Ruslan i Ludmila (wiersz)

Rusłan i Ludmiła Obraz w Infobox.
Tytuł oryginalny (ru)  Руслан и Людмила
Formaty Poezja narracyjna
Rosyjska opowieść
Język Rosyjski
Autor Aleksandra Puszkina
Gatunki Poezja narracyjna
Rosyjska opowieść
Czas akcji X wiek
Data utworzenia 1818
Data wydania 1820
Kraj Imperium Rosyjskie

Rusłan i Ludmiła (w języku rosyjskim  : Руслан Ø Людмила, Ruslan i Liudmila  ; w przed reformą pisowni 1917-1918  : Русланъ Ø Людмила) to poemat przez Aleksandra Puszkina , opublikowane w 1820 roku .

Wiersz utrzymany jest w stylu epickiej baśni, składającej się z dedykacji (посвящение), prologu , sześciu pieśni (песни) i epilogu (эпилог). Opowieść o porwaniu Ludmiły, córki księcia Włodzimierza z Kijowa , przez złego czarownika i próbę odnalezienia jej i ocalenia przez dzielnego Rusłana.

streszczenie

Prolog

Puszkin przywołuje cudowny świat rosyjskich baśni i legend, aby stworzyć klimat wiersza.

Pierwsza piosenka

»  Дела давно минувших дней,
Преданья старины глубокой.  "

„Historie dawno temu,
legendy z odległej przeszłości…”

Książę Władimir wydaje bankiet z okazji ślubu swojej córki Ludmiły z dzielnym Rusłanem. Obecni są trzej młodzi odważni mężczyźni, rywale Rusłana: Rogdai, Pharlaf i Ratmir. Gdy goście przeszli na emeryturę, a Rouslan dołączył do swojej młodej żony w komnacie panny młodej, Ludmiła nagle znika w gromu. Słysząc wieści, Władimir, wściekły na Rusłana, wysyła trzech dzielnych mężczyzn na poszukiwanie jego córki, obiecując rękę księżniczki i połowę królestwa temu, kto przyprowadzi ją z powrotem. Towarzyszy im Rouslan.

Po drodze dzielny się rozdziela. Rouslan spotyka starego mężczyznę, który mówi mu, że to czarownik Tchornomor porwał Ludmiłę, a następnie opowiada mu historię własnego życia: zakochana w młodości w pięknej Nainie, ostatecznie mu się nie oddała. Że kiedyś już stałem się zgniłą starą czarownicą. Rouslan w zamyśleniu dziękuje starcowi i zostawia go.

Druga piosenka

Rogdai, wierząc, że ściga Rouslana, atakuje Pharlafa i nie udaje mu się go zabić, zanim zdaje sobie sprawę ze swojego błędu. Mała staruszka wskazuje mu kierunek północy; Jeśli chodzi o Pharlafa, za radą starej kobiety postanawia oddać Ludmiłę i wrócić do domu, do Kijowa . Rogdai dołącza do Rouslana i walczy z nim. Jednak Puszkin wraca do Ludmiły: po magicznym uprowadzeniu odzyskuje przytomność w bogatym pałacu, wyposażonym we wspaniały park. Trzy dziewice dbają o jej toaletę, ale Ludmiła pozostaje nudna i obojętna na wszystko. Kiedy ona leży, zjawia się czarodziej: to garbaty krasnolud , który majestatycznie zbliża się za swoją długą brodą, niesiony na poduszce przez Murzynów. Gdy chce położyć rękę na Ludmiły, zrywa mu czapkę i rzuca go do ucieczki.

Tymczasem pojedyncza walka obraca się na korzyść Rusłana, który w końcu wrzuca Rogdaia do Dniepru , gdzie tonie.

Utwór trzeci

Czarownica Naina pod postacią uskrzydlonego węża dołącza do Tchornomoru i oferuje mu sojusz. Ta ostatnia, pocieszona, szuka Ludmiły, ale bez powodzenia: księżniczka rzeczywiście odkryła, że ​​czapka czarownika, założona do góry nogami, zapewnia niewidzialność, i używa jej. Jednak Rouslan przecina starożytne pole bitwy; tam odzyskuje szczupaka i kolczugę. Zbliżając się do wzgórza, odkrywa, że ​​w rzeczywistości prowokuje go gigantyczna głowa wojownika w hełmie. Rouslan uderza głową, która przewraca się i znajduje miecz. Głowa błaga Rouslana o łaskę i mówi mu, że należał do dzielnego, brata Czernomoru: ten ostatni, podczas sporu o miecz, użył go, by podstępnie odciąć głowę bratu. Ścięty dzielny ofiaruje miecz Rusłanowi i prosi go o ukaranie czarownika.

Piosenka czwarta

Ratmir, wciąż poszukujący Ludmiły, dociera do zamku, w którym witają go piękne młode dziewczyny: wkrótce oddaje się rozkoszom miłości. W międzyczasie Rouslan kontynuuje swoją misję na północ; Ludmila nadal gra niewidzialnego kosztem czarownika i jego sług, którzy jej szukają. Ale Czernomor, wywołując obraz Rouslana, więzi ją w pułapkę i zaspokoi jej pasję, gdy w oddali rozbrzmiewa dźwięk rogu, który przyciąga ją niezwyciężony.

Piosenka piąta

To Rusłan przyciągnął czarownika dźwiękiem rogu. Rozpoczyna się walka między nimi, czarodziej atakujący Rouslana drogą powietrzną. Przez trzy dni walczą podczas lotu, Rouslan przylgnął do brody Czernomora. Kiedy ten ostatni, wyczerpany, uznaje swoją porażkę i zabiera Rouslana do pałacu, w którym znajduje się Ludmiła, Rusłan odcina mu brodę mieczem, który niszczy moce czarownika. Ruslan wszędzie szuka Ludmiły i ostatecznie ją znajduje, ale śpi zaczarowanym snem. Słyszy głos starego Finka, który każe mu wracać z księżniczką do Kijowa: bierze Ludmiłę w ramiona, przywiązuje krasnoluda do siodła konia i wyrusza w drogę powrotną.

Wraca do miejsca, w którym znajduje się głowa brata Czernomora: umierająca głowa ma czas, aby zrozumieć, że Czernomor odpokutował za swoje zbrodnie. Rouslan idzie dalej i zatrzymuje się przed chatą rybaka: to nikt inny jak Ratmir, który wziął żonę i zamieszkał z nią z dala od świata. Rouslan i Ratmir bratają się przed separacją. Jednak Naïna nawiązuje kontakt z ukrywającym się Pharlafem. Ruslan widzi we śnie proroczym Ludmiła znika w przepaści i pojawia się ponownie na dworze Władimira, u boku Pharlafa. Tymczasem Pharlaf, prowadzony przez wiedźmę, podchodzi i dźga go we śnie, po czym ucieka z Ludmiłą.

Piosenka szósta

Rusłan leży martwy na równinie, a Pharlaf wraca do Kijowa, niosąc śpiącą Ludmiłę, i przedstawia się Vladimirowi. Księżniczka jest wystawiona na widok ludzi, wszyscy żałują jej snu. Ale w nocy Pétchénègues zbliżają się i rozpoczynają oblężenie miasta. W tym czasie stary Fin poszedł napełnić dwa dzbanki dwoma tajemniczymi źródłami ; dołączając do ciała Rouslana, spryskuje je najpierw martwą wodą, która zamyka rany bohatera, a następnie żywą wodą, która go reanimuje. Daje Ruslanowi magiczny pierścień, który pozwoli mu obudzić Ludmiłę, po czym znika.

Rouslan z powrotem wskakuje na siodło, krasnolud wciąż za nim przywiązany, i pędzi w kierunku Kijowa, gdzie rozpoczęła się walka z Pieczyngami. Rusłan pojawia się jak grzmot i sieje spustoszenie wśród uciekających wrogów. Doceniany przez mieszkańców Kijowa, dociera do pałacu Włodzimierza, który przytłoczony obserwuje swoją córkę. Pharlaf, który nie walczył, zemdlał ze zdumienia, gdy zobaczył Rusłana. Ten ostatni, dzięki magicznemu pierścieniowi, budzi swoją narzeczoną i wpadają sobie w ramiona, podczas gdy Vladimir płacze ze szczęścia. Pharlaf wyznaje swoją zbrodnię, Vladimir mu wybacza, a nawet wita krasnoluda pozbawionego złych mocy. Wszystko kończy się ogólnymi uroczystościami.

Epilog

Poeta z nostalgią spogląda wstecz na swoją przeszłość, przywołuje „ogień poezji” i zapał, który wygasł, a przed nim majaczą „dumne szczyty Kaukazu”.

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Również przepisane przez Rouslane .
  2. Również w transkrypcji Lioudmila .

Bibliografia

  1. (en) Francuska adaptacja wersetu z Prologu , Jean-Luc Moreau .
  2. Dosłownie: Morze Czarne. Postać o tym samym imieniu jest wymieniona w Opowieści o cara Saltanie .
  3. Starzec twierdzi, że jest Finem . W rosyjskim folklorze Finowie mają opinię magów, ale w rzeczywistości wydają się być bardziej konkretnymi Lapończykami .
  4. Pharlaf, początkowo nazywany ironicznie „dzielnym”, ostatecznie okazuje się tchórzem.
  5. Ten odcinek przywołuje legendę o Simonie magu .
  6. Ta scena jest podobna do tej z opowieści Iwana-Carewicza, ognistego ptaka i szarego wilka.


Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne