Lilia laskane

Lilia laskane Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Lily Laskine na harfie podczas występu z Maurice'a Ravela Introdukcja i Allegro (po lewej), 1935. Kluczowe dane
Imię i nazwisko Aimée Émilie Laskine
Narodziny 31 sierpnia 1893 r.
Paryż , Francja 
Śmierć 3 marca 1988 r.
Paryż , Francja
Główna działalność harfiarz
Dodatkowe zajęcia nauczyciel harfy
Szkolenie Konserwatorium Paryskie
Mistrzowie Alphonse Hasselmans , Georges Marty
Edukacja Konserwatorium Paryskie
Studenci Marielle Nordmann , Denise Mégevand , Lucie Gascon , Annie Challan
Wspólny Roland Charmy
Odznaczenia honorowe Oficer Legii Honorowej
Komendant Sztuk Pięknych i Literatów
Krzyż Wielki Orderu Zasługi

Lily Laskine ( tytuł sceniczny Aimée Émilie Laskine), ur31 sierpnia 1893 r.w Paryżu 9 th i zmarł4 stycznia 1988w Paryżu 16 e , jest francuskim harfiarzem pochodzenia rosyjskiego .

Biografia

Urodziła się w rodzinie melomanów i muzyków. Po próbie na fortepianie Lily, jeszcze młoda, wzięła harfę i ćwiczyła sześć godzin dziennie. W 1904 wstąpiła do Konserwatorium Paryskiego, gdzie studiowała u Alphonse'a Hasselmansa i Georges'a Marty'ego . Pierwsze nagrody zdobyła w wieku 11 i 13 lat.

W czasie I wojny światowej interesowała się również śpiewem i tańcem oraz harmonią. W wieku 16 lat wstąpiła do Opery jako harfistka; jest wtedy pierwszą kobietą przyjętą do orkiestry. W 1934 roku została solową harfistką Orchestre national de France, kiedy powstała. W 1936 poślubiła skrzypka Rolanda Charmy'ego (1908-1987). Podczas II wojny światowej w Château Pastré w Marsylii schroniła go hrabina Lily Pastré , podobnie jak wielu Żydów, którzy próbowali opuścić Francję.

Jej kariera nabrała nowego tempa w latach 50. dzięki współpracy z wytwórnią płytową Erato, której została oficjalną harfistką. Jego zapisy iść na całym świecie i to w towarzystwie swego przyjaciela Jean-Pierre Rampal nagrała słynny Koncert na flet i harfę przez Mozarta z orkiestrą Jean-Francois Paillard , klasycznym najlepiej sprzedających się płyt w historii francuskiej fonograficznego. Albert Roussel napisał dla niej Impromptu, a André Jolivet swój Koncert na harfę . Pisali dla niej także inni kompozytorzy, tacy jak Pierre Sancan , Claude Pascal , Georges Migot i Henri Martelli . To sprowadzony do tej pory koncertów przez Bochsa , Reinecke lub Krumpholtz , utwory Hasselmans , Nadermann , Gosseca , Saint-Saënsa .

Wraz z wszystkich tych zawodów, była również harfa nauczyciel, zwłaszcza w Konserwatorium od 1948 do 1958 roku , a nagrane muzykę filmową i rekordy ze śpiewakami odmiany. Grała także w Comédie-Française przez ponad 30 lat. Utworzyła pokolenie harfistów, w tym Marielle Nordmann , Denise Mégevand , Lucie Gascon i Annie Challan .

Lily Laskine jest pochowana na paryskim cmentarzu Saint-Ouen wraz z mężem i ojczymem. Lily-Laskine ogród hołd do niego w 17 th dzielnicy Paryża .

Nagrody i uznanie

Dyskografia

Potomkowie

Na jego cześć w 1993 roku powstał Międzynarodowy Konkurs Harfowy Lily-Laskine Triennale . Jury przyznaje nagrodę główną i nagrodę juniora. Do 2005 roku odbyło się pięć edycji .

Miejsce kobiet w orkiestrze

Lily Laskine przez trzydzieści lat była „tytularnym zastępcą” pulpitu harfowego w orkiestrze Opéra national de Paris , po zastąpieniu harfistów wysłanych na front w czasie I wojny światowej , ale nigdy nie zajmowała tego stanowiska. Jednak w 1909 roku „w zasadzie” zdała egzamin konkursowy, co pozwoliło jej osiągnąć pozazdroszczony status „dodatkowej”, której laureaci zostali wezwani w oczekiwaniu na wolne stanowisko, aby zastąpić upoważnionych posiadaczy.

Uwagi i referencje

  1. cyfrowe archiwum stanu cywilnego Paryża , świadectwo urodzenia, nr 9/1370/1893 z marginalnej wzmianki o śmierci (konsultowany w dniu 8 maja 2012 roku).
  2. „  Roland Charmy Authority Notice  ” (dostęp 12 grudnia 2013 )
  3. „  Kobiety w orkiestrze  ” , o France Musique (dostęp 10.03.2019 ) .
  4. „  LILY LASKINE  ” , na Encyclopædia Universalis (dostęp 7 sierpnia 2020 r . ) .
  5. "  Strona strony Philippe'a Landru na paryskim cmentarzu w Saint-Ouen  " (konsultacja 12 grudnia 2013 r. )
  6. Agnès Terrier , Orkiestra Opery Paryskiej: od 1669 do dnia dzisiejszego , Paryż, Éditions de La Martinière ,2003, 327  s. ( ISBN  2-7324-3059-5 , informacja BNF n O  FRBNF39106942 ) , p.221 „Kobiety w orkiestrze” i 233 „zamienniki”.
  7. Jean-Philippe Saint-Geours , Christophe Tardieu i Michel Sarazin , Opera Paryska: za kulisami i tajemnicami Palais Garnier , Paryż, Plon , 2015, 439  s. ( ISBN  978-2-259-23019-3 , informacja BNF n O  FRBNF44467660 ) , p.332-333 "Orkiestra".
  8. Aliette de Laleu , „  Kobiety i muzyka klasyczna: 5 gniewnych pytań  ” , o France Musique ,10 maja 2016.

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne