Bhikkhuni

Bhikkhuni ( pali ) lub Bhikszuni ( sanskryt ) jest buddyjska mniszka , który otrzymał pełne święcenia ( upasampada ), po nowicjat ( shramanerika następnie shikshamana ) co najmniej dwa lata.

Zakon bhikkhuni został założony pięć lat po rządach mnichów , za nieco niechętną zgodą Buddy Gautamy , który narzucił im osiem szczegółowych zasad, podporządkowując ich mnichom. Pierwszą zakonnicą była Mahaprajapati Gautami , jej ciotka i przybrana matka.

Na początku XX -go  wieku , kolejność bhikkhuni nie istnieje w Chinach , w Korei i Wietnamie . W nurcie theravady iw Japonii zakonnice są technicznie osobami świeckimi, które oddają się życiu ascetycznemu, przestrzegając zasad nowicjuszy. W Wadżrajana prądu o buddyzmie tybetańskim , kobiety w zasadzie nie otrzymują pełnej koordynacji i pozostają nowicjuszy w ciągu swojej kariery, z wyjątkiem kilku zachodnich mniszek. Próby wskrzeszenia kobiecego porządku w regionach Theravada i osiedlenia się w Tybecie były podejmowane w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Dalajlama przemawiał na korzyść kobiecej święceń w Hamburgu konferencji w lipcu 2007 roku.

Wyświęcenie

Zasady rządzące życiem monastycznym lub winaji stopniowo ulegały zróżnicowaniu po śmierci Buddy, pozostając zasadniczo podobne. Buddyzm Theravada następuje Winaja Pitaka Z mahayana prąd dharmaguptaka vinaya lub Dharmagupta vinaya ( chiński  :四分律, sìfēnlǜ ) i buddyzm tybetański mulasarvastivada vinaya . Poniższe podsumowanie odpowiada święceniom zgodnie z aktualną Dharmagupta .

Specyfiką wyświęcania kobiet jest dłuższy czas trwania obowiązkowego nowicjatu oraz podwójne święcenia przez sanghów obu płci. Zgodnie z tradycją, co najmniej dwuletni nowicjat został im nałożony, aby umożliwić im ustalenie z większą pewnością, czy zostali stworzeni do życia monastycznego, czy też nie.

Zakonnice teoretycznie zaczynają od bycia szamaneriką i przestrzegania dziesięciu wskazań . Co do zasady muszą uzyskać zgodę rodziców i mężów, chociaż nie zawsze ma to miejsce, gdy wymóg ten jest sprzeczny z lokalnymi przepisami dotyczącymi wolności wyznania. W wieku osiemnastu lat rozpoczynają drugi etap nowicjatu i na dwa lata zostają shikshamana, dodając sześć reguł do pierwotnych dziesięciu wskazań. W rzeczywistości, obecnie wielu przyjmuje rozkazy w wieku osiemnastu lat i dlatego bezpośrednio staje się shikshamana bez przechodzenia przez etap szamanerika. W ciągu tych dwóch lat nowicjusz podlega formatorowi zwanemu upadhyayini . Jej praktyka zakończyła się sukcesem, wyświęcona jest zasadniczo przez dziesięć zakonnic z co najmniej dwunastoletnim stażem, a następnie przez mnichów. Jednak linie pochodzenia chińskiego uważają, że święcenia dokonywane przez samych mnichów są również ważne, chociaż nie jest to zalecane, jeśli można wzywać mniszki. Ta specyfika mogła przyczynić się do przetrwania bhikkhuni w Chinach w okresach zaćmienia buddyzmu, podczas gdy w krajach Therawady nie można wyświęcać kobiety bez dziesięciu doświadczonych zakonnic, zniknięcie ostatnich bhikkhuni ze Sri Lanki podczas wojny w XI th  century doprowadziły do wyginięcia kolejności.

Reguły nałożone na mniszki, określone przez patimokkha , są liczniejsze niż dla mnichów (od 84 do 111 więcej). Winaja Pitaka nakłada 311 The Dharmagupta 348 i mulasarvastivada 364.

Narodziny żeńskiej sanghi

Chociaż buddyjska sangha jest oficjalnie pierwszą wspólnotą monastyczną, która pojawiła się w Indiach, której zasady są zachowane, inne sekty musiały mieć kobiety-ascety. Niektórym z nich przypisuje się złą rolę kusiciela Buddy w opisach spisków, których celem jest skalanie szkoły mędrców Shakya. Zwłaszcza nurt dżinistów twierdzi, że miał zakonnice przed buddyzmem, którego tradycja trwa do dziś.

