Japońska architektura buddyjska


Architektura japoński buddysta odnosi się do architektury świątyń buddyjskich w Japonii, składające się z lokalnie opracowanych wariantów stylów architektonicznych urodzonych w Chinach. Po przybyciu buddyzmu w Korei VI th  wieku, próba została dokonana początkowo do odtworzenia oryginalnych budynków tak ściśle, jak to możliwe, ale lokalne wersje stylów kontynentalnych stopniowo rozwijany, zarówno w celu zaspokojenia gustów japoński oraz w celu rozwiązania problemów z powodu lokalnej pogody, bardziej deszczowej i wilgotnej niż w Chinach. Pierwsze sekty buddyjskie to sześć sekt Nary , Nanto Rokushū (南 都 六 宗, sześć sekt Nary), a następnie w okresie Heian przez sektyKioto,ShingoniTendai. Później, w czasieepoki Kamakura,JodosektaiNichiren Shūojczystego sektypojawiła się wKamakura. Mniej więcej w tym samym czasie buddyzmzenprzybył z Chin, silnie wpływając na wszystkie inne sekty na wiele sposobów, w tym na architekturę. Społeczny skład wyznawców buddyzmu również zmienia się dramatycznie w czasie. Początkowo była to religia elity, ale powoli rozprzestrzeniła się od szlachty do wojowników, kupców, a ostatecznie na całą ludność. Z technicznego punktu widzenia nowe narzędzia do obróbki drewna, takie jak piła stolarska istrugarka,pozwalają na nowe rozwiązania architektoniczne.

Świątynie buddyjskie i kapliczki Shinto mają pewne podstawowe cechy i często różnią się tylko szczegółami, których nie-specjaliści mogą nie zauważyć. To podobieństwo wynika z faktu, że wyraźny podział między świątyniami buddyjskimi a sanktuariami shinto jest niedawny, ponieważ wywodzi się z polityki separacji ( Shinbutsu bunri ) buddyzmu i szintoizmu, wdrożonej w 1868 roku w erze Meiji . Przed Restauracją Meiji często budowano świątynię buddyjską wewnątrz lub obok świątyni lub włączano buddyjskie sub-świątynie do świątyni Shinto. Jeśli świątynia mieściła świątynię buddyjską, nazywano ją jingū-ji (神宮 寺, dosł. „Świątynia świątynna” ) . Podobnie świątynie w całej Japonii przyjmowały strażnika kami ( chinju (鎮守 / 鎮 主 ) I budowały w swoich miejscach kapliczki. Po przymusowym oddzieleniu świątyń i sanktuariów, nakazanym przez nowy rząd, powiązanie między tymi dwiema religiami zostało oficjalnie odcięty, ale mimo to przetrwał w praktyce i jest nadal widoczny.

Architektura buddyjska w Japonii w całej historii kraju pochłonęła wiele najlepszych dostępnych zasobów naturalnych i ludzkich. Szczególnie w okresie od VIII do XVI wieku pozwoliło to na wypracowanie nowych cech konstrukcyjnych i dekoracyjnych. Z tych powodów jego historia jest niezbędna do zrozumienia nie tylko samej architektury buddyjskiej, ale także ogólnie sztuki japońskiej.

Główne cechy

Architektura buddyjska w Japonii nie jest rodzima, ale przez wieki była importowana z Chin i innych kultur azjatyckich z taką konsekwencją, że reprezentowane są tam wszystkie style budowlane sześciu dynastii . Jego historia jest więc zdominowana z jednej strony przez style i techniki Chin i innych krajów azjatyckich (obecne nawet w Ise-jingū , uważanej za kwintesencję architektury japońskiej), z drugiej przez oryginalne japońskie wariacje na te tematy.

Częściowo ze względu na różnorodność klimatów w Japonii z jednej strony i tysiąclecie między pierwszym a ostatnim importem kulturowym z drugiej strony, wynik jest niezwykle niejednorodny, ale mimo to można znaleźć kilka praktycznie uniwersalnych cech. Najpierw wybór materiałów, zawsze drewno w różnych formach (deski, słoma, kora drzewna itp.) Dla prawie wszystkich konstrukcji. Belki są montowane przy użyciu tradycyjnej techniki kigumi . W przeciwieństwie do architektur chińskich i zachodnich, unika się użycia kamienia, z wyjątkiem niektórych specyficznych zastosowań, takich jak podia świątyń i fundamenty tō .

Ogólna konstrukcja jest prawie zawsze taka sama: kolumny i nadproża wspierają duży, lekko zakrzywiony dach, podczas gdy ściany są cienkie jak papier, często ruchome i w żaden sposób nie nośne. Całkowicie nie ma łuków i dachów beczkowych. Szczyty i łuki okapów są bardziej dyskretne niż w Chinach, a entaza słupów (wybrzuszenia) (wypukłość w środku) jest ograniczona.

Dach jest elementem najbardziej efektownym wizualnie, często stanowiącym połowę wielkości całego budynku. Pokrywające ganki, zwisy lekko zakrzywiony dach wystaje daleko poza ściany, a ich ciężar musi być podtrzymywany przez złożone systemy wsporcze zwane Tokyo  (in) . Te ponadgabarytowe dachy nadają wnętrzu charakterystyczny półcień, który współtworzy klimat świątyni. Wnętrze budynku zwykle składa się z jednego centralnego pomieszczenia zwanego moya , z którego czasami wychodzą inne mniej ważne przestrzenie, na przykład korytarze zwane hisashi .

Podziały przestrzeni wewnętrznej są płynne, a wielkość pomieszczenia można zmieniać za pomocą ekranów lub ruchomych ścian z papieru. Unikalną i dużą przestrzeń oferowaną przez główny budynek można zatem modyfikować w razie potrzeby. Sama separacja między wnętrzem a zewnętrzem nie jest do pewnego stopnia absolutna, ponieważ można usunąć całe ściany, co pozwala na otwarcie świątyni dla zwiedzających. Werandy wydają się być częścią budynku dla osoby zewnętrznej, ale są częścią świata na zewnątrz świątyni. Budynki tworzą więc w pewnym stopniu własne środowisko. Zastosowanie modułów budowlanych pozwala zachować stałe proporcje między różnymi częściami budynku, zachowując w ten sposób jego ogólną harmonię.

Nawet w przypadkach takich jak Nikkō Tōshō-gū, gdzie cała dostępna przestrzeń jest bogato zdobiona, ornamenty mają tendencję do podążania za nimi i dlatego podkreślają podstawowe struktury, zamiast próbować je ukrywać.

Te cechy architektoniczne, które są wspólne zarówno dla architektury sakralnej, jak i świeckiej, z łatwością umożliwiają przekształcenie świeckiego budynku w świątynię. Tak było na przykład w Hōryū-ji, gdzie dwór szlachcianki został przekształcony w budynek religijny.

Historia

Początki; Okres Asuka i okres Nara

Buddyzm nie jest religią pochodzenia japońskiego i architektura przybywa z pierwszych buddystów z lądem poprzez Korei w VI -tego  wieku. Po oficjalnym przyjęciu tej nowej religii po bitwie pod Shigisan w 587 roku, po tej dacie zaczęto budować świątynie buddyjskie. Ze względu na wrogość do buddyzmu ze strony zwolenników lokalnych wierzeń kami , żadna świątynia z tego okresu nie przetrwała tak, że nie wiemy, jak wyglądała. Jednak dzięki Nihon Shoki wiemy, że architekt, sześciu księży buddyjskich i twórca obrazów z koreańskiego królestwa Paekche przybył do Japonii w 577 roku, aby doradzić Japończykom w sprawie rozplanowania budynków klasztornych. Układ Shitennō-ji w Osace (patrz poniżej) odzwierciedla plan świątyni Chongyimsa w Puyo , stolicy Paekche od 538 do 663 . Wiemy na pewno, że Soga no Umako zbudowała Hōkō-ji, pierwszą świątynię w Japonii, między 588 a 596 . Została przemianowana na Asuka-dera później od Asuki, nazwy stolicy, w której się znajduje. Shôtoku książę aktywnie promuje buddyzm i zleceń budowa Shitenno-ji w Osace (593) i Horyu-ji w pobliżu jego pałacu Ikaruga Nara (ukończona w 603). W tym okresie układ świątyni jest ściśle określony i zgodny ze stylami kontynentu, z głównym wejściem skierowanym na południe i najświętszym obszarem otoczonym półzamkniętym krytym korytarzem ( kairō ), do którego prowadzi centralna brama ( chūmon ). W świętej klauzurze znajduje się pagoda, która służy jako relikwiarz dla obiektów sakralnych oraz kon-dō (główny budynek). Kompleks może obejmować inne dzieła, takie jak sala lekcyjna ( kō-dō ), shōrō , sklep sutr ( kyōzō ), kwatery dla księży i ​​mnichów oraz łaźnie. Idealna świątynia składa się z serca utworzonego z siedmiu budynków zwanych shichidō garan , czyli „świątynia siedmiu budynków”. Buddyzm i budowa świątyń rozprzestrzeniły się ze stolicy na peryferie w okresie Hakuho , od 645 do 710 . Ponadto wiele świątyń jest budowanych w uprzywilejowanych miejscach zgodnie z zasadami chińskiej geomancji . Ważną rolę odgrywa nie tylko układ budynków, grup drzew i stawów na terenie kompleksu, ale także położenie gór i innych cech geograficznych w poszczególnych kierunkach wokół świątyni.

Chińska Szkoła Myśli Pięciu Elementów szacuje, że wiele zjawisk naturalnych można podzielić na pięć kategorii. Sześć grup po pięć kategorii jest ustalonych jako reguły konstrukcji budynku.

Pięć elementów Drewno Światła Ziemia Metal woda
Pozycja Jest południe Środek Gdzie jest Północ
Pogoda Wietrzny Gorąco Mokry Suchy Zimno
Kolor Zielony Czerwony Żółty Biały czarny
Ewolucja żywych istot Narodziny Wzrost Zmiana Osłabiający Ukryty
Znaczenie symboliczne Dobrobyt Bogactwo i honor Moc Spustoszenie Śmierć

Na przykład pałac dla nowego księcia jest umieszczony na wschodzie, aby symbolizować narodziny, a na jego dachu użyto żółtych płytek, które symbolizują władzę.

Teoria pięciu żywiołów jest również podstawą gorintō , niezwykle pospolitej kamiennej stupy, której wynalazek przypisuje się Kūkai . Jego pięć części (sześcian, kula, piramida, półksiężyc i wierzchołek w kształcie lotosu) reprezentuje jeden z pięciu elementów.

Numerologia Chiny odgrywa również ważną rolę. Zgodnie ze szkołą yin-yang, która pojawia się około 305 roku pne, yang odnosi się do słońca, ciepła, męskości i liczb nieparzystych, podczas gdy yin odnosi się do ich przeciwieństw. Dlatego w grupach budynków duże hale występują w nieparzystych liczbach, ponieważ uważa się, że same hale są yang . Będąc yang , liczby nieparzyste są ogólnie uważane za pozytywne i szczęśliwe, więc buddyzm preferuje liczby nieparzyste. W przypadku pagód wielopoziomowych, kamiennych lub drewnianych, liczba kondygnacji jest prawie zawsze nieparzysta. Prawie wszystkie drewniane pagody mają trzy lub pięć pięter. Było kilka pagód o różnej liczbie pięter, ale żadna nie przetrwała.

Z powodu pożarów, trzęsień ziemi, tajfunów i wojen niewiele z tych starożytnych świątyń dotarło do nas. Horyu-ji , przebudowany po katastrofie w 670 , jest jedynym, wciąż posiadając budynki VII th  wieku, najstarszy istniejących drewnianych budowli na świecie.

W przeciwieństwie do najwcześniejszych świątyń kultu kami , najwcześniejsze świątynie buddyjskie są bardzo ozdobne i ściśle symetryczne (patrz rekonstrukcja Asuka-dera powyżej). Od Horyu-ji w końcu VII th  wieku świątynie zaczynają się poruszać w kierunku planów podłogowych nieregularny prowadzi do asymetrycznego rozmieszczenia budynków, zwiększenie wykorzystania materiałów naturalnych, takich jak cyprys kory zamiast dachówek i zwiększonej świadomości środowiska naturalnego z instalacją budynków wśród drzew. Adaptację tę ułatwia shinbutsu shūgō (synkretyzm kami i buddyzmu), który poprzez tradycyjny japoński kult przyrody sprawia, że ​​buddyzm zwraca większą uwagę na środowisko naturalne.

Podczas pierwszej połowy VIII -go  wieku, cesarz Shomu zarządził budowę świątyń i klasztorów w każdej prowincji, jak również montaż na Todai-ji jako centrum sieci świątyń. Otwarte w 752 roku , Todai-ji ma monumentalne wymiary z dwiema świątyniami na siedmiu poziomach, z których każda ma około 100  m wysokości i duży budynek Buddy ( Daibutsuden ) o wymiarach około 80 × 70  m . Buddyzm z epoki Nara charakteryzuje się siedmioma wpływowymi świątyniami finansowanymi przez państwo, zwanymi Nanto Shichi Daiji . Ośmiokątne konstrukcje, takie jak Dream Building w Hōryū-ji, zbudowane jako sale pamięci i magazyny przedstawione przez Shōsō-in, pojawiły się po raz pierwszy w erze Nara. Przyległe struktury, takie jak świątynie i pagody główne pokoje znaczący wzrost wielkości od końca VI th  wieku. Sytuacja pagód przesuwa się w bardziej peryferyjne lokalizacje, a system wsparcia dachu staje się coraz bardziej złożony, ponieważ dachy stają się większe i cięższe.

Inna wczesna inicjatywa pogodzenia kultu kami z buddyzmem polega na założeniu w VIII wieku ( okres Nara ) tego, co nazywamy jungu-ji (神宮« ), Czyli„ sanktuariami świątynnymi ”. Użycie w świątyni Shinto buddyjskich obiektów religijnych jest uważane za konieczne, ponieważ kami są zagubionymi istotami, oczekującymi na uwolnienie mocą Buddy. Uważa się, że kami jako istoty ludzkie podlegają karmie i reinkarnacji, a wczesne historie buddyjskie opowiadają, w jaki sposób wędrowni mnisi podejmują się zadania pomocy cierpiącemu kami . Lokalny kami pojawia się we śnie mnicha i opowiada mu o swoim cierpieniu. Aby poprawić karmę kami poprzez rytuały i czytanie sutr , mnich buduje świątynię obok świątyni kami . Podobne grupy są tworzone przez VII p  wieku USA przykład Kyushu gdzie kami Hachiman wielbiony wraz z Miroku Bosatsu ( Maitreyi ) do Usa jingu .

Pod koniec tego samego stulecia, na drugim etapie fuzji, kami Hachiman zostaje ogłoszony obrońcą bóstwa dharmy, a nieco później bodhisattwą . W świątyniach zaczęto budować kapliczki, stanowiąc tym samym ważny krok naprzód w procesie łączenia kultów Kami i buddyjskich. Kiedy wielki Budda z Tōdai-ji zostaje zbudowany w Nara , na terenie świątyni wznosi się również świątynia Hachimana z powodu życzenia wyrażonego przez samego kami zgodnie z legendą. To współistnienie kultu buddyzmu i kami w religii, podobnie jak w architekturze, trwało aż do „porządku separacji Buddy-kami” (神 仏 判 然 令, shinbutsu hanzen-rei ) Z 1868 roku .

Okres Heian

W okresie Heian buddyzm nasyca jeszcze więcej japońskich elementów: odkrywa i przyswaja lokalne wierzenia dotyczące duchów (tzw. Onrei i mitama  (en) ) oraz rozwija postacie bliskie magii i czarów, które pozwalają mu penetrować szeroki zakres klas społecznych. Jego połączenie z miejscowymi wierzeniami religijnymi jest następnie zwiększane przez usystematyzowanie synkretyzmu buddyzmu z lokalnymi wierzeniami religijnymi (patrz artykuł honji suijaku i teoria, która zakłada, że japońscy kami są po prostu buddyjskimi bogami pod inną nazwą). To w tym historycznym środowisku Fujiwara no Michinaga i emerytowany cesarz Shirakawa uczestniczą w zakładaniu nowych świątyń, procesie, który daje początek architekturze Jōdo-kyō i nowemu stylowi architektonicznemu wayō .

Początek Heian okres ( IX th i X th  stulecia) widzi zmieniających a style oparte na ezoterycznego buddyzmu sekty Tendai i Shingon . Te dwie sekty wiernie podążają za tradycją architektoniczną Nanto Rokushū na równinach, ale rozwijają oryginalny styl w regionach górskich. Rozwój ten jest ułatwiony dzięki synkretycznej fuzji obcego buddyzmu z miejscowymi kultami kultu gór. Nazywany wayō (和 様 , Styl japoński ), aby odróżnić go od importowanych stylów chińskich, charakteryzuje się prostotą, powstrzymywaniem się od zdobień, wykorzystaniem naturalnego drewna i ogólnie prostych materiałów. Strukturalnie charakteryzuje się salą główną podzieloną na dwie części: zewnętrzną dla nowicjuszy i wewnętrzną dla wtajemniczonych; dach dwuspadowy obejmujący oba obszary; podniesiona drewniana podłoga zamiast płytek lub kamiennych podłóg w poprzednich świątyniach; przedłużony okap, aby zakryć stopnie ganku; z gontów lub kory zamiast pokrycia dachów oraz świadczenia guar adaptacji do środowiska naturalnego zamiast po tradycyjne symetryczne układy. W tym czasie sekty te wprowadziły również tahōtō , dwupiętrową wieżę, która w pewnym stopniu przypomina indyjskie stupy . Według starożytnej buddyjskiej przepowiedni świat ma wkroczyć w mroczny okres zwany mappō w 1051 roku. W tym okresie sekta Tendai wierzy, że oświecenie będzie możliwe tylko poprzez kult Buddy Amidy . Stąd wiele tak zwanych „rajskich budynków” (lub Amida), takich jak budynek Phoenix w Byōdō-in (1053), budynek główny w Jōruri-ji (1157) i złoty budynek w Chūson-ji (1124); - są budowane przez rodzinę cesarską lub członków arystokracji w celu odtworzenia zachodniego raju Amidy na Ziemi. Budynki przeznaczone do Amidy Amidy dziewięć posągi są popularne w XII th  wieku (późnego okresu Heian). Jednak Wielka Sala Jōruri-ji jest jedynym przykładem takiej sali, która istnieje do dziś.

Epoki Kamakura i Muromachi

W okresie Kamakura (1185–1333) doszło do dojścia do władzy kasty wojowników, która wyraziła swoje potrzeby i upodobania w architekturze religijnej. Zen przybył do Japonii z Chin i Jodo sekta stała się niezależna. W architekturze okres ten charakteryzuje się narodzinami nowych i racjonalnych koncepcji.

Styl Daibutsu (大仏様, Daibutsuyô , B „Wielki Budda styl" ) i styl Zen (禅宗様, zenshūyō , B”stylu Zen sekty" ) pojawiają się na koniec XII th  wieku lub wcześnie XIII th  century.

Pierwsza, wprowadzona przez księdza Chōgena , oparta jest na architekturze dynastii Song i stanowi przeciwieństwo stylu wayō , prostego i tradycyjnego. Nandaimon w Todai-ji i budynek Amida w Jodo-ji są jedynym zachowanym przykładem tego stylu. Pierwotnie nazywany tenjikuyō (天竺様, Bed "Indian style" ) , To został przemianowany daibutsuyou　(大仏様) do XX th  century przez uniwersytet Ota Hirotaro ponieważ ten styl nie ma nic specjalnie indyjskiej. Ōta wymyślił to imię z pracy Chōgen, w szczególności daibutsuden Tōdai-ji.

Styl Zen pierwotnie nazywany był kara-yō (唐 様, „styl chiński” ) I podobnie jak styl daibutsu, został przemianowany na Ōta. Jego cechy to podłogi ziemne, subtelnie zakrzywione spadziste dachy ( mokoshi ) i stromo zakrzywione główne dachy, łukowe okna ( katōmado ) i panele drzwiowe. Shoro w Todai-ji, budynek założycielski w Eihō-ji, a shariden w Engaku-ji są reprezentatywne dla tego stylu. Garan Zen generalnie ma pagodę , a gdy tak się stanie, to jest spychany do położenia obwodowej.

Te trzy style ( wayō , daibutsuyō i zen'yō) były często łączone w okresie Muromachi (1336–1573), dając początek tak zwanemu „stylowi eklektycznemu” (折衷 様, setchūyō ) , Zilustrowanym przez główny budynek w Kakurin-ji . Skojarzenie w szczególności stylów wayō i daibutsuyō staje się tak powszechne, że uczeni nazywają je czasami shin-wayō (新 和 様, „nowy sposób” ) . Architektura japońska buddyjskiej osiągnął szczyt swojego rozwoju na koniec okresu Muromachi (koniec XVI -tego  wieku). Metody konstrukcyjne są wyrafinowane, a rodzaje konstrukcji konwencjonalne.

Epoki Azuchi-Momoyama i Edo

Po zawirowaniach ery Sengoku i ustanowieniu szogunatu Tokugawa w 1603 roku , stare świątynie, takie jak Hieizan , Tō-ji i Tōdai-ji, straciły swoją moc, a szkoły buddyjskie zostały przejęte przez Nichiren Shū i Jōdo -shū . Okres Edo był okresem niespotykanej w architekturze sakralnej zapału budowlanego. Liczba wielbicieli przybywających na modlitwę lub pielgrzymkę rośnie, tak więc projekty zmieniają się, aby dostosować się do ich potrzeb i podejmowane są wysiłki, aby przyciągnąć ich uwagę. Stare sekty ograniczają się do ożywienia stylów i pomysłów z przeszłości, podczas gdy nowe mają duże przestrzenie i skomplikowane projekty. Obaj, pomimo różnic, wspólnie uciekają się do przepychu i przesady. Wczesne przednowoczesne świątynie są chronione przed monotonią dzięki wyszukanym detalom strukturalnym, zastosowaniu falistych szczytów karahafu i zastosowaniu monumentalnych budynków. Ponieważ projekty strukturalne stają się coraz bardziej racjonalne i wydajne, powierzchnia budynków sakralnych jest dokładnie odwrotna, stając się coraz bardziej wyszukana i złożona. Po zenicie połowy okresu Edo , architektura religijna w końcu powtarza stare idee, traci ducha innowacyjności i zaczyna swój ostateczny upadek. Świątynia Karamon of Hogon-ji i główny budynek ( hon-dō ) świątyni Kiyomizu są reprezentatywnymi przykładami architektury religijnej epoki Momoyama (1568-1603) i Edo (1603-1868).

Era Meiji

W 1868 roku rząd ogłosił politykę oddzielenia Buddów i Kami zwaną shinbutsu bunri, co ma katastrofalne konsekwencje dla architektury świątyń i sanktuariów. Do tego czasu synkretyzm kami i buddów nie sprawiał wielu problemów i przynosił pewną harmonię między wyznawcami obu religii. Ponieważ wiele struktur tam, gdzie się znajdują, stało się nielegalnych, takich jak buddyjskie pagody na terenie świątyń Shinto, muszą zostać zniszczone zgodnie z literą prawa. Około 30.000 buddyjskich budynki rozebrano między 1868 a 1874 r . Buddyzm w końcu odrodził się w wielu częściach kraju, ale z drugiej strony w innych, zwłaszcza w prefekturze Kagoshima , nadal praktycznie nie ma buddyjskich struktur. Dzięki systemowi synkretycznemu ewoluowało wiele zwyczajów, które nadal są w praktyce i są lepiej rozumiane w kontekście synkretycznym.

Cechy wspólne świątyń

We współczesnym języku japońskim sotoba ma na ogół to drugie znaczenie.

Galeria obrazów

Bibliografia

  1. Fletcher i Cruickshank 1996 , p = 716
  2. Fujita i Koga 2008 , s.  50–51
  3. Scheid, Religiōse ...
  4. Zobacz artykuł Shinbutsu shūgō
  5. Nishi i Hozumi 1996 , p = 12
  6. (Hozumi (1996: 9-11);
  7. Sansom 1958 , s.  49
  8. JAANUS , Garan
  9. Young and Young 2007 , p = 38
  10. Nishi i Hozumi 1996 , p = 13
  11. Fletcher i Cruickshank 1996 , p = 731
  12. Fletcher Cruickshank 1996 , P = 653
  13. Dane tabeli: Fletcher i Cruikshank, 1996: 653
  14. młodych i Young 2007 , P = 44
  15. Young, Young and Yew 2004 , p = 52
  16. Young, Young and Yew 2004 , p = 44
  17. Young and Young 2007 , p = 39
  18. M a M 2007 , P = 46
  19. Nishi i Hozumi 1996 , p = 16
  20. Fletcher i Cruickshank 1996 , p = 732
  21. Young and Young 2007 , p = 49
  22. Mark Teeuwen w Breen i Teeuwen (2000: 95-96)
  23. Satō Makoto
  24. Scheid, Angleichung ...
  25. Young, Young and Yew 2004 , p = 47
  26. Nishi i Hozumi 1996 , p = 17
  27. Kleiner i Mamiya 2009 , s.  97
  28. Young, Young and Yew 2004 , p = 48
  29. Nishi i Hozumi 1996 , p = 19
  30. Young and Young 2007 , p = 56
  31. Kleiner i Mamiya 2009 , s.  98
  32. Nishi i Hozumi 1996 , p = 18
  33. Young, Young and Yew 2004 , p = 49
  34. Fletcher i Cruickshank 1996 , p = 737
  35. Nishi i Hozumi 1996 , p = 20
  36. JAANUS , Daibutsuyou
  37. Fletcher Cruickshank 1996 , P = 738
  38. Encyklopedia Shinto - Haibutsu Kishaku, dostęp 15 marca 2008
  39. (w) John Breen i Mark Teeuwen , Shinto in History: Ways of the Kami , Honolulu, University of Hawaii Press,lipiec 2000, 368  str. ( ISBN  978-0-8248-2363-4 , OCLC  43487317 ) , str.  230
  40. Jason Ānanda Josephson , „  When Buddhism Became a 'Religion': Religion and Superstition in the Writings of Inoue Enryō  ”, Japanese Journal of Studies , vol.  33, n o  1,2006, s.  143–68 ( czytaj online , dostęp 30 czerwca 2011 )
  41. Allan Grapard , Japan's Ignored Revolution: The Separation of Shinto and Buddhism (Shimbutsu Bunri) oraz studium przypadku: Tōnomine , University of Chicago Press,1984( JSTOR  1062445 ) , s.  246
  42. (en) Scheid, Bernhard , "  Grundbegriffe: Shinto  " , Religion in Japan , University of Vienna ( ostatnia wizyta 9 grudnia 2010 )
  43. Japoński słownik Kōjien
  44. JAANUS

Uwagi

  1. Sześć sekt nazywa się Sanron -, Jōjitsu -, Hossō -, Kusha -, Ritsu - i Kegon-shū .
  2. Więcej informacji na temat tej piły można znaleźć tutaj
  3. Termin „świątynia Shinto” jest używany w opozycji do „świątyni buddyjskiej”, aby przywrócić rozróżnienie w języku japońskim między buddyjskimi i sintoistycznymi budowlami religijnymi. W języku japońskim te pierwsze nazywane są jinja (神社 ) , Drugie tera (寺 ) .
  4. Jeśli chodzi o proporcje świątyń, zobacz także artykuł Ken .
  5. Jōdokyō, czyli Buddyzm Czystej Krainy , jest formą buddyzmu, która silnie wpłynęła na sekty Shingon i Tendai, zanim stała się niezależną sektą.
  6. Posągi przedstawiają dziewięć etapów nirwany .

Zobacz też

Powiązane artykuły

Bibliografia