W gramatyki przez reprezentację rozumie się fakt, dla elementu mowy (zwanej reprezentatywne lub substytut lub substytut ), w celu wyznaczenia jakiegokolwiek innego elementu (zwany przedstawioną ). Teraz, w zależności od tego, czy reprezentowany należy do domeny językowej, czy nie , będziemy mieć do czynienia z dwoma rodzajami możliwej reprezentacji: albo reprezentacją elementu pozajęzykowego, albo reprezentacją elementu językowego ( słowo , fraza , zdanie , zdanie, itp.). Lingwiści mówią wtedy o koreferencji :
„ Kot śpi. On mruczy. "Elementy językowe „kot” i „on” są przedstawicielami. Grupa nominalna „kot” reprezentuje kota rzeczywistości pozajęzykowej (kota, o którym mówię, kota, którego mogę zobaczyć lub dotknąć…), podczas gdy zaimek osobowy „on” reprezentuje grupę nominalną „kot”, tym razem element lingwistyczny.Jeżeli przedstawiciel odwołuje się do elementu pozajęzykowego, przedstawienie ma charakter referencyjny . Jeżeli przedstawiciel odwołuje się do elementu językowego, przedstawienie ma charakter tekstowy .Reprezentacja referencyjna to rodzaj reprezentacji odnoszący się do elementu pozajęzykowego, zwanego odniesieniem (lub odniesieniem ). Z tym pierwszym typem reprezentacji wchodzimy w pełni w „ referencyjną funkcję języka ”.
Odnośnik to substancja wyznaczona przez dyskurs , rzeczywistość, do której odnosi się wypowiedź , rzecz, o której się mówi, element rzeczywistości wskazywany przez język , przedmiot reprezentowany przez zdanie , rzeczywistość obiektywna, do której mamy dostęp. mowa w skrócie o wymiarze pozajęzykowym odnoszącym się do danego elementu językowego.
Czasami mówimy: kontekst, a nawet denotacja , ale wydaje się, że lepiej unikać tych dwóch terminów, które mają inne znaczenie w językoznawstwie. Przedstawiciel repozytoriumReprezentant odwoławczy (lub nominalny ) to typ przedstawiciela określający desygnat, a nie element o charakterze językowym. Oczywiście sprzęgła są zawsze reprezentantami referencyjnymi, ale każdy przedstawiciel referencyjny niekoniecznie jest kopertą.
Można powiedzieć, że spośród wszystkich kategorii nazwa (lub szerzej grupa nominalna ) jest kategorią najbardziej odpowiednią do określenia desygnatu: w istocie jedną z misji nazwy, a nie mniej ważną, jest nazywanie rzeczywistości (lub nierzeczywistość), substancję (nie zapominajmy, że nazwy nazywano kiedyś rzeczownikami ), czyli osoby i rzeczy, które możemy dostrzec lub wyobrazić. Lingwiści chętnie mówią w związku z tym o „referencyjnej funkcji nazwy”. Dla ogłaszającego jest to kwestia użycia wyrażeń zdolnych do wyodrębnienia (w celu jego identyfikacji) desygnatu, z wykluczeniem innych.
Aby jednak nazwa mogła efektywnie dawać dostęp do desygnatu, tak aby była w stanie wskazywać na rzeczywistość pozajęzykową, aby skutecznie wypełniać swoją misję przedstawiciela referencyjnego, jednym słowem, tak aby desygnat był wyraźnie zidentyfikowany, konieczna jest aktualizacja nazwy , głównie za pomocą wyznaczników :
„ Te kwiaty na tym stole pachnie. " Nazwy „kwiaty” i „stół” są aktualizowane przez zdefiniowane artykuły „the” i „the”.Jedynie dwie grupy słów nie muszą odwoływać się do wyznaczników do aktualizacji: są to z jednej strony rzeczowniki własne odnoszące się do desygnatu w liczbie pojedynczej, z drugiej zaś daty . Te dwie grupy są traktowane jako odniesienia absolutne, to znaczy ich identyfikacja nie zależy od sytuacji wypowiedzenia:
„Victor Hugo urodził się w 1802 roku”. Właściwa nazwa „Victor Hugo” odnosi się do znanego poety, a „1802” do roku 1802. Te dwa desygnaty są wyraźnie zidentyfikowane niezależnie od sytuacji wymowy (której w tym przykładzie tak nie jest).Dopiero aktualizując nazwę, można utwierdzić się w istnieniu jej odpowiednika, a być może na jego identyfikacji. Aktualizacja nazwy odbywa się za pomocą jednego (lub więcej) wyznaczników i, jeśli to konieczne, określonej liczby satelitów . Aktualizacja może być kompletna lub niekompletna.
Wiele zaimków pełni również rolę przedstawiciela referencyjnego.
Zaimek osobowyOsobisty repozytorium przedstawiciel zaimek musi mieć wartość, albo z pierwszej osoby ( enunciator ) lub drugiego ( odbiorca ). To jest sprzęgło :
" Mówię do ciebie . Ci rozmawiać z mną . Ty z nim rozmawiać. Mówi do mnie . My mówimy o nich. Mówią o tobie . " A co z przypadkiem, gdy zaimek osobowy jest deiktem? W zdaniu „On jest dziwny”, mówiącym o jednostce, która na ulicy wydaje się podejrzana, „on” może równie dobrze być reprezentantem referencyjnym, o ile „on” wskazuje na osobę należącą do świata rzeczywistego, czyli pozajęzykowego. Jest to jednak deiktik, a nie zmiennokształtny. Zaimek dzierżawczyZaimek reprezentujący referencyjna musi mieć wartość, albo z pierwszej osoby (enunciator) lub drugiego (biorcy). Jest również zmiennokształtnym:
"Jeśli twój odkurzacz jest zepsuty, mogę ci pożyczyć mój ." " Zaimek dzierżawczy „mój” jest zarówno tekstowym reprezentantem słowa „aspirator”, jak i referencyjnym reprezentantem enuncjatora („ja”).Inne zaimkiSą to głównie przysłówki miejsca i czasu :
„Dzisiaj przebywam w nim, ponieważ pada. / Tego dnia został w domu, ponieważ padał deszcz. " Przysłówek miejsca „inside” jest referencyjnym reprezentantem tylko w pierwszym przykładzie.„ Niedługo pojadę na wakacje. / Wkrótce miał wyjechać na wakacje. " Przysłówek czasu „wkrótce” jest referencyjnym reprezentantem, tylko w pierwszym przykładzie.Istnieje również szereg reprezentantów referencyjnych, często niezmiennych, takich jak: „et cetera” (w skrócie „itp.”), „Et tutti quanti”, „et patati, et patata”, „i reszta” oraz cały ten hoopla ”,„ bazar ”,„ rzecz ”,„ rzecz ”,„ rzecz ”itd. :
"Co to za rzecz ?" Machin opowiedział mi o swojej żonie, życiu, pracy itd. "Reprezentacja tekstowa to rodzaj reprezentacji odwołującej się do elementu językowego. Reprezentowane następnie należy do współpracy tekstu (pozostałe słowa o wypowiedzenie ).
Cel reprezentacji tekstowej jest dwojaki. Jest to przede wszystkim kwestia oszczędzania pieniędzy (podobnie jak w przypadku elipsy ) poprzez unikanie powtórzeń, ale także w bardzo wielu przypadkach unikanie wszelkich niejasności dotyczących identyfikacji odnośnika (-ów) .:
„Mój sąsiad adoptował małego białego psa. Ten szczekał całą noc. " Zaimek wskazujący „to” jest tekstowym reprezentantem wyrażenia rzeczownikowego „mały biały piesek”. Bez reprezentacji tekstowej stwierdzenie brzmiałoby: „Mój sąsiad adoptował małego białego psa”. Mały biały piesek szczekał całą noc. To spowodowałoby niejednoznaczność : czy to jeden, czy dwa różne małe białe psy?Czasami, zwłaszcza w gramatyce tradycyjnej, reprezentant tekstu nazywany jest po prostu przedstawicielem .Anafora (lub przedstawiciel anaforyczny ) jest reprezentantem tekstowym, który zastępuje swojego reprezentanta. Ten pierwszy przypadek jest najczęstszy.
Słowo to oznacza również figurę retoryki (por. Anafora ). Przykład: „Ta książka, przeczytałem ją”. W tym stwierdzeniu anafora znajduje swoje odniesienie w terminach emitowanych w górę strumienia: „Ta książka”. PoprzednikPoprzednik jest tekstowa reprezentacja poprzedzające anaforę.
W gramatyce tradycyjnej słowo poprzedzające było zarezerwowane dla jedynego reprezentowanego przez zaimek względny . Jego dzisiejsze znaczenie ma tendencję do rozszerzania się na wszystkie reprezentacje tekstowe.„Adoptowałam małego psa. Jest bardzo czuły. " Zaimek osobowy „on” jest anaforą, reprezentującą wyrażenie rzeczownikowe „mały piesek” (jego poprzednik).CataphorKatafora (lub przedstawiciel kataforyczny ) jest reprezentantem tekstowym, który poprzedza i ogłasza jego reprezentację. Ta druga forma reprezentacji tekstowej, reprezentacja przez antycypację, jest rzadsza.
Słowo to oznacza także figurę retoryki (por. Cataphor ). przykład: „Znam ją, tę kobietę”. NastępnikKonsekwencji jest tekstowe przedstawienie kolejnych do cataphor.
Niektóre gramatycy mówić o post- zawieszających lub nawet w poprzedniku , jak z anaforze.„Kiedy się poznałem, Pierre wydawał mi się odpowiedni. " Zaimek osobowy „l” jest kataforem imienia własnego „Piotr”, przy czym to ostatnie jest następstwem.„Kiedy zobaczyć, poprosić o Christophe s' on może pójść wieczorem do domu. " Zaimek osobowy „the” jest kataforem imienia własnego „Christophe”; zaimek osobowy „on” jest anaforą o tym samym imieniu własnym. Przedstawione, to znaczy imię własne „Christophe”, jest konsekwencją zaimka osobowego „the” i poprzedzającego zaimek osobowy „on”.Kiedy nazwa lub fraza rzeczownikowa jest reprezentatywna dla tekstu, musi zostać poddana pełnemu odświeżeniu . Jest zatem określane albo przez przedimek określony , albo przez przymiotnik wskazujący , albo przymiotnik dzierżawczy mający wartość osoby trzeciej. Co więcej, prawie zawsze jest to anafora .
Gdy poprzednikiem tej nominalnej anafory jest również rzeczownik lub fraza rzeczownikowa, to osoba ogłaszająca ma do dyspozycji kilka metod, aby to osiągnąć.
Pomimo swojej etymologii , zaimek reprezentujący w tekście niekoniecznie zastępuje rzeczownik . W rzeczywistości może zastąpić inny zaimek, kwalifikujący przymiotnik , czasownik , frazę , zdanie itp. :
„Wszystko, co mi powiedziałeś, że on już wiedział. " Zaimek osobowy „the” reprezentuje wyrażenie „wszystko, co mi powiedziałeś”. Zaimek osobowy trzeciej osobyTrzecia osoba zaimek osobowy (i posiadające wartość trzeciej osoby, czyli nie stanowiące sprzęgło ) jest zazwyczaj tekstowy reprezentatywne.
Trzeciej osoby zaimek (i mający wartość trzeciej osoby, to znaczy nie stanowiący sprzęgła ), to zazwyczaj jest już Pełnomocnik:
„Pożyczyłem samochód Charlesowi: jego jest zepsuty. " Zaimek dzierżawczy „jego” stanowi podwójną anaforę , ponieważ odnosi się do dwóch poprzedników : „Karol” i „samochód” (= „samochód Karola”).- A więc Nathalie, czy pożyczamy zabawki jej siostry, ale nie chcemy pożyczać jej ? " Zaimek dzierżawczy "jego", chociaż znajduje się w trzeciej osobie, nie może być uważany za anaforę (z punktu widzenia posiadacza), ponieważ ma wartość dla drugiej osoby (= "... nie chcesz pożyczać twoje ? ”). Ten zaimek dzierżawczy można jednak uznać za anaforę, ale tylko z punktu widzenia posiadanego przedmiotu (poprzednikiem są „zabawki”). Inne zaimkiJest to głównie przysłówek określający miejsce „tam”. W tym przypadku może nie odnosić się do miejsca:
„Kupili owczarnię w Corbières. Tam na pewno będą cicho. " Przysłówek miejsca „Tam” poprzedza „owczarnia w Corbières” (jest to rzeczywiście miejsce).„Mówisz, że wolałbyś przyjechać w innych okolicznościach. Co masz na myśli mówiąc , że ? " Przysłówek miejsca „tam” ma poprzednik „przyjść w innych okolicznościach” (nie jest to już kwestia miejsca, ale idei).W reprezentacji tekstowej, kiedy reprezentowany ( poprzednik lub następnik , zależnie od przypadku) sam odnosi się do desygnatu (który nie jest systematyczny), reprezentanta ( katafora lub anafora , w zależności od przypadku)). odnosi się „, ale pośrednio,” do tego samego desygnatu, w swego rodzaju rykoszecie . Obydwa desygnaty: reprezentanta i reprezentowanego (językoznawcy mówią wówczas o koreferencji ), mogą być zatem identyczne lub różne:
„Kiedy wrócisz i nie spoczął, będę wyjaśnić całą sprawę do ciebie.” " Poprzednik „kiedy” nie odnosi się do żadnego odniesienia; dlatego też anafora nie „tego”.„Adoptowałam małego psa. Jest bardzo czuły. " Poprzednik „mały pies” odnosi się do desygnatu [małego psa, którego adoptowałem]; dlatego anafora „On” odnosi się do tego samego desygnatu.„Te ciasta wyglądają przepysznie: zjadłabym jedno . " Poprzednik „te ciasta” odnosi się do desygnatu [ciastek, które pokazuję]; anafora „jedynka” odnosi się do desygnatu, który różni się częściowo od jego poprzednika [ciasta wśród tych, o których mówimy].„Pożyczyłem samochód Charlesowi: jego jest zepsuty. " Poprzednik „mój samochód” odnosi się do samochodu głośnika; anafora „jego” odnosi się do samochodu Karola (to rzeczywiście samochód, ale nie to samo).