Zostera marina • trawa morska, wodorosty morskie
Przystań Zostera Trawa morzowaKrólować | Plantae |
---|---|
Klade | Okrytozalążkowe |
Klade | Jednoliścienne |
Zamówienie | Alismatales |
Rodzina | Zosteraceae |
Dobry | Zostera |
LC : Najmniejsze obawy
Trawy morskiej ( zostera morska ), znany również jako trawy morskiej lub wodorostów morskich , z rodziny o zosterowate , jest kwitnienia roślin wody, które spełniają na piaszczystym dnie piaszczystym lub błota z półkuli północnej . Roślina ta, która prawie zniknęła z Oceanu Atlantyckiego w 1930 roku i jest obecnie spadek liczby ludności, był źródłem pożywienia dla Amerindians i nadal mają dziś ważną rolę ekologiczną poprzez jego zdolność do przetrwania. Forma łóżka trawy morskiej .
Ten ziołowy , roślina wieloletnia ma kłącza 2 do 6 mm, o grubości, zakopany w podwodnej podłoża (piasek i / lub błoto) i utrzymywano przez korzenie (od pięciu do dwudziestu w każdym węźle). Z tego kłącza wyłania się krótki, często rozgałęziony pęd, który z kolei wytwarza bardzo wydłużone liście ( o długości od 30 do 120 cm i szerokości od 3 do 12 mm ), tworzące pochwę u podstawy. Każdy liść ma od pięciu do jedenastu równoległych żyłek . Rekord odnotowany we Francji wynosi 210 cm , od podstawy pochewki do końca arkusza.
Kwitnie między czerwcem a wrześniem, czasem już w marcu na Morzu Śródziemnym . Roślina wytwarza wtedy małe, spłaszczone zielone kolce ukryte w pochwie u nasady liści.
Uszy noszą kwiaty jednopłciowe, od jednego do dwudziestu kwiatów każdej płci: jest to gatunek jednopienny . Kwiaty męskie, mało widoczne, bo bardzo małe (około 1 mm ), składają się tylko z jednego, podzielonego pręcika , niosącego cztery woreczki pyłkowe; Kwiaty żeńskie składają się z pojedynczego jajnika ( długości 2-3 mm ), który zawiera tylko jedno jajeczko , i zwieńczone są stylizacją o długości 1-3 mm . Prądy oceaniczne niosą pyłek, a także (później) małe owoce o kształcie jajowatym lub elipsoidalnym, białawe, które mierzą od 2 do 5 mm długości.
Rozmnażanie odbywa się również bezpłciowo, przez pączkujące kłącza wszczepione w dno morskie ( rozmnażanie wegetatywne ).
Wzór chromosomowy tego gatunku to 2n = 12.
Trawa morzowa rośnie na piaszczystych i/lub błotnistych dnach osłoniętych wybrzeży lub ujść rzek. Zamieszkuje rzadko eksponowane tereny i może dorastać do głębokości 11 metrów.
Uważa się, że jest on specyficzny dla biotopów „ łąki trawy morskiej Atlantyku” i „ łąki trawy morskiej śródziemnomorskiej ” , a czasami występuje w połączeniu z Zostera noltii na łąkach atlantyckich z trawą karłowatą lub z rodzajami Posidonia i Cymodocea w zbiorowiskach lagunowych roślinności morskiej.
W Europie , żyje w niektórych rejonach Morza Śródziemnego , w Oceanie Atlantyckim , na kanale La Manche , w Morzu Północnym i Bałtyku . Występuje w zimnych lub umiarkowanych wodach półkuli północnej , w obszarach i morzach graniczących z Atlantykiem i Pacyfikiem .
We Francji kontynentalnej obejmuje około 57 km². Główne obszary Natura 2000, których to dotyczy, to:
Od trawy morskiej do trawy morskiej Eelgrass ma wysoki poziom produkcji pierwotnej , a zatem rolę w natlenianiu wody. Ta rola może stać się bardzo ważna w bardzo osłoniętych obszarach, w których może dojść do głębokiej anoksji . Łąki te pełnią również rolę w stabilizacji osadów oraz rolę buforową w tłumieniu falowania.
Są schronieniem dla wielu organizmów morskich ( ryby , przegrzebki , kraby ...), ale także miejscem rozrodu czy pożywienia. Żywe liście są często zasiedlane przez rurkowate , takie jak wieloszczety z rodzaju Spirorbis , lub przez inne organizmy epifityczne , które używają trawy morskiej jako stałego podłoża, na którym mogą się trzymać. Bioróżnorodność w korytach trawy morskiej może przekraczać 300 gatunków. Oprócz organizmów rezydujących przez cały rok, wielu tymczasowych mieszkańców często odwiedza łóżka z trawą morską i zmienia się w porach roku, np. barwena , gładzica , krewetka różowa , krab pająk czy mątwa . Cała ta fauna, stała lub czasowa, przyciąga drapieżniki, takie jak labraks i niektóre Labridae .
Wyrwane z rośliny liście pomagają wzbogacić morską smycz . Gatunek jest częścią diety niektórych Anatidae , takich jak Brent Goose , która zjada liście i kłącza, lub Piping Duck , która zjada tylko liście.
Etymologia nazw naukowych i wernakularnych jest taka sama: zoster i trawa morska wywodzą się od greckiego słowa ( nowoczesne greckie : ζωστήρ ), uprzęży lub pasa, zlatynizowanej na półpasiec , nazwy niewątpliwie nadane tej roślinie w odniesieniu do liści w wstążce. Termin marina (lub marine) odnosi się do siedliska morskiego.
We Francji Eelgrass otrzymał wiele lokalnych nazw, takich jak pszenica morska, włosie roślinne, słoma morska, siano morskie, perz, verk czy trawa zielona, ale także w Quebecu , jako mech morski, gęś czy drop (a nawet arboutade).
Gatunek ten został opisany pod innymi nazwami naukowymi, uważanymi obecnie za synonimy, a zatem nieważny:
Według Katalogu Życia i ITIS różne opisane formy i odmiany nie są ważne; istniałby zatem tylko jeden rodzaj trawy morskiej, Zostera marina L. s.str., odpowiadający autonimowi Zostera marina L. var. przystań .
W latach 1920 - 1930 dna trawy morskiej Zostera marina zostały zdziesiątkowane na całym Północnym Atlantyku przez chorobę zwaną „ choroba wyniszczająca ” (co oznacza „choroba wyniszczająca”). Objawami tej choroby było pojawienie się na liściach brązowych plam, które rozprzestrzeniały się, aż liście obumarły i odpadły z rośliny. Ten sam los spotkał młode pędy, które następnie się rozwinęły. Po dwóch lub trzech latach kłącza pozbawione składników odżywczych z powodu braku fotosyntezy w końcu bledną i umierają.
Przyczynę choroby przypisuje się mikroorganizmowi z podkrólestwa Stramenopilus , Labyrinthula zosterae . Wielu autorów uważało, że choroba była konsekwencją osłabienia rośliny, a nie przyczyną i że zdrowa roślina była w stanie oprzeć się inwazji. Według tych autorów, początkowa przyczyna masowego zniszczenia tych zielników była otwarta do dyskusji, ale wydawało się jasne, że zestaw destrukcyjnych czynników środowiskowych razem osłabił roślinę, umożliwiając śmiertelną inwazję Labiryntu . Najczęściej wymienianymi przyczynami był spadek nasłonecznienia, jaki miał miejsce przez dwa kolejne lata w tym okresie, przy jednoczesnym wzroście średniej temperatury wody o 13 do C . W tym samym okresie urbanizacja wybrzeży i rozwój portów mogą lokalnie zwiększać zmętnienie i zanieczyszczenie wody. Nowsze badania wydają się wskazywać, że pierwotną przyczyną jest zarażenie przez Labyrinthula zosterae , a czynniki środowiskowe są czynnikami obciążającymi.
Bez względu na początkową przyczynę choroby, konsekwencje dla środowiska były znaczące:
Po powolnym wyzdrowieniu, które rozpoczęło się w połowie lat 30. XX wieku, wyniszczająca choroba ponownie wybuchła w sporadyczny i zlokalizowany sposób:
Obecnie na całym świecie ponownie zanikają łóżka trawy morskiej, ale w różnym stopniu na poziomie lokalnym. Obciążane są różne czynniki (najczęściej pochodzenia antropogenicznego), takie jak wzrost zmętnienia wody, eutrofizacja wód przybrzeżnych, rozerwanie pod wpływem kotwic statków wycieczkowych, praca portowa lub jakakolwiek inna działalność związana z wydobyciem osadów, niektóre metody połowu lub rozbudowę obiektów hodowli skorupiaków ( ostrygi , małże itp.).
Suszone liście były kiedyś używane do wypychania materacy i materacy. Czasami używano ich także do pokrywania dachów, zwłaszcza w Danii .
Niektórzy rdzenni Amerykanie na wyspie Vancouver i na wybrzeżu Kolumbii Brytyjskiej spożywali kłącze na surowo (według etnobotanika François Couplana jest nieco słodkie i przyjemne w żuciu ). Dali ją jako pokarm udomowionym ptakom, takim jak bernikla , kanadyjska bernikla , krzyżówka , ale także inwentarzowi gospodarskiemu . Jedli przy specjalnych okazjach łodygi i kłącza tej trawy morskiej nasączone olejem rybnym Thaleichthys pacificus , albo zbierali na wybrzeżu liście tej trawy morskiej niosącej jaja Clupeidae i zjadali to wszystko. Cała roślina wykorzystywana była również jako aromatyczne zioło do przyprawiania mięsa foki , morświna czy jelenia .
Seri od północno Meksyku spożywane również nasiona trawy morskiej w postaci pasty, z dodatkiem tłuszczu miód lub żółwia morskiego.
Angel León, restaurator (3 gwiazdki Michelin) w pobliżu Kadyksu w Hiszpanii, wykorzystuje zboża w wielu przepisach. Planuje rozwijać uprawę pól trawy morskiej zarówno na żywność, jak i przede wszystkim ze względu na jej ważną rolę w zachowaniu ekosystemów przybrzeżnych.
Jak wskazano w akapicie o zagrożeniach dla gatunku , wydaje się, że modyfikowane przez Człowieka czynniki środowiskowe są przyczyną lub czynnikiem obciążającym obecnego regresji siedlisk trawy morskiej.
Na poziomie europejskim gatunek ten jest umieszczony w Załączniku I Konwencji Berneńskiej ; Celowe zbieranie, zbieranie, cięcie lub wyrywanie trawy morskiej jest zatem zabronione przez niniejszą Konwencję. Gatunek od 2007 roku jest również umieszczany w Załączniku II Konwencji Barcelońskiej .
Roślina ta korzysta również we Francji ze statusu gatunku chronionego na poziomie regionalnym w Prowansji-Alpach-Lazurowym Wybrzeżu , w Dolnej Normandii oraz w Poitou-Charentes .
Opinia naukowa Departamentu Rybołówstwa i Oceanów Kanady uznała trawę morską za „gatunek o znaczeniu ekologicznym” (OOŚ), kwalifikacja, która powinna ostatecznie doprowadzić do ochrony przez Kanadę całego ekosystemu utworzonego przez złoża trawy morskiej. które tam mieszkają.