Wykrzyknik
Wykrzyknik jest niezmienna kategoria od słowa , dzięki czemu przedmiot mówiąc, głośnik , aby wyrazić spontaniczną emocji (radość, złość, zaskoczenie, smutek, zachwyt, ból, itp), aby wysłać wiadomość do odbiorcy (zgoda). , odmowa, powitanie, rozkaz itp.), lub wytworzyć - w przybliżeniu - dźwiękowy obraz zdarzenia (płacz zwierzęcia, eksplozja, jakikolwiek hałas itp.)
Wykrzyknik może również składać się z frazy lub zdania . Niektórzy gramatycy czasami definiują je jako zdanie-słowo , ponieważ samo w sobie jest odpowiednikiem całego zdania, typu wykrzyknikowego lub pytającego
.
Różne rodzaje wykrzykników
- wykrzykniki stricto sensu, dosłownie „terminy rzucane między dwa elementy mowy”, wyrzutnie głosu pozwalające na spontaniczne wyzwolenie emocji, bawią się tonem samogłosek: Ach! Hej! Och! Ha! Hej ! Cześć! cześć! Odcień! Hej! Hej! Uff! Ton wokalny pozwala wyrazić szereg emocji. Tak więc „Ach” jest wyrazistym wykrzyknikiem oznaczającym żywe uczucie (przyjemność, ból, podziw, niecierpliwość…), czasem okrzyk uporu i wzmocnienia: „Ach! Jak ja cierpię! ”. „Ah” przyjemności nie ma tego samego tonu, co „ah” bólu. Podwójnie wykrzyknik „ah” oznacza zdziwienie lub konsternację: „Ach! Ach! „Jest podwojony:„ Ach! Ach! Ach! Służy do transkrypcji śmiechu. "Ha!" dodaje wyrazowi siły lub wyraża ból, zaskoczenie.
Te małe słowa należą do mowy bezpośredniej i nadają ich spontaniczne zabarwienie sztucznie zaaranżowanym tekstom pisarzy, nadając im pozór języka mówionego.
Wykrzyknik może przybrać formę onomatopei ; może to być również słowo zapożyczone z francuskiego lub z innych języków .
- Onomatopoeia , które dla niektórych teoretyków, są w rzeczywistości jedynym prawdziwym wykrzykniki , składa się z imitacji hałasów, dźwięków, płacze z różnych źródeł:
- bądź taki ludzki: Ojej! Auć! Kichać! Berk! Blablabla! Bof! Brrr! Bulgocząc! Han! Brzeg! Hmmm! Chmiel! Łał! Mniam mniam! Uff! Ouste! Puchatek! Fuj! Pouih! Patati Patata! Psitt! Scrogneugneu! Wąchać! Zou! Schbloing ...
- lub zwierzę takie: cocorico, coin-coin, cuckoo, cui-cui, hi-han, moo, miaou, ouaf-ouaf, ouh-ouh, bêêêh ...
- bądź naturalny, np .: Badaboum! Huk! Bum! Klekotać! Pęknięcie! Flic flac! Brzdęknięcie! Patatras! Pluśnięcie! Paf! Łał! Chmiel!
- lub powiązane z artefaktami takimi jak: Clic-clac! Kwak! Flonflon! Pin-pon! Tik tak! Puk, puk! Tut-tut! Vroum-vroum! ...
- Inną kategorię wykrzykników stanowi pewna liczba zapożyczeń . Czasami nazywane są fałszywymi wykrzyknikami .
- Gdy pożyczka jest udzielana z języka francuskiego, mamy do czynienia ze zmianą kategorii i mówimy o niewłaściwym wyprowadzeniu : dobrze ! Witam ! Dobra robota ! Pożegnanie ! Łał ! Pisklę! Odwaga! Na stojąco ! Naprzód! Odważny! Brawo! Nieszczęście! Wsparcie ! Dziękuję Ci ! Chudy ! Mój Boże ! Nie! Olé! Pardi! Saperlipopette! Tak ! Cholera ! Niestety! Słyszeć!
- Wręcz przeciwnie, gdy pożyczka jest udzielana z języka obcego, mówimy o pożyczce leksykalnej : Ciao ! PA ! Udać się! Wsparcie! Zatrzymać! OK ! Ouech! Pokój!
Wykrzyknik i składnia
Wykrzyknik jest najbardziej archaiczną z kategorii słów . Jest niezależne od słów, które poprzedzają lub następują po nim: nigdy nie będąc związanym, ani bezpośrednio, ani pośrednio, z parą utworzoną przez czasownik i podmiot, należy uważać, że jest poza składnią . Rzeczywiście, będąc sam w sobie wystarczającym, niczego nie uzupełnia (etymologicznie, wykrzyknik oznacza wrzucony w środek ).
Time Pig!
Wspólna
nazwa „ świnia ” uzupełnia „name czas ”, używane jako wykrzyknik.
Zmył się przed nami!
Grupa nominalna „ z nas ” (złożona z
przyimka ,
zaimka osobowego i
przymiotnika nieokreślonego ) pełni funkcję: dopełnienia wykrzyknika (czyli dopełnienia rzeczownika) „ zacieru ”.
- Zauważymy również, że apostrof (fakt nazwania osoby, do której przemówienie jest adresowane) i zdanie imienne (lub zdanie werbalne , zdanie pozbawione czasownika) są podobne do wykrzykników:
Jean , mamy problem!
Nie panikuj !Imię własne „ Jan ” jest apostrofem. Wyrażenie „Nie panikuj!” »Jest zdaniem nominalnym, które można analizować również jako wykrzyknik.
Wykrzykniki i pochodzenie języka
Kilka grup starożytnych teorii umieściło wykrzykniki i onomatopeje u źródeł języka:
- te teorie peuh-peuh umieszczenie na pochodzenie prymitywnym językiem emocjonalnym wyrażających wykrzykniki przez dźwięk nastrój lub uczucie. Teoria ta została po raz pierwszy zaproponowana przez Condillaca w jego eseju o pochodzeniu wiedzy ludzkiej ( 1746 );
- z wow-wow teorie umieszczenie onomatopoeia imitujące naturalne dźwięki do pochodzenia języka. Takie jest stanowisko Leibniza , w szczególności w nowych esejach o ludzkim rozumieniu ( 1765 ), a także Charlesa Nodiera ujawnionego w jego Słowniku francuskich onomatopei ( 1808 ).
- te teorie jej umieszczenie na paplanina dziecinne i śpiew u podstaw języka. Teoria ta została opracowana dla pierwszego wariantu przez Ivana Fonagy'ego, a dla drugiego przez Otto Jespersena w 1884 roku ;
- te teorie ho wywieszono wprowadzanie onomatopoeia z pracy zbiorowej u podstawy języka, w następstwie prac rosyjskiego Nicolas Marr .
Te teorie są głównie odrzucane, ponieważ jeśli niektórzy wyjaśniają etymologię kilku słów, żadna nie wyjaśnia wyglądu składni .
Uwagi i odniesienia
Zobacz też
Powiązane artykuły
Gramatyka i językoznawstwo
Linki zewnętrzne