Tramwaj Eu-Le Tréport-Mers

Tramwaj d'Eu - Le Tréport - Mers
Tramwaj w Eu, Chaussée de Picardie.
Tramwaj w Eu, Chaussée de Picardie.
Menu
Obsługiwane gminy 3
Historia
Uruchomienie 1902
Najnowsze rozszerzenie 1909
Usunięcie 1934
Operator Tramwaj elektryczny z Eu do Tréport
Operacja
Używany ekwipunek Tramwaj elektryczny
Domowy magazyn Home Le Tréport
Długość 6,3 km²
Frekwencja
( śr. rocznie) 		500 000 przed I wojną światową

Eu-Le Tréport-Mers tramwaj został oddany do użytku w 1902 roku na pograniczu departamentów Seine-Inférieure (obecnie Seine-Maritime ) i Sommą i pod warunkiem, transport dla mieszkańców i turystów, między trzema miastami. Od ponad trzydziestu lat. Przed I wojną światową popularne środki transportu, tramwaje na metry , przewoziły około 500 000 pasażerów rocznie i rozważano plany ekspansji do pobliskich kurortów turystycznych Wybrzeża Alabastrowego .

Konflikt, brak modernizacji, konkurencja ze strony samochodów i autobusów doprowadziły do ​​powolnego spadku ruchu w latach 20. i wczesnych 30. XX wieku . Tramwaj musiał przestać działać pod koniec 1934 roku, nie bez pozostawienia trwałego śladu w lokalnej pamięci.

Budowa tramwaju

Na granicy Normandii i Pikardii , rozciąga niewielką aglomerację , która liczyła dziesięć tysięcy mieszkańców w końcu XIX e  wieku . Zorganizowana wokół ujścia Bresle , u wylotu doliny przemysłowej o długiej tradycji szklarskiej , składa się z trzech gmin, „trzech miast siostrzanych”: Eu , miasto burżuazyjne głównie z powołaniem handlowym, zgrupowane wokół jego zamku , który był ulubioną rezydencją Ludwika Filipa d'Orleans , króla francuskiego, od 1830 do 1848  ; Le Tréport , zdecydowanie zwrócony w stronę morza, zarówno portowy, jak i nadmorski kurort (te dwie miejscowości należące do departamentu Seine-Inférieure); Mers-les-Bains , w Sommie , która rozwinęła również działalność kąpieli morskich, popularna na wybrzeżu kanału La Manche od czasu mody ustanowionej około 1825 roku przez księżną Berry w Dieppe i kontynuowanej w latach 30. XIX wieku przez króla Ludwika Filipa w Treport.

„Trzy miasta siostrzane” stanowiły aglomerację wystarczającą do powstania sieci tramwajów elektrycznych, o czym świadczy badanie prawdopodobnego ruchu przeprowadzone w lipcu i sierpniu 1893 roku . Compagnie Générale trakcji następnie urodziła kandydata na 16 lipca +1.897 , na budowę i eksploatację bez przyznania linii łączącej Eu Tréport. Po dochodzeniu użyteczności publicznej , podczas którego pierwsza droga została wykluczona przez spory ze strony Compagnie des Eaux i dużej liczby mieszkańców, deklarację użyteczności publicznej uzyskano ostatecznie 24 lipca 1899 roku .

Przyjęta trasa była następująca. Tramwaj o rozstawie metrycznym i trakcji elektrycznej na prąd stały 550 woltów wyjechał z miejsca stacji Eu-La Chaussée - obsługiwany przez pociągi przyjeżdżające lub jadące do Tréport, Abbeville , Paryża przez Beauvais i Abancourt ( Compagnie des chemin de sieci fer du Nord ) i Dieppe ( sieć Compagnie des chemin de fer de fer de l'Ouest ) - wzdłuż chodnika naprzeciwko budynku pasażerskiego, aby dotrzeć do Le Tréport na końcu placu de la Batterie, naprzeciwko morza. służył najbardziej ruchliwym dzielnicom obu gmin, biorąc chaussée de Picardie, rue de l'Abbaye i miejsce Carnot w Eu, nabrzeża i place de la Poissonnerie w Tréport, niedaleko plaży . Pomiędzy obiema gminami tramwaj jechał prawym poboczem drogi krajowej i omijał mur parku zamku Eu, będącego przez długi czas własnością księcia orleańskiego . W Tréport, w pobliżu Pont des Chasses, przez który przecinała się linia, rozpoczynała się odnoga Mers o długości 752 metrów, która przechodziła przed stacją Tréport-Mers , końcową linią pociągów wycieczkowych, i kończyła swoją trasę tuż przed krawędzią miasta Pikardii. Depot jak również elektrownia , przeznaczone do dostarczania drogę, zostały zainstalowane w przybliżeniu w środku linii, na skrzyżowaniu z terytoriów miejskich UE i Le Tréport.

Sukcesy pierwszych lat działalności

Rozpoczęte z prawie półrocznym opóźnieniem (kwiecień 1900 r. ) prace budowlane przeciągały się, gdy General Traction Company spierała się o złą jakość wody miejskiej, która służyła do zasilania kotłów . Próby silników można było przeprowadzić dopiero na początku 1902 r. i dopiero 31 maja tego samego roku tramwaj został oddany do użytku (z wyjątkiem odgałęzienia na Mers) pośród huków i przemówień lokalnych osobistości, w w pierwszym rzędzie pojawił się pan Paul Bignon , ówczesny zastępca okręgu wyborczego i burmistrz miasta Eu. Następnego 1 st czerwca , niedziela, linia została otwarta dla publiczności i okazał się wielkim sukcesem, więcej niż 4 000 pasażerów i jazdy pożyczonych ostatni cyrkulację aż do północy. Obsługa trasy została powierzona Compagnie du Tramway Électrique d'Eu w Tréport , spółce zależnej Compagnie Générale de Traction . Po godzinnym serwisie na początku działalności, od 15 czerwca częstotliwość zmieniła się na pół godziny . Podróż trwała 20 minut między Le Tréport i Place Carnot w Eu w centrum miasta i 25 minut do stacji, bardziej na uboczu, na łączną odległość 5138 metrów. Rozkłady jazdy utrzymywały tę samą częstotliwość dla połączeń letnich i zimowych, różniły się jedynie godziny otwarcia tramwaju (od 19 do 22 w okresie letnim, od 20 do 20 w okresie zimowym). Częstotliwość wyłączeń (łącznie 18) - wyłączenia na żądanie, które zostały anulowane po kilku tygodniach pracy - powodowała częste opóźnienia.

Oddział do Mers został otwarty dla ruchu dopiero 10 lipca 1904 roku . Pierwsze oddanie do eksploatacji miało miejsce 26 czerwca , ale następnego dnia akcja została przerwana z powodu zerwania podpór drutów mostu obrotowego przez trójmasztowiec, który przecinał wąski przesmyk łączący port zewnętrzny z portem. pływający basen Tréport. To rozszerzenie dodało do sieci ponad 750 metrów torów, ale krótki odcinek był otwarty tylko dla obsługi w okresie letnim. Rozpoczęły się nowe negocjacje z radnymi miasta Mersois, a rozszerzenie La Prairie, w centrum miasta Pikardii, zostało otwarte dla publiczności 2 lipca 1909 roku  ; Do tramwaju dodano 400 nowych metrów, które osiągnęły maksymalną długość 6290 metrów. Nabożeństwo odbywało się z częstotliwością pół godziny, następnie co 20 minut w okresie letnim; zorganizowano nawet specjalne wyjazdy do wyjścia z kasyna Tréport.

Pomimo poważnego wypadku dwa lata po uruchomieniu, 15 sierpnia 1904 roku , w którym siedemnaście osób zostało rannych w zderzeniu dwóch autokarów, z których jeden dryfował z powodu utraty kontroli nad watmanem, który chciał dogonić popularny sukces nowego środka transportu jest niezaprzeczalny. Roczny ruch docierał do około 500 000 podróżnych rocznie przed I wojną światową z rekordowym napływem, w niektóre letnie niedziele, 4500 osób. W tamtych czasach wagony motorowe były przeciążone i zdarzało się, że nie mogły wspiąć się po stromych zboczach Vert-Bocage, zmuszając wielu podróżnych do zejścia i przejścia wzdłuż tak odciążonego konwoju o ponad sto metrów.

Projekty rozbudowy do zamknięcia

Powodzenie linii doprowadziłoby do zwiększenia floty trakcyjnej (patrz paragraf o wyposażeniu ) i dało początek projektom uzupełnienia już wybudowanej sieci.

W 1904 r. przewidziano związek między Le Tréport a małym normandzkim nadmorskim kurortem Mesnil Val (zależnym od gminy Criel-sur-Mer ), aby wzbogacić tereny tarasowe położone na klifach na zachód od portu. Linia musiała wspiąć się na rampę Musoir, a następnie, przy Grande Rue, dotrzeć na płaskowyż , przejechać nim przed połączeniem się z Mesnil Val, położonym na dnie doliny na końcu trasy o długości około 5,5 kilometra. Ale strome podjazdy, którymi powinien był jechać tramwaj (lub wydłużenie linii, aby ich ominąć, a tym samym związane z tym dodatkowe koszty), obawa, że ​​letni goście opuszczają Le Tréport na rzecz sąsiada, budziły wiele sprzeciwów. Projekt został ostatecznie odrzucony przez radę generalną w następnym roku, wybrani urzędnicy departamentu uznali, że inicjatorzy tego nowego tramwaju działali wyłącznie w celu spekulacji gruntami.

Bardziej poważnie, projekt drugiej linii polegał na połączeniu Eu i Ault , małej turystycznej miejscowości położonej na wschód, w departamencie Sommy. Pierwsze badania rozpoczęły się w 1908 roku , trasa miała oddzielić się od głównej linii tuż za stacją Eu, a następnie po opuszczeniu miasta skręcić poboczami głównych szlaków komunikacyjnych, aby dotrzeć na płaskowyż Vimeu i dotrzeć do Ault po minięciu instalacji tramwaj parowy łączący nadmorski kurort ze stacją Feuquières-en-Vimeu , znajdującą się na linii Abbeville - Le Tréport należącej do Compagnie des chemin de fer du Nord . Ta 7,7-kilometrowa linia okazała się anteną istniejącego tramwaju, byłaby obsługiwana przez silniki elektryczne, w pobliżu modeli eksploatowanych na głównej linii, zasilanych przez elektrownię sieci; szopa zbudowana w pobliżu stacji EU pozwoliłaby na ich garaż, a konserwacja była prowadzona w głównym magazynie. Wrogość Compagnie du Nord, brak gwarancji finansowych ze strony kandydatów do koncesji, wspieranych jednak przez Compagnie du Tramway Électrique d'Eu w Tréport , oddaliły decyzję władz departamentu. Po kilku zwolnieniach I wojna światowa pogrzebała, podobnie jak w wielu innych miejscach we Francji, projekt małego lokalnego tramwaju.

Konflikt doprowadził do spadku liczby przewożonych podróżnych poprzez zmniejszenie ruchu związanego z ogólną sytuacją narodu. Zakończenie działań wojennych pozwoliło na znaczne wznowienie ruchu, ale znaczny wzrost kosztów robocizny i surowców, ciągły rozwój ruchu samochodowego na początku lat 20. XX w. doprowadził do spadku liczby podróżnych. w konsekwencji do zmniejszenia liczby naczep w ruchu w sieci. Ruch spadł, sprzedając tylko 375 000 biletów w 1927 r. i 328 000 w 1932 r  .; jednocześnie pogłębiał się deficyt. W tym samym roku 1932 rozpoczął się upadek tramwaju wraz z zakupem przez spółkę autobusów, które jako pierwsze zastąpiły stare autokary linii Seas, mało uczęszczane i drogie w utrzymaniu z powodu korozji pojazdów. Morskie powietrze. Na głównym odcinku z Eu do Tréport, od tego samego roku, pojawił się również paradoksalny system obsługi jednego autobusu, zastąpionego w przypadku awarii mechanicznej tramwajem, używanym również w okresach szczytu, zwłaszcza latem i w niedziele. Pasażerowie byli więc zobowiązani do zapoznania się z podwójnym rozkładem jazdy z adnotacją: „W przypadku awarii autobusu należy zapoznać się z poniższym rozkładem jazdy tramwajów”. Ten irracjonalny i kosztowne połączenie zakończyło ostatecznego zamknięcia linii na jesieni 1934 roku (The 1 st listopada ), tylko sformalizowane dekretem z 30 sierpnia 1939 roku z mocą wsteczną.

Personel

Aby zminimalizować koszty operacyjne, liczba pracowników Spółki była niewielka. W 1902 r. , kiedy linia została otwarta, liczyła (jeśli nie liczyć dyrektora Spółki) dziesięciu agentów:

Liczba pracowników stale rosła, dwunastu w 1911 roku , czternastu od 1927 roku i do końca działalności ze względu na zmiany w przepisach dotyczących czasu pracy i postępujące zużywanie się torów, co wymagało więcej pracy. Jednak alokacja personelu, zapewniona przez Spółkę, była czysto statystyczna, z pracownikami zajmującymi kilka stanowisk w zależności od potrzeb.

Opis techniczny

Tor i budynki

Linia została zbudowana na jednym torze z obecnością czterech objazdów (trzy na trasie z Eu do Tréport, jeden na trasie Mers-les-Bains), aby zapewnić przejazd autokarom. Zastosowano szyny dwojakiego rodzaju: Broca (37 kg/m) osadzone w jezdni, Vignole (20 kg/m) montowane na podkładach dla odcinków niezurbanizowanych. Profil linii nie był trudny na terenach miejskich Tréport i Mers-les-Bains, ale w UE niektóre rampy przekraczały 60 ‰ i testowały sprzęt (w szczególności przy wyjeździe z miasta, przy Vert -Bocage, sekcja do 65 ‰ z łukami o małym promieniu).

