Arcybiskup Arles | |
---|---|
1070-1080 | |
Raimbaud de Reillanne Sabran's Gibelin |
Wicehrabia |
---|
Narodziny | W kierunku 1045 |
---|---|
Śmierć | Sierpnia 1113 |
Zajęcia | Kapłan , mnich |
Tata | Geoffroy I z Marsylii |
Matka | Rixenda ( d ) |
Religia | Kościół katolicki |
---|---|
Konflikt | Pierwsza krucjata (1096-1099) |
Aicard (° v. 1045 - † 1113 ), znany jako Aicard d'Arles lub Aicard Marsylia był francuski zakonnik ze średniowiecza , który był arcybiskupem Arles od 1070 do 1080 , w czasie reformy gregoriańskiej i kłótni inwestycji .
Ze względów kościelnych (sprzeciw wobec reformy gregoriańskiej), ale także politycznych (lojalność wobec swego zwierzchnika, cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego ), sprzeciwiał się Papieżowi i hrabiemu Prowansji . Został zdetronizowany i ekskomunikowany w 1080 r. Podczas soboru w Awinionie , ale wspierany przez rodzinę wicehrabiów Marsylii , jego urzędników i ludność miasta Arles , uzurpował sobie funkcję arcybiskupa miasta do końca wieku, a następnie sporadycznie z powodu jego udziału w pierwszej krucjacie aż do śmierci w 1113 roku . Wkrótce po jego zniknięciu diecezja z pewnością narzuci reformę gregoriańską .
Aicard jest syn wicehrabiego Marseille Jauffre I st i Rixendis Millau. W viscounts Marsylia to wyznawcy hrabiów Prowansji i sojusznikami rodziny Baux , głównymi aktorami wyborze na Stolicę metropolitalnego co diecezja Arles z V -go wieku. Mają też w Arles wiele dóbr i praw podporządkowanych głównym rodzinom wojowników, miejskiej milicji , w tym Prosiaczkom . Wicehrabiowie Marsylii, których jednym z członków był biskup Marsylii nieprzerwanie między 948 a 1073 r., Starali się w ten sposób „kontrolować” Arles.
Poprzez swoją matkę, Aicard sojusznikiem viscounts Millau , że zestaw na koniec XI XX wieku wielu małżeńskich więzi z rodzinami liczby lub vicomtales południu Francji.
Aicard, według historyka z XVIII -tego wieku Jean-Pierre Papon , to pierwszy mnich z opactwa Saint-Victor de Marseille . Po śmierci arcybiskupa Raimbauda ( 1069 ) i po arbitrażu między wielkimi rodzinami prowansalskimi a władzą hrabiego, siedziba Arles przypadła mu między 1069 a 1073 rokiem , prawdopodobnie w 1070 roku . Rodzina wicehrabiów Marsylii, będąca źródłem większej części dochodów kapituły, mense kanoniczna, rozumie się poparcie, jakie kanonicy Arles otrzymali na Aicard podczas tych negocjacji.
W pierwszych latach swego arcybiskupstwa Aicard, kontynuując swego poprzednika, reformatora Raimbaud de Reillanne , kontynuował politykę sojuszu z hrabiami i rodziną Baux. Ta polityka ilustruje dzielenie się castrumem, który ma powstać na wyspie Pont-Saint-Geniès, po odzyskaniu wyspy z domeny Pons de Fos . Jednak warunki tego podziału, który zwiększa potęgę tej rodziny wicehrabiego i jej sojuszników, zaniepokoiły hrabiego Prowansji Bertranda .
Zrywając ze spokojnym klimatem panującym między papiestwem a arcybiskupstwem Arles, Grzegorz VII napisał1 st marzec 1079mieszkańcom miasta i duchowieństwu w celu znalezienia nowego „odpowiedniego” pastora. Papież powierza biskupowi Gap , Laugierowi, misję znalezienia następcy Aicarda, jednocześnie zachęcając Arlésiens do dokonania wyboru samego Laugiera. Gwarantem tej dobrej egzekucji jest jego legat Hugues de Die , prałat niezwiązany z wielkimi rodzinami prowansalskimi. Tę papieską decyzję tłumaczy się krystalizacją nowych napięć, które sprzeciwiają się Aicardowi zarówno hrabiemu, jak i papieżowi.
W latach 70.XIX wieku konflikt ze słabym hrabią Prowansji Bertrandem II stopniowo nasilał się. Trzy polityczne powody wyjaśniają tę konfrontację.
W pierwszej kolejności, w ramach ewolucji sojuszy królewskich, arcybiskup zbliżył się do wroga Bertranda, hrabiego Tuluzy, hrabiego Saint-Gilles , Rajmunda IV .
Głębiej Bertrand obawia się potęgi rodziny wicehrabiów Marsylii , panów części miasta Arles, a jednocześnie jego sprzymierzeńca. Jednak w tym czasie walka o władzę w Marsylii została zaakcentowana między wicehrabiami a opatami Saint-Victor, bliżej Bertranda i poddanych zwierzchnictwu papieża. W 1073 umiera ostatni biskup Marsylii z rodu wicehrabiego. Wicehrabiowie z Marsylii nie chodzą już do sądu hrabiego Prowansji.
Konflikt wybuchł w związku z mianowaniem przez Aicarda de Bermonda opatem Montmajour . Następnie Bertrand szuka poparcia u Papieża, oskarżając arcybiskupa o symonię . Mediewista Florian Mazel podkreśla, że wypowiedzenie papieżowi zostałby przeznaczony do legitymizacji stosowanie przemocy odwołać opat Montmajour.
Aicard sprzeciwia się również Stolicy Apostolskiej . Kontekst lat 70.XIX wieku jest szczególny w przypadku wyboru w 1073 r . Rygorystycznego kardynała Hildebranda na stolicę biskupią pod imieniem Grzegorza VII i stopniowej realizacji reformacji gregoriańskiej, poprzez którą papiestwo stara się przywrócić episkopalne okresy zmonopolizowane przez wielkich z jednej strony i Kłótnia Inwestycji, która sprzeciwia się cesarzowi Henrykowi IV i papieżowi o kontrolę nad Kościołem poprzez mianowanie biskupów.
W tej kłótni arcybiskup Aicard staje po stronie zwierzchnika Prowansji, który jest częścią królestwa Burgundii , prerogatywą cesarza od 1032 roku.
Dla niektórych historyków takie stanowisko byłoby jednak bardziej wyrazem sprzeciwu wobec zaostrzenia papiestwa w stosunku do zwyczajów biskupich prowansalsko-langwedockich ( donum ), które prawdopodobnie zostały wprowadzone podczas mianowania opata de Montmajour. Bermonda i zasymilowany przez Stolicę Apostolską do symonii , tylko celowy początkowy sprzeciw wobec Papieża.
W ten sposób Aicard uwikłany jest w dwa zbiegające się konflikty: konflikt władzy lokalnej i radykalizacja tez gregoriańskich bronionych przez Grzegorza VII .
Rada odbyła się w 1080 w Awinionie pod przewodnictwem legatów papieskich Hugues de Die i Richarda de Millau , opatem Saint-Victor w Marsylii i wuj Aicard. Jest to jeden z wielu rad, że pod koniec XI th century starają się dochodzić władzę papieża nad Kościołem i powstrzymać zwolenników cesarza, ponieważ z pokuty Canossa wStyczeń 1077uznano za zwycięstwo papieża Grzegorza. Ale przez wiele nadchodzących lat ucisk na wyborach biskupów był przedmiotem wielu lokalnych kryzysów.
Prałat Arles został zdetronizowany, aw tym samym czasie Brémond, opat Montmajour, lennik Aicard, został wypędzony ze swojego klasztoru.
Jednak Aicard był wspierany przez lud, duchowieństwo, rodziny Les Baux i Les Porcelet oraz hrabia Saint-Gilles, Raimond IV . W ten sposób miasto odmówiło dymisji swojego arcybiskupa i zabroniło wjazdu Gibelin de Sabran , nowemu prałatowi mianowanemu przez papieża i wspieranemu przez hrabiego Bertranda.
Aicard na wiele lat przywłaszczył sobie diecezję Arles. Ta osobliwa sytuacja została zilustrowana piętnaście lat później, podczas przejścia papieża Urbana II we Francji w 1095 i 1096 roku . Po zejściu na lądLipiec 1095w Maguelonne Urbain II głosi pierwszą krucjatę i podróżuje na południe od wielu miast Langwedocji i Prowansji ( Montpellier , Nîmes , Saint-Gilles , Tarascon , Avignon , Aix , Cavaillon ...), ostrożnie omijając ponownie miasto Arles w ręce wygnanego biskupa.
Pomimo wrogości swojego wuja Richarda , opata Saint-Victor, a obecnie opata Montmajour , arcybiskup Arles korzystał ze wsparcia swojej rodziny, wicehrabiego Marsylii, który od 1079 r. Opuścił świtę hrabiego Bertranda. Dopiero w 1116 r.pojawił się ponownie wicehrabia Marsylii, w tym przypadku Pons de Peynier , obok hrabiego Prowansji.
Tę niemożność zastosowania decyzji papieża tłumaczy się głównie poparciem, jakie Aicard uzyskuje od władz lokalnych.
Pomimo zarzutów wysuwanych pod jego adresem przez hrabiego i podjętych przez papieża, Aicard nie jawi się jako niegodny prałat. Kontynuował reformatorską politykę swego poprzednika Raimbauda, w szczególności na rzecz wspólnego życia kanoników oraz rozwoju katedry i dziedzictwa biskupiego. Dobre stosunki z wielkimi rodzinami Arles i hrabią Saint-Gilles Raymond IV rzeczywiście ułatwiają liczne darowizny i restytucje, które przynoszą korzyści kapitule i arcybiskupstwu przez te wszystkie lata. Wreszcie, to on gotowy w 1091 opracowanie rozdziału kartulariusz , pierwsza katedra kartulariusz Prowansji, znanej pod nazwą Authentique de Saint-Trophime .
W przeciwnym obozie Urbain II , odnawiając swoje poparcie dla Gibelina, nie powtarza potępienia Aicarda, który w międzyczasie stał się sojusznikiem i protegowanym hrabiego Saint-Gilles Raymond IV, który był wówczas najsilniejszym wsparciem. Laik do projektu krucjaty. Wydaje się, że papież, zapominając o pretensjach swego poprzednika, zdecydował się na utrzymanie status quo .
Aicard porzucił swoją diecezję prawdopodobnie w latach 1098 - 1099 , na pewno w momencie wyjazdu do Ziemi Świętej , za hrabią Saint-Gilles Raimond IV , jednym z czterech wodzów krzyżowców. Według Augustina Fabre przebywał w Palestynie od 1099 r. , Kiedy zajęto Jerozolimę .
W tym samym czasie, bulla papieża Urbana II zwolniła Gibelina z przysięgi wyrzeczenia się arcybiskupstwa Arles, którą musiał złożyć w 1080 r. Pod groźbą Arlesów.
Aicard wykonuje kilka podróży w obie strony między Prowansją a Palestyną. Historyk Jean-Pierre Poly donosi o tym ponownie w Prowansji w 1102 r. , Na krótko przed wyprawą mającą na celu wygnanie z diecezji Arles niektórych osób, które stały się kłopotliwe dla Kościoła gregoriańskiego: sam arcybiskup Aicard został ekskomunikowany. , Bertrand des Porcellets , kościelny katedry w Arles i Raymond, dziekan kapituły Avignon „który miał zbyt długo łączyć swoją siedzibę katedra z przyjemności cielesnych”. Około 1103 - 1105 r. Znajduje się więc w hrabstwie Trypolis z hrabią Saint-Gilles.
Kiedy Raymond de Saint-Gilles zmarł w 1105 roku , Aicard wrócił do Arles, przywożąc relikwię Prawdziwego Krzyża, którą ofiarował katedrze w Arles . Prawdopodobnie odzyskał władzę w diecezji pod koniec 1107 r., Kiedy Gibelin wysłany przez papieża Paschalisa II jako legata w Palestynie został patriarchą Jerozolimy aż do śmierci w kwietniu 1112 r . Następnie Aicard z pewnością zachowuje stanowisko arcybiskupa Arles do 1113 r. , Przypuszczalnej daty jego śmierci, którą Jean-Pierre Poly, na podstawie Kartuły św. Wiktora , umieszcza w sierpniu.
Wakat na stanowisku arcybiskupa między 1113 a październikiem 1115 r. , Datą mianowania nowego arcybiskupa Atona lub Attona, wyraźnie wskazuje na utrzymywanie się napięć między władzami lokalnymi w celu wyznaczenia ostatecznego następcy. Stary konflikt istniejący między rodziną hrabiego a papieżem reprezentowanym przez jej legatów z jednej strony i wicehrabiego z Marsylii z sojusznikami z drugiej, został podwojony w tym czasie trudnościami związanymi z utworzeniem nowej dynastii hrabiów. Prowansja .
Ta sukcesja, zorganizowana w 1112 roku przez byłego opata Saint-Victor i wsparcie papieskiej polityki Richarda de Millau , obecnie arcybiskupa Narbonne , podkreśla znaczenie tej postaci, której udało się umieścić swojego siostrzeńca Attona w arcybiskupstwie Arles. - jak on i hrabina Provence Douce - wicehrabiów Millau . W ten sposób legat papieża, Richard de Milhaud, narzucił reformę gregoriańską i około 1115 r. Większość miejsc biskupich na południu nie należała już do dużych tradycyjnych rodzin arystokratycznych.
Pomimo gorączkowym arcybiskupstwa, pamięci arcybiskupa, przynajmniej w środowisku kanonicznej pozostaje silna nawet w połowie XII th wieku o czym świadczy szacunkiem dany czcigodnego arcybiskupa Aicard w liście relikwii katedra Arles wzniesionych podczas tłumaczenie ciała świętego Trophime w 1152 r .
Épiscole bunt z Aicard obejmować tymczasowy spadek - do połowy w XII -tego wieku - w Arles diecezja traci na znaczeniu na rzecz tego z Aix-en-Provence , wybudowany w siedzibie metropolitalnej od 794.
W tym buncie historyk Arles Anibert dostrzegł na poziomie politycznym ferment idei emancypacji miasta, które urzeczywistnią się pięćdziesiąt lat później, wraz z utworzeniem konsulatu utworzonego w Arles w 1131 r. , Dwa lata po konsulacie Awinionu. . Ten nowy reżim komunalny zostanie ustanowiony pod kierownictwem arcybiskupa Bernarda Garina , w chaotycznym okresie zapowiadającym wojny Baussenque, które wybuchną między hrabiami Prowansji a Domem Baux.
Starożytni historycy (do 1900)
Studia i prace (od 1900)