Chuang-tzu

Chuang-tzu Obraz w Infoboksie. Biografia
Narodziny W kierunku 369 pne J.-C.
Shangqiu
Śmierć W kierunku 288 pne J.-C.
Imię w języku ojczystym 莊子(Zhuāngzǐ) i庄子(Zhuāngzǐ)
Imię i nazwisko 莊周(Zhuāng Zhou)
Zajęcia Filozof , pisarz , poeta
Inne informacje
Pole Filozofia
Podstawowe prace
Zhuangzi

Tchouang-tseu lub Zhuangzi ( chiński tradycyjny  :莊子 ; chiński uproszczony  :庄子 ; pinyin  : zhuāngzǐ  ; EFEO  : Tchouang-tseu  ; dosł . „Mistrz Zhuang”), prawdziwe imię Zhuāng Zhōu (莊周/ T , Tchouang Tcheou ) , jest chiński myśliciel z IV -go  wieku  pne. AD, któremu przypisujemy autorstwo podstawowego tekstu taoizmu zwanego po imieniu – Zhuangzi – lub nawet „Prawdziwym Klasykiem Nanhua”, Nánhuá zhēnjīng .

Postać

Jeśli Zhuāng Zhōu naprawdę istniał, w każdym razie niewiele wiadomo o osobie tego filozofa, który żył w erze Walczących Królestw . W Roczniki Historyczne z Sima Qian raportu, który pochodził z Meng District (蒙), prawdopodobnie znajduje się na południe od Żółtej Rzeki , niedaleko stolicy państwa Pieśni (宋国/宋國, sòngguó ) niedaleko od dzisiejszej Shangqiu w Henan . Umieszczają jego życie w czasach królów Hui  (zh) z Wèi (魏 惠王, Wèihuìwáng) (389-319 pne) i Xuān  (zh) z Qí (齊宣王 / 齐宣王, Qíxuānwáng) ) (350-301 BC), co czyniłoby go współczesnym Mencjusza , ale wydaje się, że się ignorowali. Zhuangzi prezentuje logik Hui Shi (惠施) lub Huizi (惠子) (380-305 pne) jako przyjaciel autora.

Mówi się, że Zhuāng Zhōu sprawował podrzędny urząd administracyjny i odmówił stanowiska premiera oferowanego przez króla Wei z Chu (楚 威王). Swoje życie zakończyłby całkowicie wycofany ze świata, prowadząc koczowniczy tryb życia i bliski ludziom.

Nazywany jest również „Zhuangiem Menga” (蒙 official), „Urzędnikiem Menga” (蒙 吏) lub „Starcem Menga (蒙 叟)”.

Praca i myśl

Myśl Zhuāng Zhōu dotarła do nas poprzez Zhuāngzǐ , tekst napisany prozą o doskonałej jakości literackiej. Obecna wersja, która przyczyniła różnych współczesnych autorów lub później, wiele zawdzięcza swoim głównym edytora, Guo Xiang , taoistycznych , który żył w III th  century , a może do innego uczonego, Xiang Xiu (向秀). Guo Xiang zachował tylko trzydzieści trzy rozdziały z pięćdziesięciu dwóch z okresu dynastii Han , odrzucając te, które uważali za słabej jakości lub wątpliwego pochodzenia. Przypomniał sobie siedem, które uważał za szczególnie ważne, przypisywane samemu Zhuang Zhōu, które stanowią „wewnętrzne rozdziały” nèipian (內 篇 / 内 篇). Istnieje piętnaście „zewnętrznych rozdziałów” wàipiān (外 篇), a następnie jedenaście „różnych rozdziałów” zápān (雜 篇 / 杂 篇) przez różnych autorów. Uważa się, że pierwotny styl poetycki zastąpił swoją prozą. W glosach, które składają się zasadniczo z interpolacji, wyjaśnia swoją lekturę dzieła.

Księga jest również znana jako „Prawdziwa Klasyka Nanhua” ( Nánhuá zhēnjīng南華 眞 經 / 南华 真经), nazwa nadana w 742 roku, kiedy cesarz Xuanzong z Tang nazwał Zhuāng Zhōu „Nieśmiertelnym Nanhua” (南華 真人), od imienia z gór Hunan, gdzie podobno schronił się pod koniec życia.

Uwagi i referencje

  1. Góra Hunan, na której Chuang Tzu miał przejść na emeryturę
  2. (南華 眞 經 / 南华 真经)
  3. zwany także Xiaomeng (蕭 蒙 / 萧 lub 小 蒙)
  4. dosłownie "Pracownik sadzenia sumaka  " drzewa lakier (Qiyuan Li漆園吏); opinie są podzielone między tych, którzy uważają, że dosłowne znaczenie ma reprezentować jego funkcję, a tymi, którzy uważają, że Qiyuan to nazwa dzielnicy.
  5. zgodnie z rozdziałem Qiushui (秋水) w `` Zhuangzi ''

Zobacz również

Bibliografia

Oryginalny tekst Tłumaczenia Eseje o Zhuang Zǐǐ

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

  • Jean Levi , Rozmowa intymna o Tchouang-tseu , Allia (Mała kolekcja), Paryż, 2004.
  • Jean Francois Billeter
    • Lekcje o Tchouang-tseu , Allia (Kolekcja Petite), Paryż, 2002. ( wyciąg online )
    • Studia nad Tchouang-tseu , Allia, Paryż, 2004.
    • Notatki o Tchouang-Tseu i filozofii , Allia, Paryż, 2010.
  • Kim Soun-Gui, Montagne c'est la mer: Tchouang-tseu i Wittgenstein , La Souterraine / Mainurne, 2003.
  • Romain Graziani, Fikcje filozoficzne „Tchouang-tseu” , Gallimard (L'Infini), Paryż, 2006.
  • Charles Juliet , Mądrość i rany – refleksje na temat Eklezjasty i Tchouang-Tseu , Bayard, Montrouge, 2009.
  • Patrick Rambaud , Le Maître , Grasset, Paryż, 2015.

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne