W gramatyce , o zdanie można uznać za autonomiczną całość, łącząc składniowe jednostek zorganizowanych według różnych sieci mniej lub bardziej skomplikowanych stosunków zwanych podporządkowanie , koordynacja lub zestawienie .
Akustycznie lub wizualnie, jednak (to jest, zarówno w mowie i piśmie), zdanie pojawia się jako rzędu od słów (tak jak pojawia kolejowych jak kolejnych wagonów).Autonomię można zdefiniować jako orzeczenie (w języku francuskim najczęściej czasownik odmienny) związane z modalnością wypowiedzi (afirmacja, przesłuchanie, nakaz, wykrzyknik w sensie zastrzeżonym, inicjowany przez wykrzyknik).
Podążając za spontanicznymi wstrząsami myśli i niekontrolowanym wybuchem emocji, zamiast ustrukturyzowanego planowania składni, tego rodzaju zdanie pomaga podzielić stan umysłu mówiącego. Na piśmie jest to najczęściej przenośnia :
I miałem chwilę absolutnej desperacji. Pierwszy w moim świadomym życiu. Chwila czystej nienawiści do tej wyniosłej kobiety i jej intryg. (Françoise GIROUD, Lekcje prywatne . Fayard, 1990)Te trzy formalne zdania tworzą tylko jedno syntaktycznie. Ostatnie dwa zdania (zdania nominalne) są w rzeczywistości apozycją rzeczownika " moment " pierwszego zdania.Tradycyjna gramatyka nazywa takie jednostki zdaniami niezależnymi . Są one zestawione znakami interpunkcyjnymi, takimi jak przecinek, średnik, podwójny punkt, myślnik lub połączone współrzędnymi (a więc współrzędnymi):
To święta: śpię.Dwa segmenty oddzielone dwukropkiem są połączone semantycznie (drugi jest konsekwencją pierwszego), ale syntaktycznie niezależne . Tak więc, chociaż należą do tego samego zdania formalnego, te dwa segmenty można doskonale analizować jako dwa niezależne zdania.Wiemy, że istnieją zdania pozbawione podmiotu (są to głównie zdania rozkazujące), ale tylko zdanie nominalne stanowi prawdziwy przypadek szczególny. Czasownik tworzy z podmiotem węzeł semantyczny zdania czasownika, ale sam czasownik stanowi jego rdzeń syntaktyczny .
Zdanie nominalna (lub zdanie averbale ) jest zdanie którego rdzeń spoczywa na elemencie poza czasownika (przymiotnik, grupę nominalnej przysłówka, przyimkowego grupę). Łączy się, jak zdanie, z modalnością wymowy, twierdzeniem (czasem z dodatkiem afektu): Une belle ville, Tuluza (Bernanos, ex. Od Lefeuvre 1999) Nie sławny, kopalnia, moja mała! (Bernanos, np. z Lefeuvre 1999) pytanie: Twoja żona wciąż przesiąknięta religią? (Feydeau, ex. Od Lefeuvre 1999) nakaz: do gwoździa, Lagarde i Michard (Ernaux)
Zatem zdanie nominalne może również zawierać dwa elementy jak wyżej. W tym przypadku możemy powiedzieć, że istnieje początek organizacji (a więc początek składni ); możemy na przykład być w obecności podmiotu (lub wsparcia) i zestawionego elementu, który nas na ten temat informuje. W powyższych zdaniach mamy jądro (lub predykat), po którym następuje temat (lub wsparcie). Brak czasownika zachęca nas do odgadnięcia rodzaju powiązania między tymi dwoma elementami: Inne przykłady:
Zniewolenie nawyku. To znaczy „Nawyk to niewola”, a nawet „Jesteśmy niewolnikami naszych nawyków”. O Kalwarii i młyny na pustyni, wyspy i kamienie młyńskie.Nominalna fraza Arthura Rimbauda w Enfance / Illuminations .
Zdanie werbalne może również składać się z jednego elementu:
Morze Wakacje. Słońce. Kemping. Niesamowite. To znaczy (na przykład) „Oto jesteśmy nad morzem. To święta”. Jest słońce. Jesteśmy na kempingu. Wspaniale."[Uwaga: „Niesamowite”. jest zdaniem przymiotnikowym, a nie nominalnym, ponieważ składa się z kwalifikującego przymiotnika.]
Inne przykłady: Bardzo dobry, bardzo dobry i bardzo nowy w smaku; znalezisko, moja droga! (Maupassant, ex. Od Lefeuvre 1999)
Może mieć znaczenie atrybutywne, jak w wymienionych dotychczas przypadkach, ale także egzystencjalne, zakładające istnienie przedmiotu: Na każdym kroku rowy, jeżyny, zarośla (Daudet, np. za Lefeuvre 1999).
a nawet czasami, znaczenie procesualne implikujące dynamikę, która realizuje się w czasie: Wizyta Mlle Chantal. (Bernanos, ex. Od Lefeuvre 1999)
Po lewej niewidzialne morze, które łagodnie kołysało się… (Daudet, np. z Lefeuvre 1999)] Zdanie asyntaktyczne można jednak zinterpretować .
Oprócz szczególnego przypadku zdania nominalnego, podmiot i czasownik są dwoma głównymi składnikami zdania. Prawdziwa składnia nie zaczyna się, dopóki nie mamy tej minimalnej struktury, podmiotu i czasownika:
Anatol śpi.Jeśli jednak, aby zaistnieć z semantycznego punktu widzenia, zdanie potrzebuje podmiotu i czasownika, to znowu, z punktu widzenia ściśle syntaktycznego, to właśnie czasownik i tylko on stanowi jego centrum, ponieważ podmiot zależy od czasownika (i to nawet jeśli z punktu widzenia morfologii fleksyjnej czasownik zgadza się z podmiotem).
Podsumowując, poza elementami niesyntaktycznymi, zdanie jest zorganizowane wokół czasownika (nazwiemy je jądrem ), a wśród elementów od niego zależnych (nazwiemy te elementy satelitami ) podmiot ma prymat.
Obecni gramatycy generalnie uważają, że zdanie podstawowe jest: oznajmujące (a więc ani pytające , ani wykrzyknikowe , ani orzekające ), twierdzące (a więc nie przeczące), czynne (a więc ani bierne, ani zaimkowe), wreszcie złożone przynajmniej z podmiot i czasownik (a więc nie nominalny ). Podsumowując, idealną definicją zdania byłaby sekwencja składająca się z dwóch obowiązkowych grup słów i jednego lub więcej elementów opcjonalnych. Definicja zaczerpnięta z La grammaire moderne: Opis i elementy jej dydaktyki , repozytorium gramatyczne zaproponowane przez Marie-Claude Boivin i Reine Pinsonneault.
Elementy wymykające się regułom składni (nazywane elementami nieskładniowymi ) to słowa lub składnie , które nie mają bezpośredniego ani pośredniego związku z rdzeniem zdania (czyli czasownikiem) . Są zatem całkowicie niezależne od dyskursu wyższego poziomu, w który są wstawiane ( w tym kontekście mówimy o wstawianiu ):
Wczoraj włożyłem rękę do ognia , minąłem go na bulwarze. Bez nawiasu zdanie brzmiałoby: „Wczoraj minąłem go na bulwarze”. Zapłacę ci, powiedziała mu , przed sierpniem, zwierzęcą wiarą , odsetkami i kapitałem. ( Jean de La Fontaine - Cykada i mrówka ) Bez nacięcia „ powiedziała mu ” i bez nawiasu „ zwierzęca wiara ” główny plan wystąpienia jest następujący: „Zapłacę ci przed sierpniem odsetki i kapitał. "W wykrzykniku (który jest rzeczywistą kategorią gramatyczną), tak jak w wykrzykniku (która jest dowolną kategorią gramatyczną używaną jako wykrzyknik), występuje bardzo silny ładunek afektywny .
Auć! Drzwi ! Nieszczęście! Pierwsze zdanie to prawdziwy wykrzyknik, drugie i trzecie to wykrzykniki z nazwami używanymi jako wykrzykniki.ApostrofApostrof lub wywołania jest funkcja o nazwie lub zaimkiem . Ani satelita czasownika, ani satelita podmiotu (co najwyżej satelita zdania), apostrof pozwala nazwać osobę (lub uosobioną rzecz), do której adresowana jest mowa. Najczęściej jest to rzeczownik lub zaimek osobowy oddzielony od drugiej osoby ( ty lub ty ). Jego miejsce jest stosunkowo wolne, ale apostrof zwykle znajdujemy na początku zdania:
Salome , bądź mądry! Jesteś tu.Jest to dyskurs zawarty, osadzony w innym dyskursie, przy czym każdy z tych dwóch dyskursów ma swoją własną składnię, a czasem własną wypowiedź . Ustnie, aby wyjaśnić, że te dwie przemowy są na różnych płaszczyznach, mowa wtórna (czasami nazywana zdaniem przypadkowym lub podzdaniem ) jest często wypowiadana z płaską intonacją .
NawiasNawias , gdyż zawartość (a nie jako znak graficzny ), najczęściej składa się z dodatkowych informacji (czasami niektóre dygresja), odnoszące się do całości lub części mowy wyższego szczebla:
Zło szerzące grozę, / […] Plaga ( bo trzeba ją nazwać po imieniu ), / […] Wojna ze zwierzętami. ( Jean de La Fontaine - Zwierzęta chore na zarazę )Mowy zgłaszane (the mowy bezpośredni sama) jest zwykle otoczone cudzysłowie.
Nadal dotycząca bezpośredniej mowy , ale w środku Podawane mowy, tym razem spotykamy się naciąć . Zawiera czasownik wprowadzający wskazujący, kto wypowiada daną mowę . Może być wstawiony między przecinkami w treści zdania lub odrzucony na końcu zdania. Gdy podmiot czasownika jest zaimkiem osobowym, staje się on podmiotem odwróconym (umieszczonym po czasowniku, z łącznikiem).
Co robiłeś podczas upałów? powiedziała do tego kredytobiorcy. ( Jean de La Fontaine - Cykada i mrówka )W nacięciu możemy łatwo zidentyfikować czasownik „ mówi ”, zaimek podmiotowy „ ona ”, przyimek „ to ”, wskazujący „ to ” i nazwę KOT „ borreuse ”.Zdanie na ogół o niewielkim zakresie i niezależne składniowo, wstawiane między przecinki w treści zdania lub odrzucane na końcu zdania, używane do wskazania, że relacjonujemy czyjeś słowa lub myśli lub do wprowadzenia różnych niuansów (założenie, opinia, wyjaśnienie, pytający).
Modalizatory tłumioneModaliser jest jakikolwiek element umieszczony w mowie (Word, grupa, propozycja, itd.) Wyrażanie komentarz przez głośnik na zawartość własnej wypowiedzi: jego orzeczeń, jego refleksji, jego uczuć, itp
Jednak modalizer może być w pełni zintegrowany ze składnią, może być mniej lub bardziej pomijalny lub mieć wartość nawiasu :
Stéphane twierdzi, że jest chory. Czasownika zastrzeżeń jest modizer. Jest w pełni zintegrowany ze składnią , więc nie można go usunąć. Zdanie jest równoznaczne z: „Stéphane mówi, że jest chory, ale ja w to nie wierzę”. Niestety Jean wyszedł, zanim go zobaczyłem. Przysłówek „ niestety ” jest modyfikatorem. Z punktu widzenia składni modyfikuje czasownik „ zniknął ”, ale z semantycznego punktu widzenia odnosi się do enuncjatora, a nie do „ Jana ”. Zdanie jest równoznaczne z: „Jan odszedł, zanim go zobaczyłem, i jestem nieszczęśliwy”. Przypuszczam , że Antoine jest bardzo kompetentny. Propozycja „ tak sądzę ” jest moderatorem. W tym przypadku, pełniąc rolę nawiasu i nie należąc do tego samego poziomu składni, ten modyfikator jest całkowicie możliwy do wygaszenia.Rodzaj kary jest morfosyntaktyczny struktura że zdanie zakłada, w zależności od większej lub mniejszej implikacji tego z enunciator miejsc na odbiorcę . Zgodnie z tym kryterium zdania tradycyjnie dzieli się na cztery typy: wykrzyknikowe , oznajmujące , nakazowe i pytające .
Wykrzyknikowy (lub interjective ) zdanie wskazuje, że głośnik jest wyrażanie swoich uczuć i emocji. Zawiera silną afektywność (radość, złość, zaskoczenie, strach, entuzjazm, miłość, nienawiść…). Ten typ zdania jest częściej mówiony niż pisany. Często nominalny , wykrzyknik zawsze kończy się wykrzyknikiem :
Auć! Jaki Piękny dzień ! Jaki jesteś odważny! Niech żyje Francja, niech żyje demokracja!Zdanie oznajmujące (lub enunciative lub asertywnym ) po prostu oznacza, że enunciator przekazuje informacje, deklaruje fakt do odbiorcy, zobowiązuje się do jej prawdziwości. Zwykle kończy się punktem, może być mniej lub bardziej skomplikowany. Jest to najbardziej rozpowszechniony typ zdania, który gramatyki stworzyli zdanie standardowe, kanoniczne, przykładowe:
Masz motocykl. Tego dnia Julien pracował. W lipcu wyjeżdżamy na wakacje. Wolność to możliwość robienia wszystkiego, co nie krzywdzi innych.Zdanie injunctive (lub imperatyw typ ), wskazuje, że enunciator komunikuje się z odbiorcą, nakazu, zakazu, o poradę, prostą modlitwę itd oczekiwaniu na działania ze strony tego ostatniego. Zwykle kończy się kropką (lub wykrzyknikiem).
Wyrok nakazu zwykle używa trybu rozkazującego . Ale może również używać czasu o tej samej wartości : bezokolicznik , czas teraźniejszy , przyszłość , czas teraźniejszy łączący … Może to być również zdanie nominalne:
Weź swój motocykl. Nie parkuj. Pomóżmy mu. Niech idą do piekła! Trzy kawy, rachunek!Zdanie pytające wskazuje, że enunciator żąda informacji od odbiorcy, i oczekuje odpowiedzi od tych drugich. To jest kwestionowanie twierdzenia.
Formy zdania pytającegoWyrok przesłuchania może składać się tylko z bezpośredniego przesłuchania . Rzeczywiście, ponieważ przesłuchanie pośrednie zawarte jest w klauzuli podrzędnej , nie można jej zatem uznać za zdanie pytające.
Istnieją trzy formy bezpośredniego przesłuchania:
Odwrócenie zaimka podmiotowego i użycie wyrażenia „czy to” wzajemnie się wykluczają, innymi słowy zdanie typu „Czy on przyjdzie?” Jest całkowicie niepoprawny. Powinniśmy powiedzieć: „Czy on przyjdzie?” Lub "Czy on przyjdzie?" "
Globalne (lub całkowite) przesłuchanie i częściowe przesłuchanieW zależności od oczekiwanej odpowiedzi, rozróżnia się zwykle zapytanie globalne i zapytanie częściowe.
Na zdaniu:
W zdaniu averbale:
Lefeuvre Florence, 1999, Słowna fraza w języku francuskim, L'Harmattan.