Prezes Towarzystwa Archeologicznego Finistère | |
---|---|
1876-1895 | |
Louis de Carné Maurice Halna du Fretay |
Narodziny |
6 lipca 1815 Quimperle |
---|---|
Śmierć |
8 grudnia 1895Quimperlé |
Imię urodzenia | Théodore-Claude-Henry Hersart z La Villemarqué |
Przezwisko | „ Barz Nizon ” (imię bardów) |
Pseudonimy | Kervarker, (Ker: od „miejsce zamieszkane, miasto” w języku bretońskim i vMarker, od „marker”. Dosłowne tłumaczenie jego nazwiska. |
Narodowość | Francuski |
Zajęcia | Leksykograf , językoznawca , poeta , historyk , folklorysta |
Rodzina | Rodzina Hersart z La Villemarqué |
Tata | Pierre Hersart de La Villemarqué |
Członkiem |
Breton Regionalist Union Królewska Akademia Nauk Prus (1851) Akademia napisów i literatury pięknej (1856) |
---|---|
Różnica | Kawaler Legii Honorowej |
Archiwa prowadzone przez |
Archiwa departamentalne Finistère (263J) Breton and Celtic Research Center |
Barzaz Breiz |
Théodore Hersart, wicehrabia La Villemarqué (6 lipca 1815w Quimperlé -8 grudnia 1895in Quimperlé), jest francuskim filologiem specjalizującym się w kulturze bretońskiej . Znany jest przede wszystkim jako autor Barzaz Breiz , zbioru popularnych piosenek bretońskich.
Urodzony w legalnej rodzinie La Villemarqué urodził się w rezydencji swoich rodziców w Quimperlé. Są także właścicielami dworu Plessis, położonego w parafii Nizon , w pobliżu Pont-Aven , gdzie spędził większość swojego dzieciństwa. Jego ojciec, hrabia Pierre-Michel-François-Marie-Toussaint Hersart de La Villemarqué ( 1775 - 1843 ), był zastępcą Finistère od 1815 do 1827 i burmistrzem Nizon. Ultraroyalist w Untraceable Izby , potem zebrał polityki rządowej. Ślub w Hennebont na6 listopada 1798Marie-Ursule-Claude-Henriette Feydeau de Vaugien ( 1776 - 1847 ), pani z Plessis-Nizon, miał z nią ośmioro dzieci: Pauline-Henriette-Marie-Thérèse, urodzoną w 1799 roku ; Sidonie-Aline-Constance, urodzona w 1801 roku ; Camille-Marie-Charlotte, urodzona w 1803 r . ; Ermine-Renée-Sainte, urodzona w 1805 r . ; Hortense-Claire-Armande, urodzona w 1808 r . ; Justine-Thérèse-Marie, ur27 czerwca 1810; Cyprien-Pierre-Hipolite, urodzony dnia26 września 1812; i wreszcie urodził się Théodore-Claude-Henry6 lipca 1815.
Z innymi, czy to Aymard de Blois de la Calande ( 1760 - 1852 ), Barbe-Emilie de Saint-Prix ( 1789 - 1869 ) lub Comte de Kergariou ( 1779 - 1849 ), matka La Villemarqué zbiera teksty z Breton ustnej literatura.
Student w jezuickim kolegium w Sainte-Anne d'Auray od dziesiątego roku życia, a następnie w małych seminariów z Guérande (od 1827 ) i Nantes (od 1830 ), wziął licencjata egzamin przed Wydziału listów Rennes i ukończył na30 października 1833. W 1834 r. Wyjechał do Paryża, aby wstąpić na wydział prawa. Jednak po przeczytaniu Myrvyrian Archaiology Walii przez Edwarda Williamsa , zwrócił się do średniowiecza i bretońskich badań, tematów będących przedmiotem studiów w Paryżu i wzbudzają duże zainteresowanie wśród romantycznych uczonych , takich jak Jean-Marie Le Gonidec François- . Porzucił prawo i uczęszczał na kursy w École des chartes , najpierw jako wolny audytor, zanim zapisał się w 1836 roku . Od tego roku rozpoczyna również przygotowywanie Barzaza Breiza . W tym kontekście pobierał lekcje bretońskiego, którego wówczas znał tylko niedoskonale, u ojca Jean-Guillaume Henry ( 1803 - 1880 ), przyszłego korektora i „korektora” zbioru, i pod tym tytułem zwano „szara eminencja La Villemarqué”.
Podczas wakacji na dworze zbiera z kolei piosenki w bretońskim, które wraz z ich muzyką zapisuje w zeszytach kolekcji. Przechowywane przez rodzinę, trzy zeszyty zostały przekazane w 1964 roku przez jego prawnuka, generała de La Villemarqué badaczowi Donatienowi Laurentowi . Pierwszy z tych notatników zawiera utwory zanotowane głównie w Nizonie.
Na zaproszenie Lady Augusta Hall i Cymdeithas Cymreigyddion y Fenny (Walijskie Towarzystwo Abergavenny ) La Villemarqué przewodzi delegacji, która wyjeżdża doPaździernik 1838dla Walii , aby „studiować tam u ich źródła i porównywać między sobą idiom i zabytki pochodzenia celtyckiego”. Plik11 października 1838, zostaje przyjęty w Abergavenny jako bard - pod imieniem „ Barz Nizon ” (bard z Nizon) - w neodruidycznym walijskim college'u „Gorsedd of the Druids, Bards and Ovates of Great Britain”. Wraz z Walijczykiem położył podwaliny pod Międzynarodowy Kongres Celtycki . Po powrocie do Francji założył (w 1843 lub 1857 ) „Bractwo Bardów Bretanii” ( Breuriez Breiz ) zatwierdzone przez Arch Druida Walii , ale nie doprowadził do powstania Gorsedd , a stowarzyszenie zniknęło po śmierci La Villemarqué w 1895 roku .
W Sierpień 1837La Villemarqué zaproponował Salvandy , ministrowi ds. Instrukcji publicznych , opublikowanie zbioru popularnych pieśni Bretanii-Armoryki , aby wnieść wkład w historię Francji. Przekazany do Komisji Dzieł Historycznych jego prośba została odrzucona w rLuty 1838.
Po powrocie do Paryża wydał własnym kosztem w sierpniu 1839 r . Barzaz Breiz , popularne piosenki Bretanii, które przyniosły mu w wieku 24 lat pewien sukces społeczny i literacki. Udało mu się znaleźć marynarzy, którzy wciąż śpiewali piosenkę, która wychwalała zasługi Jean-Baptiste Le Mancq , pilota fregaty la Surveillante (1778) i jej kapitana, rycerza Charlesa Louisa du Couëdica . Jednocześnie Gérard de Nerval próbował znaleźć popularne piosenki Valois , George Sand, te z Berry . Ta ostatnia również wyraziła swój podziw dla „diamentów Barzaza Breiza”, kiedy ukazało się drugie wydanie w 1845 r. , Iw związku z tym wymyśliła pojęcie literatury ustnej . Melodie, które również zebrał, znajdują się na końcu zbioru. Drugie powiększone wydanie ukazało się w 1845 roku . Redagowane teksty są napisane w języku bretońskim bez francuskich słów i poprzedzone notatką, która zdaniem kilku badaczy przedstawia legitymistyczną , arystokratyczną i / lub nacjonalistyczną wizję Bretanii. Yves Le Berre, ze swej strony uważa, że własność barzaz Breiz przez nacjonalistów bretońskich w XX th Century bzdury i że Villemarqué broni, w rzeczywistości społecznej i politycznej roli wyładowaną arystokrację i religia katolicka burżuazyjnej Francji w XIX th century . W przeciwieństwie do Oliera Mordrela uważa, że nigdy nie był separatystą. Jeśli chodzi o jego kandydaturę do wyborów w 1849 r. W Finistère pod etykietą republikanów, wskazaną przez Louisa Ogèsa, podczas gdy był powiązany z legitymistami , Louis Le Guillou uważa to za „wtargnięcie [...] wśród demokratów”. W swoim wyznaniu wiary27 kwietnia 1849zapewnia:
„Wraz z przedstawicielami narodu zaakceptowałem Umiarkowaną Republikę Demokratyczną i chcę udzielić jej lojalnej i szczerej pomocy.
Chcę utrzymania Konstytucji uroczyście ogłoszonej przez Zgromadzenie Narodowe . "
Jego twórczość, silnie karmiona europejskim romantyzmem , odpowiada modelowi wydawania żywej literatury popularnej, zebranej i stylizowanej, stworzonej przez braci Grimm , która występuje również w serbskim Karadžiću czy fińskim Lönnrot .
Nawet jeśli nie jest to sukces księgarni z zaledwie 500 egzemplarzami w wydaniu z 1839 r. , 2000 egzemplarzami z 1845 r. , 2500 egzemplarzami z 1867 r. , Barzaz Breiz odniósł natychmiastowy sukces wśród literatów stolicy z dwóch powodów: poetyckie piękno wydania La Villemarqué i ideologiczne oczekiwanie Bretończyków na teksty potwierdzające ich historyczną tożsamość. W tym kontekście odbiór byłby w pewnych kręgach przychylny, nawet gdyby było to oszustwo podobne do samego Osjana . Jego pisma, przeznaczone dla publiczności literatów, a nie dla „bretończyków” ludu, mają całkowicie zredukowany oddźwięk wśród ludności bretońskiej, ale mają znaczny wpływ na świat literatów bretońskich i poza Bretanią. Yves Le Berre wskazuje, że w 1850 r. Chłopi bretońscy nie czytali Barzaz-Breiz , wśród tekstów w języku bretońskim, ale Vie des Saints , piosenki na luźnych kartkach, podczas gdy ich żony i córki czytają Godziny i Miesiąc Maryja , katechizm ich dzieci.
La Villemarqué należy do ruchu literackiego i kulturalnego skupiającego w latach czterdziestych XIX wieku „młodych arystokratów i burżuazji pochodzenia bretońskiego”, którzy mieszkają przez większość czasu w Paryżu i interesują się Bretanią i „częścią duchowieństwa Basse -Bretagne, na czele przez M gr Graveran, biskupa Quimper i Leon od 1840 r .” Kierując się „zainteresowaniami, które są bardziej kulturowe dla niektórych (historia, poezja, język…), dla innych bardziej polityczne lub ideologiczne (w szczególności wizja języka bretońskiego jako kordonu sanitariusza, wału uniemożliwiającego nowe idee wejścia do Dolnej Bretania) ”, postrzegają siebie jako„ odrodzenie ”swego rodzaju szkoły literacko-filologicznej, której „ duszą ”jest gramatyk i leksykolog Le Gonidec . Grupa ta uosabia dla La Villemarqué „ducha nowych czasów”.
Wspiera lingwistyczne prace Jean-François Le Gonideca , dla jednych Tad ar brezhoneg, dla innych „ojca tradycji normatywnej w Bretanii”, dla innych autora gramatyki celto-bretońskiej ( 1807 ), która jako pierwsza opisuje zjawisko mutacji i zająć się gatunkiem imion, który opublikował także słownik celto-bretoński w 1821 roku .
La Villemarqué publikuje w 1850 r. Nowe wydanie francusko-bretońskiego słownika Gonidec, uzupełnione i poprzedzone esejem o przyszłości języka bretońskiego . W tym tekście jest on, podobnie jak Le Gonidec przed śmiercią w 1836 r. , Promotorem uproszczonej pisowni i gramatyki normatywnej mającej na celu utrwalenie i ujednolicenie języka bretońskiego , rozproszonych w odmianach dialektalnych. Breton porzuca francuskie konwencje (odtąd Breton pisze „k”, kiedy po francusku ten sam dźwięk jest zapisany na przykład „c, q, cq, k, ck”), język jest oczyszczony, według Hervé Abalaina, z jego „bezużyteczne zapożyczenia z francuskiego”. Ta pisownia i tłumaczenia Le Gonidec na język bretoński, w szczególności Biblia , wywołały kłótnie wśród ich współczesnych, w szczególności wśród duchowieństwa, „między innymi dlatego, że nie uwzględniają oni różnorodności dialektów języka bretońskiego” według niektórych. To właśnie ta pisownia zostanie częściowo przyjęta przez François-Marie Luzel w Mystère de Sainte-Tryphine (z systematycznym używaniem „k”), podczas gdy wydaje się, że sprzeciwia się jej w Soniou .
Plik 9 listopada 1846, ożenił się w Paryżu Sébastienne-Marie-Anne-Clémence Tarbé des Sablons (ur. 1827 w Pau , zm.16 marca 1870), córka Adolphe-Pierre Tarbé des Sablons, doradcy sądu kasacyjnego urodzona w Melun dnia6 stycznia 1796, martwy 11 stycznia 1844i Marie-Fécility Chauvet. Razem mają czworo dzieci: Marie-Thérèse Perrine Josephine, urodzony w 11 th dzielnicy Paryża na15 października 1847; Ursule-Marie-Charlotte, urodziła się w Paryżu dnia17 marca 1849; Geoffroy, urodzony w Paryżu dnia22 lutego 1851; Pierre-Marie-Joseph, przyszły biograf swojego ojca, urodził się w Quimperlé dnia3 maja 1854.
W 1855 r. Objął przewodnictwo w Stowarzyszeniu New Breton, założonym w 1843 r. W celach rolniczych, historycznych i archeologicznych, i utrzymywał je do jego rozwiązania w 1859 r .
Kumulując zaszczyty, w dniu otrzymał Legię Honorową6 maja 1846, przed wybraniem, 21 maja 1858, wolny członek Académie des inscriptions et belles-lettres . Uważany za jednego z najwybitniejszych europejskich uczonych w zakresie tradycji ludowych, koresponduje z rówieśnikami, w tym z braćmi Grimm.
Jego podejście, podobnie jak dwóch niemieckich filologów, napotykało od lat 60. i 70. XIX wieku na postęp badaczy, którzy podobnie jak François-Marie Luzel przyjęli metody krytycznej transkrypcji oralności. Idąc za Ernestem Renanem , autorem w 1854 roku recenzji opublikowanej w Revue des deux Mondes, w której jako pierwszy zastanawia się nad komentarzami do pieśni Barzaza Breiza, aby udowodnić ich autentyczność, kilku badaczy bretońskich, w szczególności Luzel (w Gwerzioù Breiz -Izel, popularne pieśni Dolnej Bretanii ) i Joseph Loth kwestionują autentyczność Barzaza Breizha , zarzucając mu, że z jednej strony fałszował teksty zebrane w czasie ich transkrypcji, z drugiej zaś przesadzał z wiekiem wiele wierszy. Tak jest również w przypadku geografa Guillaume Le Jean ( 1824 - 1871 ) i Anatole Le Braz . W 1867 roku na zjeździe Stowarzyszenia Bretońskiego w Saint-Brieuc Luzel wzbudził kontrowersje, atakując mistrza w zakresie dokładności w zbiorze tekstów, gdyż jego zbiory w Trégor nie pozwoliły mu znaleźć pieśni jako przepisuje La Villemarqué, nie odpowiada. Ten sposób postępowania nie zmienił się później, poza kilkoma wyznaniami na temat jego „lekkości” jako młodego kolekcjonera, spowodowanych brakiem naukowej metody zbierania w okresie monarchii lipcowej . Spór został wznowiony na Kongresie Towarzystw Naukowych Francji w Saint-Brieuc w 1872 roku . Następnie Luzel wznowił swoją krytykę w przedmowie do swoich popularnych opowieści z Dolnej Bretanii w 1887 roku . Według Paula Sébillota La Villemarqué, gdyby był w stanie to zapamiętać, dostarczyłby pochodzenia jego dzieł, a także modyfikacji, które wprowadził do oryginalnych. Ale w tej kwestii badacz Fañch Postic wskazuje, że „podobnie jak Luzel jakieś trzydzieści lat wcześniej, Sébillot prawdopodobnie się myli”. Konflikty te nie przeszkodziły Luzelowi i La Villemarqué we współpracy w Quimper w ramach Towarzystwa Archeologicznego Finistère , którego Luzel został skarbnikiem i którego La Villemarqué był nieusuwalnym prezesem od 1876 roku .
Również w 1867 roku , gdy celtologue Henri d'Arbois Jubainville krytyczne zmiany dokonane w tekście przez Villemarqué między 1 st i 6 th Edition, do „naginać Breton piosenek słowniki wymagania i gramatykę Gonidec„i modyfikacji, które, być „Bardzo rzadki wyjątek”, narusza wymogi rygorystycznego ustalenia tekstu. To samo uważa, że Wielka Tajemnica Jezusa opublikowana przez La Villemarqué w 1865 r. Jest „naśladownictwem francuskiego utworu” i że „nie sięga do odległej daty”, którą jej przypisuje.
Jeśli ci krytycy zarzucają mu brak metody naukowej i mogą uznać dzieło za fałszerstwo, to podziwiają jego literackie walory. Dzięki temu został przetłumaczony na kilka języków.
La Villemarqué zmarł w grudniu 1895 roku , dziesięć miesięcy po Luzel.
W 1959 roku Francis Gourvil obronił tezę o Barzaz Breiz, w której za Le Menem , Jubainville'em czy Luzelem uznał, że jego pieśni nie stanowią wiarygodnego źródła do studiowania historii czy języka bretońskiego, ponieważ zmodyfikowane i wymyślone nie odzwierciedlają uczucia Bretonów. W następnym roku w En ur lenn Barzaz Breiz bretoński pisarz Abeozen sprzeciwił się tezom Gourvila.
Odkrycie w 1964 r. I trwające 10 lat badania (w przypadku pierwszego zeszytu) i nieukończone jeszcze dzisiaj (w przypadku pozostałych dwóch zeszytów) przez Donatiena Laurenta zeszytów z kolekcji La Villemarqué pokazuje, że `` zebrał większość materiały, które posłużyły mu do opracowania jego Barzaz-Breiz i pozwoliły zmierzyć pielęgnację przeprowadzoną przed ich wydaniem, jej modyfikacje; „Autor czasem aranżował piosenki, zestawiał kilka wersji, dodawał elementy, a czasem, jak się wydaje, wymyślał teksty”. Badania nad identyfikacją śpiewaków La Villemarqué, rozpoczęte w 1907 r. Przez jego syna Pierre'a de La Villemarqué, kontynuowane przez Jean-René Gouriou, następnie w 1974 r. Przez Donatien Laurent, a zakończone w 2006 i 2007 r. Przez Goulvena Perona również wykazały, że Most śpiewaków cytowanych przez La Villemarqué rzeczywiście istniało. Dla Johna T. Kocha wydaje się, że niektóre z tych tekstów są twórczością literacką La Villemarqué, w szczególności materiały dodane w późniejszych wydaniach. Możliwe jest również, że La Villemarqué użył wątpliwych tekstów dostarczonych przez jednego lub więcej jego informatorów, z których wielu było względnie zamożnymi i uprawianymi chłopami. Fañch Postic uważa, że „nie można dłużej trzymać się bardzo negatywnych interpretacji F. Gourvila i kanonika Falc'hun ”, nawet jeśli „jest całkiem oczywiste, że La Villemarqué dużo„ retuszował ”. Tradycję ustną”.
Praca ta, jak wyjaśniła Nelly Blanchard w swojej rozprawie o Barzaz-Breiz opublikowanej w 2006 roku , pozwoliła na uwypuklenie złożoności dzieła, które należy traktować nie tyle jako zbiór popularnych piosenek, co „jako tekst autora zilustrowany pieśniami ”: Piosenki w języku bretońskim i ich tłumaczenie zajmują tylko połowę tekstu, w ostatnim redagowaniu wersja bretońska została nawet odrzucona na dole strony, zapisaną bardzo małą czcionką. Preambuła, wprowadzenie, argumenty, uwagi i wyjaśnienia zajmują drugą połowę. W tych tekstach, roszczenia Villemarqué aby protestować najstarsza z tych piosenek, powinno odzwierciedlać wieczną duszę Bretanii, bardów bretońskich V TH i VI th stulecia. Dla Nicolasa Kobericha „nawet jeśli nie jest to czysta kreacja Hersarta de La Villemarqué, jak stwierdził Ernest Renan ”, który w 1859 r. Wskazał na „bardziej pomysłowe niż solidne hipotezy” swoich notatek i wyjaśnień ”, ale z emanacji późnego folkloru trudno uznać te pieśni, „uważane przez niektórych intelektualistów za źródło wielkich gestów arturiańskich ”, ani nawet ich pierwowzory, jak przed pierwszymi średniowiecznymi powieściami ”.
Jego pośmiertny wpływ był znaczący w Bretanii i za granicą. Wielu badaczy bretońskich zaczęło pisać w tym języku od lat czterdziestych XIX wieku : Auguste Brizeux ( Telen Arvor , „La Harpe d'Armor”, 1839 lub Furnez Breiz , „La Sagesse bretonne”, 1855), Prosper Proux (w tym Kanaouennou gret glant eur C'hernevod , „Chansons d'un Cornouaillais”, sprzed Barzaza Breiza ) lub Abbé Guillome , który naśladuje Les Géorgiques w Livr el Laborer („Le Livre du ploureur”, 1849). W swojej antologii bardów i poetów narodowych Armorican Bretanii , określa Camille Le Mercier d'Erm 81 poeci dla całego XIX th century, tylko pięć przed barzaz Breiz , dwa Breton. Nawet jeśli, jak zauważa Nelly Blanchard, „z pewnością niewiele osób” rzeczywiście przeczytało Barzaz Breiz , tekst „nieczytelny”, „przestarzały w swoim stylu, sztywny w prezentacji”, to jednak niesie ze sobą „symboliczny ładunek forte”, który wyjaśnia jej silną obecność wśród posiadanych dzieł i wiele stron poświęconych jej w pracach poświęconych literaturze bretońskiej. Według niej ciągłe uwodzenie tekstu można wytłumaczyć jego „zarzutem buntu”: „Wszystko jest buntem: przeciwko burżuazji, przeciwko fałszywym biedakom, przeciwko pieniądzom, przeciwko obojętności w sprawach religii, przeciwko materializmowi, przeciwko prawu. , przeciwko prasie drukarskiej, przeciwko protestantyzmowi, przeciwko rewolucji, przeciwko monarchii absolutnej, przeciwko imperium (…) [Barzaz-Breiz] jest symbolicznym rezerwuarem buntu ”.
Wiele dzieł, w tym współczesnych, zostało zainspirowanych twórczością Barzaza Breiza z zakresu poezji, teatru, muzyki i malarstwa. Niektóre z jego piosenek należą do najpopularniejszych z piosenek bretońskich i zostały przejęte przez wielkie nazwiska pieśni bretońskiej. Barzaz Breiz jest badany jako dzieła literackiego na uniwersytetach bretońskich i regularnie zarejestrowany dla programu licencji lub CAPES Breton.
Kolekcja La Villemarqué jest przechowywana przez rodzinę. Wersja papierowa archiwów, w tym akta Barzaza-Breiza, znajduje się w Centrum Badań i Dokumentacji Literatury Ustnej Kernault ( Breton and Celtic Research Centre , University of Western Bittany ).
Théodore Hersart de La Villemarqué nadał swoje imię szkole w Bretanii:
Ulice Hersart de la Villemarqué istnieją w szczególności w Quimperlé, Rennes , Vannes , Saint-Malo , Lannion , Pontivy , Ploudaniel , Cordemais , Saint-Étienne-de-Montluc , Vigneux-de-Bretagne .
W 1995 roku miasto Quimperlé wzniosło na Place Lovignon nad brzegiem Ellé mosiężny posąg, aby oddać mu hołd, z okazji stulecia jego śmierci. To zasługa Finistère rzeźbiarza Rogera Joncourta, który reprezentował go jako kolekcjonera popularnych piosenek.