André Tardieu

André Tardieu
Rysunek.
Portret André Tardieu przed 1939 r.
Funkcje
Prezes francuskiej Rady Ministrów
20 lutego - 3 czerwca 1932
( 3 miesiące i 14 dni )
Prezydent Paul Doumer
Albert Lebrun
Rząd Późny III
Legislatura XIV th
Poprzednik Pierre Laval
Następca Edouard Herriota
2 marca - 4 grudnia 1930
( 9 miesięcy i 2 dni )
Prezydent Gaston Doumergue
Rząd Późny II
Legislatura XIV th
Poprzednik Camille Chautemps
Następca Teodor Steeg
3 listopada 1929 - 17 lutego 1930
( 3 miesiące i 14 dni )
Prezydent Gaston Doumergue
Rząd późno ja
Legislatura XIV th
Poprzednik Aristide Briand
Następca Camille Chautemps
minister stanu
9 lutego - 8 listopada 1934
( 8 miesięcy i 30 dni )
Prezydent Albert Lebrun
Rząd Doumergue II
Zastępca
14 lutego 1926 - 31 maja 1931
( 5 lat, 3 miesiące i 17 dni )
Wybór 14 lutego 1926
Okręg wyborczy Terytorium Belfort
Poprzednik Jean-Baptiste Saget
Następca Emile Lardier
26 kwietnia 1914 - 31 maja 1924
( 10 lat, 1 miesiąc i 5 dni )
Wybór 26 kwietnia 1914
Okręg wyborczy Sekwana i Oise
Poprzednik Emile Laurent
Biografia
Imię i nazwisko André Pierre Gabriel Amédée Tardieu
Przezwisko Mirobolant
Data urodzenia 22 września 1876 ​​r.
Miejsce urodzenia Paryż
Data śmierci 15 września 1945 (w wieku 68 lat)
Miejsce śmierci Mentona ( Alpes-Maritimes )
Narodowość Francuski
Partia polityczna Umiarkowane , ARD / PRD / PRDS / AD
Zawód Starszy
Dyplomata
André Tardieu
Prezesi francuskiej Rady Ministrów

André Tardieu , urodzony dnia22 września 1876 ​​r.w Paryżu ( Sekwanie ) i zmarł dnia15 września 1945w Menton ( Alpes-Maritimes ), jest francuskim mężem stanu .

Umiarkowany republikanin , był zastępcą dla Seine-et-Oise od 1914 do 1924 roku, a następnie w Territoire de Belfort od 1926 do 1931. Poprowadził trzy rządy między 1929 i 1932, zanim będzie ofiarą poważnego udaru mózgu w 1939 roku.

Sytuacja osobista

Początki

André Pierre Gabriel Amédée Tardieu urodził się dnia 22 września 1876 r.w 8 th arrondissement Paryż , na n °  26, Avenue Messina . Jego ojciec był wówczas 22-letnim studentem prawa , André-Léon Tardieu (1854-1916), ze starej paryskiej rodziny mieszczańskiej, a następnie został prawnikiem , podczas gdy jego matka, Marguerite Blot (1855-1917), jest bez zawodu .

Trening

Wspaniały uczeń liceum Condorcet , André Tardieu zdobył kilkanaście nagród w konkursie ogólnym w 1893 r. (w szczególności pierwszą nagrodę za geografię w retoryce ). Otrzymany pierwszy na egzaminie wstępnym do École normale supérieure , postanowił nie wchodzić, będąc jednocześnie specjalistą na egzaminie MSZ .

Kariera dziennikarza

Zaczął pisać w Le Figaro inLuty 1901, pod podpisem Georgesa Villiersa.

Następnie Adrien Hébrard , dyrektor bardzo wpływowego dziennika Le Temps , przyciągnął go do swojej gazety przezSierpień 1903i od 1905. André Tardieu stał się jej głównym felietonistą w polityce zagranicznej, z Biuletynem de l 'Foreigner , prawie codziennie aż do 1914. Każdego ranka spędzał na Quai d'Orsay, a jego artykuły miały reputację „inspirowane przez urzędnika polityki różnych rządów. Jego artykuły, niezwykłe pod względem przejrzystości i dobrze udokumentowane, przyciągnęły go liczną publiczność zarówno we Francji, jak i za granicą. W tym charakterze został zaproszony na Uniwersytet Harvarda w 1908 roku jako wykładowca polityki międzynarodowej, co dało mu możliwość odkrycia Stanów Zjednoczonych.

W 1910 został oskarżony o wykorzystywanie swoich wpływów na Quai d'Orsay dla N'goko Sanghi i Homs-Bagdadu, ale nigdy nie został skazany.

Tło polityczne

Początki i wzrost

Od 1899 do 1902 był sekretarzem Pierre Waldeck-Rousseau , Prezesa Rady Ministrów, Ministra Spraw Wewnętrznych i Wyznań.

Umiarkowany republikanin ( centrum po prawej ), był zastępcą Seine-et-Oise w latach 1914-1924, a następnie Territoire de Belfort w latach 1926-1936.

Był radnym generalnym Seine-et-Oise, wybranym w kantonie Marly-le-Roi w latach 1913-1924.

W czasie I wojny światowej służył na froncie w 1914 roku , zanim został powołany do sztabu generała Focha. Opuścił to stanowisko w 1915 roku, za zgodą generała, aby poświęcić się polityce. WKwiecień 1917, został mianowany komisarzem generalnym ds. wojny francusko-amerykańskiej w Waszyngtonie, misji mającej na celu koordynację francusko-amerykańskiego wysiłku wojennego. Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny stał się głównym łącznikiem między dwoma krajami na polu wojskowo-przemysłowym.

Blisko Clemenceau

W 1918 r. był prawą ręką Georgesa Clemenceau , przewodniczącego Rady, podczas paryskiej konferencji pokojowej oraz jako delegat Francji, przewodniczący lub członek wielu komisji. Uczestniczył w negocjacjach, które doprowadziły do ​​podpisania traktatu wersalskiego z Niemcami, Saint-Germain-en-Laye z Austrią, Trianon z Węgrami, Neuilly z Bułgarią i Sèvres z Imperium Osmańskim.

Porażka Clemenceau w wyborach prezydenckich 1920 przeciwko Paulowi Deschanelowi , a następnie jego własna porażka w wyborach parlamentarnych 1924 , wygrana przez kartel lewicy , tymczasowo odsunęła go od życia politycznego.

Wejście do rządu

Wraca jako minister, wezwany przez Przewodniczącego Rady Raymonda Poincaré , co zmusza go do zerwania z Clemenceau. Urażony i zirytowany, że jego uczeń nie wziął pod uwagę jego zalecenia, aby nie kompromitować się w kombinacjach „à la Briand”, Clemenceau zabrania mu drzwi i wysyła mu „szczupaki” przez pośredników.

W L'Action Française , Léon Daudet - podobnie jak Aristide Briand prywatnie - używa jibe „le Mirobolant” aby zakwalifikować André Tardieu, który miałby nowy pomysł na co dzień i myśli zbyt szybkie dla tradycyjnego polityka. WStyczeń 1930André Tardieu ułaskawił tego samego Léona Daudeta, który schronił się w Brukseli po ucieczce w 1927 r. na podstawie fałszywego nakazu uwolnienia przedstawionego przez królewskie Cameloty dyrektorowi więzienia dla zdrowia .

Przewodniczący Rady

André Tardieu pełni funkcję Prezesa Zarządu trzykrotnie:

Jako przewodniczący Rady i Minister Spraw Wewnętrznych, od marca do grudnia 1930 r. finansował ligi , w tym Croix-de-Feu , z tajnych funduszy .

Z 7 w 10 maja 1932 r, pełni również funkcję tymczasowego prezydenta Rzeczypospolitej po zabójstwie Paula Doumera na dorocznej wystawie pisarzy weteranów. Po wyborze Alberta Lebruna na nowego szefa państwa André Tardieu opuszcza szefa rządu.

Spadek i ostatnie lata

Jego silny charakter, styl uważany za zbyt „paryski”, a modernizm czasami dobrze mu służył w kontaktach z ludźmi i szkodził jego karierze politycznej. Od 1932 r. używał radia do swoich „rozmów” (na krótko przed Rooseveltem ), a za nim podążali reporterzy radiowi, którzy nagrywali i transmitowali jego przemówienia. Te rodniki są walczyć.

Od 1934 r. André Tardieu przyjął bardziej radykalny dyskurs i stopniowo przerzucił się na antyparlamentaryzm, opowiadając się za silną republiką. Potępia lewicę w tygodniku literacko-politycznym Gringoire . Polityczne rozczarowanie i wielki strach wywołany w nim nadejściem Frontu Ludowego w 1936 r. skłoniły go do wyrzeczenia się młodzieńczych ideałów.

Rewizjonizm instytucjonalny, pożądany przez André Tardieu i inne osobistości, takie jak Alexandre Millerand , zmuszony do opuszczenia Pałacu Elizejskiego w 1924 roku, zepchnął go z życia parlamentarnego. Radykałowie byli wrogo nastawieni do samej zasady rewizji i obalili gabinet Doumergue'a , opisany przez Léona Bluma jako „ neobulangizm  ”, w którym Tardieu brał udział.

Nie mogąc narzucić swoich poglądów, André Tardieu przeszedł na emeryturę do Menton i regularnie pisał do politycznej i literackiej gazety Gringoire , poświęcając się napisaniu myśli, która stała się wroga III RP. Nie podoba mu się jednak monachijska linia gazety.

Sprzeciwiał się zawarciu układu monachijskiego w 1938 roku, ale nie narzucił tej linii swojej partii.

Udar , która miała miejsce w 1939 roku, opuścił go i upośledzone intelektualnie sparaliżowany. „Pustelnik z Mentonu” , jak bywa nazywany, zmarł w 1945 r., niedługo po zakończeniu II wojny światowej.

Pozycjonuj dokumenty

André Tardieu jest wielkim wielbicielem Stanów Zjednoczonych . Odwiedził ten kraj i został przyjęty przez prezydenta Theodore'a Roosevelta , który zrobił na nim dobre wrażenie.

Podczas swojej pierwszej prezydencji w Radzie, w 1929 roku, założył się, że światowy kryzys nie odbije się na francuskiej gospodarce i zainicjował „politykę dobrobytu” mającą na celu zwiększenie liczby miejsc pracy i konsumpcji. W tym celu odchodzi od „cnoty budżetowej”, za którą podążał Raymond Poincaré , inicjując zarówno program inwestycji publicznych, jak i wzrost dochodów ludności. Rozpoczyna realizację projektu budowlanego linii Maginota , przyznaje kombatantowi emeryturę oraz ustanawia ubezpieczenie emerytalne dla wszystkich pracowników.

Aby położyć kres „francuskiemu paradoksowi”, zastosował wolę pracodawcy wypracowaną w latach dwudziestych, lat wzrostu, który miał zbudować społeczeństwo konsumpcyjne we Francji. Wraz z Henrym Cheronem w finansach stworzył „program narzędzi przemysłowych” oparty na budowie infrastruktury (porty, linie kolejowe, drogi), a przede wszystkim na elektryfikacji wsi . Aby przezwyciężyć endemiczne zadłużenie Francuzów, mnoży cięcia budżetowe i bardzo hojnie rekompensuje ofiarom klęsk żywiołowych. Ponadto poprawia traktowanie urzędników służby cywilnej i rewaloryzację emerytur w górę. W tym samym duchu parlament wyrwał mu prawo, które określił jako demagogiczne, przyznające rentę wszystkim byłym kombatantom.

Jednak środki te nie powinny być postrzegane jako polityka, którą z wyprzedzeniem można by określić jako keynesowską. Jednak jego polityka nadwerężyła francuski budżet, który pod koniec jego kadencji po raz pierwszy od lat miał deficyt.

W 1934 roku André Tardieu opublikował Reformę państwa , w której bronił redukcji liczby partii politycznych i wzmocnienia władzy wykonawczej . Stworzył własną grupę parlamentarną, Centrum Republikańskie . Te zróżnicowane propozycje polegały na utracie prawa inicjatywy w zakresie wydatków dla parlamentu, prawa do głosowania na kobiety, wykorzystaniu referendum do przeciwstawienia się opozycji parlamentu, możliwości prezydenta RP rozwiązania parlamentu. Izba Poselska bez zgody Senatu po roku sprawowania urzędu oraz ograniczenie liczby ministrów do 20 pod przewodnictwem „  Premiera  ”, nowo utworzona funkcja, obecnie określona przez Konstytucję (którą nazwano szef rządu przed 1815 r.). Generał de Gaulle będzie prowadzony przez Państwową reform André Tardieu i sprawi, że przeprosiny.

Wreszcie, w 1936 r., w swojej książce Rewolucja do przerobienia: suweren w niewoli , André Tardieu stwierdza, że ​​ustrój parlamentarny jest sprzeczny z interesami Francji; jej sprzeciw wobec Frontu Ludowego sprawił, że ewoluował w kierunku wrogości wobec III RP i antyparlamentarności.

Po przeczytaniu i potraktowaniu Mein Kampf poważnie , opublikował, od początku lat 30. XX wieku, kilka „proroczych” pism, w których przewidział niebezpieczeństwa, na jakie narażone były państwa europejskie w wyniku powstania nazizmu .

Szczegóły mandatów i funkcji

Profil i charakterystyka

Andre Tardieu pojawia się regularnie z okularami i cygarniczką z bursztynem . Znany elegancki, dobrze ubrany i damski pan, mierzy 1,72 m (więcej niż przeciętny czas), ma lekką nadwagę, orli nos, mały wąsik, oparzoną fryzurę i zakola. Wyraża się jasno i szybko. Wysportowany, najpierw ćwiczył jazdę konną i szermierkę , zanim grał w golfa , zwłaszcza w Saint-Germain i Saint-Cloud .

André Tardieu nie pisał pamiętników. Według jego biografa Maxime'a Tandonneta wolał odejść od pracy politycznej, rządowej i intelektualnej.

Hołdy

W 1979 roku plac-André Tardieu w 7 th dzielnicy z Paryża , został otwarty na jego cześć. Podobnie rue André Tardieu w Nantes i gzyms André Tardieu w Menton .

Bibliografia

Dzieła André Tardieu

Sobrier-Arnould nagroda z Akademii Francuskiej w 1906 roku

Działa na André Tardieu

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. „Dobre cechy, ale bez temperamentu. Nie zmienimy tego. »(19 kwietnia 1924). „Bardzo się myli, narzekając na moje milczenie. Te słowa zbytnio wyjaśniłyby moje uczucia. »(2 sierpnia 1926). – Wydaje mi się, że Tardieu ma mniej sumienia niż Briand. To nie jest łatwe. »(27 września 1929). „Czego chcesz, mali ludzie zawsze znajdują sposób, aby być mniejszymi, niż myślisz!” »(List do Marguerite Baldensperger o niepowodzeniu, które przypisał Tardieu, jego interwencji na rzecz biednych Wandejczyków.

Bibliografia

  1. "  Birth Registry od 1876 do 8 th  dzielnica Paryża: narodziny n o  1321 (13/31 view)  " na archives.paris.fr (dostępny 9 maja 2020 ) .
  2. „  André, Pierre, Gabriel, Amédée Tardieu  ” , na stronie assemblee-nationale.fr (dostęp 9 maja 2020 r . ) .
  3. "  Ogólne konkurencja pomiędzy lycées i uczelni Paryża i Wersalu  ", Le Temps , n o  11754 (suplement)31 lipca 1893 r., s.  1 ( przeczytaj online , dostęp 8 maja 2020 r. ).
  4. Ogólna historia prasy francuskiej , red. C. Bellanger, J. Godechot, P. Guiral, F. Terrou, Paryż, Presses Universitaires de France , 1969, tom III, s. 354-355
  5. "  André Tardieu: człowiek wyprzedzający dwie republiki w swoim czasie  " , atlantico.fr ,6 stycznia 2019(dostęp 9 maja 2020 r . ) .
  6. Ogólna historia prasy francuskiej , op. cytowany, tom III, s. 355
  7. Olivier Łowczyk, Tkanina pokoju , Paryż, Economica, 2010, s. 533.
  8. Georges Clemenceau , Listy do przyjaciela , 1923-1929 , Paryż, Gallimard , coll.  "Nrf",1970, 672  s. ( ISBN  978-2-07-026914-3 ).
  9. Pierre Milza i Serge Berstein , Historia Francji w XX th  century: 1930-1945 , Vol.  2, Paryż.
  10. Jean-Noël Jeanneney i Agnès Chauveau, program radiowy Concordance des temps , 14 listopada 2009, Francja-Kultura
  11. Nicolas Roussellier "Andre Tardieu i kryzys liberalnej konstytucjonalizmie (latach 1933-1934)" Vingtième Siecle n O  21, 1989, pp. 57-70 [1] .
  12. Robert O. Paxton , La France de Vichy (1940-1944) , coll. Punkty, s. 71.
  13. Alain Peyrefitte , To był de Gaulle , Fayard, tom III, 2000, s. 88-91.
  14. Tandonnet 2019 , s.  18 - ???.
  15. Louise Weiss , Pamiętniki Europejczyka , t.  II: Walka o Europę (1919-1934) , Paryż, Albin Michel,1979( 1 st  ed. 1969, red. Payot), 368  , str. ( ISBN  978-2226008213 ).
  16. https://cosmopolis.ch/fr/andre-tardieu-lincompris/

Załączniki

Archiwum Państwowe

Osobiste dokumenty André Tardieu są przechowywane w Archiwum Narodowym w lokalizacji Pierrefitte-sur-Seine, pod kodem 324AP: Inwentarz funduszu .

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne