Kościół Saint-Jacques-le-Majeur-et-Saint-Ignace w Aire-sur-la-Lys
Ten artykuł jest szkicem dotyczącym kościoła lub katedry oraz Pas-de-Calais .
Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .
| Kościół Saint-Jacques-le-Majeur-et-Saint-Ignace | ||
 Kościół Saint-Jacques, w Aire-sur-la-Lys | ||
| Prezentacja | ||
|---|---|---|
| Nazwa lokalna | Kościół św. Jakuba | |
| Kult | katolicki | |
| Rodzaj | Kościół | |
| przywiązanie | (dawniej) jezuita | |
| Rozpoczęcie budowy | 1682 | |
| Koniec prac | 1688 | |
| Architekt | Jean Begrand | |
| Dominujący styl | późny barok | |
| Ochrona |
 Niejawne MH ( 1942 )
|
|
| Geografia | ||
| Kraj | Francja | |
| Region | Hauts-de-France | |
| Departament | Pas-de-Calais | |
| Miasto | Aire-sur-la-Lys | |
| Informacje kontaktowe | 50°38′22″ północ, 2°23′50″ wschód | |
Geolokalizacja na mapie: Pas-de-Calais
| ||
Kościół Saint-Jacques-le-MAJEUR-et-Saint-Ignace jest katolikiem religijnych budynku znajduje rue de Saint-Omer, w centrum miasta Aire-sur-la-Lys , w Pas-de-Calais ( Francja ). Od baroku późno ( XVII th wieku ) starożytny kościół Kolegium Jezuickiego dzisiaj parafii i nadal używany do kultu katolickiego . Od 1942 r. jest klasyfikowany jako zabytek historyczny .
Historia
W jezuici otworzyli szkołę w Aire-sur-la-Lys w 1612 roku : kolegium Sainte-Marie. Gdy tylko budynki kolegium są gotowe, zaczynają budować kościół, aby rozwijać swoją działalność duszpasterską i duchową. Plany brata były gotowe w 1620 roku.
Ze względu na brak środków finansowych prace są odkładane. Ostatecznie to zapisy i darowizny od rodziny Caverel pozwoliły na rozpoczęcie budowy, jakieś sześćdziesiąt lat później. Rodzina pragnie podwójnego słownictwa Saint-Jacques-le-Majeur i Saint-Ignace-de-Loyola . Prace rozpoczęły się w 1682 i zakończyły w 1688 (data na fasadzie ). Stroną zarządza brat Jean Bégrand (1623-1694), który również zmodyfikował pierwotny plan.
W 1763 r. , jak wszędzie we Francji, jezuici zostali usunięci z kolegium i kościoła . W okresie rewolucyjnym kościół był zamknięty dla nabożeństw i stał się salą spotkań „Przyjaciół Konstytucji” (grupę prowadził przez rok Lazare Carnot ). Ale jego meble znikają: ambona prawdy zostaje oddana do kolegiaty Saint-Pierre , ołtarz zostaje zabrany. Zadaszenia i witraże są dewastowane.
W latach 1795-1837 budynek był zajęty przez wojsko, które wykorzystywało go jako skład amunicji, skład pasz, a nawet salę widowiskową. Poszła na nabożeństwo w 1846 roku .
Kiedy księża św. Bertyna ponownie otworzyli kolegium Sainte-Marie w 1851 r., uzyskali prawo do użytkowania kościoła (miasto pozostało właścicielem). Podejmowane są wielkie prace konserwatorskie. Ołtarze , stalle i ambona prawdy zostały ponownie zainstalowane w 1853 roku. Nowe ołtarze konsekrował biskup Arras w tym samym roku.
Opis
- Z zewnątrz : bez dzwonnicy kościół ma wysoką fasadę z białego kamienia. Jego wysokość (33 metry) na trzech poziomach dominuje nad okolicą. Na drugim poziomie duży, centralny szklany dach wpuszcza do nawy dużo światła . Po obu stronach tarcze z herbem Caverel oraz datami 1688 i 1837.
- Wnętrze : zgodnie z prośbą o wytyczne liturgiczne udzielone przez Sobór Trydencki (większy nacisk na przepowiadanie i nacisk na centralne miejsce Eucharystii ), kościół o długości 58 metrów składa się z jednej nawy czterech przęseł rozciągających się w okrągłą absydę , mając przy wejściu do prezbiterium dwie kaplice boczne, na lewo i na prawo, tworząc mini- transept i nadając kościołowi konstrukcję krzyża łacińskiego . Krypta była przeznaczona do pochówku z jezuitów kolegium.
- Meble : Prawie wszystko o dekoracji wnętrz i meble pochodzą z przywrócenia 1853 roku, z wyjątkiem 14 pozłacanej płyt drewnopochodnych, zleconego przez kanoników kolegiaty Saint-Pierre, do dekoracji 14 filarów chóru z kolegiaty w końcu XVIII -go wieku. Zostali zepchnięci na strych Kolegiaty przez prałata Scotta, starszego kapłana w 1840 roku, podczas remontu budynku, którego się podjął. Odnalezione w 1950 r., po bombardowaniu 1944 r., zostały odrestaurowane przez Pomniki Historii i umieszczone „tymczasowo” w kościele św. Jacquesa do czasu renowacji wnętrza Kolegiaty. Nie jest znane pochodzenie barokowych posągów trzech apostołów, Piotra , Jana i Jakuba Większego oraz Ignacego Loyoli, które znajdują się w kościele św. Jakuba.
Bibliografia
- Josef Braun: Die belgische jesuitenkirchen , Fryburg Bryzgowijski, 1907.
- Paul Parent: Architektura południowych Holandii (Belgia i północna Francja) w XVI, XVII i XVIII wieku , Paryż, 1926.
Linki wewnętrzne
Bibliografia
- " Kościół Saint-Jacques-le-Majeur i Saint-Ignace " , zawiadomienie n o PA00107936, podstawy Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury