Opactwo Dam Saintes

Opactwo Dam Saintes
LogoSaintes A4 czarny.jpg
Obraz poglądowy artykułu Abbaye aux Dames de Saintes
Prezentacja
Kult rzymskokatolicki
Rodzaj Opactwo
przywiązanie Order św. Benedykta
Rozpoczęcie budowy XI th  century
Koniec prac XVII th  wieku
Dominujący styl Romański (Kościół Opacki)
Ochrona Logo pomnika historycznego Wymieniony MH ( 1846 , Abbey Church)
Logo pomnika historycznego Wymieniony MH ( 1948 , Grupa budynków klasztornych)
Stronie internetowej www.abbayeauxdames.org
Geografia
Kraj Francja
Region Nowa Akwitania
Departament Charente Maritime
Miasto Saintes
Informacje kontaktowe 45°44′41″ północ, 0°37′27″ zachód
Geolokalizacja na mapie: Francja
(Zobacz sytuację na mapie: Francja) Opactwo Dam Saintes
Geolokalizacja na mapie: Charente-Maritime
(Zobacz lokalizację na mapie: Charente-Maritime) Opactwo Dam Saintes

Abbaye aux Dames jest byłym benedyktyńskie opactwo znajduje się w Saintes w Charente-Maritime w Francji .

Założona na prawym brzegu rzeki Charente , bardzo blisko dawnej bazyliki pogrzebowej biskupa Pallaisa , swoje założenie w 1047 r. zawdzięcza hrabiemu Anjou Geoffroy Martel i jego żonie Agnès de Bourgogne . Opactwo zostało oddane pod opiekę króla Francji w 1378 roku . Bogato obdarzona, jej wpływy wykraczały daleko poza granice hrabstwa Saintonge i Księstwa Akwitanii , az czasem stał się jednym z najpotężniejszych klasztorów kobiecych w całej południowo-zachodniej Francji.

Z maksymalnie stu zakonnic na jej szczyt, była powierzono misję edukowania młodych dziewcząt często z francuskiej szlachty - ona szczególnie zaliczane nią graniczy przyszłość Marquise de Montespan - ona stopniowo spadła z XVIII th  wieku. Revolution robione to więzienie, a pierwsze Imperium koszary wojskowe. Popadający w ruinę kościół Sainte-Marie został wykupiony przez gminę w 1924 roku i przywrócony do kultu w 1939 roku. Od tego czasu ma status kościoła parafialnego w ramach diecezji La Rochelle et Saintes , podobnie jak kościół Saint- Pallais bardzo blisko, ale to nie zależy od opactwa.

Abbaye aux Dames jest zbudowany wokół kościoła NMP, zbudowany w XII th  wieku. Słynie z fasady i charakterystycznej dzwonnicy w kształcie stożka sosny, jest jednym z emblematycznych zabytków powieści Saintongeais. Budynki klasztorne, klasyczny styl, pochodzący z XVII -tego  wieku. Uwolniła ich opatka Franciszka de Foix po ciężkich wojnach i kilku pożarach.

Odrestaurowane w latach 70. i 80. zostały przekształcone w centrum kulturalne i obecnie znajdują się w sercu „  muzycznego miasta  ”. Festival de Saintes The Jeune Orchestre de l'Abbaye aux Dames, artystyczny program edukacji i historycznym miejscu opactwa są jej filary i źródłem wpływów. Muzyczne miasto jest jednocześnie miejscem kształcenia muzyków z całego świata, miejscem spektaklu i twórczości muzycznej, miejscem duchowości, gościnności i odkryć artystycznych.

Opactwo Kobiet zostało włączone do inwentarza uzupełniającego zabytków w 1948 roku .

Historyczny

Fundacja

Założenie tego ściśle kobiecego opactwa benedyktyńskiego nastąpiło w 1047 roku z inicjatywy hrabiego Andegaweńskiego Geoffroya Martela (mistrza Saintonge od 1036 roku ) i jego żony Agnès de Bourgogne . Umieszczony pod podwójnym imieniem Matki Bożej i Chrystusa Zbawiciela, powstaje w bezpośrednim sąsiedztwie dawnej bazyliki pogrzebowej biskupa Palladiusa. Poświęcenie klasztoru zostaje powierzone arcybiskupowi Bordeaux , w obecności arcybiskupów Bourges i Besançon , biskupów Saintes , Angoulême , Périgueux , Nantes i Limoges , mianowanego biskupa Poitiers i kilku przedstawicieli miejscowej szlachty. Miejsce to obejmuje pierwsza opatka klasztoru Konstancja .

Od momentu założenia opactwo otrzymało ziemię (głównie w regionie Marennes , bogatym w słone bagna, w Pont-l'Abbé-d'Arnoult , objętym "Forêt de Baconnais" lub na północy. Ile d'Oléron ) oraz przywileje, w tym wymierzanie sprawiedliwości oraz bicie i zmienianie waluty. Opactwo, znajdujące się pod bezpośrednim zwierzchnictwem papieża, stopniowo stało się jednym z najlepiej prosperujących w regionie. Korzysta z XII th  century hojność księżnej Eleonory z Akwitanii , krewny Agnes ksieni Barbezieux. Darowizny te pomagają finansować pracę nowego kościoła opactwa.

Na czele klasztoru znajdują się opatki , na ogół pochodzące z rodów szlacheckich. Kumulując władzę duchową i doczesną, ci ostatni uzyskali – dotąd zarezerwowany dla biskupów – przywilej noszenia oszusta . Jednak, aby pokazać swoje poddanie się władzy biskupiej, muszą ją utrzymać z „crosseronem” skierowanym do wewnątrz.

Upragnione opactwo

W 1259 r. traktat paryski ustanowił Charente granicę między anglo-akwitańską (do której należy Saintes i lewy brzeg) a francuską (do której należy opactwo). Chociaż znajduje się w rzeczywistości na ziemiach króla Francji, jego liczne posiadłości rozprzestrzeniły się na ziemie suwerena angielskiego, umieszczając opactwo pod angielską jurysdykcją.

Jednak około roku 1320 księżna Agnès de Rochechouart postanowiła oddać się pod opiekę króla Francji. Król Anglii uważa się za pokrzywdzonego tym aktem sprzecznym z feudalnym zwyczajem. Wnosi sprawę do parlamentu w Paryżu, który wysyła śledczych do Saintonge, ale nie wydaje się, aby posuwał sprawę do przodu. W obliczu tego, co uważa za rażący dowód złej wiary, król Anglii przedstawia sprawę papieżowi, wysyłając mu następujący list:

„  Okładam Twoje błogosławione stopy pobożnymi pocałunkami. Przez cały czas opatka klasztoru Saintes i jej poprzednicy natychmiast zatrzymywali ode mnie i moich przodków dobra doczesne zależne od ich opactwa w moim księstwie Guienne. Jednakże jest to, że przez oszukańczą intrygę, bez pozwolenia z mojej strony i wbrew autorytetom świętych kanoników, opatka Saintes twierdzi, że posiada wspomnianą własność korony francuskiej, z pogardą dla moich dziedzicznych tytułów i ze szkodą moich praw. Dlatego błagam o Twoją łaskawość, aby raczył ukarać duchowo ksieni, która ośmiela się podnieść tak niesprawiedliwe roszczenie, aby powstrzymywana strachem przed surową karą nie próbowała już pozbawić mnie tego, co do mnie należy ”

Z powodu braku odpowiedzi suwerennego papieża Edward II postanawia wszcząć represje wobec klasztoru. Bandy najemników na żołdzie partii angielskiej, „  bękartów  ”, grabią i plądrują opactwo w 1326 roku . Podczas gdy straty opactwa szacowane są na czterdzieści tysięcy funtów, opatka wysyła petycję do króla Francji o pomoc. Ten ostatni w 1328 roku udzielił pomocy w postaci czterech tysięcy funtów turniejowych .

W 1333 roku , po śmierci Agnès de Rochechouart , wybór nowej ksieni wywołał kłótnie między dwiema pretendentami, Yve Vigier de Lonzac i Agnès Garnier de Blaye . Wszczęto proces i wniesiono go przed trybunał papieski, który zakończył się dopiero w 1342 r . mianowaniem Yve Vigier de Lonzac , uznanej za ksieni po śmierci jej przeciwnika.

Początkowo podlegając jurysdykcji Stolicy Apostolskiej , w 1378 roku opactwo zostało powierzone opiece króla Francji . Odtąd przyjął nazwę „królewskiego opactwa Notre-Dame de Saintes”.

Wojny religijne

Wojny między rywalizującymi frakcjami pozbawiły opactwo części dochodów, pogrążając je w głębokim kryzysie gospodarczym. W 1484 r. remont kaplicy pod opactwem Anne de Rohan zdawał się jednak wskazywać na powrót pewnego dobrobytu.

Wybuch wojen religijnych położył kres odbudowie opactwa. W 1568 armie hugenotów dowodzone przez François de Coligny d'Andelot splądrowały budynki klasztorne. Tymczasem, gdy Ludwik I st. Burbon-Condé nakazał całkowite zniszczenie klasztoru, księżna Françoise de La Rochefoucauld I przekonuje brata, aby wstawił się w jego imieniu, ratując część budynków przed ruiną. Kilkadziesiąt lat później, w 1608 r. i drugi raz w 1648 r. , klasztor nawiedziły dwa pożary. Klęski te skłoniły ksieni Franciszka II z Foix do rozpoczęcia poważnej kampanii odbudowy. Dekada 1650 - 1660 przyniosła budowę budynków, które istnieją do dziś.

Odmowa

W XVIII -tego  wieku, opactwo był prowadzony przez księżną Marie Durfort Duras, potem Mary Magdalene Baudéan z Parabere, który bierze swój ładunek w 1754 roku . Ostatnia opatka Saintes została zmuszona do zburzenia dzwonów kościoła opackiego w dniu29 maja 1792 r, akt symbolicznie oznaczający koniec prawie ośmiu wieków działalności monastycznej. Chora, zmarła dnia30 wrześniatego samego roku. Kilka dni później zakonnice zostały wygnane z opactwa, a opactwo zostało przekształcone w więzienie.

Dekret cesarz Napoleon  I er konwertuje Abbey w koszarach wojskowych. Trzyma to zadanie aż do początku XX -go  wieku. Pod nazwą „ogień Taillebourg”, mieści się w nim VI th pułku piechoty aż do 1924 roku .

Kupiony przez miasto, w tym samym roku przeszedł pierwsze prace restauracyjne pod kierunkiem architekta zabytków Maurice Gouverneur. Prace trwały do 1939 r. , kiedy to kościół opacki został przywrócony do kultu.

Pod koniec czerwca 1940 r. , kiedy wojska niemieckie szturmowały Charente-Inférieure , opactwo zostało przekształcone w obóz przejściowy dla francuskich jeńców wojennych. Ci ostatni są następnie przenoszeni do obozu Surgères . Następnie żołnierze Wehrmachtu uczynili opactwo jednym ze swoich koszar.

Odnowienie

Pod koniec wojny, w 1948 r. , opactwo zostało włączone do inwentarza uzupełniającego zabytków . Kościół opacki, od 1846 roku wpisany do rejestru zabytków , znów jest czczony.

Opactwo przeszedł nową kampanię przywracania ciągu dekady 1970 - 1980 , nadzorowanych przez asystenta kulturowego Jean Rouger . W tym czasie budynki konwentualne zostają przekształcone w centrum kultury o nazwie „Center Culturel de Rencontre”. Jednocześnie część budynków zostaje zamieniona na oranżerię .

W 1986 roku wykopaliska archeologiczne prowadzone przez Christiana Vernou umożliwiły oczyszczenie fundamentów klasztoru , zniszczonego podczas okupacji wojskowej opactwa.

Zakończone prace restauracyjne, odrestaurowany klasztor wita w październiku 1988 roku Prezydenta Republiki François Mitterranda .

Opactwo jest głównym teatrem „Festival de Saintes”, który odbywa się co roku w lipcu. Część koncertów transmitowana jest na antenie tematycznej stacji Radio France poświęconej muzyce klasycznej France Musique .

W 2019 roku zespół z programu Secrets d'Histoire nakręcił w opactwie kilka sekwencji w ramach numeru poświęconego Madame de Montespan pt. Madame de Montespan: le grand amour du Roi-Soleil , wyemitowanego 9 marca 2020 roku na antenie France 3 .

Kościół Mariacki

Kościół opactwa jest charakterystyczny dla stylu romańskiego Saintonge. Wyróżnia się w szczególności obecnością dzwonnicy o podstawie kwadratowej, podtrzymującej okrągłą wieżę zaczepioną na skosach sterczynami. Jego odwrócona korona zwana „szyszka sosny” przypomina kościół Notre-Dame la Grande w Poitiers .

Historyczny

Pierwszy kościół opactwa został zbudowany w pierwszej połowie XI -tego  wieku. Ten ostatni jest uroczyście konsekrowany w dniu2 listopada 1047w obecności kilku prałatów i przedstawicieli miejscowej szlachty, w tym hrabiego Geoffroy Martela , fundatora opactwa. Późniejszy statut dwudziestoletni mówi nam, że był wtedy znany pod nazwą „Notre-Dame-hors-les-murs”, co tłumaczy położenie kompleksu opactwa na prawym brzegu Charente , na zewnątrz mur miejski.

Ta pierwsza budowla powstała na planie bazyliki . Pierwotne sanktuarium o mniejszych wymiarach niż obecny kościół składa się z nawy podzielonej na trzy jednakowej wysokości naczynia, nakryte drewnianą ramą.

Kampania odbudowy kościoła miała miejsce pod opactwem Agnès de Barbezieux (1134-1174). Spokrewniona z księżną Aliénor d'Aquitaine , z tych ostatnich uzyskała dotacje pozwalające na sfinansowanie planowanych prac. Dwie kolejne kampanie całkowicie modyfikują strukturę sanktuarium.

W ten sposób nawa zostaje przeorganizowana w jedno naczynie. Do ściany rynny są wzmacniane przez potężnych filarach dzięki czemu możliwe jest zastąpienie wstępne ramy dwoma kopułami na pendentywach , na wzór tych, które rosnąć równocześnie opactwa Sablonceaux lub do katedry w Angoulême .

Western rozpiętość jest przedłużony i budowa elewacji ekranem rozpoczęła. Słupy przeprawy są wzmocnione, przy czym ta ostatnia nakryta jest kopułą na rogach, mającą podtrzymać ciężar dzwonnicy, którą zaczynamy budować.

Wreszcie w drugiej połowie XII th  wieku, nowa kampania praca oddano do użytku zachodniej elewacji oraz wymianę oryginałem przez nocną absydzie poprzedzone długimi prostymi zatoce.

W trakcie XIII, XX  wieku, podczas gdy pojawią się nowe techniki sklepienie na klamry są wyposażone sklepienia poprzeczny. W XV -go  wieku na północ transept zastąpiono dwoma kaplicy zatok , natomiast przypory zostały zbudowane, aby zapobiec upadkowi ścianach.

Kościół cierpi okaleczenia podczas wojen religijnych i dwie straty, które niszczą opactwo podczas XVII th  wieku. Dwie kopuły nawy głównej zawaliły się i nie zostały odbudowane (zawieszki, które pozostały na miejscu, pozwalają jednak zorientować się w ich wymiarach).

Kościół opacki od 1846 roku zaliczany jest do zabytków historycznych .

Pierwsza kampania odbudowa została przeprowadzona w latach 1924 do 1939 , drugi w ciągu 1970 i 1980 roku .

