Charles-Ernest Paulmier

Charles Paulmier
Rysunek.
Funkcje
Zastępca
1885 - 1907
Grupa polityczna Związek
Prawicy Konstytucyjnej
Akcja Liberalna
Nacjonalistyczni Republikanie
Poprzednik Jerome Esnault
Następca Joseph Le Cherpy
Radny Generalny Calvados
1883 - 1907
Poprzednik Charles-Pierre-Paul Paulmier
Następca Octave Biré
Burmistrz Bretteville-sur-Laize
1875 - 1893
Biografia
Imię urodzenia Charles-Ernest Paulmier
Data urodzenia 2 kwietnia 1848
Miejsce urodzenia Caen
Data śmierci 22 sierpnia 1907
Miejsce śmierci Neuilly-sur-Seine
Narodowość Francuski
Partia polityczna Rajdy bonapartystów
Tata Charles-Pierre-Paul Paulmier
Zawód Prawnik (1871-1878)
Rezydencja Calvados

Charles-Ernest Paulmier , urodzony w Caen na2 kwietnia 1848i zmarł w Neuilly-sur-Seine dnia22 sierpnia 1907Jest to polityk francuski z końca XIX -tego  wieku i początku XX th  wieku .

Biografia

Syn prawnika i parlamentarzysty Charlesa-Pierre-Paula Paulmera , Charles-Ernest Paulmier brał udział w wojnie francusko-niemieckiej 1870 r. , Aw szczególności w obronie Dreux , jako oficer w batalionie telefonów komórkowych .

Po studiach prawniczych w Paryżu został prawnikiem w 1871 r. I praktykował w adwokaturze tego miasta do 1878 r., Kiedy to wrócił do Calvados, aby poświęcić się tam karierze politycznej kontynuowanej przez ojca.

Kariera polityczna

Od 1874 r., Radny okręgu Falaise , Paulmier został wybrany na burmistrza Bretteville-sur-Laize w 1875 r. I pozostał nim do 1893 r. W 1883 r. Został także członkiem Rady Generalnej Calvados w kantonie Bretteville-sur-Laize. do tej pory reprezentowany przez ojca. W tym czasie Paulmier był bonapartystowskim „konserwatystą” (monarchistą) .

Po pierwszej nieudanej próbie wyborów parlamentarnych w 1881 r. W okręgu Falaise (przeciwko republikańskiemu burmistrzowi Falaise, Esnault ), udało mu się wyłonić swojego zastępcę w wyborach w 1885 r. , Które odbyły się w głosowaniu na listy . Wybrany z listy konserwatywnej, zasiada z prawej strony Izby Deputowanych .

Ponownie wybrany w okręgu Falaise w 1889 (przeciwko republikanom Turgis ), 1893 (przeciwko republikaninowi Gabrielowi Lecomte), 1898 (przeciwko republikaninowi Bellenger), 1902 (przeciwko Levasseur) i 1906 (przeciwko Lesage), bronił głównie interesów rolników i hodowców (zwłaszcza hodowców koni ), opowiadając się za protekcjonistycznymi taryfami celnymi na zboża, za przywilejem gorzelników i za przywróceniem pari-mutuel (przesłuchanie rządu w tej sprawie w 1891 r.). Był także sekretarzem grupy rolniczej Izby w kadencji 1893-1898.

W przeciwieństwie do oportunistycznej republiki , a zwłaszcza jej świeckiej polityki szkolnej, Paulmier tymczasowo poparł bulangistów , których żądanie silnej władzy wykonawczej wynikającej z bezpośredniego powszechnego prawa wyborczego, zanim dołączyli do szeregów zgromadzeń , katolicy, którzy w ślad za od Jacques Piou zaakceptować Republika bardziej skutecznie bronić swoich wartości konserwatywnych. Okrzyknięty „rewizjonistą” w 1889 r., „Zebranym” (lub „liberalnym konserwatystą”) w 1893 r., A następnie „liberalnym republikaninem” w 1898 r., Paulmier w ten sposób dołączył do grupy praw konstytucyjnych w 1892 r., A następnie w ramach Akcji Liberalnej założonej w 1901 r. Antidreyfusard , należy również do nacjonalistycznej grupy republikańskiej utworzonej w 1902 roku.

W Styczeń 1899, wstąpił do Ligi Ojczyzny Francuskiej .

Życie prywatne

Paulmier poślubił Valentine Bouillant (1858-1932), wnuczkę zastępcy Arsène Aumont-Thiéville i siostrzenicę wydawcy Charlesa Delagrave. Właściciel Château de La Fresnaye , para mieszka również z córką Yvonne (przyszła baronowa de Marçay) w mieszkaniu w Villa Niel w Paryżu.

Uznany „sportowiec” Paulmier nie tylko uprawia jazdę konną, jazdę na rowerze i motoryzację (jest przyjacielem hrabiego Alberta de Dion , współzałożyciela firmy De Dion-Bouton ), ale także szermierkę. Przerażony pojedynek, uczeń Julesa Jacoba, a następnie Alberta Ayata , w 1894 roku zmierzył się z dziennikarzem Adrienem Papillaudem , którego zranił w brzuch. W 1897 r. Sprowokował - bezskutecznie - do pojedynku hrabiego Bertranda de Valon w wyniku prywatnego, utrzymywanego w tajemnicy sporu, który miał stać się źródłem w następnym roku „dramatu La Lanterne  ”.

Dramat La Lanterne

Plik 20 września 1898podczas gdy sprawa Dreyfusa podzieliła Francję, Paulmier wystosował list otwarty do ministra wojny, generała Chanoine , z prośbą o „zastosowanie prawa przeciwko tym, którzy wleczą naszych dowódców wojskowych w błocie”. W obliczu groźby skierowanej przeciwko Dreyfusardom, jeden z nich, dziennikarz Henri Turot , opublikował pod pseudonimem krótki artykuł brutalnie atakujący życie prywatne Paulmera . Opublikowano w La Lanterne du23 września(z dnia 24) artykuł insynuuje, że spór z hrabią Valon jest spowodowany niewiernością M me Paulmier.

Jej mąż wyjeżdżający z Paryża do swojego okręgu wyborczego, Valentine Paulmier, uzbrojony w rewolwer, udaje się do redakcji gazety. Nie mogąc spotkać się z redaktorem naczelnym Alexandre Millerandem , została przyjęta przez sekretarza redakcji Louisa Oliviera (1856-1923), do którego kilkakrotnie strzelała, poważnie go raniąc. Wydarzenie, o którym w nagłówkach donosiła sprawa Dreyfusa, skłoniło zastępcę Émile Cère do zaproponowania - na próżno - nowelizacji ustawy z 29 lipca 1881 r. O wolności prasy, mającej na celu zakaz anonimowości dziennikarzom.

Po powrocie do Paryża Paulmier wysyła swoich świadków do Turot. Ten drugi jest ranny w udo przez MP podczas pojedynku, który odbył się 1 st października w Puteaux , w szopie należącej do hrabiego Dion.

Oskarżony o usiłowanie zabójstwa, M mi Paulmier stających przed sąd przysięgłych Sądu z Sekwany na26 grudnia. Broniona przez Alberta Daneta, została uniewinniona przez jury od wszystkich zarzutów karnych. Niemniej jednak skazano ją na zapłacenie stronie cywilnej 15 000 franków odszkodowania .

W 1908 roku, rok po śmierci męża (który od kilku lat cierpiał na chorobę serca), Valentine ponownie wyszła za mąż za Alberta de Dion. Jej działalność filantropijna i działalność jako ochotniczki pielęgniarki podczas I wojny światowej przyniosły jej złoty medal za epidemie i Legię Honorową w 1921 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. Wraz z Julesem Delafosse i hrabią de Colbert-Laplace (bonapartystami), markizem de Cornulier ( legitymista ), Conradem de Witt i baronem Gérardem ( orleaniści ) oraz Désiré Desloges (Gabriel Désert, „Les paysans bas- normans and politics”) , Annales de Normandie , vol. 26, n o 26-3, 1976, str. 216-217).
  2. Journal of Debates , 22 sierpnia 1889, str. 2.
  3. Journal of debates , 30 lipca 1893, str. 1.
  4. W  1898 r. Został dziwnie nazwany „  postępowym ” ( Le Figaro , 9 maja 1898, s. 2).
  5. „Prawo konstytucyjne”, La Justice , 2 marca 1892, s. 1.
  6. Alphonse Janne, „The opposition groups”, La Croix , 9 kwietnia 1904, s. 2.
  7. „Liga dla francuskiej ojczyzny”, Le Temps , 9 stycznia 1899, str.  2 (dokument dostępny w serwisie Gallica ).
  8. „Komunikaty życia światowego”, Le Matin , 15 sierpnia 1908, str. 4.
  9. W 1901 roku Yvonne Paulmier poślubiła w pałacu Nuncjatury Apostolskiej barona Yvana de Marçay, syna Edgara-Charlesa-Omer de Marçay (Demarçay), byłego prefekta Korsyki ( Le Figaro , 30 października 1901, s.2 ).
  10. „Zasadzka”, La Lanterne , 26 września 1898, s. 1.
  11. Henri Osmons, Dyplomacja „Contemporary Physionomies” , 5 sierpnia 1897, str. 20.
  12. „Dramat La Lanterne  ”, La Lanterne , 28 grudnia 1898, str. 1-2.
  13. „Pojedynek Paulmier-Papillaud”, Le Gaulois , 5 sierpnia 1894, s. 1.
  14. „Sprawa Paulmier-De Valon”, La Justice , 17 i 18 czerwca 1897, s. 2.
  15. Moustou ( Henry Turot ), „Hot claw” La Lanterne , 24 września 1898, str. 1.
  16. La Presse , 16 grudnia 1898, s. 1.
  17. „Pojedynek Henri Turot-Paulmier”, La Lanterne , 3 października 1898, str. 1.
  18. Les Gars normands de Paris , 26 sierpnia 1907, s. 1.
  19. „  Cote LH / 779/32  ” , baza danych Léonore , francuskie Ministerstwo Kultury .

Bibliografia