Bertrand II z Prowansji

Bertrand II z Prowansji Obraz w Infobox. Tytuł szlachecki
Hrabstwo
Biografia
Śmierć 1093
Rodzina Bozonidy
Tata Geoffrey I z Prowansji
Matka Stephanie Dulcia z Marsylii ( d )
Rodzeństwo Gerberge de Provence
Małżonka Mathilde ( d )
Dziecko Cecile z Prowansji

Bertrand II z Prowansji , zmarł w 1093 , był hrabią Prowansji od 1061 do 1093 . Był synem Geoffrey I st , hrabiego Prowansji i ETIENNETTE.

Biografia

Jego wczesne lata

Pojawia się w 1057 roku w darowiznie dokonanej przez jego rodziców na rzecz opactwa Świętego Wiktora w Marsylii . Następcą ojca był w 1061 lub 1062 roku.

Osłabiony hrabia

Po jego przystąpienia, nowy hrabia Prowansji został osłabiony: przeniósł rezydencję hrabiego z Arles do Tarascon w 1063 , a nie w celu zapewnienia pokoju, zapytał potężne Arles rodzin w 1065 w celu zapewnienia ochrony mienia z Arles. Opactwo Saint-Victor de Marseille . Wydaje się również, że ma trudności ze sprawowaniem hrabiego sprawiedliwości. Pisarz z opactwa Montmajour napisał w 1067 roku  :

Nie ma już księcia ani markiza, który wymierza sprawiedliwość .

Pod koniec lat 70.XIX wieku Bertrand w ramach Querelle des Investitures przeciwstawił się arcybiskupowi Arles Aicard . Ale w tym przypadku ten konflikt religijny jest połączony z potrójnym problemem politycznym między hrabią a arcybiskupem, który w tym czasie jest również panem feudalnym. Hrabia sprzeciwił się Aicardowi najpierw w sprawie kontrowersyjnego mianowania Bermonda na opata Montmajour , potem prawdopodobnie jak wskazał historyk Arles Anibert , ponieważ Aicard zbliżył się do hrabiego Saint-Gilles w 1076 r. , Ekskomunikowany przez papieża i rywala Hrabia Prowansji, przede wszystkim dlatego, że obawia się potęgi rodziny arcybiskupa, wicehrabiów Marsylii . W 1078 r. Hrabia Prowansji zwrócił się więc o poparcie papieża, oskarżając arcybiskupa o symonię , a następnie w 1081 r. , Oddając się pod zwierzchnictwo papieskie, zrzekł się więzów wasalstwa z cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego , Henrykiem IV . Hrabia Prowansji wyalienował wówczas miasto Arles i jego arcybiskupa wspierane przez lud, duchowieństwo, rodziny Les Baux i Les Porcelets oraz hrabia Saint-Gilles, Raimon IV . Arcybiskup Arles również korzystał ze wsparcia swojej rodziny, wicehrabiów Marsylii, którzy od 1079 r. Opuścili otoczenie hrabiego Bertrana.

Koniec jego życia

Mniej znany jest koniec jego życia. Zmarł w 1093 r. Jego córka była już zamężna i obdarowana, hrabstwo Prowansji przeszło w ręce jego siostry Gerberge , a tytuł markiza Prowansji przejął Raymond de Saint-Gilles , hrabia Tuluzy i starsza gałąź hrabiów. Prowansji.

Jego potomkowie

Od żony Mathilde ożenił się około 1063 roku , którego rodzina nie jest znana, miał:

Zobacz też

Źródła

Powiązane artykuły

Uwagi

  1. Martin Aurell , Jean-Paul Boyer, Noël Coulet - Prowansja w średniowieczu , strona 22
  2. Hrabiowie Prowansji uważali to opactwo w tym czasie za rodzinną nekropolię.
  3. 25 sierpnia 1081 r. Hrabia Prowansji Bertrand zdystansował się od cesarskiej władzy, składając przysięgę lojalności papieżowi Grzegorzowi VII po opuszczeniu swojej domeny i kościołów objętych jego patronatem, tym samym zaprzeczając swojej więzi wasalstwa z cesarzem.
  4. Z wyjątkiem swojego wuja, opata Montmajour
  5. Dopiero w 1116 roku ponownie zobaczyłem wicehrabiego Marsylii, w tym przypadku Pons de Peynier, pojawiającego się obok hrabiego Prowansji
  6. Martin Aurell - Rekordy rodziny Porcelet d'Arles , strona 55
  7. Data została podana przez Foundation for Medieval Genealogy, która nie uzasadnia tego, ale cytuje statut z 20 października 1146 roku, w którym wciąż żyje. Ona nie pojawia się już w statutach potem, w szczególności , że z córką Metelline którzy w 1152 zrzekła się ojcowską dziedziczenia na rzecz swojego brata. Jeśli ich matka jeszcze żyła, prawdopodobnie o niej wspomniano.
  8. Martin Aurell - Akty rodziny Porcelet d'Arles (972-1320) - akt nr 61, strona 32, gdzie sprecyzowano, że w 1083 , Guilhem Porcelet zostaje poręczycielem hrabiego Bertrana II, który z okazji ślubu swojej córki zobowiązuje się wysłać dziesięciu zakładników Bernardowi Attonowi IV, wicehrabiemu Nîmes, jako gwarancję posagu w wysokości pięciu tysięcy su.
  9. Hélène Débax - feudalizm Langwedocji: XI-XII wiek: przysięgi, hołdy i lenna w Langwedocji Trencavel - Presses Univ. du Mirail, 2003 - ( ISBN  285816651X ) , tutaj