Prezes Towarzystwa Geologicznego Francji | |
---|---|
1843 |
Narodziny |
6 września 1802 r Couëron |
---|---|
Śmierć |
30 czerwca 1857 r.(m. 54) Pierrefitte-sur-Seine |
Skrót w botanice | ADOrb. |
Skrót w zoologii | D'Orbigny |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Botanik , geolog , badacz , paleontolog , entomolog , zoolog , biolog , archeolog , ornitolog , malakolog , przyrodnik |
Rodzina | Dessalines d'Orbigny |
Tata | Charles Marie d'Orbigny |
Rodzeństwo | Charles Henry Dessalines d'Orbigny |
Dziecko | Henryk Orbigny ( w ) |
Pracował dla | Narodowe Muzeum Historii Naturalnej |
---|---|
Obszary | Archeologia , geologia , zoologia , paleontologia , antropologia , stratygrafia |
Członkiem |
Linnejskie Towarzystwo Normandzkiej Akademii Literatury, Nauki i Sztuki Akademii Nauk La Rochelle w Turynie (1841) |
Różnica | Wielki złoty medal za eksploracje (1835) |
Alcide Charles Victor Marie Dessalines d'Orbigny , urodzony dnia6 września 1802 rw Couëron ( Loire-Inférieure ) i zmarł dnia30 czerwca 1857 r.w Pierrefitte-sur-Seine ( Seine ), jest przyrodnikiem , badaczem, malakologiem i paleontologiem francuskim , znanym z podróży do Ameryki Południowej i pracy w zakresie paleontologii .
Jego ojciec, Charles Marie d'Orbigny (1770-1856), był lekarzem, który najpierw służył we francuskiej marynarce wojennej, zanim osiadł i praktykował w Couëron. Pasjonat historii naturalnej , często zabiera swoich synów do zbierania muszelek na wybrzeżu Atlantyku i wprowadza ich w obserwacje naukowe, w szczególności przy użyciu mikroskopu , ale także w rysowanie. Jego syn pomaga mu badać maleńkie muszle, których prezbiopia uniemożliwia mu prawidłowe widzenie. Dwóch z jego czterech synów wybierze karierę w historii naturalnej: Alcide i jego młodszy brat Karol (1806-1876).
W młodości rozwinął pasję do badania maleńkich muszelek znanych od starożytności, ale błędnie zaklasyfikowanych do mięczaków głowonogów : foraminifera , nazwa, którą nadał im kilka lat później. To Félix Dujardin (1801-1860) określił później, w 1835 roku, jednokomórkowy charakter tych organizmów.
Rodzina d'Orbigny najpierw osiedliła się w Esnandes w 1815 roku, a następnie w La Rochelle w 1821 roku. Alcide studiował tam klasykę przed przyjazdem do Paryża w 1824 roku . W stolicy ukończył szkolenie, kształcąc się na kursach Georgesa Cuviera (1769-1832) oraz Étienne'a Geoffroya Saint-Hilaire'a (1772-1844), Alexandre'a Brongniarta (1770-1847), Pierre'a André Latreille'a (1762-1833). , Henri-Marie Ducrotay de Blainville (1777-1850) i Louis Cordier (1777-1861).
W 1826 r. opublikował w Annales de sciences naturelles pracę będącą owocem jego obserwacji na otwornicach zatytułowaną Tablicę metodyczną klasy głowonogów opisującą kilkaset nowych gatunków i wyróżniającą go w świecie naturalistycznym. Przedstawia około 600 gatunków, prądów lub skamieniałości. W ciągu swojego życia zidentyfikuje ponad 1500 otwornic, w większości nowych. Uważa się go zatem za wynalazcę mikropaleontologii . Oprócz tej pierwszej publikacji wykonał trójwymiarowe modele niektórych okazów, używając rzeźb w glinie. W sprzedaży znajdują się repliki gipsowe.
Ta niezwykła praca przyciągnęła uwagę profesorów Narodowego Muzeum Historii Naturalnej, a zwłaszcza Georgesa Cuviera (1769-1832). W 1825 otrzymał misję do Ameryki Południowej , aby uzupełnić naturalistyczną wiedzę o tym kontynencie zdobytą od czasów Aleksandra von Humboldta (1769-1859) i Aimé Bonplanda (1773-1858) w Ameryce Równikowej, czyli Auguste de Saint-Hilaire. (1779-1853) w Brazylii . Młody d'Orbigny od dawna pasjonuje się relacjami z podróży, takimi jak Louis Antoine de Bougainville (1729-1811), James Cook (1728-1779) czy Nicolas Baudin (1754-1803). Miasto La Rochelle miało również dwóch znakomitych podróżników: John James Audubon (1785-1851) i Aimé Bonpland. Podobnie jak inni wędrowni przyrodnicy przysłani przez Muzeum poznał techniki naturalizacji okazów i przygotowania zielników . Jakiś czas przed zaokrętowaniem spotyka Aleksandra von Humboldta. On i inni zwracają uwagę d'Orbigny'ego na niską sumę, jaką Muzeum przekazało na wyprawę: 6000 franków rocznie. Uzyskiwał od księcia Rivoli (1799-1863) Franciszka Victora Massény sumę 3000 franków rocznie na cztery lata.
Podróż odbędzie się z Wenezueli , Kolumbii , Ekwadoru , Brazylii , Urugwaju , do Argentyny , Chile, a następnie do Peru i Boliwii . Zawiera30 czerwca 1826 r, na pokładzie korwety La Meuse : jej podróż potrwa siedem lat i siedem miesięcy.