Jeden budynek był wystarczający dla funkcjonowania sieci, a mianowicie jeden znajduje się na granicy UE i Tréport, że zgromadziła biura Spółki, zajezdni i warsztatu sprzętu, jak również elektrowni. Karmienie linia. Poszczególne przystanki były oznaczone słupkami, podróżni odbierali bilety od obsługi w tramwaju.

Ekwipunek

Linia była obsługiwana przez dwuosiowe jednostki napędowe typu klasycznego firmy Compagnie Générale de Construction (z silnikiem o mocy 25 KM na każdej osi, czyli o łącznej mocy 50 KM ), składającej się z obustronnie otwartych platform i łącznej pojemności 44 miejsc w 1 ul i 2 e  klas (24 miejsc w dwóch podłużnych komór ławy + 20 pozycji stojącej). Niektóre autokary ulegały pewnym przeobrażeniom podczas eksploatacji, w szczególności zamykaniu peronów (operacja nazywana przedsionkiem). Krążyły same lub z przyczepą typu otwartego ze stopniami bocznymi, zwaną przenośną, która mogła pomieścić 40 pasażerów. Te przyczepy były używane tylko w okresie letnim; dla wygody pasażerów niektóre z nich zostały wyposażone w zasłony, a nawet szklane ścianki działowe.

Na początku działalności sieć posiadała flotę czterech pojazdów samochodowych, cztery przyczepy i wagon kurierski. Wraz ze wzrostem ruchu ta ostatnia stopniowo powiększała się aż do I wojny światowej . Liczba samochodów silnikowych została zwiększona do sześciu w 1903 roku , następnie do siedmiu w 1910 roku, liczba przyczep wzrosła z czterech do pięciu w 1904 roku , a następnie do sześciu w 1912 roku . W ten sposób park osiągnął maksymalną liczbę. W okresie powojennym, kiedy sieć odnotowała spadek ruchu, siła robocza zmniejszyła się, zlikwidowano co najmniej trzy przyczepy i wagon kurierski.

Przejażdżka tramwajem

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : źródło użyte do napisania tego artykułu

Uwagi i referencje

  1. Alain Minard, The Belle Époque w mieście Eu , Aquadec, Ault, 2005, s. 14, 88 i 89
  2. Historia Tréport na terenie miasta.
  3. Jacques Maquet, Histoire de Mers , Imprimerie du Messager eudois, 1983, s. 82-96
  4. Bertin 1994 , s.  214
  5. Spór po interwencji z gminą Mers, który wymagał kompletnej pętli Eu-Le Tréport-Mers, linia obsługiwała dopiero później gminę Pikardia.
  6. Chapuis 1976 , s.  4
  7. „  Dekret z dnia 24 lipca 1899 r. deklarujący użyteczności publicznej ustanowienie w Seine-Inférieure linii tramwajowej między Eu i Le Tréport-Mers (a także umowa o retrocesji i specyfikacje)  ”, Dz. rzeczpospolita , n O  2.13026 kwietnia 1900, s.  583-594 ( czytaj online )
  8. Banaudo 2009 , s.  263
  9. Chapuis 1976 , s.  6
  10. Bertin 1994 , s.  214-216
  11. Bertin 1994 , str.  216
  12. Chapuis 1976 , s.  12
  13. Tramwaj Eu-Le Tréport-Mers na stronie FACS. Długość sieci nie uwzględnia tych 2 rozszerzeń.
  14. Chapuis 1976 , s.  14
  15. Chapuis 1976 , s.  19
  16. Chapuis 1976 , s.  21
  17. Pierwszy projekt obsługujący Ault z Tréport-Mers-les-Bains został przedstawiony w 1900 roku jako część linii tramwaju parowego łączącego te ostatnie miasta z Cayeux-sur-Mer , ale wniosek ten został sklasyfikowany bez kontynuacji w „Kolejach posiadających służył Ault”, regionalne i koleje miejskie , n o  249, str. 3.
  18. Chapuis 1976 , s.  22
  19. Bertin 1994 , s.  217
  20. Chapuis 1976 , s.  20
  21. Bertin 1994 , s.  218
  22. Chapuis 1976 , s.  15
  23. Chapuis 1976 , s.  16
  24. Bieżący 1982 , s.  70

Zobacz również

Powiązane artykuły