Europejski barbastelle, pospolity barbastelle
Barbastella barbastellus Wspólne Barbastelle ( Barbastella barbastellus ) Barbastella barbastellus
NT : Prawie zagrożone
Europejski mopka lub wspólne mopka ( Barbastella barbastellus ) jest gatunek z BAT w Vespertilionidae rodziny . Średniej wielkości, ma długą, ciemną sierść. Jego uszy są szerokie, z wewnętrznymi krawędziami przyspawanymi u nasady. Jego dwuwiązkowy system echolokacji, jeden w górę i jeden w dół, jest dość wyjątkowy wśród Vespertilionidae.
Jest to gatunek bardzo wrażliwy na zakłócenia w swoim środowisku.
Miasto mopka rozpowszechniany jest prawie cała Unia Europejska i trochę dalej na wschód, ale jego populacja zmniejszyła się znacząco od połowy XX th wieku. IUCN klasyfikuje to jako „prawie zagrożone”.
Termin Barbastella pochodzi od określenia dialektu zaalpejskiego regionu Bolonii, w którym pełni rolę nazwy rodzajowej dla „nietoperzy”. Morfologicznie barba.stella oznaczałaby „brodatą gwiazdę”.
La Barbastelle charakteryzuje się:
Ten nietoperz ma bardzo ciemny, nachmurzony, pochlebny pysk jak u buldoga. Nozdrza otwierają się do góry. Sierść ma wygląd „solno-pieprzowy”.
Jego lot jest bardzo sprawny, generalnie szybki i równo z roślinnością.
Prowadząc siedzący tryb życia, barbastelle zajmuje ten sam zakres przez cały rok.
Dojrzałość płciową osiąga się w pierwszym lub drugim roku, a krycie następuje jesienią i zimą.
Istnieją dwa podgatunki:
Dojrzałość płciowa następuje w pierwszym lub drugim roku.
Po całkowitej segregacji płciowej w okresie letnim, krycia odbywają się pod koniec lata na terenach rozrodu lub podczas grupowania w dużych ilościach (tzw. Roje), w niektórych miejscach. Kontynuują w zimowych lożach. Wokół samca gromadzi się harem składający się z maksymalnie 4 samic.
Okres hibernacji trwa od końca października do końca marca (w Nowej Akwitanii ), indywidualnie, a czasem w grupach. Zimowe schroniska mają różny charakter: sklepione piwnice, ruiny, podziemia, wgłębienia w drzewach itp. Barbastelle jest bardzo wierny swoim miejscom hibernacji, swobodnie przylega do skarbca lub stoi twarzą w szczelinie.
Kiedy samice wychodzą ze snu zimowego, rozpoczyna się opóźnione zapłodnienie. Aby urodzić i wychować młode, zbierają się w małe kolonie, położone w dziuplach lub pod obraną korą.
Od połowy czerwca każda ciężarna samica rodzi 1 lub 2 noworodki, które pielęgnuje do 6 tygodni. W leśnych grzędach porodowych na drzewach znajduje się od 10 do 20 samic. Osoby przebywają w tym samym miejscu przez bardzo krótki czas, a nawet mogą je codziennie zmieniać. Kolonia może zajmować ponad 30 miejsc noclegowych na drzewach w lesie. Grzęda w budynkach może pomieścić do 100 samic. Mogą znajdować się w budynkach rolniczych (drewniane nadproża wrót stodoły), za okiennicami domów. Są ogólnie bardziej stabilne i mogą trwać przez całe lato.
Jego dieta jest bardzo specyficzna, gdyż żywi się prawie wyłącznie lepidopterami (do 99 % ), takimi jak ćmy i litozja , w mniejszym stopniu także muchówki , neuroptera oraz w zależności od regionu małe chrząszcze i pająki . Ofiary są chwytane w locie.
Europejski system echolokacji barbastelle jest dość wyjątkowy wśród europejskich Vespertilionidae . Emituje naprzemiennie dwa rodzaje płaczu ultradźwiękowego (Denzinger i in., 2001 oraz Seibert i in., 2015):
Barbastelle wychodzące z ich kryjówki emitują naprzemiennie te dwa rodzaje sygnałów. Sygnały typu 1 odbierane przez dolne mikrofony mają zawsze wyższe ciśnienie akustyczne niż sygnały typu 2 odbierane przez górne mikrofony. Po przybyciu na odległość 1–2 m od sieci nietoperze przełączają się na połączenia szerokopasmowe i przerywają sygnały typu 1.
Anatomia głowy barbastellum pokazuje, że kierunek otwierania nozdrzy jest mniej więcej prostopadły do kierunku otwierania ust. Ta anatomiczna konformacja może wyjaśniać kąt 70 ° obserwowany między kierunkami dwóch wiązek. Sygnały typu 1 znajdują się poniżej kierunku lotu, a sygnały typu 2 powyżej. Podczas lotu nietoperz odwraca głowę i unieruchamia cel wiązką nosową.
Barbastella wykorzystuje sygnały, które są od 10 do 100 razy słabsze niż sygnały innych nietoperzy polujących w locie, aby zapobiec wczesnemu wykrywaniu i ucieczce ćmy. Podczas gdy neurony tych motyli zawsze reagują na silne sygnały poszukiwawcze emitowane przez Nyctalus leisleri, zanim nietoperz wykryje na nim echo, te same neurony nie wykrywają sygnałów „ukrytej echolokacji” barbastelle.
Seibert i in. postawić hipotezę, że „ukradkowa” echolokacja Barbastelle jest dwufunkcyjna. Sygnał wysyłany w górę przez nozdrza może być używany głównie do poszukiwania i lokalizowania ofiary. Jego niski poziom dźwięku z pewnością uniemożliwia jego wykrycie przez motyle, ale także znacznie ogranicza wyczuwalne pole detekcji znajdujące się pod nietoperzem. Druga dolna wiązka mogła wyewoluować, aby skompensować wady związane z używaniem niewidzialnej wiązki.
Barbastelle opuszcza grzędę o zmierzchu i poluje w pobliżu roślinności, często tuż nad koroną drzew, w lesie wzdłuż ścieżek, ale także pod baldachimem lub na skraju roślinności. Tereny łowieckie znajdują się w pobliżu domków położniczych, do 4,5 km . Młode osobniki i samce polują średnio bliżej swojego gniazda niż dorosłe samice. Niektóre osoby mogą obsługiwać do 10 różnych obszarów łowieckich w ciągu nocy.
Zasięg europejskiego Barbastellusa obejmuje Unię Europejską (w tym północny Półwysep Iberyjski, południową Anglię i Szwecję , kraje bałtyckie), Białoruś , Ukrainę , Armenię , Azerbejdżan , Iran i Maroko . To zasługuje na szerokości geograficznej 58 ° -60 ° N , północnej granicy przejście Szkocji i Szwecji. Jest obecny na Korsyce , Sardynii , Sycylii , Wyspach Kanaryjskich , Balearach i Maroku . Zaginęła w Holandii .
We Francji Barbastella barbastellus jest obecny w większości działów, od poziomu morza ( Charente-Maritime ) do 2,035 m w Alpes-Maritimes . Obserwacje na granicy śródziemnomorskiej są bardzo rzadkie. Jest na skraju wyginięcia w kilku regionach północnej Francji, liczebność jest bardziej uspokajająca na niektórych obszarach Doubs, Dordogne, Vendée, Allier i Haute-Marne. W Limousin gatunek ten występuje prawie wszędzie na zalesionych obszarach liściastych, jednak jego liczebność ma tendencję do zmniejszania się.
Gatunek samotny, europejski barbastelle odwiedza latem tereny zalesione i dość otwarte obszary leśne, które stanowią dla niego miejsce łowieckie. Występuje również w gajach i ogrodach w pobliżu lasów.
Znajduje schronienie na drzewach lub pod dachami. Występuje również w budynkach (za okiennicami, w podwójnych belkach). Bardzo odporny na zimno, zimą schroni się w jaskiniach i piwnicach.
W Europie populacja mopka przechodzą ogólny spadek od połowy XX -tego wieku.
Gatunek został uznany za „wrażliwy” w 1996 roku przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN). W 2008 r. Jego status został ponownie oceniony jako „bliski zagrożenia”. Jest to gatunek, którego populacje maleją:
Barbastelle jest gatunkiem bardzo groźnym w obliczu zakłóceń, na ogół znika dzień po silnym zakłóceniu, takim jak sesja zdjęciowa lub długotrwała obserwacja z lampą.