Louis Antoine de Saint-Just

Funkcje
Louis Antoine de Saint-Just
Portret Louisa de Saint-Justa , olej na płótnie Pierre-Paul Prud'hon , Musée des Beaux-Arts de Lyon , 1793.
Członek Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego
10 lipca 1793 - 28 lipca 1794 ( 1 rok i 18 dni )
Grupa polityczna	Góra
Zastępca dla Aisne
5 września 1792 - 28 lipca 1794 ( 1 rok, 10 miesięcy i 23 dni )
Legislatura	Konwencja krajowa
Grupa polityczna	Góra
Przewodniczący Konwentu Krajowego
19 lutego - 6 marca 1794 ( 15 dni )
Grupa polityczna	Góra
Poprzednik	Joseph-Nicolas Barbeau du Barran
Następca	Philippe Rühl
Biografia
Imię urodzenia	Louis Antoine Léon de Saint-Just
Przezwisko	Archanioł Rewolucji
Data urodzenia	25 sierpnia 1767
Miejsce urodzenia	Decize ( Francja )
Data śmierci	28 lipca 1794
Miejsce śmierci	Plac Rewolucji , Paryż ( Francja )
Natura śmierci	Gilotyna
Pogrzeb	Paris Catacombs Errancis Cemetery
Narodowość	Francuski
Zawód	Prawnik
Religia	Deist

Louis Antoine Léon de Saint-Just , urodzony dnia25 sierpnia 1767w Decize ( Nivernais , dziś Nièvre ) i gilotynowane na 10 Thermidor roku II (28 lipca 1794) W Paryżu , place de la Revolution (teraz Place de la Concorde ), to francuski polityk z Rewolucji Francuskiej . Najmłodszy wybrany na Konwent Krajowy , Saint-Just był członkiem grupy Montagnards . Niezachwiane wsparcie Robespierre'a , został zmieciony podczas upadku na 9 Thermidor.

Z niezwykłą elokwencją wyróżniał się nieustępliwością swoich zasad głoszących równość i cnotę, a także skutecznością swoich misji, podczas których naprawiał sytuację Armii Renu i brał udział w zwycięstwie wojsk republikańskich pod Fleurus. . Politycznie walce z Girondins , z Hebertyści wtedy Indulgents , że głosował za konfiskatę mienia wrogów Rzeczypospolitej na rzecz biednych patriotów. Był w szczególności inspiracją dla Deklaracji praw człowieka i obywatela z 1793 roku .

Biografia

Dzieciństwo i szkolenie

Louis Antoine de Saint-Just jest najstarszym synem Louisa Jean de Saint-Just de Richebourg (8 listopada 1716 - 8 września 1777), odznaczony kapitan kawalerii Orderu Saint-Louis i Marie-Anne Robinot (urodzona w Decize le8 czerwca 1734zmarła w 1815 r.), sama córka Léonarda Robinota, doradcy, królewskiego notariusza i granetiera w solnym spichlerzu Decize, i Jeanne Houdry, wyszła za mąż 10 maja 1766.

Urodził się Louis Antoine 25 sierpnia 1767w Decize w Nivernais i tego samego dnia został ochrzczony w wiejskim kościele: jego ojcem chrzestnym jest Jean Antoine Robinot, proboszcz z Verneuil , a jego matką chrzestną jest Françoise Ravard. Natychmiast został umieszczony w pielęgniarce w Verneuil do ośmiu lat. Po krótkim pobycie w Morsain, podczas którego urodziły się dwie siostry Antoine, Louise-Marie-Anne i Marie-Françoise-Victoire,12 września 1768 i 10 listopada 1769, rodzina wraca do Decize, gdzie wujowie Louisa Antoine'a pełnią obowiązki miejskie.

W Październik 1776rodzina przeniosła się do Pikardii i osiedliła w dużej rezydencji w Blérancourt , gdzie ojciec zmarł rok później, pozostawiając rodzinę we względnym zakłopotaniu, ponieważ wdowa po nim zachowała przywilej zwolnienia ze zwykłego podatku. Po uczęszczaniu do wiejskiej szkoły, Saint-Just był w latach 1779-1785 w college'u Saint-Nicolas des Oratoriens w Soissons (obecnie Saint-Just College), miejscu wpisanym na listę, w którym jego wujek i jego ojciec już studiowali i gdzie ociera się z dziećmi zamożnej i rządzącej klasy prowincji. Pod koniec 1785 roku, podczas swojego wypoczynku, on zakochał się w Louise-Thérèse Sigrade Gelle, córką Ludwika Antoine Gelle, królewskiego notariusza przy Okr od Coucy-le-Château , ale jego ojciec gardził nim i wyszła dość pochopnie , jego córka do urzędnika w swoim gabinecie. Ucieknie, by dołączyć do Saint-Just w ParyżuLipiec 1793.

Po kłótni, która uciekła z domu matki i udała się do Paryża, został tam internowany w zakładzie poprawczym , rue de Picpus , deWrzesień 1786 w Marzec 1787zgodnie z lettre de cachet uzyskanym przeciwko niemu przez jego matkę. Epizod domu poprawczego wywarł zapewne wpływ na wydany wiosną 1789 r. Wiersz Organt , krytykę monarchii absolutnej i Kościoła, niekiedy o charakterze pornograficznym i cyniczną.

Następnie został urzędnikiem prokuratora Maître Dubois w Soissons, do którego się zapisał Październik 1787na Wydziale Prawa w Reims , do którego uczęszczali już Brissot i Danton , po czym w następnym roku wrócili do Blérancourt, gdzie przebywał doWrzesień 1792.

Początki rewolucji

Uczestniczył w początkach rewolucji w Paryżu, a następnie wyjechał do rodziny w Blérancourt . Dzięki kontaktom z tą ludnością wiejską odbył praktykę jako polityk, silnie angażując się w życie lokalne. W tej bliskości z najbardziej potrzebującymi współobywatelami Blérancourt, w przeciwieństwie do klientów domeny administrowanej przez zarządcę, który utrzymuje przestarzałe formy feudalizmu, wyrabia przekonanie, że „szlachta nie może być poddawana konsekwencjom bez przymusu. rewolucji ”.

Entuzjastyczny rewolucjonista, brał udział w Fête de la Fédération w 1790 r., Był częścią procesji, która eskortowała Ludwika XVI po jego powrocie z próby ucieczki . Poznał Robespierre'a , do którego napisał pierwszy listSierpień 1790i którego staje się jednym z krewnych. Podobnie jak ten drugi fascynowała go kultura grecko-rzymska (z której wywodziła się demokracja i republika ) i chętnie porównywał się z Brutusem .

Po raz pierwszy próbował zostać członkiem Zgromadzenia Ustawodawczego w 1791 roku , ale nie mógł znieść ze względu na swój wiek. Został wybrany z Aisne na5 września 17925 th 12 z 349 głosów z 600 głosujących na konwencji był najmłodszy, a przekonanie o konieczności rewolucji społecznej, dołączył do górali . Od jego pierwszego wystąpienia13 listopada 1792, jest jednym z głównych mówców, zarówno podczas procesu Ludwika XVI , podczas którego wypowiada te wyroki, zgodnie z nieubłaganą retoryką inspirowaną przez Rousseau : „Nie można rządzić niewinnie” , „każdy król jest buntownikiem lub uzurpatorem” , „Ponieważ Ludwik XVI, powiedział, był wrogiem ludu, jego wolności i szczęścia, kończę się śmiercią” , kiedy została zredagowana Konstytucja . Jego surowość i niezaprzeczalny talent retoryczny, który uczynił go jednym z głosów Góry, a następnie Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego , zostały uwolnione przeciwko jego przeciwnikom z Gironde .

Misje (marzec 1793 - czerwiec 1794)

Plik 9 marca 1793, został wysłany dekretem do Ardenów i Aisne wraz z Jean-Louisem Deville'em , swoim przyjacielem sprzed rewolucji, w celu wychowania 300 000 ludzi . Powrót z31 marcaw Paryżu, gdzie interweniował u jakobinów , jego misja oficjalnie zakończyła się dekretem z30 kwietnia.

Zastępca Komisji Bezpieczeństwa Publicznego dn31 maja 1793, a następnie wybrany w dniu 10 lipca, kiedy komitet został przedłużony, został wysłany do Aisne, Oise i Somme na zlecenie komitetu z dnia18 lipca, ale nie spełnia tej misji. Następnie powołany dekretem komitetu z dnia17 października i dekret z dnia 22 październikareprezentując armię wraz ze swoim przyjacielem i konwencjonalnym Philippe Le Basem , wstąpił do armii Renu do 25 roku Pluviôse II (6 stycznia 1794), z wyjątkiem pobytu w Paryżu od 14 do 20 Frimaire roku II ( 4 -10 grudnia 1793). Dwóch przedstawicieli przekształca 5 Brumaire Year II (26 października 1793) trybunał wojskowy jako „komisja specjalna i rewolucyjna” w celu przyspieszenia procedur i zaostrzenia surowości wobec oszustów i „zwolenników wroga”. Saint-Just zabrał Bitche , a Landau dostarczył .

Następnie wysłany do Armii Północy z Le Bas na zlecenie Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego 3 Pluviôse Year II (22 stycznia 1794), wrócił do Paryża 25 Pluviôse ( 13 lutego ).

Po powrocie do Paryża był jednym z aktorów u schyłku Hébertistes , a następnie Dantonists .

Zgodnie z dekretem Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego z 10 Floréal ( 29 kwietnia ), ponownie wyruszył na misję w Armii Północy z Le Bas. Zwolennik oburzającej ofensywy , de facto kierował operacjami na początku maja i pomimo silnych zastrzeżeń kilku generałów, takich jak Kléber czy Marceau , nakazał rozpoczęcie ofensywy na Charleroi, która zakończyła się niepowodzeniem. Z drugiej strony jego akcja została uwieńczona zwycięstwami Courtrai 23 Prairial ( 11 czerwca ) i Fleurus 8 Messidor ( 26 czerwca ). Jako specjalista w sprawach wojskowych, ze względu na różne misje w armiach, przeciwstawiał się wówczas Carnotowi .

Komitet przypomniał mu listem z dnia 6 Prairial ( 25 maja ), a 12 dnia powrócił do Paryża, a następnie rozkazem Komitetu z dnia 18 Prairial ( 6 czerwca ) powierzył mu misję do armii północy i od Wschód, „od morza do Renu ”. W stolicy powraca 11 Messidor ( 29 czerwca ).

Thermidor rok II (lipiec 1794): jesień

Podczas kryzysu w Thermidorze próbował z Barère przywrócić harmonię w komitetach, zwłaszcza organizując spotkanie 5 Thermidor ( 23 lipca ). Przy tej okazji był odpowiedzialny za przeczytanie raportu dla Konwencji o starciach, które wstrząsnęły rządem rewolucyjnym.

Ale przemówienie Robespierre'a na zgromadzeniu 8 Thermidor ( 26 lipca ) przyspieszyło wynik kryzysu. Billaud-Varenne i Collot d'Herbois , postawiony w nocy do zadania , skierował swoje przemówienie w bardziej krytycznym kierunku w stronę tych dwóch mężczyzn, wskazując w akapicie piątym: „ktoś tej nocy uschł mi serce”. Jednak daleki od próby obalenia wrogów, miał nadzieję, że dzięki tej interwencji uda mu się przywrócić zrozumienie wśród członków Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego. Podsumowując, zaproponował Konwentowi dekret stwierdzający, że instytucje republikańskie, wówczas w przygotowaniu, „przedstawią środki, których rząd, nie tracąc nic ze swojej rewolucyjnej potęgi, nie może dążyć do arbitralności, promować ambicji, uciskać lub uzurpować sobie narodowości. reprezentacja ” .

Następnego dnia, gdy zaczyna swoje przemówienie, przerywa mu Tallien i zamiast walczyć, pogrąża się w enigmatycznej wyniosłej ciszy; jest to orzeczenie o oskarżeniu. Wyzwolony przez powstanie Komuny Paryskiej , rankiem 10 Termidoru pozwolił się aresztować żołnierzom lojalnym Konwentowi i został zgilotynowany w wieku dwudziestu sześciu lat wraz z głównymi zwolennikami Robespierre'a po południu. .

Pracuje

Lista jego prac

Organt , wiersz napisany w latach 1787 - 1789, opublikowany wiosną 1789 roku. Na temat tego dzieła historyk Gérard Walter zauważa: „Książka, kiedy się ukazała, przeszła prawie całkowicie niezauważona (jest niedokładna, jak twierdzi Barère w swoich Wspomnieniach) , że rozkaz ministra nakazał poszukiwać autora i umieścić go w Bastylii oraz że Saint-Just został potępiony i oskarżony w Pikardii, gdzie mieszkał). Księgarz, któremu Saint-Just powierzył publikację tego dzieła, pomyślał, że może zrobić niezły interes, ponownie wystawiając go na sprzedaż trzy lata później, zaopatrując się w nową stronę tytułową, tym razem nazywając ją poematem lubieżnym .
Arlequin-Diogenes , sztuka napisana w 1789 roku.
L'Esprit de la Révolution et de la Constitution de France , napisane w 1790 r., Opublikowane przez Beuvin w czerwcu 1791 r. Pod nazwą „Louis-Léon de Saint-Just”. Saint-Just wystawia tam swoje refleksje na temat rewolucji francuskiej . Chcąc dać się lepiej poznać, czekając na kwalifikację, okazał pewien umiar, krytykując małego Ludwika XVI i Marii Antoniny, pozostając w ten sposób w myśli większości, rok po szturmie Bastylii . W tej pracy znajdujemy podstawę idei konstytucyjnych, które rozwinie on od 1792 r. Lektura tej pracy ukazuje ważny wpływ, jaki Montesquieu i Rousseau wywarli na myślicieli rewolucyjnych.
O naturze, stanie cywilnym miasta lub zasadach niezależności rządu , niedokończony tekst, prawdopodobnie napisany międzyWrzesień 1791 i Wrzesień 1792, opublikowany pośmiertnie przez Alberta Soboula w 1951 roku.
The Fragments of Republican Institutions , fragmentaryczny i niedokończony tekst napisany między jesienią 1793 aLipiec 1794, opublikowany pośmiertnie przez Fayolle w 1800 r. (wydanie niepełne) z anonimowym wstępem autorstwa Gateau, przyjaciela Saint-Justa. To pierwsze wydanie zostało wznowione w 1831 roku przez Techenera z inicjatywy Charlesa Nodiera , a następnie było przedmiotem wielu wznowień, w tym w Complete Works opublikowanych w 1908 roku przez Charlesa Vellaya. Albert Soboul opublikował pierwsze pełne wydanie w 1948 r., A następnie nową wersję, rozłożoną na dziewięć fragmentów, przez Einaudi w 1952 r. Alain Liénard opublikował w 1976 r. Pod tytułem Teoria polityczna wersję, która skrupulatnie przestrzegała tekstu i kolejności fragmentów oraz odtworzyć przekreślone fragmenty, wskazując je. W 1984 roku w dziełach wszystkich opublikowanych przez Gérarda Lebovici, Michèle Duval zaproponowała fragment zaczerpnięty z niepublikowanych prac znalezionych w Robespierre, Saint-Just, Payan itp., Usunięty lub pominięty przez Courtois (1828), a drugi z raportu Courtois sporządzonego w imieniu komisji odpowiedzialnej za zbadanie dokumentów znalezionych u Robespierre'a i jego wspólników (III rok Nivôse), uzupełnione fragmentem wydania Republikańskiego Instytucji z 1800 roku , wznowienie tekstów opublikowanych w 1949 roku w Rocznikach Historycznych Francji Rewolucja Alberta Soboula i wyciągi z pudełka Archiwum Narodowego poświęcone Robespierre'owi, wreszcie fragment i fragment krótkiej romantycznej historii z notatnika Saint-Justa. Wydanie Complete Works z 2004 r. Odtwarza aktualny stan rękopisu, podobnie jak Alain Liénard, dodając na końcu i w wyraźny sposób tekst zeszytu oraz fragmenty opublikowane w wydaniu z 1800 r., Które nie występują w rękopisie w jego aktualnym stan.

Ostatnie wydania

Całość prac , wydanie założone i przedstawione przez Anne Kupiec i Miguela Abensoura , red. Gallimard, pot. Folio / historia, 2004.
Duch rewolucji, a następnie: Fragmenty o instytucjach republikańskich , wprowadzenie Michel Vovelle , oprac. 10/18, pot. Fakt i przyczyna, 2003.
Prace kompletne , wydanie założone przez Michèle Duval, tom związany, wyd. Champ libre, Paryż, 1984. Przedruk przez Editions Ivrea , Paryż, 2003.
Nie można rządzić niewinnie ( Przemówienie o konstytucjach Francji ), z posłowiem Joëla Gayrauda, wyd. Tysiąc i jedna noc, Paryż, 1997.
Uszczęśliwiaj ludzi. Ventôse informuje i zarządza. Instytucje republikańskie , teksty opracowane i zaprezentowane przez Pierre-Yves Glassera i Anne Quennedey, La fabrique , Paryż, 2013.

Potomkowie

W 1886 roku rzeźbiarz Jean Baffier wykonał gipsowy posąg Saint-Just o wysokości około jednego metra. Jest przechowywany w Muzeum Rewolucji Francuskiej .

Daniny

Rue Louis-Antoine-de-Saint-Just w Amiens , Coulounieix-Chamiers , Évreux , Liévin , Saint-André de Sangonis , rue Louis-de-Saint-Just in Chaumontel , Poitiers , Vénissieux , Villepinte , rue Louis-Saint-Just w Achères , Cabestany , Châlons-en-Champagne , Lorient , Villerupt , rue Antoine-Saint-Just in Carvin , Brest , Ivry-sur-Seine , Harfleur , La Courneuve , La Plaine-Saint-Denis , Le Havre , Lille , Montargis , Montreuil , Nanterre , Noisy-le-Sec , Pontault-Combault , Reims , Ris-Orangis , Vaux-le-Pénil , Decize , La Possession , Arcueil , rue Saint-Just w Villeneuve-Saint-Georges .
Avenue Saint-Just w Nevers .
Plac Louis-Antoine-de-Saint-Just w Camon (Somma) .
Umieść Saint-Just w Maromme , Decize i Bobigny .
Publiczna szkoła podstawowa Saint-Just w Decize .
Saint-Just College w Soissons, gdzie był studentem.
Jednak szkoła od Saint-Just w Lyon (Rodan-Alpy) bierze swoją nazwę od dzielnicy Lyonu, honor Just in Lyon , 13 th biskup Lyonu w połowie IV -go wieku.

Saint-Just w literaturze

Alexandre Dumas , The Whites and the Blues , Paryż, 1867.
Dominique Jamet , Antoine et Maximilien czyli terror bez cnoty , Paryż, Denoël, 1986.
Christophe Bigot , L'Archange et le Procureur , wydany w 2008 r. Pod redakcją Gallimarda.
Georg Büchner, The Death of Danton , dramat w czterech aktach, 1835.

Saint-Just w kinie i telewizji

1927: Napoleon , film Abla Gance'a, który sam gra rolę Saint-Justa.Abel Gance nakręci dodatkowe ujęcia podczas nowej wersji filmu w 1970 roku zatytułowanej Bonaparte et la Révolution, wyprodukowanej przez Claude'a Leloucha .
1964: Terror and Virtue (2 odcinki: „Danton” i „Robespierre”), film telewizyjny Stellio Lorenzi , program telewizyjny Kamera bada czas : gra ją Denis Manuel .
1967: Weekend , film Jean-Luc Godarda ; rolę Saint-Justa gra Jean-Pierre Léaud .
1968: Główny bohater grany przez Bourvil w (!) La Grande Lessive Według Jean-Pierre Mocky jest nazywany Armand Saint-Just w hołdzie dla rewolucjonisty.
1974: Saint-Just and the Force of Things , film telewizyjny w dwóch częściach Pierre Cardinal : Saint-Just jest grany przez Patrice Alexsandre .
1975: w mandze najdroższy bracie ... przez Ryoko Ikeda , Rei Asaka nazywa się Saint-Just.
1979: pojawia się w Lady Oscar , serialu animowanym zaczerpniętym z mangi La Rose de Versailles .
1983: Danton , francusko-polski film Andrzeja Wajdy : Bogusław Linda est Saint-Just.
1989: The French Revolution , Robert Enrico i Richard T. Heffron : gra go Christopher Thompson .
2009: w brytyjskim filmie dokumentalnym Terror! Robespierre and the French Revolution , transmitowany na kanale BBC, jego rolę gra George Maguire.
2013: we francuskim programie Une femme dans la Révolution Saint-Just gra Félicien Juttner.
2016: w filmie The Visitors: Rewolucja przez Jean-Marie Poire , Louis de Saint-Just odgrywa Mathieu Spinosiego .
2018: gra go Niels Schneider w filmie A People and their King , wyreżyserowanym i napisanym przez Pierre'a Schoellera .

Uwagi i odniesienia

Jean-Michel Montet, języki Revolution (1770-1815): Proceedings of the 4 th International Symposium leksykografii politycznej , wyd. ENS,1995( czytaj online ) , „Deklaracja praw człowieka z 1793 roku: wkład leksykologii ilościowej w problemy jej genezy”, s. 281 i następne..
„Saint-Just był prawnie nazywany Louis-Antoine , jak mogliśmy zobaczyć na podstawie jego aktu urodzenia, który umieściliśmy przed oczami czytelnika. Ale imię Antoine, które wydawało się trochę pospolite i niezbyt harmonijne w rodzinie, nadano mu imię Leon ” . Zobacz Ernest Hamel , Histoire de Saint-Just, zastępca na kongresie krajowym , Paryż, Poulet-Malassis i de Broise,1859( czytaj online ) , s. 70.
Wyciąg z rejestru aktów chrztu parafii Decize za rok 1767 : Dwudziestego piątego sierpnia tysiąc siedemset sześćdziesiątego siódmego roku został ochrzczony Ludwik Antoine, urodzony dzisiaj, prawowity syn Messire Louis-Jean de Saint Just de Richebourg, rycerz królewskiego i wojskowego zakonu Saint-Louis, kapitan kawalerii, były marszałek żandarmerii, kompania służbowa prałata księcia Berry i pani Jeanne Marie Robinot. Jego ojcem chrzestnym był Messire Jean Antoine Robinot, proboszcz Verneuil i jego matka chrzestna Dame Françoise Ravard, która podpisała z nami umowę. Podpisano: Saint-Just de Richebourg; Robinot, proboszcz Verneuil; kobieta Ravard; Renault, Marszałek żandarmów Orleanu i Robinot , departamentów Archives of NiĂ¨vre .
G. Lenotre , Revolutionary Paris: Old houses, old papers , vol. 1, Perrin et cie,1920, s. 324.
Bernard Vinot - młodzież (1985) , s. 390-393.
Ladret 1989 , s. 21.
François-Emmanuel Thorin, w Blérancourt 25 lipca 1786.
Lenéru 1922 , s. 95.
Epizod ten, zakwestionowany przez kilku historyków jako oszczerczy, poświadczają różne dokumenty z tamtego okresu, w szczególności rejestr więzień , prezentowany w stałej kolekcji Muzeum Prefektury Policji (4 rue de la Montagne Sainte-Geneviève, Paris 5 e ). Patrz Bernard Vinot - młodzież (1985) , s. 391.
„Zgodnie z tradycją Saint-Just dowodził wiejską gwardią narodową w randze podpułkownika i uczynił z niej swój instrument. Rzeczywistość jest znacznie bardziej zniuansowana […] Bezsporne jest, że z oczywistych powodów strategicznych Saint-Just starał się o uznanie go za podpułkownika. »Patrz Vinot 2004 , s. 97-110.
Karta do głosowania w 1791 r. To dwa stopnie. Saint-Just został wybrany na pierwszy stopień w czerwcu w swoim kantonie Blérancourt, po tym, jak ukrył swój wiek. Z funkcji „elektora” został jednak odwołany we wrześniu, jeszcze przed powołaniem na posłów (II stopnia). Zob. Vinot 1985 , Guy Marival, Rewolucja widziana z Aisne w 200 dokumentach , Departmental Archives of Aisne, 1990, s. 129 oraz Claudine Vidal, Marc Le Pape, Prowincjałowie w rewolucji: dystrykt Vervins , Stowarzyszenie na rzecz upamiętnienia Rewolucji Francuskiej w „dystrykcie” Vervins, 1990, s. 47.
Vinot / Soboul , str. 946-948.
„ Louis Antoine de Saint-Just ” na Sycomore , baza danych deputowanych Zgromadzenia Narodowego .
Biard 2002 , s. 96.
Biard 2002 , s. 195.
Biard 2002 , str. 581.
Biard 2002 , s. 302.
Biard 2002 , s. 306.
Biard 2002 , s. 220.
Wydanie z 1789 r. Na stronie internetowej Gallica .
Adnotacje Gérarda Waltera do wydania w Bibliothèque de la Pléiade of the History of the French Revolution autorstwa Julesa Micheleta , tom II, str. 1035 . Książka reprodukowana faksymile w kolekcji Folio Histoire, ta sama paginacja. Według samego Micheleta Organt miał być naśladowany z Dziewicy Woltera; historyk rzeczywiście ocenia: „[Saint-Just] uważał, że naśladuje Woltera, nie wiedząc, że Dziewica jest satyrą polityczną nawet bardziej niż libertyną, wywołaną zuchwałością i niebezpieczeństwem. […] Organt nie jest generalnie poematem libertyńskim, ani obscenicznym; są tylko trzy lub cztery fragmenty brutalnej obsceniczności. To, co jest wszędzie, i to, co przeszkadza i męczy, to pracochłonne naśladowanie najłatwiejszych umysłów, jakie kiedykolwiek istniały, Voltaire'a i Ariosto . Autor zdaje się dążyć do lekkości młodej szlachty i niewątpliwie polega na swojej książce, aby do niej dołączyć. Ta praca, wykalkulowany cynizm, może świadczyć nie tyle o rozpuście, co o ambicji. »( Op. Cit. , Tom II, s. 76 .
Saint-Just, Complete Works , Gallimard, pot. Folio / historia, 2004, s. 1085 - 1086 .
Źródło: www.ville-decize.fr.

Załączniki

Bibliografia

: dokument używany jako źródło tego artykułu.

Adolphe Robert , Gaston Cougny , Słownik parlamentarzystów francuskich od 1789 do 1889 , t. 5, Paryż, Edgar Bourloton ,1889( czytaj online ) , s. 238 - 240.

Stare prace

Édouard Fleury , Saint-Just and the Terror , vol. 1, Wydania Didier ,1852( czytaj online ), dwa tomy.
Ernest Hamel , Histoire de Saint-Just, członek National Convention , Paryż,1859.
Ralph Korngold, Saint-Just , Bernard Grasset,1937, 255 str., przetłumaczone z języka angielskiego przez Alberta Lehmana.
Pierre Deroclès (pseudonim Albert Soboul ), Saint-Just, jego idee społeczne i polityczne , Éditions sociales internationales,1937, 173 pkt.

Najnowsze książki

Robert Badinter (red.), Wielkie postacie rewolucji francuskiej w Pikardii (obrady konferencji Blérancourt. 17-18 czerwca 1989 , Chauny, Association for the guard of the house of Saint-Just,1990, 258 pkt.
Michel Biard ( pref. Jean-Clément Martin ), Misjonarze Republiki: przedstawiciele ludu na misji, 1793-1795 , Paryż, CTHS , zb . "CTHS-histoire" ( N O 8)2002, 623 str. ( prezentacja online ). .
Marc Eli Blanchard, Saint-Just et Cie , wyd. A.-G. Nizet,1979, 111 str.
Antoine Boulant , Saint-Just, The Archangel of the Revolution , Paris, Compound Past,2020, 352 pkt. ( ISBN 978-2-37933-030-8 , prezentacja online ).
Madeleine-Anna Charmelot , Saint-Just ou le Chevalier Organ , Sezam,1957.
Maurice Dommanget , Saint-Just , wyd. Kręgu,1971, 200 pkt.
Jean-Pierre Gross, Saint-Just: jego polityka i misje , Paryż, wyd. Biblioteka Narodowa,1976, 570 s. ( ISBN 2-7177-1278-X ).
Monique Ipotési, Saint-Just and Antiquity , Schena,1984, 135 pkt.
Albert Ladret, Saint-Just, czyli The perypetie cnoty , Lyon, Presses Universitaires de Lyon,1989, 326 s. ( ISBN 2-7297-0345-4 ). .
Joseph Le Bon , „Letters from Le Bon to Robespierre, Le Bas, Saint-Just and other writings of the convention” , w: G. Lenotre , Lucien Misermont i Hector Fleischmann , Le Conventionnel Joseph Le Bon , sl, Bibliothèque du Bois-Menez , pot. "Zapomniane teksty",2018( ISBN 978-2-490135-00-4 , czytaj online ) , s. 231-251.
Marie Lenéru , Saint-Just , Bernard Grasset,1922, 181 s.
Anatole Levandovski ( przetłumaczony Geneviève Dupond), Le Chevalier de Saint-Just , Éditions du Progrès ,1988, 446 s.
Albert Ollivier , Saint-Just i siła rzeczy , Gallimard ,1954, 587, str.
Anne Quennedey , L'éloquence de Saint-Just na konwencie narodowym: nowoczesna wzniosłość , Paryż, Honoré Champion , coll. "Moralia" ( N O 23)2020, 554 str. ( ISBN 978-2-74535-425-9 ).
Albert Soboul (reż.), Proceedings of the Colloque Saint-Just: Sorbonne, 25 czerwca 1967 , Paryż, Société des études robespierristes,1968, 466 str.
Serena Torjussen, Funkcja twórczości literackiej w ewolucji myśli Saint-Justa , La Pensée,1979.
Bernard Vinot , Saint-Just , Paryż, Fayard ,1985, 394, str. ( ISBN 2-213-01386-1 ).

Artykuły, wpisy, komunikaty

Miguel Abensour „ filozofii politycznej od Saint-Just: problematyczne i struktur społecznych ”, Roczniki Historyczne Rewolucji Francuskiej , n o 183,Styczeń-marzec 1966, s. 1-32 ( JSTOR 41914977 ).
Miguel Abensour „ filozofii politycznej od Saint-Just: Ramki problematyczne i społecznych (kontynuacja i końcowy) ”, Roczniki Historyczne Rewolucji Francuskiej , n o 185,Lipiec-wrzesień 1966, s. 341-358 ( JSTOR 41915005 ).
Miguel Abensour „ Saint-Just: paradoksy rewolucyjnego bohaterstwa ”, Esprit , n o 147,Luty 1989, s. 60-81 ( czytaj online ).
Geneviève Boucher , „Socjokrytycyzm i proza idei. Funkcje i modulacje przyjaźni w „powieści” Terroru Saint-Just ”, w: Patrick Maurus (red.), Actualité de la sociocritique , Paryż, L'Harmattan, 2013, s. 59-71 ( ISBN 9782343003085 )
Fabrizio Calorenni " Niezależność, równość i posiadanie Saint-Just i" Republican triada "" historyczne Roczniki Rewolucji Francuskiej , n O 370,Październik-grudzień 2012, s. 81-102 ( czytaj online ).
Madeleine-Anna Charmelot „ Autour de Saint-Just ”, Roczniki Historyczne Rewolucji Francuskiej , n o 183,Styczeń-marzec 1966, s. 61-83 ( JSTOR 41914979 ).
Jacqueline Chaumié „ Saint-Just a próbna Girondins ”, Rocznikach Historycznych Rewolucji Francuskiej , n o 191 „Dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767/94)”Styczeń-marzec 1968, s. 14-26 ( JSTOR 41915094 ).
Jean-Francois Domine „ Retoryka konwencjonalne dzięki kompleksowemu badaniu: przemówienia i raporty od Saint-Just ,” historyczne Roczniki Rewolucji Francuskiej , n o 300 „rok II ”Kwiecień-czerwiec 1995, s. 313-315 ( czytaj online ).
Maurice Dommanget , „ Rodzina Saint-Just ”, Annales Révolutionnaires , t. 6, n O 4,Lipiec-wrzesień 1913, s. 517-521 ( JSTOR 41920673 ).
Maurice Dommanget „ Saint-Just a kwestia agrarna: (w stosunku do swoich ojcowskich pochodzeniu i ziemia Pikardia) ” Roczniki Historyczne Rewolucji Francuskiej , n o 183,Styczeń-marzec 1966, s. 33-60 ( JSTOR 41914978 ).
Maurice Dommanget „ Saint-Just i edukacja ”, Roczniki Historyczne Rewolucji Francuskiej , n o 191 „Dla dwusetnej rocznicy urodzin Saint-Just (1767-1794)”,Styczeń-marzec 1968, s. 111-119 ( JSTOR 41915097 ).
Annie Geffroy " " Lud "zgodnie z Saint-Just " Rocznikach Historycznych Rewolucji Francuskiej , n o 191 "dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767-1794)"Styczeń-marzec 1968, s. 138-144 ( JSTOR 41915099 ).
Jean-Pierre Gross , „ Saint-Just na misji: narodziny mitu ”, Rocznikach Historycznych Rewolucji Francuskiej , n o 191 „dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767-1794)”,Styczeń-marzec 1968, s. 27–59 ( JSTOR 41915095 ).
(en) Marisa Linton , „ The Man of Virtue: The Role of Antiquity in the Political Trajectory of LA Saint-Just ” , French History , vol. 24 N O 3,wrzesień 2010, s. 393-419 ( DOI 10.1093 / fh / crq048 , czytaj online ).
Charles Albert Michalet , " Ekonomika i polityka w Saint-Just: Przykład inflacyjnych " historycznych Annals of Rewolucji Francuskiej , n o 191 "Dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767/94)"Styczeń-marzec 1968, s. 60-110 ( JSTOR 41915096 ).
Anne Quennedey „ Filologiczny uwaga na rękopisie Saint-Just fałszywie zatytułowanym«De la natury», ” Annales Historique de la Revolution française , n o 351,Styczeń-marzec 2008, s. 121-149 ( czytaj online ).
Patrice Rolland , " Polityczne znaczenie przyjaźni w Saint-Just ", Annales Historique de la Revolution française , n o 257,Lipiec-wrzesień 1984, s. 324-338 ( JSTOR 41915174 ).
Albert Soboul , „ Z misją Saint-Just do Armii Renu (rok Brumaire, II ) ”, Kroniki historyczne rewolucji francuskiej ,1954, s. 193-231; 298-337.
Albert Soboul " Słowo wstępne: Aby ponownie przeczytać i zrozumieć Saint-Just " Annals Historycznego Rewolucji Francuskiej , n o 191 "Dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767-1794)",Styczeń-marzec 1968, s. 1-4 ( JSTOR 41915092 ).
Françoise Theuriot „ Saint-Just: Esprit et sumienie publique ”, Annales Historique de la Revolution française , n o 191 „Dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767-1794)”,Styczeń-marzec 1968, s. 120-137 ( JSTOR 41915098 ).
Michel Troper „ Saint-Just a problem władzy wykonawczej w przemówieniu z dnia 24 kwietnia 1793 roku ”, Roczniki Historyczne Rewolucji Francuskiej , n o 191 „Dla dwusetnej rocznicy urodzin od Saint-Just (1767-1794)” , Oprócz tego musisz wiedzieć o tym więcej.Styczeń-marzec 1968, s. 5-13 ( JSTOR 41915093 ).
Bernard Vinot „ Saint-Just: jego otoczenie, jego młodość i wpływ treningu na jego myśli politycznej i działań ”, Annales Historique de la Revolution française , n o 261,Lipiec-wrzesień 1985, s. 390-393 ( czytaj online ).
Bernard Vinot " Rewolucja w miejscowości, z Saint-Just, według rejestru wspólnych obrad Blerancourt ", Annales Historique de la Revolution française , n o 335,Styczeń-marzec 2004, s. 97-110 ( czytaj online ).
Bernard Vinot, „Saint-Just” , w: Albert Soboul (reż.), Słownik historyczny rewolucji francuskiej , Paryż, University Press of France, zb. "Kwadryga. Pocket Dicos ”,2004, XLVII-1132 str. ( ISBN 2-13-053605-0 ) , str. 946-948.