Ixodes ricinus

Ixodes ricinus Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Kobieta po posiłku Klasyfikacja
Królować Animalia
Gałąź Stawonogi
Subembr. Chelicerata
Klasa Pajęczaki
Podklasa Acari
Super porządek Pasożyty
Zamówienie Ixodida
Rodzina Ixodidae
Uprzejmy Ixody

Gatunki

Ixodes ricinus
( Linneusz , 1758 )

Synonimy

Ixodes ricinus jest A gatunki z kleszczy , A roztocza z rodziny z Ixodidae .

Nazywa się go kleszczem owczym, a dawniej także psim (nazwa myląca, ponieważ nadawana jest także dwóm innym gatunkom kleszczy: Dermacentor variabilis i Rhipicephalus sanguineus ).

Populacje tego kleszcza o twardym ciele wydają się rosnąć w ostatnich dziesięcioleciach w wielu regionach półkuli północnej i odgrywają one rolę eko-epidemiologiczną, która wydaje się ważna, a nawet istotna w przenoszeniu niektórych chorób. Znaczący postęp w wiedzy na temat tej roli umożliwiły ostatnio techniki analizy DNA treści żołądkowej kleszczy, które dostarczają informacji na temat gatunku żywiciela (źródła pożywienia dla kleszcza) oraz możliwych koinfekcji przez różne gatunki kleszczy. patogeny (w szczególności przenoszone na ludzi: przez rickettsiae , przez borrelia ).

Dystrybucja

Gatunek ten występuje w zachodniej strefie palearktycznej . Rozwija się od około trzydziestu lat.

Siedlisko

Gatunek ten żyje blisko ziemi (ściółka i rośliny zielne, czasem na niskich gałęziach drzew lub krzewów) w lasach, lasach, żywopłotach i terenach zadrzewionych lub tam, gdzie mógł być transportowany przez zwierzęta, takie jak jelenie czy dziki.
Jest szeroko rozpowszechniony w Europie, od Afryki Północnej po Skandynawię i od Irlandii do centralnej Rosji (z dużymi wahaniami czasoprzestrzennymi, np. w Irlandii, Wielkiej Brytanii i Szwajcarii).
W Szwajcarii został opisany do wysokości 1450 metrów.

Opis

Gatunek ten nie ma oczu, ale wydaje się, że jest w stanie nawigować, a nawet celować w zdobycz lub niektóre obszary ciała, w których skóra jest cieńsza w kontakcie z ofiarą.

Te roztocza mają komórki, które odgrywają podobną rolę do węchu (na jednej łapie) oraz komórki światłoczułe po obu stronach zwierzęcia. W ten sposób zwierzę wie, czy jest dzień, czy noc, i może wykryć ruchy zwierzęcia, jeśli przechwycą światło docierające do kleszcza.

drapieżniki

Te kleszcze (i ich larwy) mogą być czasami zjadane przez ptaki, gady lub małe ssaki zwane „owadami owadożernymi”, ale w naturze wydają się być głównie kontrolowane przez pasożyty i różne patogenne mikroorganizmy, w tym:

Spadek tych drapieżników może przyczynić się do wzrostu populacji kleszczy.

Rola w zdrowiu publicznym

Jego nimfa, a zwłaszcza osobnik dorosły, chętnie atakuje mężczyznę. I. ricinus jednym z kilku kleszczy, które najczęściej niesie pewne choroby (parasitoses) przenoszonych na ludzi, takie jak choroba z Lyme i kleszczowego zapalenia opon i mózgu (lub verno-letni zapalenie opon mózgowych ) i wirusa zapalenia mózgu owcy ( Louping choroby ) u owiec.

