| Administracja Kolei Państwowych | |
| kreacja | 25 maja 1878 r. |
|---|---|
| Zanik | 1937 |
| Poprzednik |
Przedsiębiorstwo Kolejowe Charentes (1878) Przedsiębiorstwo kolejowe Bressuire do Poitiers ( d ) (1878) Orlean do Châlons Railway Company ( d ) (1878) Kompania kolei Saint-Nazaire do Croisic ( d ) (1878) Przewoźnik kolejowy z Clermont do Tulle ( d ) (1878) przedsiębiorstwo kolejowe Nantes (1878) Spółka lokalnych kolei Maine-et-Loire i Nantes ( d ) (1878) Poitiers do firmy kolejowej Saumur (1878) Orlean do Rouen Railway Company (1878) Przedsiębiorstwo Kolejowe Wandei (1878) Zachodnia Kompania Kolejowa (1908) Caen à la mer przedsiębiorstwo kolejowe ( d ) (1933) |
| Następca | Społeczeństwo narodowe francuskich kolei |
Koleje Administracji Państwowej , lub Stan sieci (a nie „Spółka”, jak czasami nazywany błędnie; termin ten następnie wyznaczenie spółki handlowej) został stworzony przez francuski rząd w końcu 19 wieku. Th century i zakończone na początku XX th century . Jej sieć jest wynikiem włączania kolejnych koncesji małych firm, które wyszły z użycia oraz bankructwa Przedsiębiorstwa Koleje Zachodnie . Po wchłonięciu tej Spółki sieć nosiła również nazwę Ouest-Etat .
Zarząd Kolei Państwowych został powołany dekretem w sprawie 25 maja 1878 r. ; jej pierwszym dyrektorem operacyjnym jest Adolphe Matrot . Przejmuje obsługę linii dziesięciu upadających firm koncesyjnych zlokalizowanych między Loarą a Garonną :
Wszystkie te ustępstwa sprawiają, że państwo jest właścicielem 2600 kilometrów torów.
W latach 80. XIX wieku linie zostały wymienione z Compagnie du chemin de fer de Paris à Orleans, aby zapewnić spójność sieci państwowej: oddano jej linię z Saint-Nazaire do Le Croisic w zamian za linię z Nantes do Les Sables-d'Olonne .
Na początku uważano, że sieć ta ma duży deficyt. Rzeczywiście, wszystkie te linie okazały się nieopłacalne: słabo zarysowany profil w planie i profilu, obsługujący słabo zaludnione i niezbyt bogate regiony rolnicze, niski ruch towarowy, ogólnie niski ruch pasażerski, ale wymagający do tego znacznych zasobów materialnych. rzadkie kolce ...
18 listopada 1908państwo kupiło Zachodnią Kompanię Kolejową . Bilans nadal jest deficytowy. Dwie trzecie ruchu pasażerskiego sieci odbywa się na przedmieściach Paryża; sieć reprezentuje połowę ruchu podmiejskiego, łącznie wszystkie firmy.
Nawet po elektryfikacji linii podmiejskich St-Lazare około 1925 roku przez trzecią elektryczną kolej boczną, sytuacja sieci państwowej nie uległa wyraźnej poprawie.
W 1928, Raoul Dautry zostaje mianowany szefem sieci państwowej. Stara się odzyskać klientów, szczególnie w obliczu konkurencji drogowej.
Podejmuje poważne prace modernizacyjne infrastruktury, przebudowę stacji, otwieranie nowych linii. Elektryfikacja linii Paryż - Le Mans w1937stanowi ukoronowanie tych wysiłków; linia jest wizytówką nowoczesności. Jednak Raoul Dautry i Adrien Marquet chcieli, ze względu na modernizm, zelektryfikować tę część linii, bezpośrednio 3000 woltów; francuskie władze wojskowe odrzucają to napięcie i narzucają napięcie 1500 V DC. Z drugiej strony oddano do użytku nowoczesne maszyny prądu stałego: samobieżne Budd ze stali nierdzewnej.
Pod jego kierownictwem zamówiono ponad 600 nowych, bardzo wygodnych samochodów osobowych. Pięćdziesiąt z nich otrzymuje nawet luksusowy układ, co przyczynia się do prestiżu linii.
Z 1929Państwowa Sieć rozpoczyna przygodę z wagonami , składając pierwsze zamówienie na modele Renault (m.in. fabryka w Billancourt, z której wyjdzie cała produkcja szyn Renault, została podłączona do Moulineaux). W1931, wypożycza odcinki linii Paryż-Chartres przez Gallardon firmie Michelin do testowania Micheline . W1933, prototyp wagonu Bugatti zapewnia połączenia handlowe na linii Paryż - Deauville .
W 1934, spółka Paris-Orléans, która łączy się ze spółką Midi, w zamian za połączenie przekazuje sieci państwowej linie na południe od Bretanii , to znaczy linię z Savenay do Landerneau i linie pokrewne.
Podczas lata 1937rząd decyduje się na nacjonalizację kolei. Sieć jest włączona do1938w SNCF . Raoul Dautry został następnie wybrany do rady dyrektorów SNCF (przyznany na jej prezesa, odrzucił ofertę).
Do organizowania jego transportu oraz budowy i eksploatacji linii wojskowych Ministerstwo Wojny posiadało wydział o nazwie: Direction des Chemins de Fer de Campagne (DCFC). Kadrę sekcji technicznych robotników Kolei Polowych rekrutowali z kadry sieci, spośród inżynierów, pracowników i robotników w służbie wielkich kompanii i sieci państwowej, ochotnicy lub pełniący służbę wojskową. rekrutacji i został podzielony na dziesięć sekcji, trzy dotyczyły sieci państwowej:
Firma posiada w Paryżu (dawne stacje Kompanii Zachodniej)
dwie główne stacje Saint-Lazare , Montparnasse , dwie stacje wtórne Champ de Mars , Invalides .Ponadto powierzono jej obsługę sieci Saint-Lazare obsługującej zachodnie przedmieścia ze stacji Saint-Lazare:
Sieć podmiejska z Montparnasse