Wymiary

Fasada zachodnia

Fasada zachodnia jest charakterystyczna dla stylu romańskiego Saintonge. Ten trójstronny fasada ekran , choć zniszczone w czasie wojen religijnych i znacznie zmodyfikowane w trakcie kampanii remontowych w roku 1924 - 1939 , zwłaszcza zachowuje portal z czterema łukami . W zworniki pokazać starców Apokalipsy królów Starego Testamentu - w tym Dawida, rozpoznawalny przez jego harfy - lub reprezentacje zwierząt (lwy, ptaki, których picie z kubka dwa prawdopodobne aluzja do Eucharystii ). Drugi łuk zdobią symbole czterech ewangelistów otaczających baranka paschalnego , symbol Chrystusa.

Dolny łuk wyróżnia się przedstawieniami adorujących aniołów, z których dwa niosą obłok, z którego wyłania się ręka Boża, czyniąca gest błogosławieństwa wobec wiernych wchodzących do sanktuarium.

Portal flankują dwa łuki, w których dominuje temat odkupienia i sądu ostatecznego . W ten sposób arkada po prawej stronie przedstawia Ostatnią Wieczerzę , natomiast arkada po lewej stronie przedstawia w szczególności Chrystusa witającego dusze. W przeciwieństwie do zwykle prezentowane są one wyłącznie pod cechami kobiecymi, co tłumaczy sama natura tego opactwa.

Pierwotnie wzdłuż fasady, ponad arkadami pierwszego poziomu, biegł długi fryz . Było to bez wątpienia „bché” podczas wojen religijnych lub podczas rewolucji.

Epitafium po łacinie nagrany w 1675 roku przez Dom Claude Estiennot wskazuje nazwę prawdopodobnego mistrza budowniczego tej elewacji, artysty o nazwie Béranger.

W lewej górnej arkadzie znajdował się niegdyś konny posąg cesarza Konstantyna , który teraz zniknął.

Fronton jest ostatnią częścią elewacji. Został on przebudowany w końcu XVI -tego  wieku pod Abbot Françoise I er de La Rochefoucauld, który obsługuje naprawę uszkodzonego kościoła przez hugenotów . Herb , który jest tam jest to, że w domu La Rochefoucauld .

dzwonnica

Na skrzyżowaniu transeptu wznosi się dzwonnica . Składa się z dwóch pięter wspartych na kikucie z kamienia, przechodzi od planu kwadratowego do okrągłego. W czterech ścianach dolnej części mieszczą się przęsła otoczone arkadami, a cylindryczny bęben drugiej kondygnacji przepruty jest szeregiem dwunastu podwójnych przęseł.

Korona dzwonnicy, utworzona przez łuskę zwaną „szyszką sosnową”, inspirowana jest zabytkami nagrobnymi ze starożytności.

Z symbolicznego punktu widzenia przejście z płaszczyzny kwadratu do płaszczyzny koła oznacza przejście od życia ziemskiego do życia duchowego.

Dzwonnica posiada bogatą dekorację rzeźbiarską, ilustrującą sztukę romańską Saintonge . W stolicach zdobią rośliny lub motywy geometryczne, sceny religijne, bajecznych zwierząt takich jak feniks , symbol zmartwychwstania.

W dzwonnicy nie ma już dzwonów. Dzwon używany przez parafię znajduje się kilkadziesiąt metrów dalej, w małej dzwonnicy kościoła Saint-Pallais.

Budynki klasztorne

Obecne budynki zostały odbudowane w drugiej połowie XVII -go  wieku pod Abbot Francoise de Foix. W przedłużeniu południowego krzyża wznosi się pochylona bryła otoczona wieżami strażniczymi , dzieło architekta Jacquesa Guérineta. Jest dostępny przez portal w stylu manierystycznym , który niegdyś otwierał się na krużganek , który został zburzony w okresie okupacji wojskowej opactwa. Do dziś zachowały się tylko nieliczne gotyckie arkady i część fundamentów : są one wynikiem kampanii wykopaliskowej, która miała miejsce w 1986 roku pod nadzorem historyka Christiana Vernou.

Poszczególne piętra głównego budynku są obsługiwane przez monumentalne schody. Na pierwszym piętrze, na lewo od wielkich schodów, przejście prowadzi na emporę z widokiem na kościół opactwa. Platforma ta została zaprojektowana, aby umożliwić przeoryszy, a także chorym lub starszym mniszkom odbycie nabożeństw. W niewielkim mieszkaniu przylegającym do głównego budynku mieszczą się dawne mieszkania opatki. Składają się one z prostokątnej sali głównej ze sklepieniami krzyżowymi oraz dwóch mniejszych przybudówek.

Większość głównego budynku była wykorzystywana jako dormitorium dla sióstr. Szereg komórek o różnych rozmiarach jest połączonych przegubowo wokół długiego centralnego korytarza sklepionego jak uchwyt kosza, ta konfiguracja jest wspólna dla dwóch pięter budynku. Wszystkie cele są sklepione w formie krużganka, aby w przypadku pożaru uniknąć ryzyka rozprzestrzeniania się płomieni. W XVII -tego  wieku, reguła opactwo nałożone sen religijne bez rozbieranie; drzwi nie miały być zamknięte. W celach mogło być tylko łóżko, stół, szafa i krucyfiks.

Na parterze znajduje się kapitularz . Sala ta była miejscem spotkań sióstr, które przychodziły tam, aby posłuchać, jak opatka czyta rozdziały Reguły św . Benedykta . Przylegający do niego stary refektarz góruje nad sklepioną piwnicą .

Na południe od krużganka rozciągał się niegdyś ogród rozkoszy, obecnie przekształcony w dziedziniec. Dobrze pochodzący z XVI -tego  kłamstwa wieku na środku.

Monumentalny ganek

Monumentalna kruchta łączy plac kościoła Saint-Pallais (dawniej zajmowany przez cmentarz) z centralnym dziedzińcem opactwa, graniczącym z kościołem opactwa i zabudowaniami dawnego zajazdu. Zbudowany w XVIII -tego  wieku, przedstawia urządzone w stylu rokoko .

Tablica pamiątkowa przypomina wizytę w tych miejscach prezydenta republiki François Mitterranda w 1988 roku .

Opatki Saintes

Co najmniej trzydzieści ksieni następowało po sobie na ambonie opactwa Saintes od 1047 do 1792 roku .

Znane pod ogólną nazwą „Madame de Saintes”, ich moc jest zarówno duchowa, jak i doczesna. Dzielą z biskupem prawo do noszenia pastorału , symbolu władzy. Większość opatek Saintes pochodzi z rodzin szlacheckich.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. To epitafium wskazano: "  A Berengarium tegit hic lapis incineratum arte monasterium cujus ucieka ædificatum quem petra defunctum celat celare volebat Petras cui Petrus ... Ante favebat ...  "; tłumaczenie tego napisu może być: „  Niestety ten kamień zakrywa prochy Béranger. To dzięki jego sztuce zbudowano ten klasztor. Ten teraz pokryty kamieniem chciał wyrzeźbić kamienie. To właśnie przy kamieniu Piotr wcześniej oddawał chwałę Bogu ”

Bibliografia

  1. "  Saintes , inne miasto muzyki  " , na francemusique.fr ,15 lipca 2014(dostęp 17 lipca 2014 )
  2. "  Młoda Orkiestra Abbaye aux Dames  " , francemusique.fr ,14 lipca 2014 r.(dostęp 17 lipca 2014 )
  3. Wskazówka n o  PA00105245 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
  4. (la) w Dokumentach publicznych Thomasa Rymera, tom III, s. 1011
  5. "  Sekrety historii - Mme de Montespan: wielka miłość Króla Słońca  " , na Le Figaro (dostęp 10 października 2020 r. )
  6. Wskazówka n o  PA00105250 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
  7. Źródło: Gallia Christiana

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne