Brukowana ulica

4 p  ARR t Brukowana ulica
Rue Pavée, na skrzyżowaniu rue Mahler (na zdjęciu po prawej). Widzimy jedyny fragment muru pozostały po więzieniu Mocy .
Sytuacja
Miasto	4 th
Dzielnica	Saint-Gervais
Początek	Ulica Rivoli
Koniec	Rue des Francs-Bourgeois
Morfologia
Długość	223  m²
Szerokość	10 do 16  m²
Historyczny
kreacja	Przed 1235
Określenie	Wybrukowany
Geokodowanie
Miasto Paryż	7136
DGI	7195
Geolokalizacja na mapie: 4. dzielnica Paryża Brukowana ulica Geolokalizacja na mapie: Paryż Brukowana ulica
Obrazy na Wikimedia Commons

Betonowa ulica to ulica znajduje się w samym sercu dzielnicy w dzielnicy Marais , w 4 -tego  okręgu z Paryża .

Lokalizacja i dojazd

Jest to ciemna, wąska i lekko kręta ulica.

Ta strona jest obsługiwana przez stację metra Saint-Paul .

Pochodzenie nazwy

Była jedną z pierwszych w tej dzielnicy wybrukowaną , stąd jej nazwa.

Pod koniec XX -go  wieku , można przeczytać nawet stronę (pusty?) „Betonowa ulicy w dzielnicy Marais.”

Historyczny

W 1235 istniała część pomiędzy rue du Roi-de-Sicile i rue des Francs-Bourgeois , nazywana „rue du Petit-Marivaux”. Przemianowany w 1406 r. na „rue du Petit-Marais”, następnie „rue Marivaux”, około 1450 r. jego nazwę zastąpiono „rue Pavée-au-Marais”, a następnie „rue Pavée”.

Wymieniony jest pod nazwą „rue Pavée” w rękopisie z 1636 roku.

Przedłużony w 1838 roku do „starej Rue Saint-Antoine”, została skrócona kiedy rue de Rivoli został otwarty w 1854 roku . Ulica kończyła się ogrodzenie Philippe Auguste , którego pozostałości można zobaczyć na prawo od hotelu Angoulême Lamoignon , tworząc szczyt ze starym budynkiem więzienia Petite-Force .

Ulica była wytworna i wyłożona prywatnymi rezydencjami (Hôtel de Brienne, Hôtel de Savoisy ), z których pozostał tylko Hôtel d'Angoulême .

Najmniejszą szerokość ulicy ustalono na 8 m decyzją ministerialną z dnia 23 Brumaire rocznik VIII sygnowaną „Quinette”, następnie na 10 m na mocy rozporządzenia królewskiego14 października 1838 r..

Inne paryskie „brukowane ulice” zostały nazwane następująco: na lewym brzegu od dawna, od 1300 roku , istnieje „rue Pavée”, która przekształciła się w „rue Pavée-Saint-André-des-Arts” i dziś ulica hui Séguier (gdzie np. w 1281 r. mieszkał Pierre Chauchat , znany profesor Sorbony, lub w 1358 r . biskup Laon, Robert le Coq , niedaleko Etienne Marcel ), oraz ulica „Pavee Saint Savior” lub „Pavée-Saint- Antoniego”.

• Ogólny widok ulicy od południa

• Widok ulicy z lotu ptaka, widok od północy

• Widok z lotu ptaka na ulicę, na rogu rue Malher

• znak drogowy

Niezwykłe budynki i miejsca pamięci

• W n °  10 stoi synagoga , zbudowana w 1913 roku przez paryskiego mistrza secesji , Hector Guimard (znany ze swoich słynnych wejściach metro). W 1941 r. budynek został wysadzony przez kolaborantów hitlerowskich okupantów, antysemitów  ; został następnie przywrócony. Niekonsystorialna synagoga prawosławna , nie można jej zwiedzać. Wcześniej był domem sędziego Jean-Baptiste Selves (1756-1823)

• Fasada bóżniczego N O  10 ul, mające od Hector Guimard

• Ogólny widok.

• Widok wnętrza synagogi

• Podpis architekta na ścianie synagogi

• W n OS  11 i 13 jest zbudowana z piękną rezydencji (drzwi Louis XIII na n °  11 drzwi Louis XV w N °  13), zbudowany przez Mansart de Jouy (1737). W tym miejscu stał rozebrany w 1404 roku hotel Savoisy . Przebudowany w 1517 roku przez Morlet Muzzle , doradca króla, jest rezydencją księcia Norfolk , ambasadora angielskiego w 1533 roku, z admirałem Brion , współwięźnia z François I st (1543). Hotel, zwany wówczas „de Loiraine”, przypadł Karolowi III , księciu Lotaryngii; został odrestaurowany przez jego wnuczkę, księżną Nicole , która zmarła tam w 1657 roku. Hotel został następnie przejęty przez François Dauvet, przewodniczącego parlamentu, i rozczłonkowany. W budynku mieści się obecnie szkoła religijna ścisłego przestrzegania, jesziwa Yad-Mordechai, gdzie praktykuje się studiowanie Tory w odniesieniu do halachy , wymagającej noszenia kippah i tzitzit ).

• Ganek rezydencji wejście N O  11

• Ganek wejściowy (pełny) z prywatnej rezydencji w N °  11

• Wejście ganek rezydencji n °  13

• W n o  12 był mały hotel z Brienne, dawniej nazywany hotel de Chavigny , który został zawarty w więzieniu Petite-Force , pod ministerstwo Jacques Necker . Mieszkał tam i tam zmarł François Denis Tronchet (1726-1806), przewodniczący Senatu, jeden z prawników Ludwika XVI . Unia Compagnonnique , założona w 1875 roku przez Agricol Perdiguier posiadał swoją siedzibę tam, przynosząc ze sobą, zainicjowany zgodnie z jednym obrzędem, kucharze, rzeźników, cukierników, gilders, rzeźbiarzy itp

• Wejście ganku z n o  12

• Górnych pięter budynku w n o  12

• dziedziniec

• N os  16 do 22 odpowiadają dawnej lokalizacji więzienia Petite sił . Jego zniszczenie na początku XIX th  century pozwolił wykopy na rue Malher .

• W n °  24, Hotel Angoulême Lamoignon (dawny Angoulême hotelu) mieści się Książnicy Miasta Paryża . Jego plany zlecił w 1559 roku François de Pisseleu, opat Saint-Corneille koło Compiègne, prawdopodobnie architektowi Philibertowi Delorme . Budowę kontynuował od 1576 roku kolejny właściciel Jean Bodin, a od 1584 roku Diane de France , córka króla Henryka II , nowego właściciela. Księżna Angoulême mieszkała w swoim hotelu aż do śmierci w 1619 roku . W 1650 roku hotel został sprzedany Guillaume de Lamoignon , pierwszemu prezydentowi paryskiego parlamentu, który zlecił jego wyposażenie architektowi Robertowi de Cotte . Rezydencja Alphonse'a Daudeta w 1867 r. była centrum literackich towarzyskich. Komunarda Marie La Cécilia mieszkała pod tym numerem pod koniec swojego życia w 1893 roku.
• Madame Denis, urodzony Marie Louise Mignot , siostrzenica z Woltera , który miał z nim namiętną miłość, mieszkał na tej ulicy.
• Klasztor dla dziewcząt, znany jako „Nouvelles catholiques”, mieścił się na ulicy w 1647 roku, zanim przeniósł się na rue Sainte-Anne i został rozebrany w 1790 roku.

Bibliografia

1. "  Marie David, femme La Cécilia  " , na La Commune de Paris ,8 września 2017(dostęp 31 grudnia 2020 r. )
2. Historia fizyczna, obywatelska i moralna Paryża , t.  5, s.  414 .

Źródła

• Napoleon Chaix, przewodnik po Paryżu, 1807 , księgarnia międzynarodowa.
• Jacques Hillairet , Słownik historyczny ulic Paryża , Paryż , Les Éditions de Minuit , 1972, 1985, 1991, 1997  itd. ( 1 st  ed. 1960), 1476  , str. , 2 obj.   [ szczegóły wydań ] ( ISBN  2-7073-1054-9 , OCLC  466966117 ).
• G.-M. Leproux „Philibert Delorme, architekt w Paryżu pod panowaniem François II: hotele w Pisseleu i Saint-Han, znany jako Angoulême i Marle”, Documents d'histoire Parisienne , n o  14, 2012; „Prace prowadzone przez Jean Bodin de Montguichet w Hôtel de Pisseleu w 1576 roku”, Dokumenty d'histoire Parisienne , n o  16, 2014.