Wabi-sabi (侘 寂 ) Jest japońskim wyrażeniem estetycznym lub duchowym usposobieniem, wywodzącym się z buddyjskich zasad zen , a także z taoizmu .
W wabi-sabi łączy dwie zasady: wabi (samotność, prostota, melancholia, charakter, smutek, asymetria ...) i sabi (zmieniony przez czasie decrepitude starzenia rzeczy, patyna obiektów, smak rzeczy wieku, dla brud itp.). Wabi oznacza pełnię i skromności, że można doświadczyć w obliczu zjawisk naturalnych oraz Sabi , uczucie przed rzeczami, w których można wykryć działanie czasu lub mężczyzn. Postać sabi (寂 ) Jest zatem wyryta na grobie pisarza Junichirō Tanizakiego (1886-1965) w świątyni Hōnen-in (poświęconej mnichowi Hōnenowi ) w Kioto .
Zasady wabi i sabi są stare. Spotykamy je w XV -go wieku w literaturze japońskiej, wraz z trzecią zasadą, że od Yojo „sentymentalnej echa”.
Ilustracja przedstawiająca wabi-sabi : estetyczny kult kamieni ( suchy ogród ), czyli dzieło bonsai . Pojawia się to etyczne XII p wieku ; opowiada się za powrotem do prostoty, spokojnej trzeźwości, która może pozytywnie wpłynąć na egzystencję, w której możemy rozpoznać i poczuć piękno rzeczy niedoskonałych, ulotnych i skromnych.
Sztuka kintsugi , polegająca na uwydatnianiu złotem wad złamanego przedmiotu zamiast ich maskowania, wpisuje się w nurt wabi-sabi , zachęcając do podziwiania niedoskonałości pęknięć przedmiotu. Stare miski ( chawan ), uszkodzone i naprawione techniką kintsugi, są szczególnie popularne ze swoimi bliznami pokrytymi złotem, gdzie uwydatniona jest niedoskonałość.
Zasadę wabi-sabi można zastosować także poza kulturą japońską, na przykład w kulturze europejskiej:
„Kintsugi jest częścią japońskiej myśli„ Wabi Sabi ”(Wabi: pokora w obliczu zjawisk naturalnych; Sabi: to, co czuje się w obliczu pracy czasu lub pracy ludzi), która zachęca nas do rozpoznania tkwiącego w nim piękna w rzeczach prostych, niedoskonałych i nietypowych. Zgadzając się na otwarcie się na Wabi Sabi, idziemy pod prąd nowoczesnych, ustandaryzowanych i sztucznych modeli. Wręcz przeciwnie, Wabi Sabi zachęca do kontemplacji i oderwania się od doskonałości. Podkreśla nieodwracalny charakter upływającego czasu i efemeryczny aspekt wszystkiego, a także wzywa do docenienia pokornego piękna rzeczy prostych, zniszczonych przez lata i próby… ”