W turbidyt obejmują zarówno strukturze jednostki geologicznej skał osadowych wdrożonych w wyniku przepływu osadów wzdłuż stoku podwodnego lub niedostatecznie jeziora i skał, które tworzą tę jednostkę. Przepływ grawitacyjny tworzy tak zwany prąd turbidytowy, aż do utraty energii kinetycznej. Następuje sedymentacja, która umożliwia osadzanie się porwanych cząstek stałych, drobnych lub gruboziarnistych. Po utrwaleniu te materiały, często pochodzenia detrytycznego, które stały się skałą osadową, zachowują skamieniałe blizny po zjawiskach, które generują i towarzyszą temu wyjątkowemu zakładowi. Piętrzenie turbidytów jest częste, w wyniku nawrotu zjawisk, które je generują; dotyczy to zwłaszcza powtarzalnych sekwencji charakterystycznych dla fliszów .
Najczęściej rekonstruowany model z obserwacji terenowych występuje w kontekście pasywnego brzegu oceanicznego. Ogólna morfologia tego marginesu bardzo ogólnie prezentuje trzy strefy, które są od nadmorskiego strefy w kierunku otwartego morza, na szelfie kontynentalnym , na stoku kontynentalnego i głębinowych równinach .
Osady te są związane z szelfem kontynentalnym, na którym występuje intensywny dopływ materiałów detrytycznych. Aktywna kordylera poradziłaby sobie bardzo dobrze, gdyby mogła przyznać się do obecności szelfu kontynentalnego . Obciążenie detrytyczne często przekracza Maksymalne możliwe . Podczas burzy, trzęsienia ziemi lub innego zjawiska, które zakłóca niestabilną równowagę pagonu osadów, te nieskonsolidowane osady mieszają się z wodą morską i tworzą gęstszą ciecz, która zaczyna spływać w dół zbocza. Alternatywny mechanizm, niespójna warstwa osadu jest wprawiana w ruch (ślizganie) po (niskim) zboczu, co powoduje mieszanie się z wodą morską i w ten sam sposób mechanizm ostatecznie zostaje uniesiony: grawitacja prąd jest skonfigurowany.
Mieszanina tworzy płynną masę o gęstości znacznie większej niż otaczająca woda. Zaczyna się poruszać i może osiągnąć dziesiątki kilometrów na godzinę. Ta masa powoduje erozję dna morskiego i usuwa wszelkie możliwe nieskonsolidowane osady. Interfejs między prądem mętności a dnem morskim jest strefą silnej trakcji. Kamyczki decymetryczne mogą być porywane przez taki zbiornik wodny.
Generalnie te prądy mętne są kierowane przez podmorskie kaniony lub uskoki przecinające zbocze.
Docierając do dna zbocza, prądy te nie napotykają już najmniejszej ulgi. Ponieważ składają się z gęstszej masy płynu, rozprzestrzeniają się we wszystkich możliwych kierunkach i tworzą podwodny płat osadu.
Gdy tworzy się kilka płatów, prąd mętnościowy może przepływać tylko przez nieskonsolidowany materiał z bardzo dużą prędkością, a zatem w czasie, gdy jest bardzo erozyjny. Będzie kopał kanały w poprzednich płatach łodzi podwodnej.
Skały te są produktem przepływu osadów detrytycznych z góry na dno podmorskiego stoku kontynentalnego.
Osady nagromadzone pod działaniem prądów mętnych wykazują znaczną ciągłość poprzeczną (wielokilometrową). Bouma (1962) próbował rozszyfrować ich organizację, definiując typową sekwencję elementarną znaną jako „sekwencja Bouma”. Ta sekwencja, od decymetrycznej do metrycznej, obejmuje 5 terminów od dołu do góry (Ta, Tb, Tc, Td, Te) zdeponowanych w kontekście malejącej energii.
Podana wyżej sekwencja jest idealna i kompletna. Jego interpretacja pozwala wyobrazić sobie i zrozumieć niekompletne sekwencje. Na stoku kontynentalnym strefa erozji jest jedyną możliwą. Elementy są odrywane bez najmniejszego osadu. Dalej, na poziomie skarpy - równiny głębinowej, można odkładać grubsze partie poziomu a. Jest to tak zwana facja proksymalna. Ponadto poziom b może również osiadać i najpierw ulega erozji przez następujące po niej zmętnienie, zanim pojawi się coraz częściej. Ogólna idea jest taka, że wyższe poziomy sekwencji osiadają dalej od źródła osadów detrytycznych.
Ale musimy również pamiętać, że im dalej jesteśmy od źródła, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że niższe poziomy (a, b, ...) muszą się pojawić. Zostały zdeponowane wcześniej. Jesteśmy wtedy w dystalnej facji.
Trzecia komplikacja pojawia się w badaniu turbidytów. To ich częstotliwość i gwałtowność pozwalają na pojawienie się poziomów e i f. Bardzo rzadkie turbidyty mogą, przynajmniej teoretycznie, dopuszczać sekwencje typu a i f.
Jeśli weźmie się pod uwagę czwartą komplikację, tj. Objętość masy mętnej wody, to tego rodzaju sekwencja jest możliwa dla małych i rzadkich mas.
Jedną z proksymalnych form turbidytów jest obecność kanałów erozyjnych z wcześniejszych złóż. Innymi słowy, występuje tylko poziom erozji turbidytu.
Wały mętne tworzą na skraju kanału akumulację drobnych osadów.
Sekwencja Bouma ma boczne przedłużenie. Tworzy płaty osadowe na równinach głębinowych. Aby zorientować się w ich znaczeniu, należy spojrzeć na mapę topograficzną dna morskiego w deltach dużych rzek. Te ostatnie dostarczają materiału detrytycznego. Burze lub powodzie zapewniają wtedy prądy gęstości. Przedłużenie takich płatów można wykonać na tysiące kilometrów.