Werset klasyczny
| Werset klasyczny | |
 Pierwsza piosenka Księga Pieśni , kaligrafii przez cesarza Qianlong w XVIII -tego wieku | |
| Kraj | Chiny |
|---|---|
| Uprzejmy | wiersze |
| Orginalna wersja | |
| Język | chiński |
| Tytuł | Shi jing |
| Miejsce publikacji | Chiny |
Klasyczny wersów ( chiński uproszczony :诗经 ; tradycyjny chiński :詩經 ; pinyin : ; Wade : Shih¹-ching¹ ; EFEO : Che król ) został po raz pierwszy nazwał Wiersze lub trzystu Wiersze (chiński:詩三百), ponieważ ma trzysta pięć wierszy. Ta książka to antologia gromadzi teksty, które wahają się od xi e na przeciwko poczty wieku pne. BC , z Centralnych Równin (królestwa zajmujące północ i południe doliny Żółtej Rzeki ) i jest jednym z nielicznych tekstów chińskiej starożytności, który przetrwał zniszczenie ksiąg cesarza Qin Shi Huangdiego po dojściu do władzy w 221 pne. Znajdują się tam najstarsze przykłady poezji chińskiej.
Kompozycja
Klasyczny wierszy zawiera wiersze 305 podzielonych na cztery grupy ( Sishi四始)
- Popularne piosenki ( guofeng國 風, wiersze od 1 do 160), sklasyfikowane według ich pochodzenia, pochodzące z piętnastu różnych królestw.
- Drobne ody ( xiaoya小雅, wiersze 161 do 234).
- Główne ody ( daya大雅, wiersze od 235 do 265).
- Ody religijne ( pieśń頌, wiersze 266–305). Cztery pochodzą z królestwa Lu , stanu, z którego pochodzi antologia. Pięć pochodzi z Królestwa Song .
Przedstawiono kilka propozycji wyjaśnienia podziału wierszy na cztery części. Klasyfikacja może mieć charakter tematyczny: dotyczy to pierwszej i czwartej części. Można to zrobić również w zależności od okazji, w których śpiewano wiersze: popularne pieśni śpiewane przez lud na festiwalach, główne ody podczas ceremonii dworskich, ody religijne w świątyniach. Inną hipotezą jest to, że ranking opiera się na różnych stylach muzycznych, na podstawie których śpiewano wiersze.
Pochodzenie
Konfucjusz byłby autorem tej antologii i sam wybrałby ponad trzysta wierszy spośród trzech tysięcy pochodzenia. Z tego powodu kolekcja została podniesiona do rangi klasyki . W rzeczywistości Konfucjusz znał klasyczne wersety , ponieważ je cytuje. Ale inni autorzy cytowali go przed nim, więc Konfucjusz nie może być autorem. Przypisanie Konfucjuszowi pochodzi od Sima Qian , autora Wspomnień historycznych , podobnie jak opinia, że popularne piosenki zostały nagrane przez urzędników podróżujących po prowincjach. Nawet jeśli nie jest to niemożliwe, może istnieć ekstrapolacja z roli, jaką pełniło Han Music Office ( yuefu ) . Jednak pewne jest, że przemieszczanie się muzyków z jednego dworu na drugi miał na celu propagowanie pieśni ludowych.
Prozodia
Zwykle wersety mają cztery znaki (a więc cztery słowa), a wiersze są podzielone na trzy zwrotki. Istnieją jednak odmiany zawierające wersety od dwóch do ośmiu znaków i wiersze składające się z maksymalnie szesnastu zwrotek. Początkowe rymy nie odpowiadają już wymowie współczesnego języka chińskiego.
Klasyczny wersetów jest źródłem procesów poetyckich często podejmowanych w poezji później chińskiej: powtórzenia wierszy lub słów piosenek; aliteracje w dwóch kolejnych wyrazach, albo przez powtórzenie ostatniej samogłoski, albo przez powtórzenie początkowej spółgłoski.
Zgodnie z Księgą Obrzędów Zhou (en) znajdujemy w Klasyku wersetów sześć procedur poetyckich, nazwanych w Wielkiej Przedmowie przez Wei Honga sześcioma zasadami poetyckimi : pierwsze trzy, prawdopodobnie określające muzykę towarzyszącą wierszom, i które dają ich tytuły do części kolekcji to feng (piosenki popularne), ya (muzyka oficjalna) i song (muzyka religijna); następne trzy to fu (opis), bi (porównanie) i xing (alegoria). Xing , który przyjął znaczenie alegorii, w Klasie wyznacza wersety, które nadają rytm wierszowi, nie będąc bezpośrednio związanymi z sensem wiersza. Te xing , które przywołują naturę, chłopskie zajęcia, dają większe miejsce kobietom i znajdują się zwłaszcza w popularnych piosenkach, mogą być pozostałościami prymitywnych pieśni sprzed dynastii Zhou . Brak bezpośredniego związku ze znaczeniem reszty wiersza spowodowałby późniejszą interpretację w sensie alegorycznym.
Komentarze i interpretacje
Po automatycznej kawie Qin Shi Huangdiego za czasów dynastii Han przeprowadzono cztery rekonstrukcje klasycznego wersetu , z których pozostała tylko jedna. Ta wersja zawiera komentarze Mao Henga i Mao Changa z wcześniejszego Han , poprzedzone przedmową zwaną Wielką Przedmową, przypisywaną Wei Hongowi z późniejszego Han. Inne wydania z komentarzami były śledzone przez wieki: zwłaszcza te autorstwa Zheng Xuan (en) , Kong Yingda (574-648), Zhu Xi , Ma Ruichen (dynastia Qing).
Konfucjusz jako pierwszy zinterpretował klasyczne wersety w swoich wywiadach . Maosowie interpretują popularne piosenki w sensie moralnym, jako wyraz pragnienia ludu dobrego władcy. Zhu Xi jest pierwszym w XII th wieku uczyniły z popularnych piosenek, które czują się początkowo śledził NIEMOŻLIWE XX th Century przez Wen Yiduo , Zhu Ziqing czy Marcel Granet .
Motywy
Współczesne wydania klasyfikują wiersze tematycznie. Arthur Waley wydał w ten sposób klasyczną wersję wersetów, w których wiersze są podzielone na siedemnaście tematów, takich jak pieśni miłosne, życie chłopskie, wiersze o wojownikach, życie szlachty, eposy celebrujące postacie mityczne ...
Bibliografia
- Pimpaneau 1989 , s. 25-26
- Pimpaneau 1989 , s. 36-39
- Pimpaneau 1989 , s. 27
- Pimpaneau 1989 , s. 40-42
- Pimpaneau 1989 , s. 27-36
Zobacz też
Tekst i tłumaczenia
- (zh) (en) Shi Jing , chińska inicjatywa tekstowa Uniwersytetu Wirginii. Chińska wersja tekstowa Shi ji zhuan z Zhu Xi i angielskie tłumaczenie Jamesa Legge (1879).
- Cheu King , przetłumaczone przez Séraphin Couvreur, 1896. [ czytaj online ]
- Pieśni Królestw , tłum. Louis Laloy 1909 w La Nouvelle Revue Française , NOS . 7, 8 i 9 [ Czytaj online ]
- Le Livre des poèmes , wydanie dwujęzyczne, przekład Dominique Hoizey, La Difference, kolekcja „Orphée”, 1994.
- Shijing. Le Grand recueil , pełne tłumaczenie Pierre Vinclair , wstęp Ivan Ruviditch, Le Corridor bleu , 2019.
Bibliografia
- Marcel Granet, koncerty i utwory starożytnych Chin , 1 st ed. 1919, trzcina. Albin Michel, 1982. [ czytaj online ]
- François Cheng , „Bi 比 and xing 兴”, Cahiers de Linguistics - Asia Orientale , 1979, vol. 6, n O 6 [ czytać online ]
- Joseph Roe Allen III, „The End and the Beginning of Narrative Poetry in China”, Asia Major , vol. 261, 1989. [ czytaj online ]
- Jacques Pimpaneau , Chiny: Historia literatury , Arles, Éditions Philippe Picquier ,1989( przedruk 2004), 452 str.
- (en) Michael Loewe, „Shih ching” , w: Michael Loewe (red.), Early Chinese Texts: A Bibliographical Guide , Berkeley, Society for the Study of Early China and The Institute of East Asian Studies, University of California, Berkeley,1993, s. 415-423
- (en) Martin Kern, „Early Chinese Literature, beginnings through Western Han” , w: Kang-i Sun Chang and Stephen Owen (red.), The Cambridge History of Chinese Literature, tom 1: To 1375 , Cambridge, Cambridge University Press,2010, s. 1-115