Monastyczna wspólnota kobiet oficjalnie powstała, gdy Buddha po raz pierwszy powrócił do Kapilavastu po jego oświeceniu. Ciotka czekała, aż poprosi go o przyjęcie jej jako bhikkhuni wraz z pięciuset damami Shakya i Koliyas, których mężowie przygotowywali się do zostania uczniami Gautamy. Na początku Budda niechętnie zaakceptowałby naleganie kobiet, które szły za nim pieszo do Vaisali , i zachętę Anandy, która zmusiłaby go do uznania, że ​​seks nie był czynnikiem w rozwoju duchowym. Gautama przewidział jednak, że jego nauczanie wygaśnie wcześniej z powodu obecności kobiet. Legenda widzi (prawdopodobnie niesłusznie) w Bhadda Kaccana (Bhadra), jednej z pierwszych pięciuset mnichów, żonie Buddy .

Zobacz: Narodziny samicy sanghi

Postawił warunek, że zaakceptują następujące osiem zasad:

  1. Zakonnica zawsze kłania się przed mnichem, nawet jeśli była bhikkhuni od stu lat i właśnie została wyświęcona.
  2. Zakonnica nie powinna spędzać odosobnienia w porze deszczowej w dzielnicy, w której nie ma mnicha.
  3. Daty uposathów ustalają mnisi; podczas trwających pół miesiąca uposatha mniszki muszą poprosić mnichów o przesłanie im kazania.
  4. Pod koniec pory deszczowej zakonnice muszą iść do spowiedzi przed zgromadzonymi mnichami i mniszkami.
  5. Zakonnica, która popełniła poważny błąd, musi zostać ukarana (manatta) przez mnichów i mniszki.
  6. Zakonnica musi przestrzegać wskazań (nowicjusza) przez dwa lata [zamiast jednego dla mnichów], zanim będzie mogła zostać wyświęcona przez mniszki i mnichów.
  7. Zakonnica nigdy nie powinna źle mówić o mnichu ani go obrażać.
  8. Zakonnica nie może winić mnicha, ale mnich może go winić.

Jeśli niektóre zasady można wytłumaczyć potrzebą ochrony zakonnic lub nadania większej wagi społecznej ich sanghi poprzez przywiązanie jej do rangi mnichów, inne, w szczególności pierwsza i ostatnia, oskarżają Gautamę o seksizm. Wyjaśnienia zwykle podawane przez tych, którzy odmawiają uznania Buddy za winnego dyskryminacji, są takie, że mogli zostać dodani lub zmodyfikowani przez mizoginistycznych mnichów podczas soborów , podczas których kobiety nie były przyjmowane, lub że Gautama uważał, że bez nich mnichowie nie byliby akceptowane przez społeczeństwo przekonane o niższości kobiet.

Pierwsi bhikkhuni

Według źródeł wiele kobiet wstąpiło do sanghi i zostało arahantkami . Khuddaka nikaya zawiera Therigatha , zbiór wierszy religijnych dotyczących okoliczności ich oświecenia, a Theriapadana , zbiór biografii. Wśród nich możemy przytoczyć Prajapati Gautami, Uppalavanna i Khema, wymienionych jako dwóch głównych bhikkhuni, Kisagotami, Patacara, Soma, Ubbiri, Vasitthi. Podobnie jak mnisi wywodzili się z różnych środowisk: kurtyzany (Ambapali i Vimala), księżniczek (Sumeda i Sela), córek szlachciców lub bogatych kupców (Bhadda Kundalkesa, Sujata i Anopama), córek biednych braminów (Chanda), a nawet służących ( Punnika).

Lista wymienia dwanaście, z których każdy ma swoją mocną stronę:

  1. Khema , pierwszy uczony i mędrzec;
  2. Bhadra (czasami utożsamiana z Yashodharą ), najpierw dla cudów (mahasiddhi);
  3. Gautami , pierwszy dla świętości;
  4. Sakula, pierwsza za jasnowidzenie;
  5. Dharmadina, pierwsza nauczycielka i misjonarka;
  6. Uppalavanna , pierwsza do realizacji;
  7. Bhadra Kundali, najpierw dla zdolności parapsychologicznych;
  8. Nanda, pierwsza z leśnych zakonnic  ;
  9. Bhadra Kapila, premiera przypominająca o przeszłych żywotach;
  10. Patacara, najpierw dla utrzymania winaji (dyscypliny);
  11. Sigalakamatra, pierwsza z tych, którzy osiągnęli oświecenie przez wiarę;
  12. Sonya, najbardziej pracowita; wychowawszy dziesięcioro dzieci, późno składała zamówienia i ćwiczyła dzień i noc, powtarzając: „Muszę spróbować nadrobić zaległości. ";

Osadnictwo na Sri Lance i zaginięcie

Około 250 rpne. W czasach Ashoki jego syn i misjonarz Mahinda założył wspólnotę mężczyzn na Sri Lance . Królowa Anula i jej zwolennicy pragnący przyjąć rozkazy, Mahinda posłała po swoją siostrę Sanghamittę, która przybyła z jedenastoma innymi mnichami. Wyświęcili pierwsze zakonnice na wyspie i wspólnota się zakorzeniła. Niemniej jednak, XI th  wieku , zakonnice zostali zgładzeni wraz z mnichami przez wkraczające Cholas . Indian bhikkhuni już bardzo niewiele w III th  wieku , tymczasem zniknął wraz z upadkiem buddyzmu.

Po wyparciu Cholanów mieszkańcy Sri Lanki starali się odbudować swoją wspólnotę monastyczną. Udało im się sprowadzić kilku mnichów z Birmy , ale żadnych zakonnic. Święcenia kobiet przez sanghi obu płci, które zostały zakazane w winaji, stało się niemożliwe, aby wyświęcać nowych bhikkhuni; w ten sposób zniknęli z buddyzmu Theravada .

Mahajana

Samica sangha z regionów mahajany rozwinęła się w Chinach , a następnie rozprzestrzeniła do Korei i Wietnamu , sporadycznie występując w Japonii . Jest to jedyna sangha, w której nadal istnieje znaczna liczba autentycznych zakonnic, z których większość znajduje się obecnie na Tajwanie . W Japonii było bardzo niewielu autentycznych bhikkhuni, a wspólnoty sióstr zakonnych są prawie wszyscy świeccy, którzy ślubowali przestrzegać Dziesięciu Wskazówek i Wskazań Bodhisattwy .

Według Krótkiej historii mnichów z dynastii Song , pierwsza wspomniana chińska mniszka żyła pod panowaniem dynastii Han i nazywała się Apan, ale ponieważ kodeksy klasztorne Vinaya nie zostały jeszcze przetłumaczone, nie mogła być bhikkhuni. Jingjian (淨 檢), pierwsza bhikkhuni, córka sędziego i młodej wdowy, urodziła się w 291 roku  ; wzięła mnicha Fashi (法 始) jako swojego mistrza i została przyjęta jako nowicjusz w tym samym czasie, co dwudziestu czterech towarzyszy przez Jnânagira z Kaszmiru . Nie chciał iść dalej, ponieważ bez zakonnic pełne wyświęcenie wydawało mu się niemożliwe. Jednak wzmianka o podwójnych święceniach przez sanghi obu płci nie była uważana za zobowiązanie przez wszystkich chińskich mnichów, wielu polegających na przykładzie Mahapradżapatiego Gautamiego, który został wyświęcony wyłącznie przez Buddę. Więc Jingjian w końcu dostała upasampadę samotnych mnichów, wraz z trzema innymi młodymi kobietami.

Pierwsze podwójne święcenia

W 429 roku obcy statek wylądował w Jiankang (建康), dzisiejszym Nanjing , stolicy południowej Song . Na pokładzie było ośmiu mnichów ze Sri Lanki, którzy osiedlili się w Klasztorze Czystego Błogosławieństwa. Kiedy dowiedzieli się, jak wyświęcono miejscowe zakonnice, wyrazili swoje zdziwienie bhikkhuni Sengguo (僧 果) i zaproponowali, że uczynią ją upasampadą zgodnie z zasadami Sri Lanki. Sengguo omówił to ze swoim mistrzem winaji, Gunavarmanem, który potwierdził ważność chińskich święceń, jednocześnie przyznając, że ponowne wyświęcenie może mu tylko przynieść korzyści. Mimo to poprosił zagraniczne zakonnice, aby najpierw nauczyły się chińskiego. Cztery lata później łódź powróciła z jedenastoma mnichami, którzy wyświęcili Sengguo i jego towarzyszy w 434 roku w klasztorze Nanlin (南林 寺).

Konto ordynacji mniszek wzywa do piętnastu bhikkhuni z Indii , określając, że pięć z nich zginęło podczas przekraczania gór, trzy z zimnem i dwa wpadł do przepaści. To jest jednak odosobnionym historia pochodzący z XVII -tego  wieku , i Sri Lanki wersji ma korzyści z historyków.

Praca Biografie zakonnic przypisywana Baochangowi (寶 唱) ( 495 - 528 ) zawiera zapiski sześćdziesięciu pięciu zakonnic. Chociaż liczebnie mniejsza niż społeczność męska (jedna mniszka na pięciu mnichów według spisu pochodzącego z Pieśni ), samica sangha rozwijała się wraz z rozwojem buddyzmu. Jedynie mistrzowie płci męskiej mieli w oficjalnych annałach swoją biografię, ale w dokumentach kolejnych stuleci często znajdujemy wzmianki o zakonnicach; wiemy, że niektórzy byli nauczycielami w szkołach nurtu Chan .

W XX th  century, między lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, zamówienia buddyjskie niemal całkowicie zniknął z Chin wraz z przyjściem do władzy komunistów . Zakonnice jako pierwsze wycofały się na Tajwan pod koniec lat czterdziestych, co pozwoliło im na ugruntowanie pozycji na wyspie. Pomogli mnichom w ich instalacji, kiedy po kolei imigrowali, przez pewien czas odwracając zwykłą sytuację żeńskiej sangi, której towarzyszyła męska sanga. Na początku XXI wieku na Tajwanie było ponad 60 000 mniszek mahajany, czyli trzy razy więcej niż ich męskich odpowiedników. Jedna trzecia z nich ma mniej niż trzydzieści pięć lat i posiada wykształcenie zawodowe lub wyższe. Działają na różnych polach, od czysto religijnych po społeczne. Do pionierów należą mistrz Zheng Yan (證 嚴 法師), założyciel organizacji pozarządowej Tzu-Chi ( 1966 ), szpitala i szkoły medycznej, nominowany do nagrody Nobla w 1993 r. , Oraz mistrz Xiao Yun (曉雲 法師), założyciel Uniwersytetu Huafan (華 梵 大學).

Chińska transkrypcja bhikkhuni to bǐqiūní (比丘尼); nazywane są również nígū (尼姑), termin bardziej ogólny, który obejmuje również nowicjuszy i mniszki nie wyświęcone. Żeńskie klasztory często nosiły nazwę ān (庵).

Inne zakonnice

Tybet

W buddyzmie tybetańskim od wieków istnieją zakonnice, które jednak nie otrzymują pełnych święceń, ponieważ mnisi już zniknęli z Indii i Nepalu, kiedy buddyzm wkroczył do Tybetu . Przywrócenie pełnych święceń zakonnych w szkołach buddyzmu tybetańskiego było tematem międzynarodowego kongresu, który odbył się w Hamburgu w lipcu 2007 roku. Istnieje szereg statutów między osobami świeckimi a zakonnicami. Mamy zatem znaleźć żonatych joginki i ngakmas ( Nyingmapa i bon prądy ), ale także kandromas ( Dakinie ). Ostatnio niektóre zachodnie gelongmy (bhikkhuni) wyświęcane przez mniszki z nurtu mahajany zostały przyjęte do tybetańskich linii rodowych.

Wśród wybitnych lub znanych zakonnic tybetańskich można wymienić Ngałang Sangdrol mocno zaangażowaną w wolność Tybetu , Khandro Rinpocze , córkę Mindroling Trichen , dyrektora szkoły Nyingmapa i dyrektora klasztoru Samten Tse (Indie), Khandroma Palden Chotso, dyrektor Pustelnia Dakini (Tybet), Khandro Tinley Chodon, wnuczka mistrza Kagyu Shakyasri i Jetsun Kushok Chimey Luding Rinpocze, siostra Sakja Trizin , obecnego szefa szkoły sakiapa , czyli Szugsep Longczien Rinpocze.

Tak więc w Tybecie przed chińską inwazją w 1959 r. Liczba zakonnic wynosiła 27 000, podczas gdy mnichów było około 592 000. Jest to forma ruchu feministycznego w buddyzmie i 14 th Dalajlama powiedział:

„W buddyzmie istnieje prawdziwy ruch feministyczny, który odnosi się do bóstwa Tāra . Podążając za jej kultem bodhiczitty , motywacji bodhisattwy , obserwowała sytuację istot dążących do pełnego oświecenia i zauważyła, że ​​niewielu ludzi osiągnęło stan Buddy jako kobieta. Również Tara obietnicę do siebie (ona powiedziała do siebie): „I stworzył bodhiczittę jako kobieta. Przez całe życie po drodze przysięgam, że odrodzę się jako kobieta, aw moim ostatnim życiu, kiedy osiągnę stan Buddy, tam też będę kobietą. "

Japonia

W Japonii ogromna większość zakonnic to kobiety nieuporządkowane, które ślubowały przestrzegać Dziesięciu Wskazań i Wskazań Bodhisattwy . Mimo skromnych i trudnych początków udało im się jednak osiedlić w klasztorach, zdobyć wykształcenie i zyskać poparcie świeckich, zwłaszcza że państwo japońskie zezwoliło na małżeństwa mnichów, odrzucając wielu mężczyzn wytrwałych praktyk religijnych, aby uczynić z nich patronów świątyń . Niektórzy zostali nawet mistrzami Zen .

Regiony Theravada

W krajach Azji Południowej ( Birmy , Kambodży , Laosie , Sri Lanka , Tajlandia ), a wśród Theravadas z Wietnamu i Nepalu , gdzie bhikkhuni nie istnieją, znajdujemy, szczególnie od XIX E  wieku , kobiet, którzy zwracają się do życie ascety i ślubowanie przestrzegania zasad w różnej liczbie, życie we wspólnocie lub w izolacji. Nazywa się je anagarikas (wędrowanie) lub thilashins (moralność) w Birmie i Nepalu, dasasilmatas (wędrówki) na Sri Lance i maechis w Tajlandii i noszą różnokolorowe stroje w zależności od regionu.

W większości krajów ich status jest niepewny, ponieważ nie należą do żadnej z czterech kategorii wielkiej sanghi określonych przez Buddę (mnisi i mniszki, osoby świeckie obu płci). W przeciwieństwie do mnichów nie otrzymują żadnej pomocy od państwa i bardzo niewiele od świeckich, którzy wolą wspierać mnichów bierzmowanych. Tak więc tajlandzcy maechi, liczący 14 700 w 1997 r., Zostali pozbawieni prawa głosowania jak mnisi, ale zostali pozbawieni przez władze buddyjskie prawa do nauczania Dharmy i wykonywania rytuałów. Zakonnice therawady, które przeszły szkolenie i są zorientowane na pomoc społeczną, łatwiej znajdują wsparcie, zakładając żłobki, przedszkola lub ośrodki pomocy dla kobiet. Z drugiej strony ci, którzy chcieliby skupić się na praktykach religijnych, napotykają wiele trudności. Żyją samodzielnie w wielkim ubóstwie lub uzależniają się od świątyń, w których pełnią służbę zarządczą. Brak oficjalnego statusu ułatwia żebrakom podszywanie się pod zakonnice, co jeszcze bardziej poniża ich wizerunek. W Mjanmie i Sri Lance podjęto pewne wysiłki, aby spróbować zaradzić temu problemowi.

Odtworzenie porządku

Wadżrajana

Propozycja wyświęcania bhikkhuni (gelongmas) w buddyzmie tybetańskim nie spotyka się z jawnym sprzeciwem. Dalajlama zaproponował najpierw do poprawy jakości nauczania w klasztorach kobiet, i wskazał, że bhikkhuni w krajach zachodnich były chyba najlepiej przygotowane do zmiany sytuacji. Komitet złożony z Caroli Roloff (Jampa Tsedroen), Tenzin Palmo , Pema Chödrön , Karma Lekshe Tsomo i Thubten Chodron  (en) , któremu doradzał Heng Ching Shih , tajwańska zakonnica, rozpoczął pracę wiosną 2006 roku . Wokół międzynarodowego stowarzyszenia kobiet Carola Roloff jest zaangażowana w rozwój kobiet w buddyzmie.

Theravada

Poniższy akapit może zawierać niepublikowane prace lub niezweryfikowane oświadczenia (czerwiec 2020).

Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając niepublikowaną zawartość.

W regionach Theravada istnieje silny sprzeciw wobec wskrzeszenia kobiecego porządku. Prawdą jest, że historycznie bhikkhuni byli obecni tylko na Sri Lance, która, nawiasem mówiąc, była pierwszym krajem, który ich ponownie przyjął. Zarzuty są częściowo religijne, oparte na fatalistycznym spojrzeniu na buddyzm, który uważa, że ​​znajduje się on w fazie upadku , czego naturalną manifestacją jest wczesne zniknięcie zakonnic; mnisi z kolei znikną, przynosząc zaćmienie doktryny, po czym nastąpi jej odnowienie, zasygnalizowane nadejściem Maitrei , kolejnego Buddy . Z tej perspektywy reanimacja porządku kobiecego byłaby sprzeczna z tym nieuniknionym biegiem wydarzeń i stanowiłaby złą karmę, która tylko opóźniłaby nadejście nowej ery. Inne powody są przede wszystkim społeczne, oparte na niechęci do kwestionowania męskiego przywileju i, jak na ironię, obserwacja ogólnie niedostatecznej jakości męskiej sangi, wielu wnioskuje, że byłoby jeszcze trudniej zagwarantować taką męską sanghę. sangha podlega osiemdziesięciu czterem dodatkowym zasadom. Aspirujący bhikkhuni nie mogą liczyć na wsparcie kobiet, mało zmobilizowanych przez żądanie, które naturalnie dotyczy tylko mniejszości. Jeśli chodzi o zakonnice, uważają, że mają większe szanse na poprawę swojej sytuacji, domagając się uznania ich statusu z prawami, a nie reanimując zakon bhikkhuni.

Sri Lanka wyróżnia się, przyjmując bhikkhuni od 1998 roku . W tym roku dwadzieścia kobiet zostało wyświęconych w Bodh-Gaya przez mnichów mahajany i therawady oraz mniszki mahajany, których rodowód sięga bhikkhuni ze Sri Lanki. Dziesięciu ich poprzedziło w 1996 r. , Ale opozycja pozostała wtedy silna, a rząd Sri Lanki nawet postawił warunek zorganizowania międzynarodowej konferencji na temat buddyzmu w Kolombo w 1998 r., Aby nie wspominać o wyświęcaniu kobiet. Sytuację można zmienić w drodze negocjacji i przy wsparciu ważnych mnichów. W 2004 roku na Sri Lance było 400 bhikkhuni i 800 szamanów. W Birmie przyjęto dwie zakonnice wyświęcone w 2003 roku .

W Tajlandii opozycja jest nadal bardzo silna. Już w 1927 roku postępowy polityk Narin Bhasit (Narin Klueng) wyświęcił swoje dwie córki Sarę i Chongdi, a Wat Nariwong zbudował klasztor żeński. Rząd szybko nakazał jego zamknięcie i zwolnienie zakonnic do życia cywilnego. Odmawiając posłuszeństwa, córki Narina Kluenga zostały aresztowane i pozbawione wolności w więzieniu. Prawo zabraniające wyświęcania kobiet zostało uchwalone w 1928 roku . Niemniej jednak Chatsumarn Kabilsingh, której matka już wcześniej oburzyła się, ogłaszając się bhikkhuni, została niedawno wyświęcona ( 2001 ) pod imieniem Dhammananda, co wywołało nową falę protestów.

Zachodnie kobiety zainteresowane monastycyzmem therawady również mają trudności z włączeniem ich w taki sam sposób, jak kandydaci płci męskiej. Niektórzy wybrali niezależną ścieżkę, jak na przykład Niemka Ayya ​​Khema ( 1923 - 1997 ), założycielka Domu Kobiet Buddyjskich na Sri Lance czy Angielka Aree Chaisatien. Niemniej jednak, od czasu pojawienia się bhikkhuni ze Sri Lanki, umożliwiających święcenia kapłańskie, rozpoczęto niektóre projekty klasztorne, takie jak Metta Vihara , niemiecki klasztor leśny .

Bibliografia

  1. Kodeks klasztorny Bhikkhuni
  2. Zasoby dotyczące ordynacji kobiet
  3. W kierunku pełnego wyświęcenia
  4. Wsparcie Dalajlamy dla wyświęcania kobiet
  5. Dàsòng sēng shǐlùe 大 宋 僧 使 略
  6. qīngfúsì 清 福寺
  7. Bǐqiūní shòujièlǜ 比丘尼 受 戒律
  8. Bǐqiūní zhuàn 比丘尼 傳
  9. Cíjì jījīnhùi 慈濟 基金會
  10. Buddhas: Krótka lista kobiet świętych, nauczycielek i praktykujących buddyzm tybetański
  11. Battles of Tibetan Nuns, Havnevik Hanna, 1995, Ed Dharma, ( ISBN  2-86487-025-8 )
  12. Czy Tybet jest chiński? Anne-Marie Blondeau i Katia Buffetrille , Albin Michel, 2002, ( ISBN  2-226-13426-3 )
  13. Carola Roloff
  14. Międzynarodowe Stowarzyszenie Kobiet Buddyjskich

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne