| Narodziny |
27 stycznia 1923 Miluza |
|---|---|
| Śmierć |
23 września 1976(w wieku 53 lat) Wersal |
| Pogrzeb | Paryski cmentarz Bagneux |
| Narodowość | Francuski |
| Trening |
Regionalne Konserwatorium w Wersalu Wyższe Narodowe Konserwatorium Muzyki i Tańca w Paryżu |
| Zajęcia | Flecista, nauczyciel muzyki |
| Pracował dla | Konserwatorium z regionalnymi wpływami Wersalu |
|---|---|
| Instrument | flet prosty |
Roger Bourdin (ur27 stycznia 1923w Miluzie - zmarł dnia23 września 1976à Versailles ) to francuski flecista .
Roger Bourdin urodził się w rodzinie urzędników państwowych. Jak już w młodości wykazywał dyspozycje, jego ojciec, przeniesiony do Wersalu, udał się do dyrektora konserwatorium, Claude'a Delvincourta : „Jeśli lubi muzykę, szybko się przekonamy. Ale niech najpierw nauczy się teorii muzyki, a jeśli za dwa lata to pójdzie dobrze, niech nauczy się gry na instrumencie dętym! Mam bardzo dobrego nauczyciela gry na flecie, Jacquesa Chalandę ” , były żołnierz, rygorystyczny, zdyscyplinowany.
Po uzyskaniu 1 st nagrodę dla fletu w dwunastu dostaje że w Konserwatorium Paryskim w 1939 roku w klasie Marcel Moyse'a .
„Kariera się zaczyna… To taki miły mały patent. Staje się godnym podziwu mitem. To logiczne, kiedy jesteś młody, ale kiedy już to zrobisz, zdajesz sobie sprawę, że wszystko pozostaje do zrobienia. Jeśli pracowałem na flecie od czterech do pięciu godzin dziennie, miałem cudowną wadę: fortepian. W głębi duszy chciałem być pianistą. Pracowałem po kryjomu, a także harmonii. "
Do tego stopnia, że akompaniował swojej siostrze Madeleine w melodiach Fauré . „Miał wyjątkowe ucho. Nic mu nie umknęło . "
Solista Radia w 1938 r. , W 1940 r. Wstąpił jako flet solowy do Orkiestry Association des concerts Lamoureux . Będzie tam grał przez 27 lat pod kierunkiem takich dyrygentów jak Paul Paray , Eugène Bigot , Pierre Monteux , Igor Markevitch . Ale ma też, by użyć własnego określenia, „występek” na fortepianie . Za namową Delvincourta nauczył się harmonii; uczęszczał do klasy kompozycji podczas pobytu w Konserwatorium Paryskim i otrzymał pierwszą nagrodę za harmonię w konserwatorium wersalskim w 1941 roku, mając 17 lat. W 1943 r. Został tam mianowany nauczycielem gry na flecie i pełnił tę funkcję do śmierci.
W 1945 roku założył na kwartet fletów z Pol muł , Jean-Pierre Rampal i Eugène Masson. Ich następcami będą Jacques Royer , Robert Hériché , Pascal Vigneron , Léon „Loulou” Gamme . Solista Versailles Chamber Orchestra pod batutą Bernarda Wahla, założył Versailles Trio w 1967 roku wraz z harfistką Annie Challan (z którą tworzył duet ) i altowiolistką Colette Lequien . Wędrują po Francji w imieniu Jeunesses musicales de France (JMF). Poza tym, on tworzy liczne dzieła takie jak Rapsodie na flet i orkiestrę przez Wal-Berg lub Koncert na cztery kolejne flety skomponowany przez Pierre Ancelin .
Trzykrotny grand prix du disk Akademii Charlesa-Crosa , był dyrygentem w kasynach Aix-en-Provence w 1950 roku, Enghien , Arcachon , Sables-d'Olonne czy nawet Pontaillac , a także dyrektorem konserwatorium w Marly-le -Roi w 1971 roku (konserwatorium, któremu później nadano jego imię).
Został pochowany na paryskim cmentarzu Bagneux .
Kompilacja, współredagowana przez Philipsa, Decca i Accord, zawiera trzy aranżacje Rogera Bourdina wykonane przez niego. Są Po snu przez Gabriela Fauré , Greensleeves i preludium przez Fryderyka Chopina . Jego kariera od początku podwójnej orientacji: obok nazwy dysku Koncertu na flet i harfę przez Mozarta z Lily Laskine i Hermann Scherchen , katalog Ducretet Thomson już w 1950 roku w centrum uwagi na „Roger Bourdin jego flety i jego orkiestra”, który nieustannie graweruj muzykę taneczną i lekkie utwory. Zawiera kwartet fletów, który stworzył, łącząc Pol Mule , Eugène Masson i Jean-Pierre Rampal . Robert Hériché, Léon Gamme i Jacques Royer również byli w nim później częścią.
Jest solistą ORTF , pisze także dla radia, telewizji i kina wiele podkładów muzycznych. W ten sposób podpisuje kilka albumów, na przykład Sweet en si on Bach , a nawet Vivaldi , z których nagrał dwa z czterech pór roku , zdobiąc je konkluzjami. Improwizuje solo na flecie w utworze wydanym w 1968 roku , napisanym przez Jacquesa Lanzmanna i Anne Segalen oraz skomponowanym i wykonanym przez Jacquesa Dutronca , Il est cinq heures, Paris s'éveille , solo, które wyprodukował w jednym ujęciu , przypadkiem obecność tego dnia w studiach nagrań Vogue Records .
Jego klasyczna kariera jest nieco w cieniu kariery Jean-Pierre'a Rampala. Nie znajdziemy więc śladu choćby najmniejszego recitalu na flet i fortepian czy flet i klawesyn . Preferuje raczej antologie na flet i harfę z Annie Challan, a nawet flet i organy z jej dyrektorem artystycznym Arnauldem de Froberville. Nagrał solo kilka „Utworów na flety” JS Bacha, J. Iberta, M. Philippe-Gérarda, T. Boehma, R. Bourdina („La Chanson de Pan”), S. Lancena, A. Honeggera, J. Rivier, C. Koechlin (Vogue Records, Leisure Collection, CLVLX 293).