Energia na Islandii | |
![]() Elektrownia geotermalna Nesjavellir | |
Bilans energetyczny (2018) | |
---|---|
Zasilanie w energię pierwotną (TPES) | 5,7 M palce (240,1 PJ ) |
przez środek energetyczny |
energia elektryczna : 88,4% ropa naftowa : 9,6% węgiel : 1,7% |
Odnawialne energie | 88,4% |
Całkowite zużycie (TFC) | 3 M palce (123,6 PJ ) |
na mieszkańca | 8,6 toe / mieszkaniec. (360,2 GJ / mieszk .) |
według sektora |
gospodarstwa domowe : 14,4% przemysł : 50,3% transport : 12,1% usługi : 13,5% rolnictwo : 1,4% rybołówstwo : 7,7% |
Elektryczność (2018) | |
Produkcja | 19,83 TWh |
według sektora |
hydro : 69,7% inne: 30,3% turbiny wiatrowe : 0% termiczne : 0% |
Handel zagraniczny (2018 (ktep)) | |
Import |
ropa naftowa : 1064 węgiel : 100 |
Źródła | |
Międzynarodowa Agencja Energetyczna | |
Te zasoby energetyczne Islandii , stanu wyspie , są ważne ze względu na swoją unikalną geologii i obfitego hydrografii . Dzięki temu 81,4% całkowitego zużycia energii pierwotnej w kraju pochodziło w 2018 r. Z odnawialnych źródeł energii : geotermalnej 61,8%, wodnej 19,3% i agropaliw 0,3%. Do paliw kopalnych wkład tylko 18,6% (głównie oleju : 16,8%). Pod względem końcowego zużycia energii udział paliw kopalnych jest wyższy: 23,1%; udział energii elektrycznej w całości wyprodukowanej z odnawialnych źródeł energii (energia wodna 69,7%, energia geotermalna 30,3%) wynosi 51,8%, ciepła sieciowego 97% pochodzącego z energii geotermalnej 21,7%, a energii odnawialnej bezpośrednio energia) 3,4%.
Ale zużycie emitujące gazy cieplarniane, choć w mniejszości, wystarczyło, aby spowodować emisję CO 2 .Islandia na poziomie nieco powyżej średniej europejskiej w 2017 r .; emisje te dotyczą głównie sektora transportu, w którym zużycie paliwa rozkłada się na 41% w przypadku lotnictwa, 30% w transporcie drogowym, 17% w przypadku rybołówstwa i 9% w transporcie morskim. Rozwój zelektryfikowanych pojazdów (wyłącznie elektryczne i hybrydy plug-in), których udział w rynku osiągnął 25% w 2019 r., Stanowi początek rozwiązania.
Głównym zastosowaniem energii geotermalnej jest ogrzewanie, przy czym ciepło jest rozprowadzane do budynków za pośrednictwem dużej sieci ciepłowniczej . Większość produkcji energii elektrycznej pochodzi z energii wodnej. Większość elektrowni wodnych należy do Landsvirkjun , krajowego przedsiębiorstwa energetycznego, które jest głównym dostawcą energii elektrycznej w Islandii.
Potencjał energetyczny Islandii znacznie przekracza potrzeby jej populacji, która wynosi 340 000. Jednak Islandia jest wyspą położoną kilkaset kilometrów od najbliższego lądu, więc jej energii elektrycznej nie można eksportować. Doprowadziło to do tego, że kraj przyciągnął na swoje terytorium branże o wysokim zużyciu energii, tak że obecnie stanowią one 82% zużycia energii elektrycznej.
81,4% pierwotnego zużycia energii w kraju w 2018 r. Pochodziło z lokalnych odnawialnych źródeł energii ( geotermalna 61,8%, hydroenergia 19,3%, agropaliwa 0,3%), a 18,6% z importowanych paliw kopalnych ( ropa : 16,8%, węgiel: 1,8%).
Po transformacji do energii wtórnej (energii elektrycznej, ciepła, sieci ), końcowy energii konsumpcji w 2017 wynosiła 2,969 ktep i dzieli się na 51,8% energii elektrycznej, w 21,7% na ciepło sieci, 23, 1% paliw kopalnych (produkty ropy naftowej 19,7% węgla, 3,5%) oraz 3,4% bezpośredniego wykorzystania energii odnawialnej (energia geotermalna 2,7%, odpady z biomasy 0,6%); Ogółem energie odnawialne stanowią 76,9%, a paliwa kopalne 23,1%.
Unikatowy geologia Islandii oferuje ogromny potencjał do produkcji energii odnawialnej. Islandia znajduje się na grzbietowej Mid-Atlantic i pionowo w linii z powstaniem z pióropuszem z płaszcza . Połączenie tych dwóch wulkanizmów sprawia, że wyspa jest jedną z najbardziej aktywnych stref tektonicznych na świecie; znajduje się tam również ponad 200 wulkanów . Gradientu geotermalnego w Islandii Dlatego jest bardzo wysoka, a więcej niż 150 ° C km -1 na poziomie najwyżej aktywnej strefie, na osi południe-wschód, północ-wschód, podczas gdy wartość ta wynosi około 25 w temperaturze 30 ° C km −1 w większości części świata. Istnieje co najmniej 20 obszarów, w których temperatura jest wyższa niż 250 ° C na 1 km głębokości i ponad 250, gdzie temperatura jest wyższa niż 150 ° C na 1 km głębokości.
Opadów znaczne w Islandii infiltracji grunt na głębokość od 1 do 3 km , następnie ogrzewa się w kontakcie z kamieni, które powodują ich ponowny wzrost. Zjawisko to tłumaczy obecność ponad 600 gorących źródeł zlokalizowanych na całej wyspie, a także wiele innych zjawisk parawulkanicznych , takich jak słynne gejzery , fumarole czy rozlewiska błotne . Dzięki temu Islandia może wykorzystywać energię geotermalną do ogrzewania budynków lub wytwarzania energii elektrycznej.
Ponad 10% wyspy pokrywają lodowce , z których niektóre ( Vatnajökull , Langjökull i Hofsjökull ) należą do największych w Europie. Te lodowce są źródłem wielu rzek lodowcowych, z których najważniejsze to Þjórsá , Jökulsá á Fjöllum , Hvítá , Skjálfandafljót , Jökulsá á Brú i Tungnaá . Mają stosunkowo duży przepływ (do stu metrów sześciennych na sekundę) ze źródła, na wysokości kilkuset metrów nad poziomem morza. To połączenie wysokości i przepływu daje tym rzekom znaczny potencjał energetyczny. To połączenie zapewnia również Islandii liczne wodospady , które są popularnymi atrakcjami turystycznymi, co zaowocowało ochroną kilku rzek, w tym Hvítá i Jökulsá á Fjöllum, i zakazało ich eksploatacji w hydroelektrowniach.
Strokkur gejzer . Położona na grzbiecie środkowoatlantyckim Islandia jest jednym z najbardziej aktywnych geologicznie obszarów na Ziemi.
Wodospad Dettifoss na Jökulsá á Fjöllum : Islandzkie rzeki mają duży potencjał energetyczny, ale także turystyczny.
Islandia jest stosunkowo nową wyspą wulkaniczną w skali czasu geologicznego i nie posiada żadnych złóż ropy naftowej ani węgla . W związku z tym wszystkie potrzeby kraju w zakresie węglowodorów są zaspokajane poprzez import. Jednak badania geologiczne ujawniły, że mogą istnieć znaczne złoża węglowodorów na morzu , szczególnie w obszarze Dreki, położonym między Islandią a wyspą Jan Mayen . Badania te opierają się w szczególności na dużym podobieństwie geologicznym tej strefy do stref węglowodorowych krajów sąsiednich ( w szczególności Grenlandii , Norwegii i Szkocji ), które oddzieliły się w momencie otwarcia Oceanu Atlantyckiego .
Następnie rząd Islandii zaoferował koncesje na poszukiwanie ropy w 2007 roku, aby przyciągnąć zagraniczne koncerny naftowe . Pomimo zainteresowania poszukiwaniami w tym rejonie, żadna koncesja nie została wykorzystana. Druga runda licencji została zaoferowana w 2011 r., A kraj ogłosił wStyczeń 2013 udzieliły licencji stowarzyszeniu Faroe Petroleum (operator), Iceland Petroleum i Petoro Iceland, a kolejnej stowarzyszeniu Valiant Petroleum (operator), Kolvetni i Petoro Iceland.
Islandia ma stosunkowo niewiele zasobów naturalnych. Najważniejszym z nich jest duża ilość ryb wokół jej wybrzeży, które dokonały połowów główny zasób gospodarczy kraju. Jednak zasoby te podlegają dużym wahaniom, podobnie jak ceny rynkowe, przez co Islandia jest bardzo wrażliwa. Rząd zaczął wtedy dywersyfikować swoją gospodarkę. Świadomi znacznego potencjału energetycznego kraju, zaproponowano najpierw sprzedaż energii elektrycznej do Europy poprzez eksport kablem podmorskim . Ten pomysł jest trudny do zrealizowania, dlatego wolimy raczej przyciągnąć do wyspiarskich przemysłów, które zużywają dużo energii, w szczególności do przemysłu aluminiowego . W 2009 r. Aluminium stanowiło 39% eksportu.
Energia elektryczna jest w 100% produkowana ze źródeł odnawialnych, a energia geotermalna zastąpiła olej opałowy i węgiel do ogrzewania, ogrzewając 90% budynków, basenów czy szklarni rolniczych. W sumie odnawialne źródła energii stanowiły 87% energii pierwotnej zużywanej przez Islandię w 2014 r. Kraj ten postawił sobie za cel zostanie pierwszym w 100% ekologicznym krajem na świecie do 2050 r., Zastępując ropę odnawialnymi w transporcie.
Islandia poświęca znaczące wysiłki badawcze, zarówno prywatne, jak i publiczne , na energię odnawialną. Temu zagadnieniu poświęconych jest kilka programów szkoleniowych na uniwersytetach. Główne islandzkie uniwersytety często prowadzą badania w dziedzinie energii odnawialnej. W szczególności Uniwersytet Islandzki jest znany w środowisku naukowym ze swoich badań w tej dziedzinie.
Ale są też bardziej wyspecjalizowane instytucje. OZE - Szkoła Nauk o Energii Odnawialnej z siedzibą w Akureyri oferuje roczny tytuł magistra w dziedzinie energii odnawialnej . Program składa się z intensywnych kursów i jest ukierunkowany na badania. Jest prowadzony we współpracy z Uniwersytetem Islandii i Uniwersytetem w Akureyri , a także z wieloma instytutami technicznymi na całym świecie. W 2009 roku uczelnia oferowała cztery specjalizacje: energia geotermalna , ogniwa paliwowe i wodór , biopaliwa oraz polityka energii odnawialnej . Oferuje również programy letnie i lekcje indywidualne.
Reykjavik Energy Graduate School of zrównoważonych systemów (REYST), znajduje się w Reykjaviku , oferuje Master of Science w dziedzinie energii odnawialnej. Ta instytucja została utworzona wkwiecień 2007na mocy umowy między Orkuveita Reykjavíkur , Uniwersytetem Islandii i Uniwersytetem w Reykjaviku .
W 2018 roku produkcja energii elektrycznej wyniosła 19830 GWh , z czego 13814 GWh , czyli 69,7% przez elektrownie wodne, a 6010 GWh , czyli 30,3% przez elektrownie geotermalne; energia wiatrowa wyprodukowała 4 GWh .
Pierwszą elektrownią, która wykorzystała energię geotermalną do wytwarzania energii elektrycznej, była elektrownia geotermalna Bjarnarflag , położona w powiecie Mývatn . Został zbudowany w 1969 roku i miał moc 3 MW energii elektrycznej. Jego sukces doprowadził do powstania kilka lat później elektrowni geotermalnej Svartsengi , która była pierwszą na świecie elektrownią geotermalną , która łączyła produkcję energii elektrycznej i ciepłej wody do celów ciepłowniczych. Elektrownia miała wówczas moc elektryczną 2 MW . Pierwszym dużym projektem była elektrownia geotermalna Krafla , która miała osiągnąć 60 MW . Niestety w latach 1975-1984 doszło do erupcji, powodując rozległe zniszczenia otworów wiertniczych i znacznie zwiększając koszty budowy. Ten epizod wywołał pewną nieufność do geotermii jako źródła energii elektrycznej, co w połączeniu z słabym wówczas wzrostem zapotrzebowania na energię doprowadziło do pewnego spowolnienia rozwoju geotermii.
W latach dziewięćdziesiątych na wyspę zdecydowało się osiedlić wiele energochłonnych gałęzi przemysłu, w szczególności fabryki produkujące aluminium i żelazokrzem . Firmy te przyciągnęły niskie ceny islandzkiej energii elektrycznej, a także niskie zanieczyszczenie generowane przy jej produkcji. Te zmiany przemysłowe doprowadziły do znacznego wzrostu zapotrzebowania na energię, budowy nowych elektrowni geotermalnych, a także zwiększenia mocy istniejących elektrowni.
Zasada działaniaGeotermalnej energii w Islandii głównie ze względu na wysoką energię geotermalną, to znaczy w temperaturze powyżej 150 ° C . W przypadku wierceń głębokich, często przekraczających 1000 m, przeprowadza się w glebie, temperatura rośnie wraz z głębokością. W ten sposób mieszanina wody i pary pod ciśnieniem jest przenoszona z głębin do instalacji. Para jest następnie oddzielana od wody i służy do napędzania turbin . Aby zwiększyć wydajność, para jest skraplana na turbinie, a ten dodatkowy ciężar będzie nadal napędzał obroty.
Produkcja energii elektrycznej w tych instalacjach jest często połączona z produkcją ciepłej wody za pośrednictwem wymiennika ciepła . Zwiększa to również ogólną wydajność instalacji, umożliwiając wykorzystanie nadmiaru ciepła.
Jednak wykorzystuje się również energię geotermalną o średniej energii, jak w elektrowni w Húsavíku . Zakład wykorzystuje źródło o temperaturze 120 ° C do ogrzewania mieszaniny wody i amoniaku . Ponieważ ta mieszanina ma niższą temperaturę wrzenia niż woda, może wrzeć w tej temperaturze i ciśnieniu, tym samym napędzając turbiny.
Aktualna produkcjaW 2018 roku produkcja energii elektrycznej w islandzkich elektrowniach geotermalnych osiągnęła 6010 GWh , czyli 30,3% całkowitej produkcji energii elektrycznej w kraju.
Pomimo niewielkich rozmiarów Islandia posiada kilka największych elektrowni geotermalnych na świecie. Na przykład elektrownia geotermalna Hellisheiði , o mocy 213 MW , jest drugą pod względem mocy na świecie, a oczekuje się, że w przyszłości jej moc jeszcze wzrośnie. Inne ważne elektrownie to Nesjavellir (120 MW ), Reykjanes (100 MW ), Svartsengi (75 MW ) i Krafla (60 MW ). Elektrownie Svartsengi i Nesjavellir wytwarzają zarówno energię elektryczną, jak i ciepłą wodę do ogrzewania.
Rząd Islandii uważa, że w całym kraju nadal istnieje wiele niewykorzystanych źródeł energii, co odpowiada około 20 TWh energii rocznie. W połączeniu z niewykorzystaną energią wodną potencjał ten osiągnąłby 50 TWh dodatkowej energii odnawialnej rocznie.
Sieć linii wysokiego napięcia ma długość 3 169 km i jest w całości własnością Landsnet , który został wydzielony z Landsvirkjun w 2005 r. Sieć składa się z linii 66 kV , 132 kV i 220 kV , głównie napowietrznych.
Islandia rozważa budowę łodzi podwodnej o długości 1000 km w 2014 r., Aby eksportować energię wodną do Wielkiej Brytanii.
W 2016 r. Tylko 4,9% energii elektrycznej zużytej w Islandii było przeznaczone na konsumpcję gospodarstw domowych ; usługi konsumują 7,3%, rolnictwo 1,4%, a rybołówstwo 0,3%; większość energii elektrycznej (85,8%) przeznaczona jest dla przemysłu, w szczególności dla przemysłów elektrochłonnych: metale nieżelazne 75,5%, huty 6%, przemysł rolno-spożywczy 2,8%. Główną z tych gałęzi przemysłu jest aluminium , którego produkcja w 2009 r. Wyniosła około 850 000 ton, co czyni Islandię największym na świecie producentem aluminium na mieszkańca. Na drugim miejscu znajduje się przemysł żelazokrzemu , z 113 000 tonami. Te dwa branże zużywają dużo energii elektrycznej, ponieważ produkcja aluminium i żelazokrzemu wymaga bardzo endotermicznej redukcji tlenku, odpowiednio tlenku glinu i dwutlenku krzemu .
Chociaż te dwa sektory były zdecydowanie najbardziej rozwinięte na wyspie w 2010 r., Rozwijają się nowe zastosowania. W szczególności Islandia planuje udostępniać klastry serwerów , które zużywają dużo energii, w szczególności na potrzeby klimatyzacji z nimi związanej. Klimat Islandii i bogactwo czystych źródeł energii zapewniają znacznie mniejszy wpływ na środowisko. Z drugiej strony niestabilność geologiczna wyspy budzi obawy przed utratą danych.
Głównym zastosowaniem energii geotermalnej jest ogrzewanie, przy czym ciepło jest rozprowadzane do budynków za pośrednictwem dużej sieci ciepłowniczej .
Stosunkowo chłodny klimat Islandii powoduje dużego zapotrzebowania na ogrzewanie. W przeszłości, Islandczycy wykorzystywane do pożarów na piętrach domów. W dachu często znajdował się otwór, przez który wydobywał się dym i wpadało światło. Jednak ze względu na brak drewna najbiedniejsi ludzie często musieli zadowolić się upałem zwierząt. Torf i glonów użyto jako paliwa. W drugiej połowy XIX p wiecznym pieca stały się powszechne, i na koniec, w wieku ogrzewania z ciepłej wody krążącej w całym domu, rozprzestrzeniania się.
Import węgla do ogrzewania rozpoczęła się około 1870 i był głównym sposobem ogrzewania z początku XX th century i koniec drugiej wojny światowej , kiedy to został stopniowo zastąpiony olejem .
Pierwszy rozwój ogrzewania geotermalnegoJednak równolegle rozpoczął się rozwój energetyki geotermalnej. Od czasu kolonizacji Islandii Islandczycy używali swoich gorących źródeł do kąpieli lub prania ubrań. Pierwszy wykorzystanie energii geotermalnej do ogrzewania nie pojawiają się aż do roku 1907, kiedy to rolnik zbudowali betonową rurę do przewozu pary wodnej pomiędzy gorącą wiosnę i jego domu. W 1930 r. W Reykjaviku zbudowano pierwszy rurociąg, który służył do ogrzewania dwóch szkół , 60 domów i głównego szpitala stolicy. Ta 3- kilometrowa rura pochodzi z jednego z gorących źródeł poza miastem. W 1943 roku powstała pierwsza firma odpowiedzialna za sieć ciepłowniczą. Rurociąg o długości 18 km został podłączony w 1945 r. Do ponad 2850 domów w Reykjaviku, które wówczas liczyły tylko 44 000 mieszkańców.
W latach czterdziestych kilka innych społeczności w kraju poszło w jego ślady i stworzyło własne sieci ciepłownicze. Ponadto często budowano budynki społeczne w pobliżu gorących źródeł. Te amortyzatory olejowe z 1970 roku doprowadziły kraj do całkowicie zrezygnować z oleju opałowego paliwa na energię geotermalną.
Produkcja ciepła na potrzeby ciepłownictwa osiągnęła 32 474 TJ w 2018 r., Z czego 97% pochodzi z energii geotermalnej. To ciepło pokryta 21,7% końcowego zużycia energii w 2017 ( 644 ktep z 2,969 ktep ).
W przeciwieństwie do energii elektrycznej, produkcja i dystrybucja ciepła geotermalnego odbywa się w wielu przedsiębiorstwach. Tak więc w 2010 r. 22 przedsiębiorstwa publiczne lub komunalne obsługują 62 oddzielne sieci ciepłownicze . Główną z tych firm jest Orkuveita Reykjavíkur , obsługująca Reykjavik i okoliczne gminy, które stanowią prawie dwie trzecie mieszkańców Islandii. Inne ważne firmy to Hitaveita Suðurnesja , działająca w regionie Suðurnes .
Oprócz kilku źródeł wysokiej temperatury, stosowanych na przykład w elektrociepłowniach, takich jak te Svartsengi , Nesjavellir i Hellisheiði większości źródeł wykorzystywanych do ogrzewania są źródeł niskiej temperaturze, to jest średnia temperatura wynosi poniżej 150 ° C . Podczas gdy te pierwsze są rozmieszczone tylko wzdłuż głównego obszaru aktywności wulkanicznej, źródła o niskiej temperaturze są rozproszone po całym kraju, co jest niezbędne ze względu na niemożność transportu gorącej wody na duże odległości z powodu strat ciepła.
Zużycie ciepła z sieci ciepłowniczej wyniosło 26946 TJ w 2017 r., Z czego 52,4% w sektorze mieszkaniowym, 38,3% w handlu i usługach, 1,6% w rolnictwie i 6,3% w brzoskwini.
Obfitość zasobów geotermalnych skłoniła kraj do przyciągnięcia na swoje terytorium przemysłów o wysokim zużyciu energii, tak że branże te reprezentują 79,2% zużycia energii elektrycznej w 2018 r. (Aluminium: 67,1%, żelazokrzem : 5, 3%, laminowanie aluminium 3,1%, centra danych : 3,4%).
W 2006 roku energia geotermalna dostarczyła ciepło do 89% domów na Islandii. W 2005 roku zużycie to stanowiło 57,4% zużycia energii geotermalnej.
Ale ciepło wytwarzane przez energię geotermalną ma również wiele zastosowań wtórnych. Ogrzewanie szklarni należy do najstarszych. Zaczęło się w 1924 roku, a następnie rozwinęło się, szczególnie na południu wyspy. Na przykład miasto Hveragerði wzięło swoją nazwę, która po islandzku oznacza „gorące ogrody” od tej działalności. W połączeniu z oświetleniem elektrycznym energia geotermalna umożliwia na Islandii uprawę pomidorów , ogórków , papryki itp., Ale także kwiatów i różnych roślin ozdobnych . W 2005 roku zużycie to stanowiło 2,6% energii geotermalnej. Ciepło geotermalne jest czasami wykorzystywane do ogrzewania gleby pod uprawy na zewnątrz.
Innym ważnym zastosowaniem energii geotermalnej jest ogrzewanie stawów rybnych , które w 2005 r. Stanowiło ponad 10% zużycia energii geotermalnej. Przemysł był odpowiedzialny za tego roku 4,7% w stosunku do zastosowania, do suszenia z ryb i glonów na przykład. Rzeczywiście, ze względu na klimat Islandii, czasami preferowane jest suszenie w pomieszczeniach. Wreszcie 5,4% wykorzystano do stopienia śniegu na ziemi w miastach, głównie Reykjaviku, a wiele islandzkich basenów , często otwartych na niebo, zużywa ostatnie 3,7% tej energii.
Prawie cały transport w Islandii pozyskuje energię z produktów ropopochodnych. Islandia nie ma sieci kolejowej , z wyjątkiem tymczasowych sieci, takich jak podczas budowy elektrowni Kárahnjúka . Ropa naftowa jest zarówno główną nieodnawialną energią używaną w Islandii, jak i głównym źródłem importowanej energii. I tak w 2018 r. Zużyto w Islandii 1027,6 GWh ropy, w tym 29,8% transport drogowy , 1,3% lokalny transport morski, 7,4% międzynarodowy transport morski, 13,2% miejscowi rybacy, 3,5% rybołówstwo międzynarodowe, 41,4% lotnictwo, 3,1% budownictwo i 0,9% przemysł; w porównaniu z 1990 r. konsumpcja w transporcie drogowym wzrosła o 86%; transportu morskiego o 79%, a lotniczego o 434%; udział rybołówstwa spadł o 17%.
W latach 70. XX wieku, kiedy świat przeżywał pierwszy szok naftowy , islandzki profesor Bragi Arnason jako pierwszy zaproponował wykorzystanie wodoru jako paliwa na Islandii, co było wówczas uważane za niewykonalne. Jednak w 1998 r. Parlament Islandii rozpoczął projekt napędzania pojazdów rybackich i łodzi do 2050 r. Wodorem wytwarzanym z islandzkich odnawialnych źródeł energii. Decyzja ta doprowadziła rok później do powstania Islandzkiej Nowej Energii , odpowiedzialnej za realizację tego projektu.
Islandia to świetne miejsce do przetestowania żywotności wodoru jako źródła energii. Rzeczywiście jest to mały kraj liczący około 300 000 mieszkańców, z czego ponad 60% mieszka w stolicy, Reykjaviku . Ta stosunkowo niewielka skala ułatwia przejście kraju na gospodarkę wodorową . Ponadto nadal istnieją znaczące źródła niewykorzystanej energii odnawialnej, które mogłyby pozwolić na czystą produkcję wodoru. W 2002 r. Kraj wyprodukował w drodze elektrolizy 2000 ton wodoru , przeznaczonego głównie do produkcji amoniaku .
Firma Icelandic New Energy przeprowadziła na wyspie kilka projektów demonstracyjnych, których celem jest przetestowanie możliwości ustanowienia gospodarki wodorowej w kraju.
Pierwszym z dotychczasowych jest projekt ECTOS ( Ecological City Transport System ), realizowany w latach 2001-2005. Projekt ten obejmował wykorzystanie trzech autobusów wodorowych w Reykjaviku , a także stworzenie stacji benzynowej . W projekcie wzięło udział kilka międzynarodowych firm, w tym Daimler Chrysler, który wyprodukował autobusy i Shell, który zbudował stację benzynową. Wspólnota Europejska sponsoruje projekt pod piątego programu ramowego .
Stacja benzynowa, pierwsza tego typu na Islandii, została otwarta w 2003 roku w stolicy. Wodór został wyprodukowany na miejscu, aby uniknąć problemów związanych z jego transportem, dzięki procesowi elektrolizy wody . Cała energia potrzebna do tej reakcji pochodzi z odnawialnych źródeł energii w kraju, co gwarantuje brak emisji CO 2 . przez cały cykl energetyczny.
W trakcie projektu naukowcy badali efektywność wykorzystania wodoru jako nośnika energii . Szczególną uwagę badaczy przyciągnęły pytania dotyczące bezpieczeństwa i środków ostrożności niezbędnych przy dystrybucji i stosowaniu silnie wybuchowego wodoru.
Projekt uznano za prawdziwy sukces i, w styczeń 2006zdecydowano o kontynuowaniu testów autobusów w ramach projektu HyFLEET: CUTE , który zgromadził 10 miast w Europie , Chinach i Australii i ponownie był sponsorowany przez Unię Europejską w ramach szóstego programu ramowego. Projekt ten przeanalizował długoterminowe skutki stosowania autobusowego, z autobusów używany przez dłuższy czas, a trwałość ogniw paliwowych została w porównaniu z silnikami spalinowymi , które teoretycznie trwać dłużej. W ramach projektu porównano również efektywność energetyczną autobusów projektu ECTOS z nowymi autobusami różnych marek, które miały być bardziej wydajne. Projekt zakończył się wstyczeń 2007.
Ze względu na bezemisyjną energię elektryczną Islandia jest idealnym rynkiem dla pojazdów elektrycznych . W 2019 roku udział w rynku pojazdów zelektryfikowanych (hybrydy plug-in i wyłącznie elektryczne) wyniósł 25%, po 19% w 2018 i 14% w 2017.
Ustanowienie gospodarki wodorowej na Islandii jest wciąż na wczesnym etapie, a kryzys finansowy z 2008 r. Tylko spowalnia ten proces. Zgodnie z zaleceniami Bragi Arnasona, Islandia od 2007 r. Testuje wykorzystanie wodoru w samochodach osobowych i statkach w ramach projektu SMART-H2 , trwającego do 2011 r.
Intensywne korzystanie z odnawialnych źródeł energii umożliwił Islandii w celu uniknięcia produkcji dwutlenku węgla i innych gazów cieplarnianych w ogrzewaniu domów: przejście z ogrzewania oparte na paliwach kopalnych ogrzewania oparte na energii geotermalnej zapisane Islandia łącznie z $ +8,2 mld w latach 1970 i 2000 oraz zmniejszona emisja CO 2o 37 proc. Ilość ropy, jaka byłaby potrzebna do ogrzania islandzkich domów w 2003 roku, szacuje się na 646 000 ton.
Jednak polityka gospodarcza rządu Islandii, mająca na celu przyciągnięcie do kraju energochłonnych gałęzi przemysłu, takich jak produkcja pierwotnego aluminium, miała kilka konsekwencji, w tym zwiększoną emisję. Sama fabryka aluminium Norðurál niedaleko Akranes przyczyniła się do 11% wzrostu emisji na Islandii.
Wyjątkowa sytuacja energetyczna Islandii zasłużyła na specjalne traktowanie w ramach protokołu z Kioto , nazywanego „klauzulą islandzką”. W istocie traktat wyznacza rok 1990 jako rok odniesienia dla redukcji emisji gazów cieplarnianych. Jednak do tego czasu Islandia już znacznie zmniejszyła swoje emisje dzięki rozwojowi odnawialnych źródeł energii, pozostawiając mniej pola manewru w celu dalszej redukcji. Ponadto, kiedy fabryka o wysokim zużyciu energii osiada na Islandii, generuje mniej zanieczyszczeń, niż gdyby została zainstalowana w kraju, w którym energia elektryczna jest wytwarzana z paliw kopalnych , co ma miejsce w większości krajów na świecie. Jeśli więc w skali lokalnej prowadzi to do wzrostu emisji, to prowadzi do spadku w skali globalnej. Warunki tej „klauzuli” pozwalają Islandii na zwiększenie emisji gazów cieplarnianych o 10% w porównaniu z 1990 r., Podczas gdy większość krajów musi je zmniejszyć o co najmniej 5%; energochłonne branże mają zezwolenie na emisję 1,6 mln ton ekwiwalentu CO 2 rocznie.
Emisje CO 2związane z energią w Islandii wzrosły z 1,4 Mt w 1971 r. do 1,9 Mt w 1990 r. i do 2,2 Mt w 2017 r., co stanowi niewielki wzrost o 14,6% w ciągu 27 lat, podczas gdy w Unii Europejskiej spadł o 20,3%.
Emisje te pochodziły głównie ze stosowania produktów ropopochodnych: 1,7 mln ton , czyli o 7% więcej od 1990 r., Oraz węgla: 0,4 mln ton , czyli o 59% więcej.
Islandia wyemitowała 6,34 tony CO 2 na mieszkańcaw 2017 r. (emisje CO 2energetyczna), nieco wyższa od średniej w Unii Europejskiej (6,26 t / mieszkańca); Niemcy wyemitowały 8,70 t / mieszkańca, Francja 4,57 t / mieszkańca, Stany Zjednoczone 14,61 t / mieszkańca i Chiny 6,67 t / mieszkańca. Emisje te spadły o 14,8% od 1990 r. W Islandii, 25,6% w Unii Europejskiej, 23% we Francji i 26,6% w Niemczech.
Międzynarodowa Agencja Energii przewiduje podział wszystkich CO 2 emisjizwiązane z energią według sektorów zużycia (po realokacji emisji z produkcji energii elektrycznej i ciepła do sektorów konsumpcyjnych): w przypadku Islandii w 2017 r .: przemysł i budownictwo: 0,6 Mt ; transport: 1,0 Mt ; mieszkalne (gospodarstwa domowe): 0; trzeciorzędny: 0.
Dane te potwierdzają, że Islandia praktycznie nie emituje CO 2na poziomie mieszkań; z drugiej strony jego branża, a zwłaszcza transport, nie są wzorowe.
Chociaż emitują niewiele zanieczyszczeń lub nie emitują ich wcale, elektrownie wodne i geotermalne mają pewien wpływ na środowisko.
Elektrownie geotermalne generalnie mają bardzo lokalny wpływ, co pozwala na ich lepszą akceptację przez opinię publiczną. Głównym ograniczeniem ich lokalizacji jest to, że nie można ich budować na ważnych obiektach turystycznych, takich jak Geysir .
W przeciwieństwie do tego elektrownie wodne mają większy wpływ . Rzeczywiście, częste występowanie tamy tworzącej zbiornik wodny powoduje zalewanie powierzchni, która może być bardzo duża. Ponieważ większość tych obiektów znajduje się na opuszczonych islandzkich wyżynach , nie ma przesiedlenia ludzi. Z drugiej strony może to mieć wpływ na niektóre gatunki zwierząt. W ten sposób tama Kárahnjúka spowodowała zalanie 5700 ha , które były częścią terytorium rzadkich reniferów w kraju, a także wielu gęsi krótkowłosych .
Ponadto ta tama może zakłócać faunę rzeki, tworząc fragmentację eko-krajobrazu . Dotyczy to zwłaszcza łososia , który jest częścią bogactwa niektórych islandzkich rzek. Tej niedogodności można częściowo uniknąć, tworząc przepławki dla ryb , jak ma to miejsce na przykład na rzece Laxá . Wreszcie tamy mogą prowadzić do modyfikacji hydraulicznych. Na przykład tama Kárahnjúka kieruje wodę z Jökulsá á Brú do Jökulsá í Fljótsdal , co prowadzi do częściowego wyschnięcia tej pierwszej.
Kontrowersje dotyczące wpływu na środowisko stały się szczególnie silne podczas budowy tamy Kárahnjúka, która jest największą elektrownią Islandii. Krytyka projektów hydroenergetycznych jest tym ważniejsza, że większość energii elektrycznej jest sprzedawana po niskich cenach zagranicznym producentom, co jest postrzegane jako „wyprzedaż ich kraju”.