Narodziny |
12 kwietnia 1928 Vitry-le-François ( Francja ) |
---|---|
Śmierć |
15 kwietnia 2013 r. Carpentras ( Francja ) |
Główna działalność | Konduktor |
Współpraca | Orkiestra kameralna Jean-François Paillard |
Szkolenie | Konserwatorium Paryskie |
Mistrzowie | Igor Markevitch , Norbert Dufourcq |
Nagrody | Grand Prix 29 dysków |
Odznaczenia honorowe | Kawaler Legii Honorowej i Orderu Zasługi |
Jean-François Paillard jest francuskim dyrygentem urodzonym12 kwietnia 1928w Vitry-le-François i zmarł dnia15 kwietnia 2013 r.w Carpentras . Oprócz zdefiniowania estetyki muzycznej uznawanej przez wielu muzyków i konserwatorium narodowe, odkrył na nowo część muzyki francuskiej napisanej przed Hectorem Berliozem . Jest to drugi autor ponad trzystu nagrań dokonanych głównie dla firmy Erato , co czyni go najbardziej francuski lider nagrał XX th century.
Jean-François Paillard jest synem Etienne Paillard, producenta szampana, i pani z Madeleine Guéniot.
W 1950 roku uzyskał na Sorbonie licencję z nauk matematycznych . W tym samym czasie pracował nad pisaniem muzyki i odkrył dyrygenturę orkiestrową u Edouarda Lindenberga w Paryżu .
Wykształcenie muzyczne odbył w Konserwatorium Paryskim oraz w Mozarteum w Salzburgu . Uczeń Igora Markevicha w zakresie dyrygentury i Norberta Dufourcq w zakresie muzykologii , uzyskał I nagrodę konserwatorium oraz dyplom do nauczania muzyki.
W 1952 poślubił klawesynistkę Anne-Marie Beckensteiner, z którą miał troje dzieci: Jérôme'a (1956), Benoîta (1961) i Stéphane'a (1963).
ten 18 listopada 1978ożenił się po raz drugi z Christine Chaux, z którą później przeniósł się do Saint-Auban-sur-l'Ouvèze.
W 1953 założył Ensemble instrumental Jean-Marie Leclair (inspirowany nazwiskiem tego kompozytora), który w 1959 przekształcił się w Orkiestrę Kameralną Jean-François Paillard. Jego pierwsza francuska płyta muzyczna w XVIII wieku wydana wCzerwiec 1953był rewolucyjny w dziedzinie interpretacji muzyki barokowej . Obserwowani wiele innych dokumentów, które uczestniczyły w redefinicji interpretacji purist Europejskiego stron XVII th i XVIII -tego wieku.
Poza kolosalną działalnością nagraniową, przez 50 lat koncertował na pięciu kontynentach, w szczególności w Europie, Stanach Zjednoczonych i Japonii. Wszystkie główne festiwale rywalizowali o jego udziałem: to jak prowadził 5.600 koncertów, w tym 1,480 razy Les Quatre Saisons przez Vivaldiego .
Pracował też przez długi czas z największymi francuskimi instrumentalistami swoich czasów, czy to koncertowo, czy też na płycie. Musimy wspomnieć w szczególności trębacz Maurice André , The flecistów Jean-Pierre Rampal i Maxence Larrieu , harfista Lily Laskine , że oboistów Pierre Pierlot i Jacques Chambon , że klarnecistów Jacques Lancelot i Michel Arrignon The klawesynista Robert Veyron-Lacroix , organista Marie-Claire Alain , fagocista Paul Hongne … Wszyscy podziwiali w mistrzu dokładność tempa, bogactwo pasty dźwiękowej, wyrazistość artykulacji i rozmach gestu.
Jego orkiestra składała się z dwunastu instrumentów smyczkowych i klawesynu. Funkcję pierwszych skrzypiec powierzono Huguette Fernandez do 1969 r., następnie Gérardowi Jarry'emu .
Jean-François Paillard został również zaproszony do dyrygowania innymi orkiestrami ( Angielska Orkiestra Kameralna , Los Angeles Chamber Orchestra, Ottawa Chamber Orchestra, Tokyo Symphony…), z którymi zrealizował kilka nagrań. Redagował także serię instrumentalną Archives de la musique i wydał w 1960 r. La Musique française classique .
w kwiecień 2008, Japonia zarezerwowała dla niego najwyższe odznaczenia z okazji jego 80. urodzin. Stany Zjednoczone Właśnie wybrały jedno z jego nagrań poświęconych słynnym melodiom barokowym, „ najlepiej sprzedające się klasyczne nagranie wszechczasów ”.
Najstarszy z trzech jego syna, Jerome Paillard, został CEO Erato Films obok Daniel Toscan du Plantier , jest dyrektorem Rynku Filmowym w Cannes od 1996 roku.
Jean-François Paillard nie jest „romantycznym” muzykiem, który przeszedł na barok. Równolegle ze swoim dyrygentem przeszukiwał większość europejskich bibliotek w poszukiwaniu traktatów o wykonawstwie muzyki skomponowanej przed Mozartem .
W ten sposób sprzed 1960 roku zgromadził dużą część zachowanych jeszcze pism. Swoimi nagraniami (około dziesięciu rocznie od 1956 r.) przybliżył wszystkim konserwatoriom europejskim brzmienie i stylistyczne wyniki swoich badań. W połowie lat 60. żadna orkiestra w Europie nie grała dzieł barokowych w stylu romantycznym, w przeciwieństwie do tego, co robiono wszędzie jeszcze dziesięć lat wcześniej.
W połowie lat 70. trwała „ barokowa ” rewolucja . Jean-François Paillard nie trzyma się nowych partii estetycznych, które próbowały narzucić się Europie w ciągu tej dekady. Nawet kategorycznie odmówił większości tego, co przyczyniło się do sukcesu ruchu barokowego (stare instrumenty, barokowe kamertony, nabrzmienie dźwięków, głosy dzieci w muzyce wokalnej...), co przysporzyło mu niekiedy ostrej wrogości niektórych francuskich krytyków. Ale pozwoliło mu to już od dwóch dekad pokazywać powszechnie akceptowaną drogę między „romantyzmem” a „barokiem”.
Na początku XXI TH estetyka wieczne Jean-Francois Paillard jest powszechnie odzwierciedlenie w oranżerii krajowych. Jest syntezą romantycznego frazowania i barokowej fali. Ta estetyka jest nawet opiekuńcza w oranżeriach niektórych krajów, takich jak kraje azjatyckie i Stany Zjednoczone.
Jean-François Paillard ma na swoim koncie ponad trzysta nagrań, nagrodzonych niezrównanym rekordem dwudziestu dziewięciu nagród i czterech złotych płyt. Zapisy te pozwoliły francuskiego społeczeństwa do odkrycia w 1960 roku niektóre dzieła muzyki barokowej, takie jak Kanon D-dur Pachelbela , Water Music przez Haendla , koncertów za trzy i cztery klawesyny od Bacha , a większość instrumentalnych dzieł francuskich kompozytorów XVII th i XVIII th wieków. Nagrał wiele stron w światowej premierze.
Swoje pierwsze nagranie wypuściła francuska firma Erato . Był też muzykiem, który zapewnił tej firmie największe sukcesy m.in. z Koncertem na flet i harfę Mozarta, Kanonem Pachelbela czy Koncertami brandenburskimi Bacha. Jego współpraca z Erato trwała 32 lata i zakończyła się nagle po odejściu Philippe Loury, szefa firmy. Paillard wyprodukował wówczas 235 nagrań pod tą wytwórnią. Dwa lata później w 1986 roku podpisał kontrakt z BMG, z którym pracował do 2002 roku.
W 2010 roku Jean François Paillard sprzedał dziewięć milionów płyt.
Niektóre zapisy historyczne:
Złote rekordy: