| Smeraldo | |
| Rodzaj | Łódź podwodna |
|---|---|
| Klasa | Sirena |
| Historia | |
| Służył | Regia Marina |
| Sponsor | Królestwo Włoch |
| Budowniczy | Cantieri navali Tosi di Taranto (Tosi) |
| Stocznia | Taranto - Włochy |
| Leżał kil | 25 maja 1931 |
| Uruchomić | 23 lipca 1933 |
| Komisja | 29 listopada 1934 |
| Status | Zaginął między 16 września a 26 września 1941 r. |
| Załoga | |
| Załoga | 36 mężczyzn |
| Charakterystyka techniczna | |
| Długość | 60,18 m |
| Mistrz | 6,45 m |
| Wersja robocza | 4,66 m |
| Przesunięcie | Na powierzchni: 691 ton Pod wodą: 850 ton |
| Napęd | 2 silniki Tosi Diesel 2 silniki elektryczne Marelli 2 śmigła |
| Moc | Silniki wysokoprężne: 1350 KM Silniki elektryczne: 800 KM |
| Prędkość |
14 węzłów (25,9 km / h) na powierzchni 7,5 węzłów (13,9 km / h) w zanurzeniu |
| Głębokość | 80 m |
| Funkcje wojskowe | |
| Uzbrojenie | 6 wyrzutni torpedowych 533 mm (4 z przodu i 2 z tyłu) 6 torped 1 działo jednopokładowe 100/47 Mod. 1931 144 nabojów 2 pojedyncze karabiny maszynowe Breda Model 1931 13,2 mm 3000 nabojów |
| Zakres działania | Na powierzchni: 5000 mil morskich przy 8 węzłach Pod wodą: 72 mile morskie przy 4 węzłach |
Smeraldo (po francusku: EMERAUDE ) to okręt podwodny z klasy Sirena (podklasą Serie 600 , w służbie w Regia Marina rozpoczęła się na początku 1930 roku i odbyciu podczas II wojny światowej .
Klasa Sirena była ulepszoną i powiększoną wersją poprzednich okrętów podwodnych klasy Argonauta . Włoska marynarka wojenna zdecydowała się zamówić konstrukcję serii Sirena jeszcze w trakcie budowy serii Argonauta. Początkowy projekt został tylko nieznacznie wyretuszowany, dokonano pewnych ulepszeń i zmodyfikowano kształt kadłuba w przedniej części poprzez przyjęcie łuku squalo (rekina), charakterystycznego dla wszystkich okrętów podwodnych Genio Navale.Bernardis .
Badania przeprowadzone przez głównego inżyniera morskiego, Pericle Ferrettiego, doprowadziły do wyprodukowania w latach trzydziestych urządzenia „ML”, prekursora fajki . Te instalacje, które przyniosłyby istotne ulepszenia w zakresie bezpieczeństwa, autonomii, szybkości i zdolności ataku, zostały wyprodukowane w CRDA w Monfalcone w latach 1934-1935 i zaczęto wyposażać je w typ Sirena; Jednak kiedy admirał Antonio Legnani został dowódcą okrętów podwodnych Regia Marina w 1937 roku, kazał usunąć i zburzyć „ML”, uważając je za zbyteczne.
One przeniesione 691 ton na powierzchni i 850 ton podwodnych. Okręty podwodne miały 60,18 m długości, 4,66 m szerokości i 4,66 m zanurzenia. Ich załoga liczyła 36 oficerów i załogę.
Do nawigacji naziemnej okręty podwodne były napędzane dwoma silnikami wysokoprężnymi Tosi o mocy 675 koni mechanicznych (503 kW), z których każdy napędzał wał napędowy. W zanurzeniu każde śmigło było napędzane silnikiem elektrycznym Marelli o mocy 400 koni mechanicznych (298 kW). Te silniki elektryczne były zasilane akumulatorem kwasowo-ołowiowym składającym się ze 104 ogniw. Mogły osiągnąć 14 węzłów (26 km / h) na powierzchni i 7,5 węzłów (13,9 km / h) pod wodą. Na powierzchni klasa Sirena miała zasięg 5000 mil morskich (9300 km) przy 8 węzłach (15 km / h). W zanurzeniu miał zasięg 72 mil morskich (133 km) przy 4 węzłach (7,4 km / h).
Okręty podwodne były uzbrojone w sześć 53,3-centymetrowych (21-calowych) wyrzutni torpedowych, cztery z przodu i dwie z tyłu, na których znajdowało się łącznie 12 torped . Byli również uzbrojeni w pojedyncze działo pokładowe 100 mm (3,9 cala) (kopia 10-centymetrowej armaty K10 Škoda ) umieszczone z przodu wieży kontrolnej ( kiosku ) do walki na powierzchni. Uzbrojenie przeciwlotnicze składało się z dwóch lub czterech karabinów maszynowych Breda Model 1931 13,2 mm.
Smeraldo został zbudowany przez CANTIERI NAVALI Tosi di Taranto (Tosi) stoczniowym w Taranto , Włochy , a zawieszone w dniu 25 maja 1931. Została uruchomiona w dniu 23 lipca 1933 roku i została zakończona i oddana do użytku 29 listopada 1934 Zostaje oddana do użytku tego samego dnia w Regia Marina .
Po jej zakończeniu stacjonował w Tarencie, zależnym od Inspektoratu Okrętów Podwodnych, odbywając po okresie szkolenia wyprawę do wschodniego basenu Morza Śródziemnego (1934).
W 1935 roku został przydzielony do okrętów podwodnych Siódma Eskadry w Mesynie, a po roku przeniósł się do IX th Eskadry , wciąż opiera się w porcie sycylijskiej . W 1937 roku został zamiast stacjonował w Taranto , a część 45 th eskadry ( IV e Grupsom ).
Potajemnie brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej z jedną misją, od 25 sierpnia do 6 września 1937 r., Na wodach Cape Palos , pod dowództwem komandora porucznika Mario Canò . Misja nie przynosi rezultatów.
W dniu 10 czerwca 1940, data wejścia Włoch w II wojnie światowej , to Tobruk w Libii , oprawione w 61 th eskadra okrętów podwodnych ( VI e Grupsom ) i pod dowództwem statku porucznika (tenente di vascello) Carlo Todaro .
10 czerwca wyruszył na swoją pierwszą misję, jakieś sześćdziesiąt mil morskich (111 km) na zachód od Aleksandrii w Egipcie . 11 czerwca około godziny 1 w nocy był to pierwszy włoski okręt podwodny, który podczas konfliktu odpalił torpedę . Celem jest transportowiec podróżujący pod eskortą, a torpeda nie trafia z powodu złej pogody i wzburzonego morza. 20 czerwca Smeraldo wrócił do Tobruku.
W Smeraldo pozostawia na 3 lipca do drugiej misji (między wysepki Gaudos koło Krety i Derna ). W nocy z 7 na 8 miesiąca został zauważony przez brytyjskie statki i zbombardowany około dwustu ładunkami głębinowymi (najcięższa walka z włoskim okrętem podwodnym). Tory wodne zostają otwarte, a jeden z silników elektrycznych zostaje wyłączony, ale łódź podwodna w końcu udaje się, aczkolwiek z poważnymi uszkodzeniami, uciec bojownikom. Po powrocie do Tobruku przeniósł się do Augusty na naprawy, których nie można było wykonać z powodu braku sprzętu w libijskiej bazie.
Smeraldo pozostaje w stoczni na remont od 15 lipca do 2 grudnia.
15 grudnia rozpoczął następną misję między wodami u wybrzeży Cyrenajki i Egiptu (a dokładniej między Ras el Tin i Marsa Matruh ), ale wrócił do bazy 22 grudnia, nie zauważając żadnych jednostek wroga.
16 stycznia wyjechał na Maltę , ale dwa dni później został zmuszony do powrotu do Augusty z powodu awarii akumulatora. Podczas prac naprawczych (obejmujących wymianę baterii) por. (N.) Todaro przekazał dowództwo por. (N.) Vincenzo D'Amato .
Dnia 15 marca, gdy został uruchomiony, został wysłany na kanał Cerigotto (między Kretą a Peloponezem ), a następnego dnia zauważył konwój 7 kupców pod ochroną krążownika i kilku niszczycieli (na północny zachód od Alexandria), ale nie może zaatakować, ponieważ jest za daleko. 18-tego manewrował, by zaatakować mniejszą jednostkę, ale ta zauważyła go i próbowała go staranować. Uciekając przed zderzeniem na szerokość włosa, Smeraldo musi zanurkować. Wrócił 22 marca do Leros w Grecji i został wysłany do tej bazy.
8 kwietnia został wysłany na południową Kretę i po ośmiu dniach wrócił bez rezultatu.
29 maja wyruszył na południowy zachód od Przylądka Krio i po pięciu dniach wrócił po kolejnej nieudanej misji.
Następnie przeniósł się z Augusty i pozostał tam do prac konserwacyjnych, które trwały od 15 czerwca do 1 września. W tym okresie dowództwo nad jednostką przejmuje porucznik (marynarka) Bartolomeo La Penna .
15 września 1941 r. Opuścił bazę, aby znaleźć się w zasadzce u wybrzeży Tunezji , na kanale Sycylijskim , aby przeciwstawić się formacji, która opuściła Gibraltar i skierowała się do wschodniej części Morza Śródziemnego. Powinien był wrócić do bazy 26 września, ale nigdy tego nie zrobił. Po jego odejściu nie ma już od niego wiadomości.
Ponieważ angielska dokumentacja nie podaje żadnych informacji o działaniach przeciw okrętom podwodnym przeprowadzonych w tym rejonie iw tym okresie, najbardziej prawdopodobna jest hipoteza, że okręt podwodny uderzył w minę między 16 września a 26 września.
Wraz ze zniknięciem Smeraldo , dowódcy La Penny , 4 innych oficerów oraz 40 podoficerów i marynarzy.
Do tego czasu okręt podwodny wykonał 8 misji ofensywnych i 7 misji transferowych, pokonując 8 459 mil morskich (15 666 km) na powierzchni i 1886 mil morskich (3492 km) pod wodą.