Podczas swojej podróży będzie gromadził, obserwował, opisywał we wszystkich dziedzinach zoologii, zarówno u bezkręgowców, jak i kręgowców, botaniki, antropologii i etnologii. Ogromne zbiory, które gromadzi, trafiają bezpośrednio do Muzeum. W ten sposób opisuje pierwszą znaną rybę Chile , dziesiątki gatunków skorupiaków, setki ptaków, tysiące części zielnikowych… a jednocześnie opisuje setki gatunków mięczaków. Wszystko, co przesyła, trafia bezpośrednio do Muzeum w celu przestudiowania i ewentualnego opisu. On sam opisze dużą liczbę gatunków. Wiele gatunków zostało mu poświęconych, jak w botanice, gdzie jego imię nosi 54 rośliny, nie licząc rodzaju Orbignya .
Pod koniec 1833 roku wsiadł na pokład Philanthrope i wylądował we Francji24 stycznia 1834 r.
Po powrocie do Francji poświęcił trzynaście lat, od 1835 do 1847 r., na pisanie swoich pamiętników, czyli zestawu dziewięciu tomów w jedenastu tomach i 4747 stron oraz licznych map i 555 tablic. To mistrzowskie dzieło sprawia, że jest to jedna z najważniejszych monografii, jakie kiedykolwiek powstały w danym regionie świata. Charles Darwin (1809-1882) ocenia pracę jako „pomnik nauki XIX -tego wieku.” Książka miała pierwszy nakład 500 egzemplarzy i będzie kilkakrotnie wznawiana.
Zgłoszone kolekcje są bogate w 9000 gatunków, w tym wiele nowych gatunków:
W 1840 r. rozpoczął swoją francuską Paleontologię , monumentalną monografię, która miała mu zyskać światowy rozgłos. Tomy tej pracy, niestety nieukończone, ukażą się do 1860 r., ostatnie numery ukazują się pośmiertnie, zawierają łącznie ponad 4000 stron, 1440 wspaniałych litografii i 2800 gatunków. Ta już ogromna praca miała być tylko przedsmakiem jego znacznie bardziej śmiałego projektu zatytułowanego Universal Paleontology of Fossil Molluscs and Radiated Animals , z którego tylko prodrom pojawił się w trzech tomach, wymieniając 40 000 bezkręgowców, które zamówił i sklasyfikował, a których zachował tylko 18 000.
Od 1849 do 1852 r. pisał w kolosalnej księdze liczącej 1146 stron zatytułowanej Cours elementaire de paléontologie et de géologie stratygraphiques , w której przedstawił syntetyczną i niezwykle szczegółową wizję stratygrafii. Praca ta jest kontynuacją jego Prodromu uniwersalnej paleontologii stratygraficznej .
W latach 1840-1852, podczas redagowania Paleontologii Francuskiej , Prodromu Uniwersalnej Paleontologii Stratygraficznej oraz Kursu Podstawowego z Paleontologii i Geologii Stratygraficznej , zaproponował podział czasów geologicznych, głównie na okresy jurajskie i kredowe , na etapy stratygraficzne stratotypy lub geologiczne sekcje referencyjne . Posługuje się przykładami z Francji i Anglii, aby zdefiniować te podłogi.
Co najmniej dziewięć stopni geologicznych, które wymyślił, jest dziś oficjalnie uznanych przez Międzynarodową Komisję Stratygraficzną i Międzynarodową Unię Nauk Geologicznych (UISG).
Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Pierrefitte-sur-Seine , gdzie nadal widoczny jest jego opuszczony grób. Po śmierci Alcide d'Orbigny powołano Komitet Francuskiej Paleontologii, aby kontynuować jego pracę. Tak więc Louis Édouard Gourdan de Fromentel (1824-1901), Gustave Coteau (1818-1894), Perceval de Loriol (1828-1908), Louis Charles Joseph Gaston de Saporta (1823-1895) czy nawet Henry Testot-Ferry (1826-1869) ) itp. w tym samym duchu napisał 16 nowych tomów Paleontologii Francuskiej . Ten zestaw (w sumie 25 tomów) pozostaje fundamentalny i nadal jest szeroko stosowany przez paleontologów na całym świecie.
Alcide d'Orbigny opisał ponad 3000 gatunków, z których 2500 to nowe. Jego kolekcja paleontologiczna, zdeponowana w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej , oceniana jest na 14 000 gatunków, co daje łącznie 100 000 okazów.
Na cześć Alcide d'Orbigny nazwano dziesiątki rodzajów , podrodzajów oraz żywych lub kopalnych gatunków zwierząt i roślin.
Królestwo zwierzątWśród nich i w kolejności alfabetycznej:
Od 1997 roku jego imię nosi liceum w miejscowości Bouaye ( Loire-Atlantique ). Nadał swoje imię także francusko-boliwijskiej szkole średniej Alcide-d'Orbigny w La Paz , Muzeum Historii Naturalnej w Cochabamba (Boliwia), miastu w regionie Gran Chaco w departamencie Tarija w Boliwii, a także tylko jedna stacja na linii 5 tramwaju Île-de-France . Jego imię nosi ulica w La Rochelle wzdłuż Jardin des Plantes, a także ulica w Pierrefitte-Sur-Seine (Île-de-France), mieście, w którym spędził ostatnie dni życia. Jest tam pochowany na cmentarzu komunalnym
Orbigny to zwyczajowy skrót od Alcide Dessalines d'Orbigny w zoologii.
Zapoznaj się z listą skrótów autorów w zoologii
ADOrb. to standardowy skrót botaniczny Alcide Dessalines d'Orbigny .
Zajrzyj do wykazu skrótów autorskich lub wykazu roślin przydzielonych temu autorowi przez IPNI