwłaszcza hodowców koni ), opowiadając się za protekcjonistycznymi taryfami celnymi na zboża, za przywilejem gorzelników i za przywróceniem pari-mutuel (przesłuchanie rządu w tej sprawie w 1891 r.). Był także sekretarzem grupy rolniczej Izby w kadencji 1893-1898.
W przeciwieństwie do oportunistycznej republiki , a zwłaszcza jej świeckiej polityki szkolnej, Paulmier tymczasowo poparł bulangistów , których żądanie silnej władzy wykonawczej wynikającej z bezpośredniego powszechnego prawa wyborczego, zanim dołączyli do szeregów zgromadzeń , katolicy, którzy w ślad za od Jacques Piou zaakceptować Republika bardziej skutecznie bronić swoich wartości konserwatywnych. Okrzyknięty „rewizjonistą” w 1889 r., „Zebranym” (lub „liberalnym konserwatystą”) w 1893 r., A następnie „liberalnym republikaninem” w 1898 r., Paulmier w ten sposób dołączył do grupy praw konstytucyjnych w 1892 r., A następnie w ramach Akcji Liberalnej założonej w 1901 r. Antidreyfusard , należy również do nacjonalistycznej grupy republikańskiej utworzonej w 1902 roku.
W Styczeń 1899, wstąpił do Ligi Ojczyzny Francuskiej .
Paulmier poślubił Valentine Bouillant (1858-1932), wnuczkę zastępcy Arsène Aumont-Thiéville i siostrzenicę wydawcy Charlesa Delagrave. Właściciel Château de La Fresnaye , para mieszka również z córką Yvonne (przyszła baronowa de Marçay) w mieszkaniu w Villa Niel w Paryżu.
Uznany „sportowiec” Paulmier nie tylko uprawia jazdę konną, jazdę na rowerze i motoryzację (jest przyjacielem hrabiego Alberta de Dion , współzałożyciela firmy De Dion-Bouton ), ale także szermierkę. Przerażony pojedynek, uczeń Julesa Jacoba, a następnie Alberta Ayata , w 1894 roku zmierzył się z dziennikarzem Adrienem Papillaudem , którego zranił w brzuch. W 1897 r. Sprowokował - bezskutecznie - do pojedynku hrabiego Bertranda de Valon w wyniku prywatnego, utrzymywanego w tajemnicy sporu, który miał stać się źródłem w następnym roku „dramatu La Lanterne ”.
Plik 20 września 1898podczas gdy sprawa Dreyfusa podzieliła Francję, Paulmier wystosował list otwarty do ministra wojny, generała Chanoine , z prośbą o „zastosowanie prawa przeciwko tym, którzy wleczą naszych dowódców wojskowych w błocie”. W obliczu groźby skierowanej przeciwko Dreyfusardom, jeden z nich, dziennikarz Henri Turot , opublikował pod pseudonimem krótki artykuł brutalnie atakujący życie prywatne Paulmera . Opublikowano w La Lanterne du23 września(z dnia 24) artykuł insynuuje, że spór z hrabią Valon jest spowodowany niewiernością M me Paulmier.
Jej mąż wyjeżdżający z Paryża do swojego okręgu wyborczego, Valentine Paulmier, uzbrojony w rewolwer, udaje się do redakcji gazety. Nie mogąc spotkać się z redaktorem naczelnym Alexandre Millerandem , została przyjęta przez sekretarza redakcji Louisa Oliviera (1856-1923), do którego kilkakrotnie strzelała, poważnie go raniąc. Wydarzenie, o którym w nagłówkach donosiła sprawa Dreyfusa, skłoniło zastępcę Émile Cère do zaproponowania - na próżno - nowelizacji ustawy z 29 lipca 1881 r. O wolności prasy, mającej na celu zakaz anonimowości dziennikarzom.
Po powrocie do Paryża Paulmier wysyła swoich świadków do Turot. Ten drugi jest ranny w udo przez MP podczas pojedynku, który odbył się 1 st października w Puteaux , w szopie należącej do hrabiego Dion.
Oskarżony o usiłowanie zabójstwa, M mi Paulmier stających przed sąd przysięgłych Sądu z Sekwany na26 grudnia. Broniona przez Alberta Daneta, została uniewinniona przez jury od wszystkich zarzutów karnych. Niemniej jednak skazano ją na zapłacenie stronie cywilnej 15 000 franków odszkodowania .
W 1908 roku, rok po śmierci męża (który od kilku lat cierpiał na chorobę serca), Valentine ponownie wyszła za mąż za Alberta de Dion. Jej działalność filantropijna i działalność jako ochotniczki pielęgniarki podczas I wojny światowej przyniosły jej złoty medal za epidemie i Legię Honorową w 1921 roku.