Alergie

Gatunek ten (podobnie jak inne gatunki kleszczy atakujących ludzi) może być źródłem co najmniej dwóch rodzajów alergii

Patogeniczność i trwałe interakcje z borelią

Ixodes ricinus , jak wszystkie kleszcze, rozwija się w kilku etapach. Musi żywić się krwią. Jednostki na każdym etapie idą zatem w poszukiwaniu zdobyczy do pasożytowania. Wyprawa odbywa się latem, od maja do września, głównie z różnicami w zależności od szerokości geograficznej i wysokości. Monitoring tego gatunku w Szwajcarii (od 1996 roku ) wykazał, że gatunek ten jest bardzo wrażliwy na klimat, aw szczególności na łagodne temperatury zimą i temperatury nocne latem. Tak więc kleszcze z zachodniej Szwajcarii wspinają się na rośliny zielne i rozpoczynają poszukiwanie zdobyczy w lutym, jeśli średnia temperatura w styczniu przekroczy 4  °C , ale pojawiają się dopiero w marcu, jeśli ta sama temperatura nie przekroczyła 2  °C . Powyżej pewnej wysokości nie przeżywają.

Na początku XXI wieku Jean-Luc Perret wykazał, że ruchy nimf są zasadniczo nocne i że są pod silnym wpływem warunków termohigrometrycznych, z dwoma ważnymi ekoepidemiologicznie szczegółami :

Drenażowy z lasów, i ich dehydratacja przez drogi, które je przecinają i zrąb, w połączeniu z globalnym ociepleniem może zatem nasilać obiegu kleszczy i „szans” mają one kontaktowania nowe gatunki zbiornika i tym samym rozszerzenia obszarów, w których choroba jest endemiczny. Wpływ klimatu na kleszcze (w tym I. ricinus ) jest nadal przedmiotem dyskusji, ale szwedzka populacja gatunku I. ricinus wyraźnie rozciąga się w kierunku północnym i zachodnim, zgodnie z wzorcem czasoprzestrzennym, który kojarzy się z globalnym ogrzewanie.

Istotny wpływ na czas trwania poszukiwań ma mikroklimat i klimat regionalny. Nimfy Ixodes ricinus czekają 20 godzin w suchych warunkach, ale potrafią czekać nawet 40 godzin, gdy tylko wzrośnie wilgotność i temperatura. Po tym czasie wracają do gleby, aby nawodnić się w mokrej ściółce. Raz odświeżony, czasem następnego wieczoru, kleszcz spontanicznie wyrusza, by znaleźć idealne miejsce w perspektywie nowej wyprawy.

Badania prowadzone są w terenie ( Uniwersytet Burgundii - IRD ) w celu zbadania specyfiki płci względem żywicieli kręgowców Ixodes ricinus .

Wiele kleszczy i koinfekcji będących wektorami patogenów

Przenoszenie kilku patogenów nie jest rzadkością wśród kleszczy. We Francji w Pirenejach badanie wędrujących kleszczy w 2019 r. wykazało, że ogólna częstość występowania patogenów wynosiła 8,4% dla Borrelia burgdorferi sl, 0,4% dla Babesia spp., 6,1% dla Anaplasma phagocytophilum , 17,6% dla Rickettsia spp. i 8,1% dla Rickettsia w grupie gorączki plamistej. Obecność Babesia sp. z o.o. EU1, Rickettsia helvetica i po raz pierwszy we Francji, Rickettsia monacensis .

W 1000 okazów Ixodes ricinus zebranych z leśnego terenu rekreacyjnego w Turyngii (Niemcy) szukaliśmy Borrelia spp., Babesia spp. spp Anaplasma spp Rickettsia , Coxiella burnetti , i Francisella tularensis . 43,6% z tych 100 kleszczy było zarażonych przynajmniej jednym z tych patogenów. A w 8,4% przypadków u kleszcza współistniały dwa różne patogeny (a 3 lub więcej w 1,6% badanej grupy).

Grupa robocza „Choroby odkleszczowe” Sieci Ekologii Zrównoważonych Interakcji (REID) interesuje się również „ekologią wewnątrzkleszczową” mikropatogenów przenoszonych przez kleszcze, a w szczególności zjawiskami koinfekcji i konfliktów między rozwijającymi się patogenami. wewnątrz lub połknięty przez Ixodes ricinus i przeżywając tam, będąc w stanie wchodzić w interakcje z innymi patogenami.

I. ricinus i niektóre inne gatunki ( Ixodes hexagonus , Dermacentor reticulatus , Rhipicephalus bursa i Ornithodoros savignyi …) mogą również odgrywać ważną rolę w zimowej ochronie wirusów, o których wiadomo, że są przenoszone przez inne wektory (komary i culicoides); w ten sposób wykazano (badanie PCR w czasie rzeczywistym ) na Ixodes ricinus i innych gatunkach, że te kleszcze skażone orbiwirusami podczas posiłku z krwi widziały, jak wirus przekracza barierę jelitową i dyfunduje w hemolimfie do gruczołów śliny i jajników. 3 tygodnie po karmieniu wirus BTV8 wykryto na przykład w wielu tkankach i narządach kleszczy twardych (wobec 26 dni w przypadku Ornithodorosa ).
A wirus dobrze utrzymywał się u kleszcza po każdym wylinki ( „przejście transstadialne” ).
Pasaż przezjajnikowy (⇒ pasaż wirusa do potomstwa) jest nawet obserwowany w laboratorium u kleszczy miękkich (podczas gdy nigdy nie zaobserwowano tego u Culicoides wektorów wirusa niebieskiego języka ), co sugeruje, że niektóre kleszcze mają rzeczywisty potencjał wektorowy. Wyjaśniałoby to również zagadkę zimowego przetrwania niektórych wirusów w Europie. Rzeczywiście, w latach 1970-2000 uznano, że głównym europejskim wektorem wirusa BTV8 miały być Culicoides dewulfi i Culicoides chiopterus (Nevill 1971; Wilson i wsp. 2008), ale wydaje się, że wirus nie jest w stanie przetrwają w tych gatunkach zimą w północno-zachodniej Europie. Zdolności wektorowe kleszcza miękkiego ( Ornithodoros coriaceus ) zostały już eksperymentalnie zademonstrowane dla BTV ( wirusa choroby niebieskiego języka ) w 1985 r. , przy zakażeniu poprzez pokarm na sztucznej błonie lub na zakażonej owcy lub bydle. Okazali się, że są zdolni do przenoszenia wirusa.

Borelioza

Borelioza wydaje się być pojawiające się i rośnie. Dotyczy to osób mieszkających i pracujących w lesie, ale także coraz większej liczby mieszkańców miast pogryzionych przez kleszcze, na wakacjach czy podczas niedzielnych spacerów. Częstość spacerów po lesie i namnażanie się kleszczy, prawdopodobnie sprzyjające zaburzeniom klimatycznym i pewnym zmianom krajobrazu w wielu zalesionych lub leśnych rejonach półkuli północnej, wydaje się wyjaśniać wzrost zachorowań na tę chorobę;

Według szwajcarskiego badania opublikowanego w 2004 r. wskaźnik zarażonych kleszczy i liczba kleszczy różnią się znacznie w zależności od roku i gradientu wysokości, ale (na przykład i dla tej strefy i okresu badania):

W hiszpańskim Kraju Basków w badaniu poszukiwano Borrélias u 7835 kleszczy ( ixodes , ośmiu różnych gatunków).
Nosiło go niecałe 12,5% dorosłego I. ricinus , w porównaniu do nieco ponad 0,6% nimf.
Dwa lata później zebrano 1535 kleszczy z 10 obszarów, w których dominującym gatunkiem był I. ricinus . Zakażone kleszcze stwierdzono we wszystkich obszarach (9,3% dorosłych i 1,5% nimf). Dziewięciu izolatów B. burgdorferi stwierdzono należących do różnych gatunków ( B. burgdorferi sensu stricto, B. garinii, B. valaisiana , i B. lusitaniae ), co sugeruje, że choroby z Lyme mogą być także wyrażone w tych regionach.

W okolicach Moskwy I. ricinus współistnieje z Ixodes persulcatus . Zebrano 630 kleszczy na czczo z 4 obszarów obejmujących 250  km 2 wokół Moskwy. Borrelia stwierdzono w 84 kleszczach (13,3% próby), przy czym częstość występowania wahała się – w zależności od regionu – od 5,7% do 42,3% kleszczy; bez różnicy w częstości występowania dla ogółu każdego z dwóch gatunków.

Z I. ricinus i innego kleszcza Clethrionomys glareolus wyizolowano 8 wariantów Borrelia afzelii .

Większość izolatów I. ricinus stanowiły Borrelia garinii (typ 20047) i B. afzelii . Borrelia burgdorferi sensu stricto (ss) została znaleziona tylko raz, podobnie jak Borrelia valaisiana , ale nie znaleziono Borrelia garinii NT29 typu B u I. Ricinus .

Natomiast I. persulcatus był wektorem dwóch wariantów; odpowiednio „20047” z B. garinii i „NT29” z B. afzelii . Wśród izolatów I. persulcatus nie znaleziono B. burgdorferi SS .

Właściwości śliny

Niebezpieczności kleszcza sprzyjają właściwości znieczulające śliny: często zdarza się, że ludzie są nosicielami pęczniejących krwią kleszczy, bez żadnego ostrzeżenia sensorycznego. Dokładne badanie skóry jest przydatne po wędrówkach po łąkach, terenach krzaczastych lub lasach, które mogą być schronieniem dla szkodnika. Ponadto ślina zawiera substancje zdolne do hamowania krzepnięcia krwi. Ta właściwość jest wykorzystywana przez zespoły naukowców w celu opracowania wstrzykiwanego środka przeciwzakrzepowego, który nie powoduje krwawienia.

Oryginalna publikacja

Uwagi i referencje

  1. (w) AJ Mangold , MD Bargues i S Mas-Coma , „  Sekwencje genów 18S rRNA i związki filogenetyczne europejskich gatunków twardych kleszczy (Acari: Ixodidae)  ” , Parasitol Res. , tom.  84, n o  1,1998, s.  31-7 ( PMID  9491423 , DOI  10.1007 / s004360050352 )
  2. Humair PF, Douet V, Morán Cadenas F, Schouls LM, Van De Pol I, Gern L (2007) Molekularna identyfikacja źródła mączki z krwi u kleszczy Ixodes ricinus przy użyciu 12S rDNA jako markera genetycznego  ; J Med Entomol 44: 869-880
  3. Estrada-Pena A, Osacar JJ, Pichon B, Gray JS (2005) Wykrywanie nosicieli i patogenów niedojrzałych stadiów Ixodes ricinus (Acari: Ixodidae) w północno-środkowej Hiszpanii . Exp Appl Acarol 37: 257–268
  4. Fernandez-Soto P, Perez-Sanchez R, Encinas-Grandes A, Sanz RA (2004) Wykrywanie i identyfikacja Rickettsia helvetica i Rickettsia sp. IRS3 / IRS4 w kleszczach Ixodes ricinus znalezionych na ludziach w Hiszpanii . Eur J Clin Microbiol Infect Dis 23: 648–649
  5. (w) TG Jaenson , „  Zmiany w rozmieszczeniu geograficznym i liczebności kleszcza Ixodes ricinus w ciągu ostatnich 30 lat w Szwecji  ” , Wektory pasożytnicze , tom.  5, n O  8,2012( PMID  22233771 , DOI  10.1186/1756-3305-5-8 )
  6. (en) JM Medlock , „  Siła napędowa wymiany w rozmieszczeniu geograficznym kleszczy Ixodes ricinus w Europie  ” , Wektory pasożytów , tom.  6, n O  1,2013( PMID  23281838 , DOI  10.1186/1756-3305-6-1 )
  7. (w) Gern, L. i PF Humair. „Ecology of Borrelia burgdorferi sensu lato in Europe” w J. Gray O. Kahl RS Lane G. Stanek Lyme boreliosis biologia, epidemiology and control 2002 .  149-174 . CAB International Wallingford, Oxon, Wielka Brytania
  8. (w) EI Korenberg , „  Sezonowa dynamika populacji kleszczy Ixodes i wirusa kleszczowego zapalenia mózgu  ” , Exp Appl Acarol. , N O  24,2000, s.  665-681 ( PMID  11227825 )
  9. (w) JS Gray , „  Badania nad dynamiką aktywnych populacji kleszcza owczego, Ixodes ricinus L. w hrabstwie Wicklow, Irlandia  ” , Acarologia , tom.  XXV,1984, s.  167–178
  10. (w) „  Wpływ zmian klimatycznych na granicę szerokości geograficznej północnej i gęstość populacji europejskiego kleszcza przenoszącego chorobę Ixodes ricinus  ” , Perspektywa zdrowia środowiska. , N O  1082000, s.  119–123 ( czytaj online )
  11. (w) JL Perret , E. Guigoz O. Rais i L. Gern , „  Wpływ temperatury i deficytu nasycenia polega na badaniu aktywności kleszczy Ixodes ricinus na obszarze endemicznym boreliozy z Lyme (Szwajcaria)  ” , Parasitol Res. , N O  86,2000, s.  554-557 ( PMID  10935905 )
  12. A Cotty , A. Aeschlimann i S. Schneeberger , „  Rozmieszczenie i fluktuacja Ixodes ricinus (L.), Haemaphysalis punctata (Can & Franz.) I Dermacentor marginatus (Sulzer) ( Acarina , Ixodoidea ) w Szwajcarii  „, Ento Mitt Schwe Ges. , N O  59,1986, s.  139–150
  13. (en) Guerin PM, Kröber T, C McMahon, Guerenstein P, S Grenacher, Vlimant M et al. „Chemsensory i behawioralne adaptacje stawonogów ektopasożytniczych” Nova Acta Leopoldina 2000; 83 (316): 213-29. Czytaj online
  14. (W) D R Kathrin Hartelt RPS Landesgesundheitsamt „biologiczne zwalczanie kleszczy lxodes ricinus z entomopatogenne grzyby, nicienie i pasożytniczych os” (kontrola biologiczna kleszcza rodzaju Ixodes ricinus przez grzyby, nicienie i parazytoidów os owadobójczych) widzenia (PDF 18-slajdowy PowerPoint)
  15. (w) Lindgren E, Tälleklint L Polfeldt T, „  Wpływ zmian klimatycznych na północną granicę szerokości geograficznej i gęstość populacji przenoszącego chorobę kleszcza europejskiego Ixodes ricinus  ” , Environ Health Perspect. , tom.  108 n O  22000, s.  119-23 ( PMID  10656851 , DOI  10.2307 / 3454509 )
  16. (w) „  Loup chory  ” [PDF] , Centrum Bezpieczeństwa Żywnościowego i Zdrowia Publicznego, College of Veterinary Medicine, Iowa State University,5 sierpnia 2005
  17. artykuł zatytułowany When ticks play Loft Story , 10 marca 2003 r. odnoszący się do tezy Jean-Luca Perreta
  18. (w) Tälleklint, L. i T.G T. Jaenson, „  Zwiększenie rozmieszczenia geograficznego i gęstości Ixodes ricinus (Acari: Ixodidae) w środkowej i północnej Szwecji  ” , J Med Entomol. , N O  35,1998, s.  521-526 ( PMID  9701939 )
  19. (w) Lindgren, E., LT älleklint i T. Polfeldt, „  Wpływ zmian klimatycznych na północną granicę szerokości geograficznej i gęstość populacji przenoszącego chorobę kleszcza europejskiego Ixodes ricinus  ” , Environ Health Perspect. , N O  1082000, s.  119-123 ( PMID  10656851 )
  20. Grupa Robocza „Kleszcze i Choroby odkleszczowe”
  21. Toufic Akl , Gilles Bourgoin , Marie-Line Souq , Joël Appolinaire , Marie-Thérèse Poirel , Philippe Gibert , Georges Abi Rizk , Mathieu Garel i Lionel Zenner , „  Wykrywanie patogenów przenoszonych przez kleszcze w badaniu Ixodes Pyrenees we Francji identyfikacja Rickettsia monacensis we Francji  ”, Pasożyt , tom.  26,2019, s.  20 ( ISSN  1776-1042 , PMID  30943150 , DOI  10.1051 / pasożyt / 2019019 , czytaj online Darmowy dostęp )
  22. (w) Anke Hildebrandt, Jan Franke, Gernot Schmoock Katharina Pauliks Angela Krämer i Eberhard Straube, „  Różnorodność i współistnienie patogenów odkleszczowych w środkowych Niemczech  ” , Journal of Medical Entomology , tom.  48, n o  3,2011, s.  651-655 ( DOI  10.1603 / ME10254 , podsumowanie )
  23. Bouwknegt C, van Rijn PA, Schipper JJ, Hölzel D, Boonstra J, Nijhof AM, van Rooij EM, Jongejan F. Potencjalna rola kleszczy jako wektorów wirusa choroby niebieskiego języka . Exp Appl Acarol. 2010 kwietnia 1.
  24. (w) Mellor PS, „  Replikacja wirusa choroby niebieskiego języka w wektorach Culicoides  ” , Curr Top Microbiol Immunol. , N O  1621990, s.  143–161
  25. (w) Wilson A, Darpel K Mellor PS, „  Gdzie wirus choroby niebieskiego języka śpi zimą?  » , PLoS Biol , tom.  6, n O  8,2008, s.  1612–1617
  26. (i) Stott JL, Osburn BI Alexander L, „  Ornithodoros coriaceus (pajaroello zaznaczyć) jako wektor wirusa choroby niebieskiego języka  ” , Am J Vet Res. , N O  46,1985, s.  1197-1199
  27. Pichot J., Gilot B., Almire N., Polette K. Et Degeilh B., „  Populacje Ixodes ( Ixodes ricinus Linné, 1758; Ixodes hexagonus Leach, 1815) w mieście Lyon (Francja) i na jego obrzeżach: wstępne wyniki  ” Pasożyt , n O  2,1997, s.  167-171
  28. (w) Fatima Jouda, Jean-Luc Perret, Lise Gern, „  Gęstość Ixodes ricinus oraz rozmieszczenie i częstość występowania zakażeń Borrelia burgdorferi Sensu Lato Gradient wysokościowy w ciągu roku  ” , Journal of Medical Entomology , BioOne, tom.  41 N O  22004, s.  162-169 ( DOI  10.1603 / 0022-2585-41.2.162 , czytaj online )
  29. (w) Marta Barralab, Ana L. García-pérezb, Ramón A. rightB, Hurtadob Ana Raquel Escuderoc, Ricela E. Sellekcd i Pedro Andac, „  Rozmieszczenie Borrelia burgdorferi sensu lato w Ixodes ricinus (Acari: Ixodidae) Kleszcze z Kraj Basków, Hiszpania  ” , Journal of Medical Entomology (wyd.: Entomological Society of America) , tom.  39, n o  1,2002, s.  177-184
  30. (pl) Praca profesora Edmonda Godfroida z Wydziału Biologii Molekularnej Wolnego Uniwersytetu Brukselskiego (ULB) i współpracowników

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia